Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Παραμονιάτικα...


Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε τώρα νας σας ψέλνω τα κάλαντα και να χω γεμίσει το ιστολόγιό μου με δεντράκια και Αγιοβασιλάκια....

Νομίζω , ωστόσο ,πως αυτά τα Χριστούγεννα δεν μου βγαίνει το γιορτινό look αλλά αυτό του προβληματισμού και της μιζέριας.

Από τη μια εδώ και 15 μέρες νιώθω όμηρος μέσα στην δική μου πόλη λόγω απεργιών και κινητοποιήσεων. Καλά που υπάρχει και το αυτοκίνητο , η Ιουλιέττα , διάδοχος του στρατηγού , και βολεύεται η κατάσταση...για πόσο όμως δεν ξέρω.

Από την άλλη βομβαρδίζομαι νύχτα και μέρα από ειδήσεις σκοτεινές , ειδήσεις που σκόπιμα καλλιεργούν τον φόβο και την ανασφάλεια.

Ειρωνεία , αλήθεια , αλλά αυτόν τον καιρό δίδαξα στους μαθητές μου την περίοδο του Τρικούπη με το "Δυστυχώς επτωχεύσαμεν" και τον Δ.Ο.Ε. και τα παιδιά με ρωτάνε:

"Δηλαδή τα ίδια συμβαίνουν και τώρα κυρία; Πότε ήταν χειρότερα; Τότε ή τώρα;"

Και γω δεν ξέρω τι να τους απαντήσω ,τι να τους πω;

Πώς κάποιοι υποθήκευσαν το μέλλον τους και τις ζωές τους για τα επόμενα 50 χρόνια;

Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε τις τελευταίες μέρες , όπου παλιοί συνάδελφοι από την Άνδρο με ειδοποίησαν πως η αμοιβή μου για τις υπηρεσίες μου στην ΠΔΣ το έτος 2008 - 2009 δεν θα μου δοθεί , διότι δεν υπάρχει λέει νομοθετική ρύθμιση ....

Περισσότερο με ενοχλεί η αίσθηση αδικίας που βιώνω παρά τα χρήματα. Όχι πως μου περισσεύουν , αλλά για μένα το διακύβευμα είναι αλλού. Όταν η ίδια η Πολιτεία σε κλέβει αρνούμενη να σου δώσει τα δεδουλευμένα , τότε τι απομένει;

Τι απομένει αλήθεια για μας τους παιδαγωγούς και τους πνευματικούς ανθρώπους; Όταν ο ίδιος ο επίσημος φορέας μας μας απαξιώνει , μας κοροιδεύει μέσα στα μούτρα μας και δικαιώνει με την στάση που υιοθετεί απέναντί μας την αδιαφορία και τον ωχαδελφισμό;

Γιατί στ' αλήθεια ποιος πλέον παίρνει στα σοβαρά έναν φορέα που κοροιδεύει τους εργαζόμενους , που μιλάει για αξιοκρατία και την ίδια στιγμή την ακυρώνει; Έμπρακτα;

Καλά Χριστούγεννα ....κατά τα άλλα

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Ένας αξιοπρόσεχτος ορισμός


Αυτόν τον καιρό , που κάπως έχω χαλαρώσει από τα διαγωνίσματα και τις διορθώσεις , πήρα να διαβάσω "Τα σακιά" , το νέο βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη.

Την συγγραφέα αυτή την "γνώρισα" , όταν βρέθηκα διορισμένη για πρώτη φορά στην Κέα. Τότε μια συνάδελφος μου έδωσε το "Σουέλ" ( η ίδια το έβρισκε βαρύ...). Την ευγνωμονώ από τότε αυτήν την συνάδελφο , γιατί με έφερε σε επαφή με τον κόσμο της Καρυστιάνη...

Από τότε διάβασα όλα τα βιβλία της και περιμένω με ανυπομονησία κάθε τι καινούριο που ετοιμάζει.

Κι όταν βέβαια έμαθα ότι ζει στην Άνδρο , την αγάπησα δυο φορές!!!

"Τα σακιά" λοιπόν....σας τα προτείνω ανεπιφύλακτα , γιατί , όπως λέει και η ηρωίδα


"Ο καθένας κουβαλάει το σακί του κι όσο ζει σακιάζει και θα σακιάζει μούντζες και πίκρες..."


Διαβάζοντας λοιπόν με λαιμαργία το βιβλίο έπεσα στον πιο ανθρώπινο ορισμό που χω διαβάσει ή ακούσει ποτέ για το τι σημαίνει "στρωτή ζωή". Μεταφέρω λοιπόν και σας εύχομαι να την ζήσετε ή και ήδη να την ζείτε μια τέτοια ζωή:


"Στρωτή θα είναι η ζωή όσων το πρωί ανοίγουν το παράθυρο κι έχουν την πολυτέλεια της διάθεσης να κοιτούν τον ουρανό ως πέρα και το βράδυ ανάβουν το φως και νιώθουν ωραία που γύρισαν στο σπίτι.

Στρωτή ζωή θα έχουν οι άνθρωποι που αγοράζουν με προσμονή το φρέσκο ψωμί , που βάζουν λουλούδια στο τραπέζι , που χαίρονται ένα καλό κούρεμα , που ξεροτηγανίζουν με ταλέντο δυο αβγά μάτια , που φιλούν και φιλιούνται κάπως συχνά , που ρίχνουν ή τρώνε κανένα χαστουκάκι χωρίς να το παίρνουν πολύ βαριά , που σπάνε το πόδι τους και οι φίλοι έρχονται να γράψουν στον γύψο σαχλαμαρίτσες , που ψηφίζουν εξάπαντος , που ξέρουν τα λόγια των ρεφρέν της Μαρινέλλας , που ονειρεύονται ένα εξωτικό ταξίδι και μαζεύουν τα λεφτά σιγά σιγά , που παίζουν κάθε μέρα με τη γάτα τους και βγάζουν ένα ένα τα τσιμπούρια απ' το σκυλί τους , που καμαρώνουν στους αρραβώνες των παιδιών τους , που πάνε τα εγγόνια τους σε μπαλ μασκέ , που συνεφέρνουν το ετοιμόρροπο πατρικό στην επαρχία , που κηδεύουν το γονιό τους με τιμές..."

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Ενθύμιον


Η μητέρα μου , καλή της ώρα , έχει ένα κακό.

Είναι άνθρωπος της τακτοποίησης...

Στην τελευταία λοιπόν εφόρμησή της στο πατάρι του σπιτιού προς χάριν της τακτοποιήσεως βεβαίως - βεβαίως....ανακάλυψε ως άλλος αρχαιολόγος κάποια τετράδιά μου της Α΄ δημοτικού που με ευλάβεια είχε τόσα χρόνια φυλάξει ως ενθύμιο.

Εγώ με κάτι τέτοιες "ανακαλύψεις" δυσανασχετώ , είναι η αλήθεια , γιατί οι καρποί τους καταλήγουν στο δικό μου σπίτι...χάριν τακτοποιήσεως , όπως είπαμε.


Στην αρχή της είπα: "Πέταξέ τα , τι τα φυλάς;"

Μετά , δεν άντεξα , είπα να τους ρίξω μια ματιά....

Τετράδια της Α΄δημοτικού , σχολικό έτος 1980

Τετράδιον Αριθμητικής με τις πρώτες πράξεις και δίπλα ζωγραφισμένα κάτι χαριτωμένα μηλαράκια-κάθε μήλο και μια μονάδα

Τετράδιον ορθογραφίας "Νάτος ο Τίμος με το τιμόνι!" και τα κόκκινα γράμματα της δασκάλας "Γράψε πιο κοντά τα γράμματα της κάθε λέξης"

Τετράδιον αντιγραφής , χωρισμένο στα δυο , επάνω ωραίες ζωγραφιές και κάτω το κείμενο

(οι ζωγραφιές ήταν του μπαμπά , δεν σχεδίαζα καλά και έφτιαχνα καλικατζούρες....)

Τετράδιον Σπουδής...από δω θα σας αντιγράψω κάτι περισσότερο:


Τα γράμματα

Πόσα γράμματα μεγάλα

μούμαθε η καλή δασκάλα

Πόσα γράμματα πολλά

μακρουλά και στρογγυλά


Σε μπελά μπήκα μεγάλο

πέστε μου που να τα βάλω;

Μες τη σάκα δε χωρούν

είναι τόσα που να μπουν.....;


Τελικά , 30 χρόνια μετά , ακόμα με αυτά τα γράμματα καταγίνομαι. Ναι , βρήκα τον μπελά μου με αυτά , είχε δίκιο το παιδικό ποιηματάκι...που να το φανταστώ τότε που πάσχιζα να το αντιγράψω σωστά με τις δασείες και τις περισπωμένες του-τις πρόλαβα και αυτές!

Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

Επετειακά


Άλλη μια επέτειος ιστορική και εθνική , αυτή της 28ης Οκτωβρίου , πέρασε και αναρωτιέμαι αν άφησε κάτι πίσω της. Όλο και περισσότερο , χρόνο με το χρόνο , διαπιστώνω με λύπη πως αυτές οι μέρες αποκτούν τυπικό , διαδικαστικό χαρακτήρα.

Αν δεν υπήρχαν και οι εορτασμοί στα σχολεία και οι παρελάσεις , που και αυτά τυπολατρικά αναπαράγονται τις περισσότερες φορές , τότε τι θα μας θύμιζε πως γιορτάζουμε κάτι σημαντικό; Πώς κάτι αξιομνημόνευτο συνέβη τότε;

Η γιορτή στο σχολείο μου ήταν συμπαθητική. Χαρούμενες φάτσες παραλάμβαναν τους επαίνους για την επίδοση της προηγούμενης σχολικής χρονιάς , η χορωδία ξελαρυγγίζονταν μελωδικά στο "Παιδιά της Ελλάδος" και οι "γνωστοί - άγνωστοι" μιλούσαν και έτρεχαν οι συνάδελφοι να τους επιπλήξουν , για να μαζευτούν...Κουβαλούν μια νοσταλγία όλα αυτά ,ένα χρώμα , μια φόρτιση...

Επί της ουσίας όμως φοβάμαι πως αστοχούμε συνολικά ως κοινωνία - και αυτό με ανησυχεί - να δούμε τι συνέβη τότε , να το μεταφέρουμε στο τώρα και να το κρατήσουμε δίδαγμα ζωής.

Βλέποντας τον συμπαθή γέροντα , τον Γιαννούλη Γλυνό , να αφηγείται με τον απλό , λαικό του τρόπο τα παθήματά του της εποχής εκείνης , θυμήθηκα τον παππού μου που έλεγε πράγματα αντίστοιχα και σκέφτηκα πως εκείνη η γενιά δεν είχε τίποτε και τα είχε όλα!

Πίστη σε ιδανικά , καρτερία και αντοχή , αλληλεγγύη , σεμνότητα...αξίες σημαντικές , αξίες που στηρίζουν ένα σύνολο.

Στις μέρες μας τι μένει απ' όλα αυτά;

Μια πλαστική σημαία σ' ένα παιδικό χέρι , ένα "ΟΧΙ" μισοκολλημένο στον τοίχο μιας σχολικής τάξης , και μια νοοτροπία που λέει "τι κρίμα που δεν έπεσε Παρασκευή να μας βγει ωραία το τριήμερο...."

Χρόνια πολλά , έστω και ετεροχρονισμένα , Συνέλληνες...

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

Μια πρόταση για την διδασκαλία της Βυζαντινής Ιστορίας


Φέτος διδάσκω σε δυο τμήματα της δευτέρας γυμνασίου το μάθημα της Βυζαντινής και Μεσαιωνικής ιστορίας. Ομολογουμένως , αυτή η περίοδος δεν είναι και η πιο αγαπημένη των παιδιών. Εξάλλου , θεωρούν δύσκολη την απομνημόνευση λεπτομερειών , ονομάτων και χρονολογιών , όπως συμβαίνει και με κάθε περίοδο της ιστορίας βέβαια.

Το βιβλίο δεν θα το χαρακτήριζα ιδιαίτερα επιτυχημένο. Είπαμε να κρατήσουμε τα ουσιώδη , αλλά μου φαίνεται ότι οι συγγραφείς το παράκαναν...κεφάλαια ουσιωδέστατα όπως π.χ η στάση του Νίκα ή ο εκχριστιανισμός των Σλάβων περνούν με απλές αναφορές , σαν να διαβάζει κανείς περιοδικό , χωρίς αφήγηση και εμβάθυνση επί της ουσίας.

Εν πάση περιπτώσει ,αυτό έχουμε με αυτό θα δουλέψουμε , που λένε!

Από τα λίγα κεφάλαια της Βυζαντινής Ιστορίας στα οποία υπάρχει οδηγία να διδαχθούν περιληπτικά και προς μεγάλη μου έκπληξη! είναι και αυτό που μιλά για την επικράτηση του χριστιανισμού τους πρώτους αιώνες του Βυζαντίου , τις διώξεις έναντι των Εθνικών και την τελική σύνθεση χριστιανισμού και ελληνισμού που επήλθε με την συνδρομή των Πατέρων της Εκκλησίας.

Με μισή καρδιά ακολούθησα τις οδηγίες , ωστόσο ως φιλόλογος δεν άντεξα και πρόσθεσα μια , κατά τη γνώμη μου , απαραίτητη πινελιά στην "περιληπτική" κατά τα άλλα διδασκαλία-μια επιλογή από ποιήματα του Κ.Καβάφη γύρω από την εποχή (Ιωνικόν , Ιερεύς του Σεραπίου , Εις τα περίχωρα της Αντιοχείας) καθώς και τον περίφημο χρησμό που έδωσε η Πυθία στον Ιουλιανό.

Παρακίνησα δε τα πιτσιρίκια μου , που με ενθουσιασμό μου δήλωσαν πως διαθέτουν όλα internet στο σπίτι , να αναζητήσουν στο youtube το περίφημο βίντεο του Κ.Γαβρά για το μουσείο της Ακρόπολης και να το συζητήσουμε στο επόμενο μάθημα.

Δεν ξέρω ποιος φωτισμένος νους πρότεινε περιληπτική προσέγγιση σ΄ένα τέτοιο κεφάλαιο , καμιά φορά ωστόσο το να κάνει κανείς και λίγο του κεφαλιού του δεν βλάπτει...

Δοκιμάστε το...λειτουργεί!



Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

Μια βόλτα με τον προαστιακό


Η φίλη μου επέμενε πως ο Λουτρόπυργος είναι μια όαση στην έρημο του Λεκανοπεδίου και μάλιστα εύκολα προσβάσιμη , ένα 50΄λεπτο με τον προαστιακό.

Είπα να ανακαλύψω του λόγου το αληθές και ξεκίνησα από το σταθμό Πελοποννήσου στον Πειραιά με κατεύθυνση την περιοχή της Ελευσίνας - κάπου εκεί βρίσκεται ο Λουτρόπυργος.

Το ταξίδι με το τραίνο είναι πράγματι από τα ωραιότερα. Από τα μεγάλα παράθυρα βλέπεις τον κόσμο να περνά σαν ταινία και συ καθισμένος αναπαυτικά απολαμβάνεις. Αν θες , βάζεις και στ' αυτιά σου το mp3 και το ταξίδι "απογειώνεται"...

Με αυτήν την εντύπωση τουλάχιστον ξεκινάς...στην πορεία ανακαλύπτεις πως μπορεί οι εικόνες που περνούν μπροστά από τα μάτια σου να μην προσφέρονται διόλου για ποιητικές ενατενίσεις.

Όπου και να γύριζα το βλέμμα μου κατά την διάρκεια της διαδρομής έβλεπα σκουπίδια , απίστευτες ποσότητες πλαστικού παράλληλα με τις ράγες του τραίνου.

Έβλεπα μουντά και παλιά κτήρια που κάποτε φιλοξενούσαν εργοστάσια ή βιοτεχνίες και τώρα έχουν μείνει μισογκρεμισμένα , εστίες μόλυνσης και καταφύγιο όσων δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.

Είδα ανθρώπους πολλούς στις διασταυρώσεις των γραμμών του τραίνου με τις μεγάλες οδούς να ζητιανεύουν. Άλλους να στρώνουν το τραπέζι τους κάτω από γέφυρες ή να ξαπλώνουν σε πρόχειρα στρώματα φτιαγμένα από χαρτί.

Είδα καθώς πλησιάζαμε στην Ελευσίνα , το Θριάσιο πεδίο ....άχαρες αλάνες , σπίτια φτωχικά , μιζέρια.

Ρουφ , Σταθμός Λαρίσης , Λιόσια , Ασπρόπυργος , Μαγούλα...η δυτική Αττική που θυσιάστηκε στο βωμό μιας ανάπτυξης , που , αλίμονο , δεν βοήθησε τον τόπο να ορθοποδήσει , απλά έκανε κάποιους ακόμη πλουσιότερους και απαιτητικότερους.

Έφτασα στον Λουτρόπυργο με σφιγμένη καρδιά.

Ωστόσο , επρόκειτο πράγματι για όαση , είχε δίκιο η φίλη μου. Πεύκα παντού , όμορφα σπίτια και η θάλασσα να προσκαλεί κάποιους τολμηρούς για μια τελευταία βουτιά.

Απέναντι η Σαλαμίνα.Θυμήθηκα την ναυμαχία.Λένε πως στην περιοχή αυτή στρίμωξαν οι Έλληνες το στόλο του Ξέρξη. Τίποτε δεν απομένει πια , μόνο μια μακρινή ανάμνηση για όσους το ψάχνουν λίγο παραπάνω.

Η Ελλάδα των 2 όψεων , η Ελλάδα των αντιφάσεων. Άκουσα πως ο πρωθυπουργός μας θα βραβευθεί από κάποιον φορέα για τις προσπάθειες του να μην πτωχεύσει η χώρα.Εγώ θα τον συμβούλευα και αυτόν και όλους τους υπόλοιπους του σιναφιού , που τέτοιες μέρες έχουν βάλει τα καλά τους και ετοιμάζονται για τις εκλογές του Νοέμβρη , να πάρουν τον προαστιακό και να κάνουν την διαδρομή που έκανα και γω.Ίσως τότε , αν έχουν λίγο φιλότιμο , που δεν νομίζω , να μην το παραλάβουν το βραβείο...

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Υστερόγραφο


Στο γυμνάσιό μου , ένα τυπικό γυμνάσιο πόλης , με τις σκοτούρες του και τις μικροχαρές του γνώρισα πέρυσι την Σουζάννα.


Η Σουζάννα είναι φιλόλογος , μια φιλόλογος παλιάς κοπής. Όχι πως κάτι στην εμφάνισή της το φανερώνει αυτό , ίσα-ίσα που είναι ένας πολύ μοντέρνος άνθρωπος.


Όταν λέω "παλιάς κοπής" εννοώ άνθρωπος με μεράκι. Είχε αναλάβει τμήματα της α γυμνασίου , όπως ήταν φυσικό...μια φιλόλογος - μαμά που πήρε τα μαθητούδια της σιγά-σιγά από το χέρι και τα μύησε στην αρχαία μας παράδοση και στη γλώσσα με επιμονή και υπομονή.


Μητέρα η ίδια και στοργική γιαγιά ήξερε τον τρόπο...δεν το μαθαίνεις σε κανένα πανεπιστήμιο αυτό , έρχεται με τον χρόνο και με την αγάπη....


Η Σουζάννα σε λίγες μέρες βγαίνει στην σύνταξη. Θα λείψει από το σχολείο μας...τέτοιοι άνθρωποι , τέτοιοι δάσκαλοι δεν ξαναβγαίνουν εύκολα.


Ακόμα και αυτές τις τελευταίες μέρες πριν την σύνταξη συνέχισε να γράφει το πρακτικό και να κάνει εφημερίες στην αυλή μας...


Συνέχισε να έρχεται νωρίς κάθε πρωί , για να πιει μαζί μας τον καφέ και να δουλέψει...για να μας χαρίσει ένα ακόμη χαμόγελο , μια πραγματική εργάτρια της εκπαίδευσης και όχι άλλος ένας δημόσιος υπάλληλος που απλά καλύπτει το ωράριό του...


Πικρή διαπίστωση...όλο και λιγότεροι του είδους αυτού απομένουν
Καλή συνταξιοδότηση Σουζάννα

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Τα σχολεία παίζει

Υπηρετώ σε γυμνάσιο και θεωρώ πολύ σημαντικό να πάρει κάποιος απολυτήριο γυμνασίου.Φαίνεται ωστόσο πως οι περισσότεροι συνάδελφοι του σχολείου μου και όχι μόνο έχουν άλλη άποψη για το θέμα. Εν ολίγοις υποστηρίζουν πως το χαρτί αυτό είναι τυπικό και όχι ουσιαστικό , ένα κ........χαρτο , που εμείς απλά πρέπει να δίνουμε σε όλους τους μαθητές μας , ανεξάρτητα από το αν αυτοί το αξίζουν ή όχι και δούλεψαν για να το αποκτήσουν.
Επειδή η άποψη αυτή με ξενίζει , αν μη τι άλλο , την καταθέτω προς συζήτηση.
Προσθέτω , ωστόσο , και κάποια επιπλέον επιχειρήματα της μερίδας των συναδέλφων που πρεσβεύει τα παραπάνω:
α)Εμάς μας αξιολογεί κανείς , ώστε να δει αν είμαστε ικανοί να κρίνουμε και να αξιολογούμε μαθητές;
β)Το ίδιο το υπουργείο απαξιώνει την εκπαίδευση , εφόσον επιτρέπει την εισαγωγή σε ανώτερα ιδρύματα με βαθμούς εξευτελιστικούς π.χ. 03 ή 04
γ)Όλα τα άλλα σχολεία περνούν τους πάντες , εμείς τι το παίζουμε , έξυπνοι;
δ)Είναι εκδικητικό να αφήνεις παιδιά στην ίδια τάξη για ένα μάθημα ή για κλάδο μαθήματος
ε)Δεν βαριέσαι να βγάζεις θέματα τον Φεβρουάριο;
στ)Είναι 17 χρονών γαιδούρι , τι θα τον κάνω μέσα στην τάξη;
Σταματώ εδώ , γιατί θεωρώ ότι ήδη έγινε αντιληπτή η οπτική των εν λόγω συναδέλφων.
Η δική μου άποψη είναι διαφορετική. Ακόμη κι αν δεχτούμε πως το ίδιο το υπουργείο σπρώχνει με τον τρόπο του σε τέτοιες πρακτικές , ο δικός μας ρόλος ως μαχόμενων εκπαιδευτικών ποιος είναι; Διότι πιστεύω πως κυρίως είμαστε όχι φορείς γνώσεων , αλλά παιδαγωγοί. Τι σόι παράδειγμα ζωής δίνουμε όταν επιβραβεύουμε την τεμπελιά , την αδιαφορία , την επιπολαιότητα;
Μήπως τελικά βολεύει όλους αυτή η αντίληψη;
Και εν τέλει μήπως εδώ και πολύ καιρό δεν ισχύει το "τα παιδία παίζει" , αλλά το "τα σχολεία παίζει" ;

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010


Μας χωρίζει μια βδομάδα περίπου από την έναρξη των μαθημάτων , αλλά όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ το αντιλαμβανόμαστε πως η νέα σχολική χρονιά έχει ξεκινήσει.

Κάποιοι από μας στις εξετάσεις του Σεπτεμβρίου , άλλοι χωμένοι στη χαρτούρα και την γραφειοκρατία του νεοελληνικού κράτους , κάποιοι υπεράριθμοι και με το άγχος της "διάθεσης" ή της απόσπασης , πάντως όλοι έτοιμοι (;) για τις προκλήσεις της νέας χρονιάς...

Εύχομαι σε μαθητές και δασκάλους να βρουν εκείνο το κάτι που θα τους γεμίσει αισιοδοξία και θα τους κάνει να δουλέψουν με όρεξη και χαμόγελο. Ξέρω πως φέτος δεν θα είναι εύκολο διόλου , μα δεν είμαστε απλοί υπάλληλοι , είμαστε λειτουργοί , ας μην το ξεχνάμε αυτό.

Και μια προσωπική ευχή-ας μην βρεθώ ξανά στη θέση να αρχίζω μια νέα σχολική χρονιά μετρώντας απώλειες...υπάρχουν κάποιες που δεν καταπίνονται με τίποτε.

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Το καλοκαίρι προ των πυλών...


Ουσιαστικά , από καιρό έχει ξεκινήσει.

Τυπικά , ωστόσο , και για μας που συνηθίσαμε ως εκπαιδευτικοί να το υπολογίζουμε έτσι , το καλοκαίρι ξεκινά κάπου εδώ , μετά το τέλος των εξετάσεων και την έκδοση των αποτελεσμάτων.

Το φετεινό έχω την αίσθηση πως θα είναι λίγο διαφορετικό από τα προηγούμενα - όχι μόνο γιατί από οικονομικής απόψεως δεν μας "παίρνει" για άγρια ανοίγματα. Είναι μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα εδώ στην πρωτεύουσα που δεν σε αφήνει να ξενοιάσεις.

Από αυτήν την άποψη μακαρίζω τους "επαρχιώτες" συναδέλφους . Εκεί όλα αυτά που εδώ διογκώνονται και μοιάζουν απειλητικά , μοιάζουν μακρινός απόηχος...

Πάντως , η απογραφή είναι μπροστά μας (βαρέθηκα να δηλώνω την ύπαρξή μου σε χαρτιά και ηλεκτρονικές φόρμες...κοντεύω να μάθω απέξω όλους τους αριθμούς που με αφορούν: ΑΦΜ , ΑΜ , ΑΜΚΑ , ΑΤ,......είμαι Έλλην το καυχώμαι, τι άλλο να πω!!!!)

Η ΟΛΜΕ το κατάλαβε επιτέλους πως κανείς δεν την ακολουθούσε στην άγονη αντιπαράθεση της με το υπουργείο και τα αποτελέσματα των Πανελληνίων εντός των ημερών θα εκδοθούν (παιδιά ετοιμαστείτε για πτυχία ανεργίας και απαξίωσης ....)

Οι κινητοποιήσεις δεν λένε να κοπάσουν. Αυτήν την εβδομάδα όλο στάσεις και απεργίες στα μέσα μεταφοράς...ο χαλκέντερος ή μάλλον "χαλκοκινητήριος" στρατηγός μου με πηγαινοφέρνει στο Κορωπί...και όποιος αντέξει!!!

Το mundial συνεχίζεται ακάθεκτο , άλλη μια παρηγοριά για τις μάζες , για να ξεχνούν τα μεγάλα και τα σημαντικά...

Το καλοκαίρι προ των πυλών....


Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Διορθώνοντας...


Το πιο άχαρο κομμάτι της χρονιάς είναι , ίσως , αυτό των εξετάσεων του Ιουνίου - Μαίου , οι λεγόμενες προαγωγικές ή απολυτήριες , ανάλογα με την τάξη.

Άχαρο διότι ο καθηγητής /τρια ως άλλος Προκρούστης καλείται να μετρήσει πάνω σε ένα πολύ συγκεκριμένο "κρεββάτι" τις γνώσεις που αποκόμισαν οι μαθητές του κατά την διάρκεια της χρονιάς. Και φυσικά αλλού "τραβάει" τις βαθμολογίες , μήπως και φθάσουν το επιθυμητό αποτέλεσμα , και αλλού "κόβει" ως άλλος Αλέξανδρος τον γόρδιο δεσμό....αμείλικτος!!!

Σε ορισμένα μαθήματα μοιάζει σαν να μίλαγε άλλη γλώσσα αυτός και άλλοι να καταλάβαιναν οι μαθητές του...αλλού πάλι η επικοινωνία μοιάζει επιτυχημένη (αν βέβαια κριτήριο επιτυχούς επικοινωνίας μεταξύ μαθητών και δασκάλων είναι η 20 βαθμη κλίμακα...)

Πολλοί συνάδελφοι φιλοσοφώντας καταλήγουν στο vanitas vanitatum omnia vanitas...

Άλλοι αδιαφόρουν , τους περνάνε όλους και κοιμούνται ύπνον ελαφρύ τα βράδια...

Άλλοι δεν θέλουν να βγάλουν το όνομα του κακού στο σχολείο και συμβιβάζονται...

Σε άλλους απονέμεται μεταξύ σοβαρού και αστείου από τους υπόλοιπους συναδέλφους τους το "βραβείο του χρυσού ψαλιδιού"...

Κάποιοι τέλος μένουν αναρωτώμενοι αν στραβός είν' ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε...

Καλή διόρθωση συνάδελφοι και εύχομαι τον ύπνον ελαφρύ...

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Πανελλήνιες ξανά...


Σε τρεις μέρες θα δούμε πάλι το ίδιο έργο να παίζεται , ένα έργο που χρόνο με τον χρόνο γίνεται όλο και πιο μονότονο και άνευρο- οι Πανελλήνιες εξετάσεις...


Πριν 10-15 χρόνια όλη η Ελλάδα χόρευε στους ρυθμούς τους και καρδιοκτυπούσε στις εισόδους του Υπουργείου Παιδείας περιμένοντας την ανάρτηση των αποτελεσμάτων τους.


Στις μέρες μας μια άχρωμη εικόνα τους θυμίζει κάτι από τις "παλιές δόξες"...το μόνο που , δυστυχώς , μένει ίδιο και χειρότερο είναι η εξαπάτηση χιλιάδων νέων ανθρώπων και των οικογενειών τους και η συστηματική αφαίμαξη του πορτοφολιού τους.


Ένα δημόσιο σχολείο απαξιωμένο στα μάτια των ίδιων του των πρωταγωνιστών , μαθητών και καθηγητών , ένα σημαντικό ποσοστό ανθρώπων που ζουν μέσα από το κύκλωμα της παραπαιδείας , σχολές επί της ουσίας ανύπαρκτες που περιμένουν πως και πως το φοιτηταριό να τις γεμίσει , για να μην κλείσουν και μαζί με αυτές να μην μαραζώσει και η τοπική οικονομία που στηρίζεται στην ύπαρξή τους...


Και κάπου εκεί τα παιδιά μας , το μέλλον του τόπου μας , που στα καλύτερα και πιο δημιουργικά τους χρόνια ασχολούνται με πράγματα που τίποτε δεν έχουν να τους διδάξουν για τη ζωή...Η ζωή είναι εκεί έξω αλλά αυτά είναι χωμένα μέχρι το λαιμό σε βιβλία , φωτοτυπίες , βοηθήματα και κυνηγούν , τι αλήθεια; Μια θέση στον ήλιο;Πόσους πτυχιούχους άνεργους χωράει αυτός ο τόπος;


Γι' αυτό χάρηκα και το κείμενο της φίλης μου της Ανεστασίας που μιλάει για έναν μαθητή της στην Άνδρο που θεωρεί πρότυπο ζωής έναν ψαρά ο οποίος επέλεξε συνειδητά να ασχοληθεί με τη θάλασσα , που τόσο αγαπούσε , και με την προστασία του περιβάλλοντος.


Πότε ως λαός θα ξεπεράσουμε τα συμπλέγματα και τις εμμονές και θα δούμε καθαρά πως η ευτυχία στη ζωή δεν είναι άθροισμα πτυχίων αλλά ώριμων επιλογών ;


Πότε θα στήσουμε ένα σχολείο που θα μας διδάσκει όχι τη θεωρία αλλά την πράξη της ζωής;


Σάββατο 1 Μαΐου 2010

Νίκος Καββαδίας - Federico Garcia Lorca

Κάτι η Πρωτομαγιά , κάτι οι δύσκολες μέρες που περνούμε , έγινε πάλι επίκαιρος ο ποιητής. Και πότε άλλωστε δεν ήταν;

Καλή πρωτομαγιά

Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Μια εκδρομή...














Η εκδρομή του σχολείου μας στην Καλαμάτα και στην Αρχαία Μεσσήνη "μαγειρευόταν" εδώ και πολύ καιρό. Είναι αλήθεια , πως οι μαθητές μας λαχταρούσαν αυτήν την παρείστικη ατμόσφαιρα που μόνο μια εκδρομή μπορεί να δώσει , τον χαβαλέ και την διασκέδαση με τους φίλους , που -ποιος ξέρει-αν και του χρόνου, στο λύκειο πια , θα τους έχουν κοντά τους.
Η πόλη της Καλαμάτας δεν με ενθουσίασε. Πνιγμένη στο μπετόν , με δρόμους γεμάτους αυτοκίνητα , κακέκτυπο της Αθήνας-τι παθαίνουν όλοι και μιμούνται το έκτρωμα της πρωτεύουσας;



Υπήρχε , ωστόσο , ένα σημείο που είχε ενδιαφέρον , η συνοικία της πόλης κάτω από το κάστρο με τα παλιά δρομάκια , τις βυζαντινές εκκλησίες , τα σπίτια με τα κεραμίδια.Η καρδιά της πόλης ήταν κάποτε εκεί..


Περπατήσαμε βέβαια και στο πάρκο με τα τραίνα -εκεί οι μαθητές μας το φχαριστήθηκαν , καθώς σκαρφάλωναν στα βαγόνια και έβγαζαν τις απαραίτητες , αναμνηστικές φωτογραφίες.Για να είμαι ειλικρινής , ούτε εγώ απέφυγα το ποζάρισμα...ήταν πειρασμός τα τραινάκια!


Την επόμενη μέρα βρεθήκαμε στην Αρχαία Μεσσήνη. Μαγευτική η διαδρομή μέσα από γραφικά χωριουδάκια και πράσινα τοπία. Πρόκειται για έναν εξαιρετικό αρχαιολογικό χώρο.Εγώ τουλάχιστον δεν έχω ξαναδεί τόσο καλά διατηρημένες αρχαιότητες και σε τέτοια έκταση απλωμένες...μια ολόκληρη πόλη που αποκαλύπτεται σιγά-σιγά και μας καταπλήσσει με την ομορφιά της.
Οι μαθητές - κι αυτό είναι ο προβληματισμός μου - δεν ενθουσιάστηκαν ιδιαίτερα , τουλάχιστον όχι στην πλειοψηφία τους. Με τον καιρό , όμως , έμαθα πως η πλειοψηφία δεν είναι και "αξία"...ρίξε το σπόρο σου , που λένε , και κάπου θα πιάσει...έτσι λοιπόν καμιά δεκαπενταριά πιτσιρίκια κατέβηκαν μαζί μου μέχρι το στάδιο και χάρηκαν την περιήγηση...όταν τα είδα να τρέχουν στο στίβο του σταδίου , τα καμάρωσα και είπα μέσα μου πως η Ελλάδα ζει ακόμη , ταξιδεύει το "τρελοβάπορο" παρά τις τρικυμίες και τις αναποδιές...





































Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Προβληματισμοί...


Αυτές τις μέρες διάλεξε το υπουργείο παιδείας , για να ανακοινώσει τις προθέσεις του για την επόμενη σχολική χρονιά και όχι μόνο.

Ανάμεσα στα πολλά και ηχηρά που ακούστηκαν , δυο -τρία πράγματα μου έκαναν δυσμενή εντύπωση και τα θεωρώ απίστευτο λαικισμό.

Καταρχήν η επαναφορά της βάσης του "10". Αναρωτιέμαι πόσο χαμηλότερα θα πρέπει να πέσει το επίπεδο των πανεπιστημίων και των τεχνολογικών ιδρυμάτων.

Δεν καταλαβαίνω που το πάει το υπουργείο...ή μάλλον το καταλαβαίνω και δεν θέλω να το πιστέψω. Φέτος θα έκλειναν 20 τμήματα στην επαρχία από τις σχολές που δεν συγκέντρωναν πλέον ικανό αριθμό φοιτητών /σπουδαστών. Οι τοπικές κοινωνίες δυσανασχετούσαν , γιατί θα έχαναν τους πελάτες (ενοίκια σπιτιών, καφετέριες , μπαράκια και εστιατόρια που αναζωογονήθηκαν με την παρουσία των φοιτητών).

Άλλο λαικίστικο , κατά τη γνώμη μου μέτρο , αυτό για την προσαύξηση κατά 30% των απουσιών λόγω γρίπης - ειδικά για φέτος...μα καλά , για ποια γρίπη μιλάνε; Γι' αυτήν που δεν ήρθε ποτέ;Που ήθελαν να μας πείσουν ότι είναι προ των πυλών και θα πάρει τη μορφή πανδημίας; Σαν τους βαρβάρους του Καβάφη έμοιαζε αυτή η γρίπη...Πολύ φοβάμαι πως το μέτρο αυτό άλλα συμφέροντα και ανάγκες εξυπηρετεί

Για να μην λέμε μόνο τα στραβά , υπάρχουν και θετικά στοιχεία. Αυτό , ας πούμε , για τις αποσπάσεις , που θα περιοριστούν , ή η τριετής παρουσία του εκπαιδευτικού στην περιοχή που πρωτοδιορίστηκε. Είχε καταντήσει αηδία η κατάσταση με όσους τυπικά ανήκαν στα Ψαρά και ουσιαστικά βρίσκονταν στο υπουργείο ή σε κάποιο γραφείο παίρνοντας τα μόρια του δυσπρόσιτου...ή η ιστορία με τους δόκιμους εκπαιδευτικούς που από την πρώτη τους κιόλας χρονιά έπαιρναν μετάθεση για Αθήνα ή Πειραιά.

Μένει να δούμε την εφαρμογή των μέτρων αυτών , γιατί από ευγενείς προθέσεις έχουμε χορτάσει...

Πόσο ήρεμοι ωστόσο και απερίσπαστοι μπορούμε να συνεχίσουμε τη δουλειά μας όταν βομβαρδιζόμαστε από φήμες για επιπλέον μείωση στις αποδοχές μας , για απασχόληση το καλοκαίρι σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες , ώστε να μην καθόμαστε....και τεμπελιάζουμε!!!! και άλλα γραφικά που κυκλοφορούν και που μας απαξιώνουν ακόμη περισσότερο...δεν ξέρω προβληματίζομαι και άκρη δεν βγάζω. Το μόνο που καταλαβαίνω είναι πως η κατρακύλα μας δεν έχει τέλος....

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Οι πατρίδες της καρδιάς


Είναι κάτι τόποι με τους οποίους συνδέεσαι , χωρίς να υπάρχει προφανής αιτία και εξήγηση. Μπορεί να μην είναι ο τόπος διαμονής σου ή η γενέτειρά σου , να μην έχεις εκεί τις παιδικές σου αναμνήσεις , την οικογένειά σου ή τον κοινωνικό σου κύκλο. Αυτοί όμως με έναν τρόπο μαγικό σε κρατούν στον κύκλο της γοητείας τους.

Άνδρος , η πατρίδα της καρδιάς μου.

Ταξίδεψα , για να την δω , μετά από πολλούς μήνες απουσίας. Η δύναμη και η αλήθεια του τοπίου είναι πάντα εκεί , για όποιον νιώθει την αξία τους. Μπορεί οι άνθρωποι να αλλάζουν , οι σχέσεις να παραμένουν ρευστές και απροσδιόριστες , για μένα όμως σταθερή αξία παραμένει το περήφανο νησί. Μια πεζοπορία στις Ευρουσιές , ένας εσπερινός στην Θεοσκέπαστη μόνο για μένα!!! , μια βόλτα στο Κάστρο του Κοχύλου , ένα δειλινό στον Άγιο Φανούριο....και τόσα άλλα που με "γέμισαν" και με ενδυνάμωσαν.

Για τους φίλους που μένουν εκεί , που δεν βλέπουν μόνο την ειδυλλιακή πλευρά του νησιού , αλλά και τις δυσκολίες μιας μονότονης και προβληματικής καθημερινότητας μόνο ευχές έχω να δώσω. Να έχουν το κουράγιο να συνεχίζουν να παλεύουν και να ονειρεύονται και να την προσέχουν...Είναι το νησί μας τόσο κοντά στην Αθήνα και οι "απελπισμένοι" του λεκανοπεδίου αρχίζουν να το πολιορκούν και να μεταφέρουν σε αυτό όλες τις μίζερες συνήθειες της αστικής ζωής τους. Η Άνδρος μας χρειάζεται φύλακες και προστάτες.
Κατά τα άλλα , ας είναι καλά το διαδίκτυο παιδιά που μας ενώνει. Συναντώντας την Ανεστασία , τον Κίμωνα , τον Vanglouk με την περίφημη Πέρλα του ένιωσα σαν να τους είχα δει και χθες και προχθές και κάθε μέρα , τέλος πάντων. Η τεχνολογία και η αγάπη μας για το νησί φαίνεται να μας ενώνει..

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Παγκόσμια ημέρα ποίησης


Σήμερα , λοιπόν , γιορτάζουμε την ποίηση...ξέρετε αυτά τα επετειακά πάντα με τρομάζουν. Έχω την αίσθηση πως κάτι χάνει τη δύναμή του , όταν αρχίζει να γίνεται "επέτειος".

Παρ' όλες τις επιφυλάξεις μου , ωστόσο , δεν μπορώ παρά να συμμετέχω ως φιλο-λογος στον εορτασμό αυτό.

Ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα σας αφιερώνω λοιπόν...


Η ΠΟΛΙΣ


Είπες "θα πάγω σ' άλλη γη , θα πάγω σ' άλλη θάλασσα.

Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.

Κάθε προσπάθειά μου μια καταδίκη είναι γραφτή

κ' είν' η καρδιά μου - σαν νεκρός - θαμένη.

Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.

Όπου το μάτι μου γυρίσω , όπου κι αν δω

ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ ,

που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα".


Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις , δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.

Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς

τους ίδιους. Και στες γειτονιές τις ίδιες θα γερνάς

και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.

Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού - μη ελπίζεις-

δεν έχει πλοίο για σε , δεν έχει οδό.

Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ

στην κώχη τούτη την μικρή , σ' όλην την γη την χάλασες.


Ας με συγχωρήσει ο Αλεξανδρινός για το μονοτονικό...

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

Χαρτοκιβώτια....


Τις μέρες αυτές μετακομίζω σε νέο σπίτι.

Έχω ζήσει τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της δουλειάς μου αρκετές μετακομίσεις , όσες δεν είχα βιώσει μέχρι τα τριάντα μου. Δεν μου ήταν πάντα εύκολο. Με ενοχλούσε αυτή η αίσθηση της αλλαγής , η μεταφορά των δικών μου πραγμάτων από δω και από κει. Και κάθε φορά έπρεπε και πάλι να ριζώσω , και πάλι να αισθανθώ οικεία σε ένα χώρο , να τον νιώσω χώρο μου.

Αυτή είναι η τέταρτή μου μετακόμιση και ελπίζω να μην χρειαστεί για αρκετό καιρό να το κουνήσω από τη νέα μου φωλιά...αν και συν τω χρόνω έμαθα να αποδέχομαι το Ηρακλείτειο εκείνο "τα πάντα ρει".

Χαρτοκιβώτια λοιπόν , γι' άλλη μια φορά , γεμάτα βιβλία , σημειώσεις και προσωπικά αντικείμενα. Δώρα από φίλους , μικρής ίσως οικονομικής αξίας , αλλά μεγάλης συναισθηματικής. Το πορτραίτο του Κίμωνα , το καρουσέλ της Σοφίας , η παλαιστινιακή μαντίλα της Νίκης...

Οι πρώτοι μου κατάλογοι , κάποιες εκθέσεις των μαθητών μου στην Κέα , φωτογραφίες από εκδηλώσεις και εκδρομές...

Αυτό όμως που χαίρομαι περισσότερο είναι τις νέες μου βιβλιοθήκες. Θα τις γεμίσω με τα βιβλία μου που τόσο καιρό "δεινοπαθούσαν" στριμωγμένα στα κουτιά. Καιρός και γι' αυτά να αναπνεύσουν...

Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

Επισκέπτριες στο Σούνιο...





Μια εκδρομή σήμερα στο Σούνιο και με ξάφνιασε ευχάριστα η παρουσία των συμπαθέστατων πτηνών στον ιερό χώρο. Πρόκειται για πέρδικες οι οποίες καμαρωτά-καμαρωτά , ίδιες με την διαφήμιση του famous grouse , περιδιάβαζαν όπως και μεις στο ναό του Ποσειδώνα.
Τουλάχιστον αυτός φαίνεται να τις προστατεύει από τα σκάγια των κυνηγών...

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

Ευρωπαική ένωση;;;;


Διδάσκω φέτος στο γυμνάσιο ανάμεσα στα υπόλοιπα μαθήματα και την Νεοελληνική γλώσσα. Μια από τις ενότητες του σχολικού βιβλίου είναι αφιερωμένη στην Ευρωπαική ένωση. Μέσα από μια ποικιλία κειμένων , δημοσιογραφικών , πολιτικών , λογοτεχνικών και άλλων προσπαθεί να εισάγει τους νεαρούς μαθητές στην ιδέα της πολιτικής , οικονομικής και πολιτιστικής συνάφειας των Ευρωπαικών λαών και στην ιστορική αναγκαιότητα της ένωσης τους. Εξάλλου , στην αίθουσα που διδάσκω το συγκεκριμένο μάθημα φρόντισα να αναρτηθεί ένας χάρτης της Ευρωπαικής ηπείρου , για να βλέπουμε την γηραιά ήπειρο και να την καμαρώνουμε...

Μίλησα στους μαθητές μου για την ανάγκη συνεργασίας και αλληλεγγύης μεταξύ των λαών , για τις υψηλές ανθρωπιστικές αξίες που η ευρωπαική διανόηση κατά καιρούς καλλιέργησε και άλλα "ηχηρά παρόμοια"...

Ωστόσο , με πρόλαβαν τα γεγονότα. Πριν καλά - καλά το καταλάβω ,άρχισε η "ελληνογερμανική σύρραξη"...

Κλέφτες και λωποδύτες μας ανεβάζουν οι Γερμανοί , ναζιστές και βάρβαρους τους κατεβάζουμε εμείς!!!

Η οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα μας , αλλά και τον κόσμο όλο στάθηκε ικανή να υποσκάψει ταχύτατα την εμπιστοσύνη και την συνεργασία δυο μελών της Ευρωπαικής κοινότητας. Και ποιος ξέρει τι ακόμη πρόκειται να διαμειφθεί μεταξύ Ελλήνων , Γερμανών , Άγγλων και Ιταλών , Γάλλων και Πορτογάλων....δόξα τω θεώ από στερεότυπα και ρητορείες βρωμάει ο τόπος!!

Το ερώτημα είναι τι λένε την Δευτέρα στους μαθητές...φούσκα ήταν η Ευρωπαική ιδέα και έσκασε , πουλί και πέταξε ή τραίνο και δεν το προλάβαμε ;

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Απεργίας το ανάγνωσμα...

Οι μέρες που ζούμε δεν είναι οι ευκολότερες. Κάθε μέρα βομβαρδιζόμαστε από κανάλια , δημοσιογράφους και κάθε είδους παπαγαλάκια με ειδήσεις που μιλούν για το ζοφερό παρόν και το ακόμη ζοφερότερο μέλλον και καλούμαστε να σφίξουμε κι άλλο το ζωνάρι , γιατί κάποιοι δεν έκαναν , όταν έπρεπε , σωστά την δουλειά τους...
Εμείς οι καθηγητές , όταν έρχεται η ώρα της απεργίας , έχουμε πάντα να αντιμετωπίσουμε περισσότερα διλήμματα από τους άλλους εργαζόμενους. Η εκπαίδευση δεν είναι εργοστάσιο να κλείσεις τις μηχανές...είναι ζωντανή διαδικασία που αφορά έμψυχα υποκείμενα.
Από την άλλη , ο καθηγητής του δημόσιου ελληνικού σχολείου είναι κακοπληρωμένος και υποτιμημένος...και αν πιστέψουμε στις φήμες που κυκλοφορούν , σε λίγο , για να ζήσει αξιοπρεπώς , θα πρέπει να κάνει και δεύτερη δουλειά , για να τα βγάλει πέρα. Και δεν μιλάω για ιδιαίτερα , για να μην παρεξηγηθώ..
Απεργία λοιπόν , όχι όμως για τα νέα , άδικα , κατά τη γνώμη μου , και επαχθή μέτρα.
Απεργία για τα σχολεία που μοιάζουν με κλουβιά και στα οποία στοιβάζονται οι μαθητές ωσάν σαρδέλες....για την ελλιπή υποδομή....για τους ανύπαρκτους αθλητικούς χώρους....για τα όνειρα που μένουν όνειρα και ουτοπίες.
Και φυσικά απεργία για να χτυπηθεί η λογική του βολέματος , η λογική του "δόξα τω θεώ που χεις δουλειά και παρακάλα μην την χάσεις".
Και η χαμένη μας αξιοπρέπεια;

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

Όταν έρχονται οι φίλοι...

Η μουσική διακριτικά ακούγεται στο δωμάτιο - το "Χαμόγελο της Τζοκόντα" , που πάντα με ταξιδεύει γλυκά. Από το παράθυρο βλέπω τις απέναντι θλιβερές πολυκατοικίες-όταν ο καιρός είναι μουντός , όπως σήμερα , φαίνονται ακόμη πιο άσχημες...
Συντροφιά μου το καναρίνι που πριν δυο-τρεις μέρες το βρήκαμε και το μαζέψαμε από τον δρόμο-ξεστρατισμένο κι αυτό , καταδικασμένο σε ισόβια δεσμά , γιατί εκτός παραφυλάει η γάτα...
Γράφω στον υπολογιστή , όπως πάντα , ασκήσεις και σημειώσεις για τα παιδιά-είναι καιρός πλέον που το χαρτί μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας...
Μικρό διάλειμμα...
Πατάω ο υπολογιστής μου - οι εικόνες μου - οι φωτογραφίες μου-...............................
Πρόσωπα και τοπία γεμίζουν την οθόνη-εδώ μια ομάδα μαθητών στις ελιές , εκεί ο μυστακοφόρος να "τσακίζει" ένα μπριζολάκι , δυο-τρεις συναδέλφισσες να χορεύουν και πιο κει η παλιά μου διευθύντρια σε σύλλογο να κρατάει το κεφάλι της πονοκεφαλιάζοντας με τα δεινά του δημόσιου σχολείου...
Όταν έρχονται οι φίλοι μου , τους καλοδέχομαι. Θυμάμαι και γελώ με εκείνα που τότε φαίνονταν βουνό και τώρα είναι πλέον μια ανάμνηση. Ξεχνώ τα δυσάρεστα , η βελόνα κολλάει στα ευχάριστα , στα ανθρώπινα , σε αυτά που μας έφεραν πιο κοντά.
Η οθόνη κλείνει-επιστροφή στις ασκήσεις. Τετάρτη γράφουνε τεστάκι στην Ιστορία τα παιδιά , πρέπει να το ετοιμάσω

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

Πόντιοι Πιλάτοι...


Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί για το ρόλο του καθηγητή σε ένα γυμνάσιο ή ένα λύκειο. Είμαστε απλά "αναμεταδότες γνώσεων" και μάλιστα κακής ποιότητος , καθότι υπάρχουν και τα φροντιστήρια που μαθητές και γονείς τα προτιμούν και διόλου δεν τα απαξιώνουν...ή είμαστε εκείνοι που πρέπει να "περάσουν" με τον λόγο και το παράδειγμα μια αξιοπρεπή στάση ζωής βασισμένη σε αρχές και αξίες;

Υπάρχει όμως και ένα άλλο πιο βασανιστικό ερώτημα. Εμείς τις έχουμε αυτές τις αρχές και αξίες , για να τις διδάξουμε κιόλας; Ποιο είναι το πανεπιστήμιο εκείνο που σε διδάσκει την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια;

Νομίζω πως τα πτυχία και τα χρόνια υπηρεσίας δεν αποτελούν εγγυήσεις ανθρωπιάς...

Τις πιο πολλές φορές οι σύλλογοι καθηγητών λειτουργούν ως μικρογραφίες της κοινωνίας μας . Αδιάφορη και ανάλγητη η κοινωνία , αδιάφοροι και ανάλγητοι και οι σύλλογοι. Πρυτανεύει πάντα η λογική του δημόσιου υπαλλήλου , που κλείνει το ωράριό του και πηγαίνει στο σπιτάκι του , εφησυχασμένος και απόλυτα βέβαιος πως έχει πράξει τα δέοντα , εφόσον δίδαξε επί 4 ώρες το "τίθημι" και την απρόσωπη σύνταξη...

Όταν όμως έχει κανείς να κάνει με ζωντανό υλικό , όπως τα παιδιά , και όχι με ντουβάρια , τα πράγματα δεν είναι έτσι. Δεν έχει λοιπόν , για μένα τουλάχιστον , τόση σημασία , αν ο μαθητής μου κλείνει τέλεια την υποτακτική παρακειμένου μέσης φωνής του πράττομαι , όσο το να ξέρει να συμπεριφέρεται , να έχει ευγένεια και ανθρωπιά , καλοσύνη και αίσθημα δικαίου , παρρησία και ελεύθερη ψυχή.

Θα μου πείτε πως αυτά τα διδάσκει η οικογένεια. Τα διδάσκει , κατά τη γνώμη μου , και ο δάσκαλος. Και πρέπει να τα διδάσκει.

Διότι , όταν έρθει η ώρα η κακή , και στους καιρούς μας τους χαλεπούς πάντα έρχεται ...ο δάσκαλος δεν πρέπει να παίξει τον ρόλο του Πόντιου Πιλάτου που νίπτει τας χείρας του και αποχωρεί από την σκηνή του δράματος...

Γρηγορείτε.....

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Μεταφράζω απλά το μήνυμα της διαφήμισης: μην μεταχειρίζεστε τα ζώα με τρόπο που δεν θα θέλατε να μεταχειριστούν εσάς...
Και ελπίζω με αυτά τα κρύα και τις παγωνιές να αρκεστείτε στα ζεστά παλτά σας και όχι σε γουναρικά...

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

Πού πάμε τελικά;

Χθες το μεσημεράκι πέρασε από το σχολείο που εργάζομαι ένας συνδικαλιστής , για να μας ενημερώσει γύρω από τις εκλογές για ΕΛΜΕ και τα σχετικά. Στην Ανατολική Αττική που ανήκω οι αρχαιρεσίες δεν έγιναν τον Δεκέμβριο λόγω γρίπης...
Ήρθε λοιπόν και άρχισε τον γνωστό εξάψαλμο. Για την αύξηση που δεν θα μας δοθεί , για τα επιδόματα που θα περικοπούν , για τον "Καλλικράτη" με τον οποίο τα σχολεία θα περάσουν στις περιφέρειες και τους δήμους , άρα στους ιδιώτες...
Είπα να μην μιλήσω , αλλά δεν άντεξα. Φυσικά , τέτοιου είδους άνθρωποι δεν αντέχουν την ύπαρξη άλλης γνώμης , τόση είναι η "δημοκρατικότητά" τους. Ο "συνάδελφος" λοιπόν τα έβαλε με μένα και με όσους άλλους δεν πήγαιναν με τα "αγωνιστικά" νερά του. Μας κατηγόρησε ότι ζούμε από τα έτοιμα , από τους γονείς μας γι' αυτό και δεν έχουμε κοινωνική συνείδηση. Πως αυτός , λέει , ήταν στο Πολυτεχνείο πίσω από την πόρτα που έπεσε...
Ξέρετε κάτι συνάδελφοι και μη; Τους βαρέθηκα όλους αυτούς τους "ανθρωπάκηδες" που μου έχουν κατσικωθεί στον σβέρκο και τάχα μου - τάχα μου με εκπροσωπούν και αγωνίζονται για το καλό μου...
Για ποιο καλό; όταν μια ολόκληρη κοινωνία αντιμετωπίζει σοβαρότατα προβλήματα διαβίωσης , θα παραπονεθώ εγώ για τον μισθό μου; όταν μάλιστα οι περισσότεροι του σιναφιού μας - και το ξέρετε καλά - κονομάνε μαύρα χρήματα από τα ιδιαίτερα στους ίδιους τους τους μαθητές;
Δεν είμαστε όλοι έτσι , το ξέρω , αλλά κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά...Ακούει ο άλλος ότι είσαι καθηγητής και "σου την λέει" μέσα στα μούτρα , πως είσαι τεμπέλης , πως κάθεσαι 3 μήνες το καλοκαίρι και άλλα γραφικά...
Και έχεις και το κάθε "ανθρωπάκι" να σε λοιδορεί επειδή δεν συμμερίζεσαι τις αρτηριοσκληρωτικές απόψεις του...
Το ζήτημα ωστόσο δεν είναι αυτό , είναι το που πάμε-που πάει η έρμη η εκπαίδευση της οποίας είμαστε λειτουργοί; Αν εμείς που καταλαβαίνουμε ακόμη τι μας γίνεται δεν αντιδράσουμε κάπως , δεν οργανωθούμε , τότε πως όλο αυτό το σαθρό σύστημα θα ξεκουνηθεί; Γιατί το πρόβλημα τελικά δεν είναι στον συνδικαλιστή ή στον εκάστοτε υπουργό που κάνει τη δουλίτσα του κατά πως τον βολεύει-είναι στην σιωπηρή πλειοψηφία που ξέρει αλλά δεν αντιδρά-που ιδιωτεύει...και δεν είναι ανάγκη να σας θυμίσω τι σήμαινε "ιδιώτης" στην Αρχαία Ελλάδα
Είναι πιο βολικό να σιωπάς , δεν είναι όμως ταιριαστό σε ανθρώπους που διδάσκουν τη νέα γενιά του τόπου μας.

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

Μεθεόρτια...


Έτσι είθισται...

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο βγήκε από την γωνία του σαλονιού. Τα στολίδια του μπήκαν ξανά στα κουτάκια τους και τα δώρα που βρίσκονταν στη σκιά του μοιράστηκαν σε αυτούς για τους οποίους προορίζονταν. Τα φωτάκια έσβησαν...

Οι δρόμοι άδειασαν από τα λαμπιόνια και τις γιρλάντες και στα μπαλκόνια δεν υπάρχουν πια φωτεινοί "αναρριχώμενοι" Αη Βασίληδες.

Οι άνθρωποι μαζεύτηκαν ξανά στην καθημερινότητά τους , αφού έζησαν για λίγο την ψευδαίσθηση της γιορτινής ανάπαυλας και ξόδεψαν μισθούς και δώρα σε εορταστικές αγορές. Κι ο νέος χρόνος μας κλείνει το μάτι...είναι μπροστά μας , έτοιμος να μας δοθεί , γεμάτος προσδοκίες , υποσχέσεις και οράματα. Θα πιστέψουμε πάλι ότι όλα θα πάνε καλά , ότι ο χρόνος που πέρασε πήρε μαζί του κάθε κακό , το πήρε και το σήκωσε....που λένε.

Έτσι είθισται...