Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Απεργίας το ανάγνωσμα...

Οι μέρες που ζούμε δεν είναι οι ευκολότερες. Κάθε μέρα βομβαρδιζόμαστε από κανάλια , δημοσιογράφους και κάθε είδους παπαγαλάκια με ειδήσεις που μιλούν για το ζοφερό παρόν και το ακόμη ζοφερότερο μέλλον και καλούμαστε να σφίξουμε κι άλλο το ζωνάρι , γιατί κάποιοι δεν έκαναν , όταν έπρεπε , σωστά την δουλειά τους...
Εμείς οι καθηγητές , όταν έρχεται η ώρα της απεργίας , έχουμε πάντα να αντιμετωπίσουμε περισσότερα διλήμματα από τους άλλους εργαζόμενους. Η εκπαίδευση δεν είναι εργοστάσιο να κλείσεις τις μηχανές...είναι ζωντανή διαδικασία που αφορά έμψυχα υποκείμενα.
Από την άλλη , ο καθηγητής του δημόσιου ελληνικού σχολείου είναι κακοπληρωμένος και υποτιμημένος...και αν πιστέψουμε στις φήμες που κυκλοφορούν , σε λίγο , για να ζήσει αξιοπρεπώς , θα πρέπει να κάνει και δεύτερη δουλειά , για να τα βγάλει πέρα. Και δεν μιλάω για ιδιαίτερα , για να μην παρεξηγηθώ..
Απεργία λοιπόν , όχι όμως για τα νέα , άδικα , κατά τη γνώμη μου , και επαχθή μέτρα.
Απεργία για τα σχολεία που μοιάζουν με κλουβιά και στα οποία στοιβάζονται οι μαθητές ωσάν σαρδέλες....για την ελλιπή υποδομή....για τους ανύπαρκτους αθλητικούς χώρους....για τα όνειρα που μένουν όνειρα και ουτοπίες.
Και φυσικά απεργία για να χτυπηθεί η λογική του βολέματος , η λογική του "δόξα τω θεώ που χεις δουλειά και παρακάλα μην την χάσεις".
Και η χαμένη μας αξιοπρέπεια;

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

Όταν έρχονται οι φίλοι...

Η μουσική διακριτικά ακούγεται στο δωμάτιο - το "Χαμόγελο της Τζοκόντα" , που πάντα με ταξιδεύει γλυκά. Από το παράθυρο βλέπω τις απέναντι θλιβερές πολυκατοικίες-όταν ο καιρός είναι μουντός , όπως σήμερα , φαίνονται ακόμη πιο άσχημες...
Συντροφιά μου το καναρίνι που πριν δυο-τρεις μέρες το βρήκαμε και το μαζέψαμε από τον δρόμο-ξεστρατισμένο κι αυτό , καταδικασμένο σε ισόβια δεσμά , γιατί εκτός παραφυλάει η γάτα...
Γράφω στον υπολογιστή , όπως πάντα , ασκήσεις και σημειώσεις για τα παιδιά-είναι καιρός πλέον που το χαρτί μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας...
Μικρό διάλειμμα...
Πατάω ο υπολογιστής μου - οι εικόνες μου - οι φωτογραφίες μου-...............................
Πρόσωπα και τοπία γεμίζουν την οθόνη-εδώ μια ομάδα μαθητών στις ελιές , εκεί ο μυστακοφόρος να "τσακίζει" ένα μπριζολάκι , δυο-τρεις συναδέλφισσες να χορεύουν και πιο κει η παλιά μου διευθύντρια σε σύλλογο να κρατάει το κεφάλι της πονοκεφαλιάζοντας με τα δεινά του δημόσιου σχολείου...
Όταν έρχονται οι φίλοι μου , τους καλοδέχομαι. Θυμάμαι και γελώ με εκείνα που τότε φαίνονταν βουνό και τώρα είναι πλέον μια ανάμνηση. Ξεχνώ τα δυσάρεστα , η βελόνα κολλάει στα ευχάριστα , στα ανθρώπινα , σε αυτά που μας έφεραν πιο κοντά.
Η οθόνη κλείνει-επιστροφή στις ασκήσεις. Τετάρτη γράφουνε τεστάκι στην Ιστορία τα παιδιά , πρέπει να το ετοιμάσω

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

Πόντιοι Πιλάτοι...


Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί για το ρόλο του καθηγητή σε ένα γυμνάσιο ή ένα λύκειο. Είμαστε απλά "αναμεταδότες γνώσεων" και μάλιστα κακής ποιότητος , καθότι υπάρχουν και τα φροντιστήρια που μαθητές και γονείς τα προτιμούν και διόλου δεν τα απαξιώνουν...ή είμαστε εκείνοι που πρέπει να "περάσουν" με τον λόγο και το παράδειγμα μια αξιοπρεπή στάση ζωής βασισμένη σε αρχές και αξίες;

Υπάρχει όμως και ένα άλλο πιο βασανιστικό ερώτημα. Εμείς τις έχουμε αυτές τις αρχές και αξίες , για να τις διδάξουμε κιόλας; Ποιο είναι το πανεπιστήμιο εκείνο που σε διδάσκει την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια;

Νομίζω πως τα πτυχία και τα χρόνια υπηρεσίας δεν αποτελούν εγγυήσεις ανθρωπιάς...

Τις πιο πολλές φορές οι σύλλογοι καθηγητών λειτουργούν ως μικρογραφίες της κοινωνίας μας . Αδιάφορη και ανάλγητη η κοινωνία , αδιάφοροι και ανάλγητοι και οι σύλλογοι. Πρυτανεύει πάντα η λογική του δημόσιου υπαλλήλου , που κλείνει το ωράριό του και πηγαίνει στο σπιτάκι του , εφησυχασμένος και απόλυτα βέβαιος πως έχει πράξει τα δέοντα , εφόσον δίδαξε επί 4 ώρες το "τίθημι" και την απρόσωπη σύνταξη...

Όταν όμως έχει κανείς να κάνει με ζωντανό υλικό , όπως τα παιδιά , και όχι με ντουβάρια , τα πράγματα δεν είναι έτσι. Δεν έχει λοιπόν , για μένα τουλάχιστον , τόση σημασία , αν ο μαθητής μου κλείνει τέλεια την υποτακτική παρακειμένου μέσης φωνής του πράττομαι , όσο το να ξέρει να συμπεριφέρεται , να έχει ευγένεια και ανθρωπιά , καλοσύνη και αίσθημα δικαίου , παρρησία και ελεύθερη ψυχή.

Θα μου πείτε πως αυτά τα διδάσκει η οικογένεια. Τα διδάσκει , κατά τη γνώμη μου , και ο δάσκαλος. Και πρέπει να τα διδάσκει.

Διότι , όταν έρθει η ώρα η κακή , και στους καιρούς μας τους χαλεπούς πάντα έρχεται ...ο δάσκαλος δεν πρέπει να παίξει τον ρόλο του Πόντιου Πιλάτου που νίπτει τας χείρας του και αποχωρεί από την σκηνή του δράματος...

Γρηγορείτε.....