Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Μια εκδρομή...














Η εκδρομή του σχολείου μας στην Καλαμάτα και στην Αρχαία Μεσσήνη "μαγειρευόταν" εδώ και πολύ καιρό. Είναι αλήθεια , πως οι μαθητές μας λαχταρούσαν αυτήν την παρείστικη ατμόσφαιρα που μόνο μια εκδρομή μπορεί να δώσει , τον χαβαλέ και την διασκέδαση με τους φίλους , που -ποιος ξέρει-αν και του χρόνου, στο λύκειο πια , θα τους έχουν κοντά τους.
Η πόλη της Καλαμάτας δεν με ενθουσίασε. Πνιγμένη στο μπετόν , με δρόμους γεμάτους αυτοκίνητα , κακέκτυπο της Αθήνας-τι παθαίνουν όλοι και μιμούνται το έκτρωμα της πρωτεύουσας;



Υπήρχε , ωστόσο , ένα σημείο που είχε ενδιαφέρον , η συνοικία της πόλης κάτω από το κάστρο με τα παλιά δρομάκια , τις βυζαντινές εκκλησίες , τα σπίτια με τα κεραμίδια.Η καρδιά της πόλης ήταν κάποτε εκεί..


Περπατήσαμε βέβαια και στο πάρκο με τα τραίνα -εκεί οι μαθητές μας το φχαριστήθηκαν , καθώς σκαρφάλωναν στα βαγόνια και έβγαζαν τις απαραίτητες , αναμνηστικές φωτογραφίες.Για να είμαι ειλικρινής , ούτε εγώ απέφυγα το ποζάρισμα...ήταν πειρασμός τα τραινάκια!


Την επόμενη μέρα βρεθήκαμε στην Αρχαία Μεσσήνη. Μαγευτική η διαδρομή μέσα από γραφικά χωριουδάκια και πράσινα τοπία. Πρόκειται για έναν εξαιρετικό αρχαιολογικό χώρο.Εγώ τουλάχιστον δεν έχω ξαναδεί τόσο καλά διατηρημένες αρχαιότητες και σε τέτοια έκταση απλωμένες...μια ολόκληρη πόλη που αποκαλύπτεται σιγά-σιγά και μας καταπλήσσει με την ομορφιά της.
Οι μαθητές - κι αυτό είναι ο προβληματισμός μου - δεν ενθουσιάστηκαν ιδιαίτερα , τουλάχιστον όχι στην πλειοψηφία τους. Με τον καιρό , όμως , έμαθα πως η πλειοψηφία δεν είναι και "αξία"...ρίξε το σπόρο σου , που λένε , και κάπου θα πιάσει...έτσι λοιπόν καμιά δεκαπενταριά πιτσιρίκια κατέβηκαν μαζί μου μέχρι το στάδιο και χάρηκαν την περιήγηση...όταν τα είδα να τρέχουν στο στίβο του σταδίου , τα καμάρωσα και είπα μέσα μου πως η Ελλάδα ζει ακόμη , ταξιδεύει το "τρελοβάπορο" παρά τις τρικυμίες και τις αναποδιές...





































Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Προβληματισμοί...


Αυτές τις μέρες διάλεξε το υπουργείο παιδείας , για να ανακοινώσει τις προθέσεις του για την επόμενη σχολική χρονιά και όχι μόνο.

Ανάμεσα στα πολλά και ηχηρά που ακούστηκαν , δυο -τρία πράγματα μου έκαναν δυσμενή εντύπωση και τα θεωρώ απίστευτο λαικισμό.

Καταρχήν η επαναφορά της βάσης του "10". Αναρωτιέμαι πόσο χαμηλότερα θα πρέπει να πέσει το επίπεδο των πανεπιστημίων και των τεχνολογικών ιδρυμάτων.

Δεν καταλαβαίνω που το πάει το υπουργείο...ή μάλλον το καταλαβαίνω και δεν θέλω να το πιστέψω. Φέτος θα έκλειναν 20 τμήματα στην επαρχία από τις σχολές που δεν συγκέντρωναν πλέον ικανό αριθμό φοιτητών /σπουδαστών. Οι τοπικές κοινωνίες δυσανασχετούσαν , γιατί θα έχαναν τους πελάτες (ενοίκια σπιτιών, καφετέριες , μπαράκια και εστιατόρια που αναζωογονήθηκαν με την παρουσία των φοιτητών).

Άλλο λαικίστικο , κατά τη γνώμη μου μέτρο , αυτό για την προσαύξηση κατά 30% των απουσιών λόγω γρίπης - ειδικά για φέτος...μα καλά , για ποια γρίπη μιλάνε; Γι' αυτήν που δεν ήρθε ποτέ;Που ήθελαν να μας πείσουν ότι είναι προ των πυλών και θα πάρει τη μορφή πανδημίας; Σαν τους βαρβάρους του Καβάφη έμοιαζε αυτή η γρίπη...Πολύ φοβάμαι πως το μέτρο αυτό άλλα συμφέροντα και ανάγκες εξυπηρετεί

Για να μην λέμε μόνο τα στραβά , υπάρχουν και θετικά στοιχεία. Αυτό , ας πούμε , για τις αποσπάσεις , που θα περιοριστούν , ή η τριετής παρουσία του εκπαιδευτικού στην περιοχή που πρωτοδιορίστηκε. Είχε καταντήσει αηδία η κατάσταση με όσους τυπικά ανήκαν στα Ψαρά και ουσιαστικά βρίσκονταν στο υπουργείο ή σε κάποιο γραφείο παίρνοντας τα μόρια του δυσπρόσιτου...ή η ιστορία με τους δόκιμους εκπαιδευτικούς που από την πρώτη τους κιόλας χρονιά έπαιρναν μετάθεση για Αθήνα ή Πειραιά.

Μένει να δούμε την εφαρμογή των μέτρων αυτών , γιατί από ευγενείς προθέσεις έχουμε χορτάσει...

Πόσο ήρεμοι ωστόσο και απερίσπαστοι μπορούμε να συνεχίσουμε τη δουλειά μας όταν βομβαρδιζόμαστε από φήμες για επιπλέον μείωση στις αποδοχές μας , για απασχόληση το καλοκαίρι σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες , ώστε να μην καθόμαστε....και τεμπελιάζουμε!!!! και άλλα γραφικά που κυκλοφορούν και που μας απαξιώνουν ακόμη περισσότερο...δεν ξέρω προβληματίζομαι και άκρη δεν βγάζω. Το μόνο που καταλαβαίνω είναι πως η κατρακύλα μας δεν έχει τέλος....

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Οι πατρίδες της καρδιάς


Είναι κάτι τόποι με τους οποίους συνδέεσαι , χωρίς να υπάρχει προφανής αιτία και εξήγηση. Μπορεί να μην είναι ο τόπος διαμονής σου ή η γενέτειρά σου , να μην έχεις εκεί τις παιδικές σου αναμνήσεις , την οικογένειά σου ή τον κοινωνικό σου κύκλο. Αυτοί όμως με έναν τρόπο μαγικό σε κρατούν στον κύκλο της γοητείας τους.

Άνδρος , η πατρίδα της καρδιάς μου.

Ταξίδεψα , για να την δω , μετά από πολλούς μήνες απουσίας. Η δύναμη και η αλήθεια του τοπίου είναι πάντα εκεί , για όποιον νιώθει την αξία τους. Μπορεί οι άνθρωποι να αλλάζουν , οι σχέσεις να παραμένουν ρευστές και απροσδιόριστες , για μένα όμως σταθερή αξία παραμένει το περήφανο νησί. Μια πεζοπορία στις Ευρουσιές , ένας εσπερινός στην Θεοσκέπαστη μόνο για μένα!!! , μια βόλτα στο Κάστρο του Κοχύλου , ένα δειλινό στον Άγιο Φανούριο....και τόσα άλλα που με "γέμισαν" και με ενδυνάμωσαν.

Για τους φίλους που μένουν εκεί , που δεν βλέπουν μόνο την ειδυλλιακή πλευρά του νησιού , αλλά και τις δυσκολίες μιας μονότονης και προβληματικής καθημερινότητας μόνο ευχές έχω να δώσω. Να έχουν το κουράγιο να συνεχίζουν να παλεύουν και να ονειρεύονται και να την προσέχουν...Είναι το νησί μας τόσο κοντά στην Αθήνα και οι "απελπισμένοι" του λεκανοπεδίου αρχίζουν να το πολιορκούν και να μεταφέρουν σε αυτό όλες τις μίζερες συνήθειες της αστικής ζωής τους. Η Άνδρος μας χρειάζεται φύλακες και προστάτες.
Κατά τα άλλα , ας είναι καλά το διαδίκτυο παιδιά που μας ενώνει. Συναντώντας την Ανεστασία , τον Κίμωνα , τον Vanglouk με την περίφημη Πέρλα του ένιωσα σαν να τους είχα δει και χθες και προχθές και κάθε μέρα , τέλος πάντων. Η τεχνολογία και η αγάπη μας για το νησί φαίνεται να μας ενώνει..