Άλλη μια επέτειος ιστορική και εθνική , αυτή της 28ης Οκτωβρίου , πέρασε και αναρωτιέμαι αν άφησε κάτι πίσω της. Όλο και περισσότερο , χρόνο με το χρόνο , διαπιστώνω με λύπη πως αυτές οι μέρες αποκτούν τυπικό , διαδικαστικό χαρακτήρα.
Αν δεν υπήρχαν και οι εορτασμοί στα σχολεία και οι παρελάσεις , που και αυτά τυπολατρικά αναπαράγονται τις περισσότερες φορές , τότε τι θα μας θύμιζε πως γιορτάζουμε κάτι σημαντικό; Πώς κάτι αξιομνημόνευτο συνέβη τότε;
Η γιορτή στο σχολείο μου ήταν συμπαθητική. Χαρούμενες φάτσες παραλάμβαναν τους επαίνους για την επίδοση της προηγούμενης σχολικής χρονιάς , η χορωδία ξελαρυγγίζονταν μελωδικά στο "Παιδιά της Ελλάδος" και οι "γνωστοί - άγνωστοι" μιλούσαν και έτρεχαν οι συνάδελφοι να τους επιπλήξουν , για να μαζευτούν...Κουβαλούν μια νοσταλγία όλα αυτά ,ένα χρώμα , μια φόρτιση...
Επί της ουσίας όμως φοβάμαι πως αστοχούμε συνολικά ως κοινωνία - και αυτό με ανησυχεί - να δούμε τι συνέβη τότε , να το μεταφέρουμε στο τώρα και να το κρατήσουμε δίδαγμα ζωής.
Βλέποντας τον συμπαθή γέροντα , τον Γιαννούλη Γλυνό , να αφηγείται με τον απλό , λαικό του τρόπο τα παθήματά του της εποχής εκείνης , θυμήθηκα τον παππού μου που έλεγε πράγματα αντίστοιχα και σκέφτηκα πως εκείνη η γενιά δεν είχε τίποτε και τα είχε όλα!
Πίστη σε ιδανικά , καρτερία και αντοχή , αλληλεγγύη , σεμνότητα...αξίες σημαντικές , αξίες που στηρίζουν ένα σύνολο.
Στις μέρες μας τι μένει απ' όλα αυτά;
Μια πλαστική σημαία σ' ένα παιδικό χέρι , ένα "ΟΧΙ" μισοκολλημένο στον τοίχο μιας σχολικής τάξης , και μια νοοτροπία που λέει "τι κρίμα που δεν έπεσε Παρασκευή να μας βγει ωραία το τριήμερο...."
Χρόνια πολλά , έστω και ετεροχρονισμένα , Συνέλληνες...