Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

Σχολικό έτος 2011 - 2012



Όσοι από μας είμαστε μάχιμοι και δεν κρυβόμαστε πίσω από γραφεία , διευθύνσεις και υπουργεία....και το εννοώ αυτό , γιατί , παρά τις μεγαλεπήβολες διακηρύξεις περί διαφάνειας και αξιοκρατίας , το "μαγείρεμα" στα ΠΥΣΔΕ καλά κρατεί , θα το χουμε ήδη πάρει το μήνυμα πως η χρονιά δεν μπήκε με το δεξί....δεν είμαι σίγουρη αν μπήκε και με το αριστερό!!!!


Χωρίς βιβλία αλλά με DVD ....ποιος τη χάρη μας καλέ!!!!

Και δεν είναι το θέμα του πως θα διδάξεις χωρίς βιβλίο , ο καθένας μας θα βρει τον τρόπο , ανέκαθεν τον βρίσκαμε στο τέλος...το θέμα είναι ο εμπαιγμός και φυσικά ότι το υπουργείο μας έχει γραμμένους στα παλαιότερα των ηλεκτρονικών του υποδημάτων...εμάς που τραβάμε κουπί ένα χρόνο και στο τέλος άλλοι παίρνουν τα εύσημα....και η κοινή γνώμη μας θεωρεί και τεμπέληδες , αργόσχολους...


Με νέες μειώσεις στο μισθό μας και μάλιστα και με αναδρομική ισχύ...το υπουργείο μας μας θέλει υποταγμένους , κακομοίρηδες και ψωμοζήτουλες , αν δεν μας σπρώχνει έντεχνα στην παραπαιδεία....αλήθεια ποιος θα χει σε λίγο χρήματα να πληρώνει ιδιαίτερα και φροντιστήρια;


Με τα ανώτατα ιδρύματα κλειστά , τους μεγαλοκαθηγητάδες ενοχλημένους που το καθεστώς τους πάει να αλλάξει - κολλημένοι μια ζωή στις καρέκλες τους , μην τις χάσουν ποτέ!!! και τους φοιτητές θύτες και θύματα ταυτόχρονα...την ηγεσία του υπουργείου δεν τη συζητώ καν , είναι πολύ "μικρή" , για να σηκώσει το βάρος μιας ουσιαστικής μεταρρύθμισης , άσε που δεν την θέλει κιόλας...έχετε δει ποτέ κάποιον που να ανήκει στο σύστημα να θέλει να το ανατρέψει;
Ας γελάσω!!!

Μας μένει το χαμόγελο των μαθητών μας , αν και δεν ξέρω για πόσο ακόμα. Δεν ξέρω αν τα παιδιά αυτά έχουν στρωμένα μπροστά τους αγκάθια ή τριαντάφυλλα , δεν ξέρω ποιος θα επιβιώσει τελικά , αλλά ξέρω αυτό: πως από μας περιμένουν ένα λόγο , μια στάση ζωής , κάτι να στηριχθούν...θα μπορέσουμε να τους το προσφέρουμε;

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Πάντα γελαστοί και γελασμένοι....

Λίγες σκέψεις θα μοιραστώ μαζί σας τώρα που η σχολική χρονιά έχει σχεδόν ολοκληρωθεί.
Το πρώτο που άκουσα σήμερα στην Επιμόρφωση που παρακολουθώ είναι πως οι ξενόγλωσσοι θα έχουν ως δεύτερη ανάθεση στα Γυμνάσια την Νεοελληνική Λογοτεχνία...
Ωραία λοιπόν , ένα - ένα τα μαθήματα του κλάδου μου , του "δοξασμένου" ΠΕ 02 φυλλορροούν....μετά την Ιστορία , ήρθε η ώρα της Λογοτεχνίας και ποιος ξέρει; Και τα Αρχαία κάποια στιγμή ως "ξένη γλώσσα" μπορεί να ανατεθούν στους ξενόγλωσσους συναδέλφους-γιατί όχι; Αφού έτσι κι αλλιώς το νέο σχολείο που οραματίστηκε η Υπουργός και η παρατρεχάμενοί της θα χωρίζεται σε πεδία ευρύτερα....τι στο καλό , για ένα κωλομάθημα που θα λεγε και ο αλήστου μνήμης Γιαννόπουλος θα χαλάμε τις καρδιές μας; Ας πάει και το παλιάμπελο λοιπόν!!!
Ο άλλος πόνος μου είναι η Επιμόρφωση που παρακολουθώ , η περίφημη "Μείζων Επιμόρφωση" στην οποία τρομάρα μου κληρώθηκα να πάω και καταχάρηκα κιόλας η ανόητη , γιατί στάθηκα μια φορά σε κάτι τέτοιο τυχερή....

Άνθρακες ο θησαυρός!!!!

Η επιμορφώτρια διόλου εμπνευσμένη , απλά διεκπεραιωτική , θα έλεγα , και χωρίς να πολυπιστεύει σε ό,τι λέει. Τα χαρτιά και τα προγράμματα που μας μοίρασαν γραμμένα από ανθρώπους που αναρωτιέμαι: "Έχουν μπει ποτέ σε τάξη;" ή "Πότε ήταν η τελευταία φορά που μπήκαν;" Άσε που όλα μοιάζουν πανομοιότυπα , αν διαβάσεις ένα , είναι σαν να τα έχεις διαβάσει όλα....το copy - paste σε όλο του το μεγαλείο!!!!
Η γλώσσα των κειμένων ξύλινη , ανερμάτιστη , μάλλον θυμίζει μεταγλώττιση ξένων κειμένων...και κάτι όροι βαρύγδουποι και κενοί περιεχομένου: αναστοχασμός , διάδραση , εγκάρσιες δράσεις ,project...

Απελπισία....

Το μόνο θετικό η αλληλεγγύη των συναδέλφων , τα βλέμματα , γεμάτα νόημα , που ανταλλάσσουμε , τα νεύματα που δείχνουν εγκαρτέρηση; αηδία; τι; και προς τι;
Και φυσικά το χιούμορ που μας σώζει και η ελπίδα που πάντα πεθαίνει τελευταία. Οι περισσότεροι είναι πολύ μεγαλύτεροί μου , με χρόνια εμπειρίας στις πλάτες τους και με την όρεξη ακόμη να δοκιμάσουν την τύχη τους , μπας και τούτη τη φορά κερδίσουν κάτι ουσιαστικό από την συμμετοχή σε τέτοιες διαδικασίες....αλλά δεν βαριέσαι.
Στο ίδιο έργο θεατές ...μια ζωή!

Σάββατο 4 Ιουνίου 2011

Το Βατερλώ της Λογοτεχνίας



Ήρθε η ώρα να εξεταστούν οι μαθητές μας στην γ' γυμνασίου και στο μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Η αλήθεια είναι πως δεν θεωρώ το συγκεκριμένο ανθολόγιο από τα πιο επιτυχημένα , πόσω μάλλον , αφού αναγκάζομαι από τις οδηγίες του υπουργείου να διδάσκω με χρονολογική σειρά τα κείμενα και όχι κατά το δοκούν...

Όπως έχω και άλλοτε σημειώσει , ωστόσο , αυτό έχουμε , με αυτό θα δουλέψουμε!



Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται...και αυτό που ήταν ξεκάθαρο εξαρχής ήταν ότι με το τμήμα μου μιλούσαμε "άλλη γλώσσα". Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν υπάρχει έστω και στοιχειώδης επικοινωνία ανάμεσά μας...πατάτες , έλεγα , ντομάτες απαντούσαν!!!!


Επειδή το μάθημα αυτό καλλιεργεί την αισθητική , είναι μάθημα έκφρασης και διατύπωσης σκέψεων , παρηγορούσα τον εαυτό μου για τις κακές τους επιδόσεις λέγοντας πως "δεν είναι και μπακάλικο η λογοτεχνία να τα μετράς όλα με το ζύγι , τρεις το λάδι , τρεις το ξύδι , πέντε το λαδόξυδο..."



Κι έτσι κύλησε η χρονιά , χωρίς τίποτε να αγγίξει τους έφηβούς μου , προς μεγάλη μου απογοήτευση...ούτε ο Βιζυηνός με το ανατολίτικο παραμύθι του , ούτε ο Καβάφης με την ειρωνεία και τον σκεπτικισμό του , ούτε "φευ" ο Ελύτης με το ιερατικό "Άξιον εστί".


Αυτός ο τελευταίος επιλέχθηκε και ως κείμενο προς εξέταση για το τέλος...

Είπαμε , τι στο καλό , 100 χρόνια από την γέννησή του , ας τον τιμήσουμε...και τον τιμήσαμε δεόντως!!!


Αν ζούσε ο μεγάλος μας ποιητής θα πήγαινα να του ζητήσω συγγνώμη για το ατόπημά μου να τον παραδώσω βορά στα χέρια ανυποψίαστων μαθητών που του άλλαξαν τα φώτα κανονικότατα!!!



Ό γέγονεν , γέγονεν , ωστόσο , και η λυπηρή αυτή εμπειρία , με οδήγησε σε κάποιες σκέψεις:

Μήπως αντί για σεμινάρια και επιμορφώσεις στις νέες τεχνολογίες και στους διαδραστικούς να καθίζαμε πάλι στα θρανία και να ακούγαμε "πως δει την λογοτεχνίαν διδάσκειν";

Γιατί , ομολογώ , όσο κι αν με ενοχλεί , πως η ευθύνη για όλο αυτό βαρύνει εμάς , τους διδάσκοντες περισσότερο , που δεν βρίσκουμε τρόπους να συγκινήσουμε και να πλησιάσουμε τους μαθητές μας. Πολλές φορές δεν φτάνουν οι αγαθές προθέσεις...


Υπάρχει κανείς μεγαλόσχημος να μας το πει; Από αυτούς που φτιάχνουν τα σχολικά εγχειρίδια , τις διδακτικές οδηγίες και τα άλλα ηχηρά παρόμοια;


Μήπως αντί να τυποποιούμε ένα ακόμη ζωντανό υλικό και να το βάζουμε στη φορμόλη των εξεταστικών διαδικασιών , να το αφήναμε στην ησυχία του και να ασχολούμασταν με το πως η νέα γενιά θα ανοίξει πάλι τα βιβλία , θα διαβάσει και θα εμπνευστεί από τους ήρωες των μυθιστορημάτων, θα τραγουδήσει με πάθος τους μεγάλους ποιητές μας, θα μάθει να κρίνει και να αμφισβητεί δημιουργικά και θα ξεκολλήσει από τις οθόνες και τις ηλεκτρονικές σειρήνες που την έχουν απόλυτα ξεμυαλίσει;



Ένα είναι το σίγουρο. Του χρόνου θα το σκεφτώ πολύ να διδάξω Λογοτεχνία...






Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Παράθυρο με θέα...




Σαν να μην πέρασε μια μέρα...κι ωστόσο είναι δυο χρόνια τώρα που έφυγα από την Άνδρο.

Κάθε φορά , ωστόσο , που την επισκέπτομαι , νιώθω το ίδιο αίσθημα που αισθάνεται κανείς όταν επιστρέφει στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Αυτή η ζεστασιά και η οικειότητα που όλοι έχουμε ανάγκη και μας φορτίζει θετικά , ώστε να συνεχίζουμε τον αγώνα της καθημερινότητας.

Μικροί Οδυσσείς που επιστρέφουμε στην Ιθάκη μας και μετά από λίγο αναζητούμε νέες περιπέτειες....μα το σημείο το σταθερό και ο προσανατολισμός μας δεν χάνεται , γιατί η Ιθάκη είναι πάντα εκεί και μας περιμένει.

Η Άνδρος είναι τόπος ευλογημένος μα , όπως όλες οι Κυκλάδες , ιδιαίτερος. Πρέπει να τον σεβαστείς , για να σε σεβαστεί και αυτός.

Οι τελευταίες κακοκαιρίες άφησαν έντονα τα σημάδια τους στις "κακοτεχνίες" των ανθρώπων. Σε όσα εφήμερα και άναρχα κατασκευάζουν εκείνοι πιστεύοντας πως θα κυριαρχήσουν στην Φύση και την Ζωή - μα αυτό δεν συμβαίνει. Κι αν για λίγο φαίνεται έτσι , τελικά ο χρόνος δείχνει την αξία και την ουσία στο κάθε τι.

Ένιωσα την ανάγκη να ξεφύγω από την σύγχρονη και μίζερη εικόνα του νησιού και να αναζητήσω εκείνη την άλλη , την ίδια και απαράλλαχτη αιώνες τώρα , την πραγματική Άνδρο των μονοπατιών , των πηγών και των ξωκκλησιών.


Μια όμορφη διαδρομή με οδήγησε από το Κόρθι στο Γιαννισαίο.


Θαύμασα την σοφία των απλών ανθρώπων που σεβάστηκαν το περιβάλλον και συν-υπήρξαν αρμονικά μαζί του για χρόνια πολλά.


Είδα την γοητεία της πέτρας που στολίζει το νησί και δημιουργεί κατασκευές γοητευτικές στην απλότητά τους.


Είδα τον μόχθο του παλιού Ανδριώτη να φτιάξει αναβαθμούς , για να κρατήσει το χώμα και να καλλιεργήσει τη γη.


Είδα την Φύση να φορά την καλύτερή της φορεσιά , για να με προυπαντήσει...


Για όσους επισκέπτονται το νησί αυτό ή άλλους τόπους και στέκονται στην επιφάνεια των εφήμερων αποδράσεων θα είχα να προτείνω μια άλλη οπτική γωνία....

ένα παράθυρο με θέα

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

Το παράπονο



Αύριο είναι η Παγκόσμια ημέρα Ποίησης , μία ακόμη ανάμεσα στις τόσες....πως τις φοβάμαι τις επετείους!
Ωστόσο , είναι και μια παρηγορία η Ποίηση , ένα καταφύγιο...και γοητευτικό μάλιστα , όταν γίνεται τραγούδι.
100 χρόνια από την γέννηση του Ελύτη και του Γκάτσου επίσης...διάλεξα ένα από τα πολλά , ωραία ποιήματα που μελοποίησε ο Παπαδημητρίου και ερμήνευσε η Αρβανιτάκη σε στίχους Οδυσσέα Ελύτη ,
"Το παράπονο"
Καλή ακρόαση φίλοι μου....

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Δεντροφύτευση στο Σέσι Κορωπίου




Την Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου οι μαθητές της γ΄τάξης του 2ου γυμνασίου Κορωπίου πραγματοποίησαν συμβολική δεντροφύτευση γύρω από το καταφύγιο κυνηγών στην περιοχή Σέσι Κορωπίου. Αρωγός στην προσπάθειά τους στάθηκε ο ΣΠΑΥ , σύλλογος που έχει συσταθεί από τους δήμους που βρίσκονται γύρω από τον πολύπαθο Υμηττό και δραστηριοποιείται σε περιβαλλοντικές δράσεις.
Δεν είναι η ώρα να μιλήσει κανείς για το τι έχει απομείνει από αυτό που ήταν κάποτε ο Υμηττός , η Πεντέλη ή και η Πάρνηθα ακόμη. Το ζήτημα είναι να δώσει κανείς ερεθίσματα που μπορεί στο μέλλον να οδηγήσουν σε πιο ώριμες και λιγότερο ανεύθυνες συμπεριφορές.

Να διαπλάσουμε πολίτες με περιβαλλοντική συνείδηση...


Αυτό που περισσότερο με ευχαρίστησε ήταν πως είδα μεγάλη προθυμία από τους μαθητές να μπουν στη δράση και να μάθουν πράγματα.

Άνοιξαν τις λακκούβες , ανέλαβαν τα δεντράκια και τα έβαλαν στα καινούρια τους "σπιτάκια"...καλορίζικα!

Τους έδωσαν μάλιστα και ονόματα. Ο Χαρίλαος (Τρικούπης ) βρέθηκε πλάι σε ποιον άλλον; Τον Θεόδωρο (Δηλιγιάννη)

Το'χει η μοίρα τους τελικά να μείνουν ακόμη και ως δέντρα αχώριστοι...

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011


«…του Αγίου Έρωτα»
Οι ποιητές και οι καλλιτέχνες από πολύ παλιά έβρισκαν ευχαρίστηση να παριστάνουν τον Έρωτα σαν μικρό αγόρι γυμνό , με χρυσά φτερά στους ώμους και τόξο στα χέρια να ρίχνει τα μαγικά βέλη του πάνω στις καρδιές όχι μόνο των ανθρώπων αλλά και των θεών. Πίστευαν ότι αυτός οδηγεί τα ερωτικά ζεύγη στην ένωσή τους και ότι μαζί με τον Ίμερο , τον Πόθο και την Πειθώ υπηρετεί και συνοδεύει την Αφροδίτη από την οποία άλλωστε είχε γεννηθεί.
Αυτή η εκλαϊκευμένη και εύπεπτη εκδοχή που έφτασε μέχρι και τις μέρες μας προσαρμόστηκε εύκολα στον εμπορευματικό χαρακτήρα της κοινωνίας μας και έγινε καταναλώσιμο προϊόν. Αποκορύφωμα αυτής της τάσης η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου , «του Αγίου του Έρωτα» , που αποτελεί μια ακόμη ευκαιρία για εύκολο και γρήγορο κέρδος από τους επιτήδειους.
Στ’ αλήθεια είναι ν’ απορεί κανείς αν έχει μείνει τίποτε όρθιο – από ιδεολογίες έως και αρχαίους θεούς! – από τους μηχανισμούς της διαφήμισης και της κατανάλωσης
Πέρα ωστόσο από τις αφελείς απεικονίσεις και τα χαριτωμένα στερεότυπα , θα άξιζε να αναζητήσουμε την βαθύτερη ουσία που κρύβει ο Έρωτας.
Πολύ προτού να γίνει ελκυστικό θέμα για περιγραφές και για έργα τέχνης , ακόμα προτού κυριέψει τη λαϊκή φαντασία , ο Έρωτας λατρευόταν σαν θεός της φυσικής εκείνης δύναμης , που κυριεύει τη ζωή όχι μόνο των ανθρώπων αλλά και όλων των έμψυχων και άψυχων όντων του κόσμου και που τα κάνει να ενώνονται και να γεννοβολούν. Με αυτή τη θεμελιακή σημασία του ο Έρωτας πέρασε στις ελληνικές κοσμογονίες σαν μια από τις πρώτες δυνάμεις που ξεπηδούν από το Χάος και που με την ενέργειά τους συνθέτουν τον κόσμο. Μ ε αυτή την ιδιότητα του ο Έρωτας θεωρείται τόσο παλαιός θεός , ώστε δεν γεννήθηκε από κανέναν…
Την εκδοχή αυτή του Έρωτα υμνεί και ο Σοφοκλής στο περίφημο χορικό της Αντιγόνης:
«…νικα δ’ εναργής βλεφάρων «.. της γόνιμης νύφης νικά
ίμερος ευλέκτρου λαγαρός των βλεφάρων ο πόθος
νύμφας , των μεγάλων που κυβερνά συντροφικά
πάρεδρος εν αρχαις θεσμων..» με τους άλλους θεσμούς τους μεγάλους..»
Μοιάζει λοιπόν η δύναμη αυτή να οδηγεί μέσα από το Χάος στην σύνθεση και την αρμονία. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι αυτή η σύνθεση προκύπτει πάντα μέσα από την ένωση αντιθετικών ζευγών με κυρίαρχο αυτό του αρσενικού – θηλυκού. Καρπός του Έρωτα λοιπόν είναι η Ζωή αλλά και ο Κόσμος που προκύπτει , όταν οι δυνάμεις του Σύμπαντος «διαλεχθούν» και λειτουργήσουν αλληλοσυμπληρωματικά. Η αρχαία ελληνική μυθολογία αποτύπωσε με φαντασία και παραστατικότητα όλο αυτό το κοσμικό «γίγνεσθαι» στις γοητευτικές της αφηγήσεις.
Ο Πλάτωνας , πάλι , στο Συμπόσιο βάζει στο στόμα μιας ιέρειας από τη Μαντίνεια , της Διοτίμας , που μύησε τον Σωκράτη στην φιλοσοφία , τον παρακάτω μύθο:
Ο Έρωτας είναι ένας «δαίμονας» , μεσολαβητής ανάμεσα στους θεούς και τους ανθρώπους. Γεννήθηκε από την ένωση του Πόρου και της Πενίας , μέσα στον κήπο των θεών , έπειτα από ένα μεγάλο δείπνο , στο οποίο είχαν προσκληθεί όλες οι θεότητες. Σ’ αυτή του την καταγωγή οφείλει μερικά ιδιάζοντα χαρακτηριστικά: στην αναζήτηση πάντοτε του αντικειμένου του ως Πενία ( = στέρηση) ξέρει πάντοτε να επινοεί έναν τρόπο , για να φτάσει στο σκοπό του ως Πόρος( = πέρασμα). Χωρίς να είναι όμως καθόλου ένας παντοδύναμος θεός , ο Έρωτας είναι μια δύναμη διαρκώς ανικανοποίητη και ανήσυχη…
Η αίσθηση αυτή του ανικανοποίητου είναι κατεξοχήν χαρακτηριστικό των σκεπτόμενων και δημιουργικών ανθρώπων˙ είναι μια δύναμη που δεν σ’ αφήνει ποτέ να εφησυχάζεις , που αναζητά πάντα τις προκλήσεις , που δεν «βολεύεται» στα εύκολα και σίγουρα σχήματα και νόρμες.
Εδώ ωστόσο χρειάζεται κάποια προσοχή γιατί αυτή η αίσθηση της ανησυχίας και του ανικανοποίητου είναι εύκολο να οδηγήσει σε μια προσέγγιση επιφανειακή που καθιστά κάθε τι στη ζωή μας εφήμερο και φευγαλέο. Γι’ αυτό ίσως ο Έρωτας είναι ικανή αλλά όχι και αναγκαία συνθήκη για την διεκπεραίωση ενός έργου ή για την στερέωση μιας σχέσης˙ απαραίτητο συμπλήρωμα και ουσιαστική παράμετρος για κάτι τέτοιο είναι η Αγάπη.
Σε μια πιο φιλοσοφική του θεώρηση ο Έρωτας είναι η επιθυμία να κάνουμε κτήμα και το Ωραίο και το Αγαθό , για να φτάσουμε στην ευτυχία.
Ωραίο , Αγαθό , Ευτυχία˙ έννοιες για τις οποίες έχει χυθεί πολύ μελάνι και που ωστόσο παραμένουν ασύλληπτες για τον κοινό νου.
Στην εποχή μας , εποχή αποθέωσης της Ύλης και της Τεχνολογίας , αναρωτιέται κανείς αν κρύβεται κάπου στις ψυχές μας αυτή η επιθυμία για το Ωραίο και το Αγαθό , αν αυτή η δημιουργική δύναμη εξακολουθεί να κινεί το Σύμπαν.
Ίσως επιβιώνει στην επαφή του ανθρώπου με τη Φύση – όπου αυτή είναι μπορετή , αφού το αστικό τοπίο την αποδεκατίζει μέρα με τη μέρα – ή στην Τέχνη , που γεννιέται από την ανάγκη του ανθρώπου να δώσει υπόσταση στην ομορφιά…

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Συμφωνία του Σ

Σε συναντώ...


Σε ακούω...


Σου μιλάω...


Σε αγκαλιάζω...


Σε φιλάω...


Σε έχω...


Σε σφίγγω...


Σε αιχμαλωτίζω...


Σε απορροφώ...


Σε πνίγω...


Σε αγαπώ;


Χόρχε Μπουκάι , "Ιστορίες να σκεφτείς"

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011


Ήρθε η ώρα που το δέντρο με τα στολίδια του μπήκε πάλι στο ντουλάπι , τα φωτάκια έσβησαν και οι Αγιοβασίληδες σταμάτησαν να χορεύουν και να τραγουδούν.

Η παιχνιδιάρικη και ανέμελη διάθεση των εορτών , αυτή η παύση , που είναι από όλους καλοδεχούμενη και για όλους απαραίτητη λαμβάνει τέλος.

Από αύριο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του...