Το Βατερλώ της Λογοτεχνίας

Ήρθε η ώρα να εξεταστούν οι μαθητές μας στην γ' γυμνασίου και στο μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Η αλήθεια είναι πως δεν θεωρώ το συγκεκριμένο ανθολόγιο από τα πιο επιτυχημένα , πόσω μάλλον , αφού αναγκάζομαι από τις οδηγίες του υπουργείου να διδάσκω με χρονολογική σειρά τα κείμενα και όχι κατά το δοκούν...

Όπως έχω και άλλοτε σημειώσει , ωστόσο , αυτό έχουμε , με αυτό θα δουλέψουμε!

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται...και αυτό που ήταν ξεκάθαρο εξαρχής ήταν ότι με το τμήμα μου μιλούσαμε "άλλη γλώσσα". Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν υπάρχει έστω και στοιχειώδης επικοινωνία ανάμεσά μας...πατάτες , έλεγα , ντομάτες απαντούσαν!!!!

Επειδή το μάθημα αυτό καλλιεργεί την αισθητική , είναι μάθημα έκφρασης και διατύπωσης σκέψεων , παρηγορούσα τον εαυτό μου για τις κακές τους επιδόσεις λέγοντας πως "δεν είναι και μπακάλικο η λογοτεχνία να τα μετράς όλα με το ζύγι , τρεις το λάδι , τρεις το ξύδι , πέντε το λαδόξυδο..."

Κι έτσι κύλησε η χρονιά , χωρίς τίποτε να αγγίξει τους έφηβούς μου , προς μεγάλη μου απογοήτευση...ούτε ο Βιζυηνός με το ανατολίτικο παραμύθι του , ούτε ο Καβάφης με την ειρωνεία και τον σκεπτικισμό του , ούτε "φευ" ο Ελύτης με το ιερατικό "Άξιον εστί".

Αυτός ο τελευταίος επιλέχθηκε και ως κείμενο προς εξέταση για το τέλος...

Είπαμε , τι στο καλό , 100 χρόνια από την γέννησή του , ας τον τιμήσουμε...και τον τιμήσαμε δεόντως!!!

Αν ζούσε ο μεγάλος μας ποιητής θα πήγαινα να του ζητήσω συγγνώμη για το ατόπημά μου να τον παραδώσω βορά στα χέρια ανυποψίαστων μαθητών που του άλλαξαν τα φώτα κανονικότατα!!!

Ό γέγονεν , γέγονεν , ωστόσο , και η λυπηρή αυτή εμπειρία , με οδήγησε σε κάποιες σκέψεις:

Μήπως αντί για σεμινάρια και επιμορφώσεις στις νέες τεχνολογίες και στους διαδραστικούς να καθίζαμε πάλι στα θρανία και να ακούγαμε "πως δει την λογοτεχνίαν διδάσκειν";

Γιατί , ομολογώ , όσο κι αν με ενοχλεί , πως η ευθύνη για όλο αυτό βαρύνει εμάς , τους διδάσκοντες περισσότερο , που δεν βρίσκουμε τρόπους να συγκινήσουμε και να πλησιάσουμε τους μαθητές μας. Πολλές φορές δεν φτάνουν οι αγαθές προθέσεις...

Υπάρχει κανείς μεγαλόσχημος να μας το πει; Από αυτούς που φτιάχνουν τα σχολικά εγχειρίδια , τις διδακτικές οδηγίες και τα άλλα ηχηρά παρόμοια;

Μήπως αντί να τυποποιούμε ένα ακόμη ζωντανό υλικό και να το βάζουμε στη φορμόλη των εξεταστικών διαδικασιών , να το αφήναμε στην ησυχία του και να ασχολούμασταν με το πως η νέα γενιά θα ανοίξει πάλι τα βιβλία , θα διαβάσει και θα εμπνευστεί από τους ήρωες των μυθιστορημάτων, θα τραγουδήσει με πάθος τους μεγάλους ποιητές μας, θα μάθει να κρίνει και να αμφισβητεί δημιουργικά και θα ξεκολλήσει από τις οθόνες και τις ηλεκτρονικές σειρήνες που την έχουν απόλυτα ξεμυαλίσει;

Ένα είναι το σίγουρο. Του χρόνου θα το σκεφτώ πολύ να διδάξω Λογοτεχνία...