Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Μεγαλώνοντας με το πολυτεχνείο...

Πέρασαν 39 χρόνια από τότε...και γω μετρώ τα χρόνια μου με βάση την επέτειο του Πολυτεχνείου.

 39 χρόνια και φαίνεται πως και αυτή η επέτειος πάει να γίνει "μνημειακή", τυπική και ανούσια...και μάλιστα αν δεν βιώναμε αυτή την ζοφερή οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα, άραγε θα 'βγαιναν τόσοι ένστολοι στους δρόμους, για να φυλάξουν τα αφύλαχτα;;;
Αναρωτιέμαι...

Είναι και η εμπειρία του σχολείου που βαραίνει πάνω μου. 'Οταν ήμουν εγώ στο γυμνάσιο οι γιορτές του Πολυτεχνείου ήταν αλλιώς...ή μήπως ήταν ιδέα μου;
Έβλεπα τους καθηγητές μου να συγκινούνται, κάθε φορά που διαβάζαμε το προσκλητήριο των νεκρών...
Το γυμναστήριο - γιατί εκεί κάναμε τις γιορτές μας - παλλόταν από τα τραγούδια του Θοδωράκη.
Πολλοί έφευγαν για να πάνε στην πορεία στην Αθήνα...

Τώρα είμαι πλέον εγώ η καθηγήτρια.
Τώρα εγώ πλέον συγκινούμαι με τα τραγούδια και τις μαρτυρίες της εποχής.
Τώρα εγώ πασχίζω να τους βάλω στο παιχνίδι, να σκεφτούν, να νιώσουν, να καταλάβουν....μα κάτι λείπει.

Όσο απομακρυνόμαστε από ένα γεγονός, αυτό χάνει τη δυναμική του, γίνεται μια ακόμη σελίδα στις επίσημες δέλτους της Ιστορίας, γίνεται ανάγνωσμα και ύλη εξετάσεων...
Μα αυτή η ιστορία του Πολυτεχνείου είχα την αίσθηση πως δεν θα το πάθαινε αυτό, γιατί κουβαλά τη δροσιά μιας χαμένης Άνοιξης που πάντα γοητεύει και πάντα προσκαλεί και προκαλεί.

Βλέπω όμως τους μαθητές μου να χάνουν τον στόχο τους σε μια εποχή χωρίς ιδανικά.
Να κινούνται σε ένα θλιβερό φάσμα αποχρώσεων που ξεκινά από την απόλυτη αδιαφορία και απάθεια και φτάνει μέχρι τη σκοτεινή γοητεία της Χρυσής Αυγής.
Να μην γνωρίζουν και το χειρότερο να μην έχουν την διάθεση να μάθουν...
Στην εποχή της τεχνολογίας και της ταχύτητας το Πολυτεχνείο έγινε μια ακόμη πληροφορία προς γρήγορη επεξεργασία;