Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2015

Ο κόσμος σκηνή...



Ανέβαινε την σκάλα ή περπατούσε στο διάδρομο με βήμα βαρύ...κουρασμένο.

Το βλέμμα της ήταν χαμένο τις περισσότερες φορές, καμιά φορά χαμογελούσε και συμμετείχε στις συζητήσεις, άλλοτε πάλι βυθιζόταν στις δικές της σκέψεις, τον δικό της κόσμο και φαινόταν να μην την απασχολούν, όσα συνέβαιναν γύρω της.

Άνθρωπος ταλαιπωρημένος σωματικά και ψυχικά.


Προσπαθούσε να κρατήσει τα προσχήματα, να κάνει μάθημα, να παραδώσει, να εξετάσει, να διορθώσει....
Προφανώς με ατέλειες...με προβλήματα...με δυσκολία. Φαίνεται όμως πως η υπηρεσία θεωρούσε απαραίτητη την παρουσία της και μάλιστα σε πολλά σχολεία....
Εκεί που τελειώνει η λογική, αρχίζουν οι αριθμοί...οι ώρες, τα κενά, οι διατάξεις και οι εγκύκλιοι που δεν φαίνεται να συγκινούνται εύκολα από τα ανθρώπινα δράματα.

Οι άνθρωποι γύρω της, οι περισσότεροι, αδιάφοροι την προσπερνούσαν ή την απέφευγαν.
Ήταν πολλές οι ιδιορρυθμίες της, πολλά τα βάρη που κουβαλούσε στο σακί της...
Δύσκολη η διαχείρισή τους...
Ο καθένας άλλωστε έχει τις προσωπικές του έγνοιες, τα δικά του προβλήματα...που καιρός για συναναστροφή ουσιώδη και μάλιστα απαιτητική και επίπονη ....

Καμιά φορά μιλούσε για την κατάσταση της υγείας της, έλεγε πως οι δείκτες δεν είναι καλοί...κάποια στιγμή μπήκε στο νοσοκομείο...

"Έφυγε" μέσα στο καλοκαίρι...μοναχική έξοδος, όπως και μοναχική πορεία.
Οι υπεύθυνοι εκ των υστέρων εξέφρασαν την λύπη τους και έδειξαν, στα λόγια φυσικά, την ευαισθησία τους.
Οι υπόλοιποι, μουδιασμένοι, νιώσαμε άσχημα, γιατί δεν καταλάβαμε τη σοβαρότητα της κατάστασής της, δεν δείξαμε περισσότερη ανθρωπιά και μεγαθυμία, μείναμε στους τύπους και όχι στην ουσία.

Κι όμως, όσο κι αν μας είναι δύσκολο να το χωνέψουμε εμείς οι άνθρωποι...

"Ο κόσμος σκηνή...

Ο βίος πάροδος...

Ηλθες, είδες, απήλθες"



Κι ακριβώς γι' αυτό, ίσως το μόνο που αξίζει και το μόνο που απομένει τελικά είναι η ανθρωπιά μας, που καλούμαστε να διαφυλάξουμε με κάθε τρόπο. 
Στ' αλήθεια, τι άλλο μας ξεχωρίζει από τα ζώα, αν όχι αυτή; 
Και βέβαια η συνειδητοποίηση του πεπερασμένου της ύπαρξής μας....