Τρίτη 28 Ιουνίου 2016

Αλλαγή

Αλλαγή είναι η μεταβολή , η μετάβαση σε κάτι άλλο ή η αντικατάσταση μιας κατάστασης ή  ενός πράγματος / προσώπου από κάτι  άλλο αντίστοιχο. Πρόκειται για μια δυναμική διαδικασία που ανατρέπει ,  άλλοτε ήπια και σταδιακά και άλλοτε ραγδαία μια καθεστηκυία τάξη.

Οι άνθρωποι συνήθως αποφεύγουν τις αλλαγές , καθώς αυτό που ήδη γνωρίζουμε , με τα καλά και τα στραβά του , είναι προτιμότερο από το άγνωστο "άλλο" , που θα έρθει να ανατρέψει την καθημερινότητα και την βολική μας συνήθεια.

Η συνήθεια με την επανάληψη των πράξεων , των λόγων και των συμπεριφορών εμπεδώνει ρόλους με τους οποίους ταυτιζόμαστε και εν συνεχεία αρνούμαστε να αλλάξουμε , καθώς  νομίζουμε ότι αυτό που από συνήθεια επαναλαμβάνουμε είναι ο εαυτός μας.

Στην πραγματικότητα , όμως , ο ρόλος είναι ένα προσωπείο πίσω από το οποίο κρύβουμε τις ανασφάλειες και τους βαθύτερους φόβους μας. Η αλλαγή από την άλλη υπακούοντας στον συμπαντικό νόμο "τα πάντα ρει" μας κάνει εκόντες - άκοντες , ευέλικτους και προσαρμοστικούς. Μας αναγκάζει να ξεκολλήσουμε , οδυνηρά πολλές φορές , από τους μεγάλους "ρόλους" της ζωής μας και να παίξουμε σε νέα και ανατρεπτικά σενάρια.

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016

Δίστομο

Σημειώνει ο Παυσανίας στα Φωκικά:
"...Παίρνοντας το δρόμο από τη Δαυλίδα για τους Δελφούς , φθάνουμε στη λεγόμενη "Σχιστή Οδό". Εκεί ο Οιδίποδας σκότωσε τον πατέρα του...".

Και ο νεοελληνιστής Ζακ Λακαριέρ συμπληρώνει:
"Ο δρόμος που οδηγεί από τη Λιβαδειά στους Δελφούς , χάνεται γρήγορα μέσα στις πρώτες οροσειρές του Παρνασσού. Σε λίγο φθάνουμε σε μια διασταύρωση της οποίας ο ένας δρόμος , ο αριστερός , οδηγεί στο χωριό Δίστομο. Εκεί σε ένα από αυτά τα μονοπάτια , όπως υπήρχαν παλιά , δρομίσκους με χοντρά χαλίκια πάνω στους οποίους σκόνταφταν οι άνθρωποι και τραντάζονταν οι άμαξες , περιβαλλόμενοι από γκρεμούς , στενοί τόσο ώστε μόλις δυο άλογα να μπορούσαν να διασταυρωθούν , εκεί λοιπόν ο Οιδίποδας συνάντησε έναν ταξιδιώτη και τον σκότωσε για λόγους προτεραιότητας...".

Στον ίδιο τόπο που ο τραγικός Οιδίποδας  διέπραξε εν αγνοία του  βδελυρά εγκλήματα , πατροκτονία και αιμομειξία , σε αυτόν τον τόπο  , που με τόσο λυρισμό περιγράφει ο σύγχρονος περιηγητής , παίχτηκε  - αλίμονο -   μια ακόμη τραγωδία , μια τραγωδία πραγματική και όχι μυθική , με θύματα τους κατοίκους του χωριού και θύτες τους σκοτεινούς δαίμονες του 20ου αιώνα , τους Γερμανούς Ναζί.

Νομίζω πως μπροστά στην τόση φρίκη , τα λόγια περισσεύουν....
Ανατριχιάζει κανείς στη σκέψη του πόσο κακό μπορεί να χωρέσει η ανθρώπινη καρδιά , τι κτηνωδίες μπορεί να σχεδιάσει και να εκτελέσει ο ανθρώπινος νους  και πόσο σκοτάδι κουβαλάμε στην ψυχή μας...

Αναρωτιέμαι τι να απέγιναν αυτοί οι "άνθρωποι" που ξεκοίλιασαν εγκύους , έκαψαν ζωντανούς γέροντες και ρήμαξαν τον τόπο...αντιλαμβάνονταν άραγε τι έκαναν; Γύρισαν στα σπίτια τους , αγκάλιασαν τα παιδιά τους και κοιμήθηκαν ήσυχοι στα κρεβάτια τους;

Η σπουδαία διανοήτρια , μαθήτρια του Χάιντεγκερ , Χάνα Άρεντ , προτείνει μια ερμηνεία του φαινομένου μιλώντας για την κοινοτοπία του κακού:

"Το μεγαλύτερο κακό σε αυτόν τον κόσμο,  δεν προέρχεται από ανθρώπους που επιλέγουν να είναι κακοί. Προέρχεται από ανθρώπους που απλώς δε σκέφτονται καθαρά. Από ανθρώπους που, βλέποντας τα πράγματα μονομερώς, μέσα από παραμορφωτικούς-ιδεολογικούς φακούς, κάνουν αδιανόητα πράγματα, θεωρώντας τα προφανή και κανονικά. Στηριζόμενοι σε αυτήν την κανονικότητα, πραγματοποιούμε φοβερά πράγματα με έναν οργανωμένο και συστηματικό τρόπο. Αυτή είναι η διαδικασία, με την οποία άσχημες, εξευτελιστικές, δολοφονικές, απάνθρωπες και απερίγραπτες πράξεις καταλήγουν να αποτελούν ρουτίνα και γίνονται αποδεκτές ως «ο τρόπος που γίνονται τα πράγματα".