Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

Μουσίτσα... μούσα.... μουσείο!!!

Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι οι μούσες ήταν θεότητες που προστάτευαν τις τέχνες , τις επιστήμες και τα γράμματα. Ήταν κόρες του Δία και της Μνημοσύνης και κατοικούσαν στον Ελικώνα ένα από τα ομορφότερα βουνά της Ελλάδας. Η παράδοση τις θέλει εννέα:
Καλλιόπη ,  Κλειώ ,  Ουρανία  ,  Μελπομένη, Τερψιχόρη , Ευτέρπη , Ερατώ , Θάλεια , Πολύμνια.

 
Οι σεβάσμιες αυτές πνευματικές δυνάμεις , συντρόφισσες του Απόλλωνα , του θεού του φωτός , προστάτευαν κάθε καλό έργο και ιδιαίτερα τους ποιητές.

Κάθε ποιητής που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να έχει και την μούσα του...αυτή είναι που θα τον συντροφεύει τις δύσκολες ώρες του πνευματικού του μόχθου και θα του δίνει έμπνευση και καθοδήγηση.

Ο Όμηρος ήδη , στα προοίμια της Ιλιάδας και της Οδύσσειας , καλεί την μούσα (την Καλλιόπη, προστάτιδα της επικής ποίησης) να τον εμπνεύσει , για να αφηγηθεί τα πάθη των Ελλήνων ποιητικά.
Αλλά και ο πολύ νεώτερος του Διονύσιος Σολωμός στους "Ελεύθερους Πολιορκημένους" την μούσα και πάλι καλεί να τον συνδράμει στο δύσκολο έργο του.

Η λέξη μούσα προέρχεται είτε από το ρήμα "μανθάνω" , πράγμα που τη συνδέει με το πνεύμα και την γνώση , είτε με τη λέξη mons που στα λατινικά σημαίνει το βουνό - και μην ξεχνάτε , οι Μούσες κατοικούσαν στον Ελικώνα...

Οι μούσες δεν είναι μουσίτσες....και δεν επιτρέπεται να πέσουν στο επίπεδο μιας μουσίτσας κι αυτό διότι οι τελευταίες είναι μικρά έντομα που ζουν σε βαρέλια με μούστο ή σε σάπια κρέατα και σκουπίδια. Οι μουσίτσες λοιπόν δεν είναι νεαρές μούσες αλλά μικρές μύγες που ζουν ως παράσιτα και μάλλον δεν διαθέτουν πνευματικά και καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα.

Η γνώση και το πνεύμα στις μέρες μας έχουν μετοικήσει από τον Ελικώνα και έχουν κατέβει στα μουσεία. Τα μουσεία είναι χώροι αφιερωμένοι στις μούσες και γι' αυτό είναι χώροι μάθησης και ψυχαγωγίας - με την αρχαία έννοια του όρου.
Μουσείο λέμε κοροϊδευτικά και κάποιον προχωρημένο σε ηλικία άνθρωπο που δυσκολεύεται να ακολουθήσει τις εξελίξεις γύρω του.

Το σγουρολόγιο διαθέτει κι αυτό τη δική του μούσα από την οποία εμπνέεται και στην οποία αφιερώνει και το παρόν κείμενο.

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

Παραξενιές

Ο παράξενος έχει κάποια σχέση με τον ξένο , δηλαδή τον ανοίκειο , τον αταίριαστο με τα πράγματα και τους ανθρώπους , αυτόν που τελικά δημιουργεί ερωτηματικά και απορίες με την συμπεριφορά του , η οποία ξεφεύγει από την στερεότυπη νόρμα.

Ως τέτοιος , ο παρα - ξενος άνθρωπος δεν είναι κανονικός, ούτε συνηθισμένος. Είναι αυτό που λένε οι λατίνοι sui generis , θέλοντας να δηλώσουν το πρόσωπο που αποτελεί από μόνο του μία κατηγορία...και ως εκ τούτου δεν μπορεί να ενταχθεί στα ήδη υπάρχοντα σχήματα και καλούπια.

Οι παράξενοι άνθρωποι προκαλούν αμφιθυμία στους υπόλοιπους  "φυσιολογικούς" και συνηθισμένους ανθρώπους. Άλλοτε τους θαυμάζουν , καθώς το παράξενο ενίοτε είναι και μυστηριώδες και άλλοτε τους ψέγουν για τις ιδιορρυθμίες τους. Κάποιοι απλά τους αποδέχονται με συγκατάβαση , χωρίς , ωστόσο , να τους κατανοούν.

Η παραξενιά έχει μια γοητεία αλλά κρύβει και μοναξιά.
Συνήθως , λέμε ότι κάποιος παραξενεύει με το πέρασμα των χρόνων , όταν λίγο πολύ έχει παγιώσει τρόπους και σχήματα και αρνείται να διαπραγματευθεί οτιδήποτε ξεφεύγει από την δική του λογική.

Ο παράξενος γίνεται και ιδιότροπος ή αν το θέλετε πιο κομψά ιδιόρρυθμος.

Χαρακτηριστικό είναι ότι κάποιες από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της παγκόσμιας ιστορίας είχαν τις παραξενιές τους...τα ιδιαίτερα δηλαδή χούγια τους.

Η παραξενιά , δηλαδή η ιδιαιτερότητα στην μορφή , την συμπεριφορά ή τον λόγο ,  είναι αυτή που κάνει τους υπόλοιπους να  συνειδητοποιήσουν και να στερεώσουν μέσα τους την αντίληψη για το ομαλό , το γνώριμο , το οικείο , αντιδιαστέλλοντάς το προς αυτήν.

Ένας κόσμος χωρίς παραξενιές , ωστόσο , απόλυτα ομοιόμορφος και βαρετά στερεότυπος , ίσως να μην έχει τελικά και τόσο ενδιαφέρον....

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2016

Συνάδελφοι

Η λέξη συνάδελφος είναι μια λέξη ελληνική.
Προέρχεται από την πρόθεση συν και το ουσιαστικό αδελφός και σημαίνει αυτόν με τον οποίο μοιραζόμαστε την ίδια δουλειά , τον συνεργάτη και συνοδοιπόρο μας στην κοινή , εργασιακή πορεία.
Μου έκανε πάντα εντύπωση η λέξη αυτή , διότι κρύβει μέσα της ένα δυνατό , συγκινησιακό φορτίο.

Στις υπόλοιπες γλώσσες η λέξη δεν έχει την ίδια βαρύτητα.
Συνάδελφος στα ελληνικά σημαίνει αυτόν που είναι στην ίδια θέση με τον αδελφό μας και αδελφός φυσικά είναι αυτός που προέρχεται από την ίδια με μας μήτρα - δελφύς στα αρχαία ελληνικά είναι η μήτρα.

Επομένως , αυτό που μας ενώνει με τους συναδέλφους μας είναι κάτι πολύ δυνατό , ισάξιο σχεδόν με τους δεσμούς αίματος που μοιραζόμαστε με τα αδέλφια μας.
Είναι όμως έτσι; Ή μήπως τελικά πρόκειται για μια ακόμη πολύπαθη λέξη που από την πολυχρησία κατήντησε ανούσια και φτηνή , όπως τόσες και τόσες άλλες;

Κι αυτή η περίφημη συναδελφικότητα , σε τι τελικά συνίσταται;
Αλληλεγγύη , ειλικρίνεια και μοίρασμα ή λούφα και παραλλαγή;

Και σε αυτό , δόξα τω θεώ , έβαλαν το χέρι τους όλοι οι πολιτικάντηδες και συνδικαλιστές , που το μόνο που γνωρίζουν καλά είναι να εκμαυλίζουν συνειδήσεις και να χαϊδεύουν αυτιά.
Κρίμα , στ' αλήθεια , γιατί τα εργασιακά δικαιώματα , κερδήθηκαν από άλλες γενιές με πόνο και αίμα και σήμερα ξεφτιλίζονται και καταπατούνται.

Απέμεινε η λέξη ως μακρινός απόηχος μιας άλλης εποχής και μιας άλλης σχέσης...εκείνης του μοιράσματος ενός κοινού οράματος , των κοινών εμπειριών - καλών ή κακών -  που χαλύβδωναν τις σχέσεις , του αλληλοσεβασμού και της αγάπης.

                         Το κείμενο αφιερώνεται στους πάντα αγαπημένους συναδέλφους μου , 
                         τους νυν, τους πρώην , τους επόμενους.......