Φθινοπωρινά Χριστούγεννα

Φέτος , ίσως περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά , τα Χριστούγεννα βιάστηκαν να χτυπήσουν την

πόρτα μας....
Από τα μέσα Νοεμβρίου ξεκίνησαν οι στολισμοί , δημόσιοι και ιδιωτικοί , οι αγορές διακοσμητικών παιχνιδιών και η καταναλωτική μανία των εορτών.
Η συχνότερη δικαιολογία σε όσους  ρώτησα για την σπουδή του πράγματος ήταν ...
"για τα παιδιά....μου το ζητούσαν..."

Επειδή όμως τυχαίνει να είμαι άπιστος Θωμάς....
λέω πως όλα αυτά λίγη σχέση έχουν με τα πιτσιρίκια...πολύ λιγότερη δε με την πίστη και το θρησκευτικό μας αίσθημα.
Κι επειδή και εγώ ολίσθησα στο αμάρτημα του φθινοπωρινού στολισμού , ενώ δεν έχω πιτσιρίκια να με πολιορκούν , κατέληξα στα εξής συμπεράσματα:

Πρώτον , ότι όλοι λίγο πολύ είμαστε  θύματα του καταναλωτισμού και της ελεύθερης αγοράς , που θα πουλούσε και τη μάνα της ....αν η τιμή ήταν συμφέρουσα!!!
Σκεφτείτε , ότι ενώ παλαιότερα η εορταστική σαιζόν ξεκινούσε από τις 10 Δεκεμβρίου και μετά , τώρα ήρθε ένα μήνα πίσω!!!!

Δεύτερον και σημαντικότερο , είμαστε όλοι θύματα της νοσταλγίας εκείνης της θαλπωρής που δοκιμάζαμε ως παιδιά , όταν βλέπαμε το δέντρο στολισμένο , τα Αγιοβασιλάκια να τραγουδούν και τα δώρα να μας περιμένουν δίπλα στη φάτνη...σε μια εποχή σκληρή , ποιος δε θα θελε να πασπαλίσει την πίκρα του με λίγη εορταστική χρυσόσκονη;

Κάπως έτσι λοιπόν, ο άπιστος Θωμάς υπέκυψε σήμερα το πρωί και στόλισε. Άνοιξε κούτες , βρήκε παιχνίδια και φωτάκια....άπειρα μικροπράγματα γεμάτα αναμνήσεις και στόλισε για το καλό το σπιτικό του. 

Δυστυχώς , όσο κι αν έψαξε , μέχρι τον πάτο των κουτιών, δεν βρήκε την παιδική του αθωότητα , την μαγεία και το θάμβος μιας άλλης , πιο στερημένης , αλλά και πιο ανθρώπινης εποχής , την κρυφή προσμονή των μικρών θαυμάτων των Χριστουγέννων , που αλίμονο , έγιναν trendy και must...

                                                                                          

Νυχτερίδες κι αράχνες....

Οι αράχνες και τα έντομα εν γένει είναι μάλλον αντιπαθή στον πολύ κόσμο , είτε λόγω της μορφής τους ,  είτε και του δηλητηρίου που κάποιες φορές φέρουν ως όπλο και μέσο επιβίωσης.
Χαρακτηριστική ως προς αυτό το τελευταίο είναι η περίφημη αράχνη - ταραντούλα που με το δηλητήριό της ακινητοποιεί τα θύματά της , που έχουν ήδη πιαστεί στον ιστό της και στη συνέχεια τα καταβροχθίζει με την ησυχία της....

Συμπαθιέται αυτή η κυρία;
Με τίποτε!!!!

Λένε πως η αράχνη ήταν μια όμορφη κοπέλα που ύφαινε εξαιρετικά λεπτά υφαντά και κάποτε μέσα στην αποκοτιά της προκάλεσε την ίδια την Αθηνά σε αγώνα , για να αναδειχθεί η καλύτερη υφάντρα. Το έργο της ήταν πολύ καλύτερο από αυτό της Αθηνάς , αλλά άκρως υβριστικό , καθώς επάνω του απεικόνισε τους έρωτες των θεών με τους θνητούς και τις θνητές....η Αθηνά εξοργίστηκε , το έσκισε και την ίδια την μεταμόρφωσε στο έντομο που όλοι ξέρουμε και που από τότε υφαίνει αδιάκοπα τους ιστούς του...περίτεχνους , λεπτούς αλλά και θανατηφόρους.

Η αλήθεια είναι πως οι αράχνες είναι σκοτεινοί τύποι. Τους αρέσουν οι κλειστοί  χώροι , με λίγη σκόνη και πολύ μυστήριο...γι' αυτό θα τις βρούμε να πρωταγωνιστούν σε έργα καλλιτεχνικά ή λογοτεχνικά αντιστοίχου ύφους και περιεχομένου. Η ετυμολογία του ονόματός τους σχετίζεται με την ιδιότητά τους να υφαίνουν αδιάκοπα ένα δίχτυ (αρχ.  άρκυς - υος)

Οι αράχνες συνδέονται με κάθε τι παλιό και εγκατελελειμμένο , είτε πρόκειται για κτήριο , είτε για ιδέα. Λέμε π.χ

•  Το σπίτι έπιασε αράχνες τόσο καιρό κλειστό...
• Αυτός κι οι αραχνιασμένες ιδέες του...στον μεσαίωνα ζούμε;

Μια ακόμη έκφραση που συνδέεται με το συμπαθές έντομο είναι η ακόλουθη:

• Τον τελευταίο καιρό τα βλέπει όλα μαύρα κι άραχνα/άραχλα.

Οι γλωσσολόγοι υποστηρίζουν πως οι δυο λέξεις "άραχνα/άραχλα" δηλώνουν το ίδιο πράγμα, δηλ. τις δυσάρεστες καταστάσεις και πως ο ένας προκύπτει από τον άλλο με μετατροπή του "ν" σε "λ".

Θέμα γούστου η επιλογή...

Λεβιάθαν

Το πολύπαθο υπουργείο παιδείας , που καλά - καλά δεν ξέρει ούτε το ίδιο , ούτε αυτοί που το διοικούν πως ονομάζεται , είδε έναν ακόμη υπουργό του να το αποχαιρετά...

Πράγματι , η συγκεκριμένη υπουργική θέση έχει καταντήσει ηλεκτρική καρέκλα για όποιον επίδοξο βουλευτή ή πολιτευτή αξιωθεί να την υπηρετήσει. Από την συγκεκριμένη θέση έχουν περάσει ουκ ολίγοι αξιόλογοι και μη , με τίτλους ή και άνευ τίτλων που είχαν ωστόσο όλοι ένα κοινό στοιχείο.
Ευαγγελίζονταν την αλλαγή , την ανανέωση , την συνολική ή μερική αναδόμηση του εκπαιδευτικού μας συστήματος...όλοι με αποφασιστικότητα και τσαμπουκά και όλοι στον ίδιο παρονομαστή....έφευγαν στο τέλος με τα αυτιά χαμηλωμένα....και το εκπαιδευτικό σύστημα ή μάλλον κατεστημένο να μένει πάντα εκεί, ίδιο κι απαράλλαχτο , μονολιθικό , χωρίς φαντασία και δημιουργικότητα , χωρίς πραγματική ανθρωπιστική διάσταση....σε έναν τόπο που - αλίμονο - γέννησε τον Ανθρωπισμό.

Για τον συγκεκριμένο υπουργό και τους συμβούλους του , γιατί , κακά τα ψέμματα , οι σύμβουλοι μελετούν και προτείνουν , οι υπουργοί απλά "πουλάνε" το νέο προϊόν...για τον Κο Φίλη λοιπόν , το σγουρολόγιο έχει άποψη , όπως όλοι άλλωστε , που σήμερα την καταθέτει...ως φινάλε σε μια απογοητευτική παράσταση...

Χρεώνεται στον Κο Φίλη και τους συν αυτώ η προσπάθεια ισοπέδωσης των πάντων στο γυμνάσιο , η ομοιομορφία του μετρίου , για να μην πω , του κάτω του μετρίου , η ιδεολογική του αγκύλωση στο θέμα των θρησκευτικών , ίδια κι απαράλλαχτη με την αντίστοιχη αγκύλωση των ιεραρχών με τους οποίους υποτίθεται ότι έκανε διάλογο...., , η μείωση της ύλης με πασαλείμματα σε περιόδους , όπως οι Περσικοί πόλεμοι και η εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου (δείτε τις οδηγίες για το μάθημα της Ιστορίας στην Α' λυκείου) και η απίστευτη αλαζονεία του ότι αυτός μόνο έχει δίκιο , αυτός μόνο βλέπει καθαρά και αντικειμενικά και άρα , είτε μας αρέσει , είτε όχι θα πρέπει να δεχτούμε ως θέσφατα τις αποφάσεις του.

Αλίμονο....δεν είναι ούτε ο πρώτος , ούτε ο τελευταίος που η εξουσία έδειξε ποιος ήταν πραγματικά. Αρχήν άνδρα δείκνυσι που λέει κι ο Σοφοκλής....αλλά δε βαριέσαι...αρχαίος είναι αυτός , ποιος τον καταλαβαίνει;

Σε μια κοινωνία που αλλάζει δραματικά τα τελευταία χρόνια , μια κοινωνία που μαστίζεται από πολιτικά και οικονομικά προβλήματα , που στη βάση τους είναι προβλήματα παιδείας , το τελευταίο που μας χρειάζεται είναι άνθρωποι σαν τον Κο Φίλη και την παρέα του.

Ας ανοίξουμε επιτέλους έναν ουσιαστικό διάλογο για την εκπαίδευση.
Κύριοι των γραφείων και των πανεπιστημίων , συνδικαλιστές και σύμβουλοι , για περάστε από τις τάξεις μας , να μας δείτε επί το έργον....
Να δείτε στην πράξη την εφαρμογή των κατά καιρούς φαεινών ιδεών σας , να μας ρωτήσετε και να σας απαντήσουμε , εμείς οι μαχόμενοι εκπαιδευτικοί , τι και πως λειτουργεί , τι θα μπορούσε να αλλάξει , τι σας προτείνουμε τελικά...

Υπηρετώ δέκα χρόνια στην μέση εκπαίδευση και άλλα οκτώ σε φροντιστήρια , πριν διοριστώ. Κανείς ποτέ δεν με ρώτησε την γνώμη μου. Το μόνο που ξέρουν όλοι καλά είναι να με κρίνουν , να με βρίσκουν πάντα ελλιπή , κατά τα μέτρα τους , να θέλουν να με αξιολογήσουν....γιατί δεν κάθονται , αλήθεια , να τους αξιολογήσω κι εγώ μια φορά;  να με απειλούν έμμεσα και να με θεωρούν εκ των προτέρων και άνευ συζητήσεως ρέμπελη , δημόσια υπάλληλο ...

Καλό σας κατευόδιο Κε Φίλη και καλή συνέχεια στα έργα και τις ημέρες σας.
Σας κατάπιε και σας ο Λεβιάθαν του εκπαιδευτικού μας κατεστημένου....