Τετάρτη 14 Ιουνίου 2017

Πάροδος

Στα αρχαία θέατρα οι πάροδοι ήταν οι πλευρικές οδοί δια των οποίων εισερχόταν ο Χορός και κάποιοι υποκριτές στην ορχήστρα ή την σκηνή.

Ήταν δρόμοι μικροί , πλάγιοι , δευτερευούσης σημασίας σε σχέση με τα σημαντικά που διαδραματίζονταν στο κέντρο του θεάτρου.
Από αυτές τις αρχαίες , πλάγιες οδούς πήραν το όνομά τους και οι σημερινές πάροδοι...αυτές βέβαια δεν οδηγούν σε καμιά ορχήστρα...αλλά διευκολύνουν πολλές φορές τις μετακινήσεις , καθώς μέσω αυτών καταλήγει κανείς στις κεντρικές λεωφόρους.

Ίσως, επειδή , η σημασία αυτής της λέξης σχετίζεται με ένα σύντομο πέρασμα που οδηγεί σε κάτι άλλο μεγαλύτερο και σπουδαιότερο , λέμε , επίσης πως κάτι είναι παροδικό , δηλ. περαστικό ή κάτι χαρακτηρίζεται από παροδικότητα , δηλαδή είναι περαστικό και πεπερασμένο.

Όσα , όμως , κι αν μας λένε τα λεξικά για τις λέξεις και τις σημασίες τους , είναι τελικά η ίδια η ζωή που έρχεται να επιβεβαιώσει τις έννοιες και τους ορισμούς.

Κοιτάξτε γύρω σας , παρατηρήστε ουσιαστικά και όχι φευγαλέα , την ίδια σας την καθημερινότητα και θα διαπιστώσετε το μέγεθος και την ουσία της λέξης παροδικότητα.
Ακόμη και το ίδιο μας το πρόσωπο αλλάζει μέρα με τη μέρα ,  ώρα με την ώρα , και όσα γύρω μας θεωρούνται δεδομένα είναι - αλίμονο  -  περαστικά και εφήμερα.

Κι επειδή αυτή είναι μια δύσκολη διαπίστωση , ο καθένας βρίσκει τρόπους να την ξορκίζει...
Άλλοι ζουν επιπόλαια και επιφανειακά φοβούμενοι να συνδεθούν με πρόσωπα και πράγματα, για να μην πληγωθούν , όταν τα χάσουν...
Άλλοι ξεγελούν τους φόβους τους επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τα ίδια πράγματα , δημιουργώντας μια βολική ρουτίνα που δίνει την ψευδαίσθηση της ασφάλειας.
Άλλοι τέλος αρνούνται την παροδικότητα των πάντων καταντώντας γραφικοί , ξεγελώντας το χρόνο μα περισσότερο τους ίδιους τους εαυτούς τους...

Η συνειδητοποίηση της παροδικότητας  , όσο κι αν πληγώνει τον ανθρώπινο εγωισμό μας ,  μπορεί να καταστεί λυτρωτική , αν την δούμε σαν μονοπάτι προς μια καλύτερη και ουσιαστικότερη βίωση της ίδιας της ζωής.

Διότι μόνο αν γίνει κάτι τέτοιο , θα βιώνουμε σε όλο της το μεγαλείο κάθε στιγμή της ζωής μας, κάθε ευτυχή συνάντηση με αγαπημένα πρόσωπα που δίνουν νόημα στην ύπαρξή μας , κάθε μικρή ή μεγάλη χαρά...το κελάηδημα ενός πουλιού , το γέλιο ενός παιδιού , μια δημιουργική μέρα στη δουλειά , μια βόλτα στη θάλασσα...

Τι άλλο είναι η ζωή μας παρά στιγμές;

Όπως αναφέρει κάπου και ο Δημόκριτος :

«Ὁ κόσμος σκηνή, ὁ βίος πάροδος· ἦλθες, εἶδες, ἀπῆλθες...»