Κυριακή 13 Αυγούστου 2017

Η απομάγευση ενός παραδείσου

Όσο κι αν έψαξα στα λεξικά δεν βρήκα ικανοποιητική ετυμολογία για τη  λέξη μαγεία ... Ορισμένοι την συνδέουν με την περσική λέξη magus , που σήμαινε αυτόν που είχε ιερατικά καθήκοντα.
Σίγουρο είναι πάντως ότι όλοι συμφωνούν ως προς τη σημασία της λέξης...η μαγεία είναι η γοητεία , η διαδικασία μέσω της οποίας ελκυόμαστε από κάτι και καταλήγουμε λάτρεις του και ακόλουθοί του.

Κι η απομάγευση είναι η αντίστροφη διαδικασία...η συνειδητοποίηση πως το μαγικό δεν υπάρχει πια και χάνοντας τη γοητεία του γίνεται τετριμμένο και ανούσιο...ένα κούφιο περιτύλιγμα , μια άψυχη ύλη.

Παράδεισος είναι ο περίκλειστος κήπος και μας έρχεται από την Περσία. Φαίνεται πως οι εκεί άρχοντες θα συνήθιζαν τέτοιους κήπους με εξωτικά φυτά , πουλιά και ζώα , για να περνούν τις μέρες τους. Από εκεί η λέξη ταξίδεψε μέσω της Παλαιάς Διαθήκης και έφτασε σε μας παίρνοντας μια μεταφυσική διάσταση....χώρος αιώνιας ομορφιάς και γαλήνης , ανέγγιχτος από τον χρόνο και την φθορά.

Οδυνηρή διαπίστωση...κι όμως αληθινή πως η μοίρα των παραδείσων είναι να απομαγεύονται...

Ένας τέτοιος παράδεισος και τα νησιά των Κυκλάδων , ειδικά τα μικρότερα , που μέσα στη γύμνια του τοπίου τους , μέσα στο εξαϋλωτικό ελληνικό φως αποκτούσαν μια ενέργεια ζωογόνα και τροφοδοτική για κάθε κουρασμένη και απηυδισμένη ψυχή που έβρισκε εκεί καταφύγιο.

Σήμερα , όμως , που ο τουρισμός έγινε κατανάλωση , που το χρήμα κυβερνά , που οι διακοπές είναι ένα προϊόν , ένα πακέτο υπηρεσιών , οι Κυκλάδες απομαγεύτηκαν.
Καραβιές απελπισμένων καταναλωτών φθάνουν στα λιμάνια τους και γεμίζουν κάθε σημείο τους θέλοντας να τα δουν και να τα χορτάσουν όλα...ατέλειωτες φωτό , ατελείωτες αναρτήσεις στιγμών , αγωνία να γεμίσουμε το κενό...που δεν γεμίζει ποτέ.
Κι από την άλλη , άναρχη δόμηση , πισίνες!!!! , μαγαζιά και παραμάγαζα....λες κι όλος ο κόσμος αρχίζει και τελειώνει εκεί...

Στο τέλος της ημέρας τα νησιά μένουν πίσω σαν εξαπατημένες ερωμένες....τους παίρνουμε την ομορφιά και την γαλήνη τους και αφήνουμε πίσω τη δική μας μιζέρια...τα σκουπίδια μας και την ανεπάρκειά μας.

Στο τέλος , ποιος ξέρει ,  μπορεί να τα βρούμε και κατώτερα των προσδοκιών μας...

Τρίτη 1 Αυγούστου 2017

Όλα είναι δρόμος...

Πολλοί λένε πως η ζωή είναι ένας δρόμος...ένας δρόμος που για άλλους είναι ήδη έτοιμος , για να
τον διαβούν , και τους προσφέρεται άκοπα - είναι οι ευνοημένοι της μοίρας - ενώ για άλλους δεν υπάρχει και πρέπει μόνοι τους να τον χαράξουν και να τον ακολουθήσουν...με συνέπεια και πείσμα.

Ένας δρόμος η ζωή...κι ο καθένας τον ονειρεύεται , όπως θέλει... , ευθύ ή με στροφές , γεμάτο δέντρα ή σαν λιθόστρωτο μονοπάτι , πλάι στη θάλασσα ή κοντά σε βουνό...
Όπως , όμως , κι αν τον φαντάζεται κανείς , κι είτε του προσφέρεται ή τον δημιουργεί ο ίδιος , τι αξία θα είχε ο δρόμος , αν στην πορεία του δεν συνέβαιναν συναντήσεις;

Συναντήσεις με άλλους οδοιπόρους , που χουν χαράξει κι αυτή πορεία ή έστω την βρήκαν έτοιμη και προχωρούν προς το δικό τους σκοπό , προς την πραγμάτωση του δικού τους φωτεινού ιδανικού...
Κι αυτοί οι συνοδοιπόροι , που για περισσότερο ή λιγότερο διάστημα , μοιράζονται κοινή πορεία , πόσα όμορφα πράγματα έχουν να ανταλλάξουν , πόσες ιδέες , πόσες σκέψεις , πόσα λόγια και άλλες τόσες πράξεις....και τι στιγμές έχουν να ζήσουν....
Έτσι που το σακούλι που καθένας τους κουβαλά στην πλάτη του , όλο και να γεμίζει κι όλο και πιο πλούσια και ουσιαστική να κάνει την ζωή τους!!!

Ευτυχισμένος εκείνος που στον δρόμο του θα έχει πολλές τέτοιες συναντήσεις...αυτός θα έχει ζήσει τη ζωή κι αυτός στο τέλος της ημέρας θα σταθεί, για να κάνει τον απολογισμό του και θα ναι κερδισμένος. 
Το σακούλι του θα είναι γεμάτο από όσα αποθησαύρισε από τις πολλές και ενδιαφέρουσες συναντήσεις του , από τους ανθρώπους που συμπορεύτηκαν μαζί του , που μοιράστηκαν τις δυσκολίες και τις επιτυχίες , αυτούς που τον διαμόρφωσαν και τον έκαναν τελικά αυτό που είναι.


                                                  Αφιερωμένο στην καλή μου φίλη και συνοδοιπόρο Vas_bag
                                                                                       Ευχαριστώ για την κοινή μας πορεία....