Το φλουρί

Η παραμονή της Πρωτοχρονιάς είχε χρώμα και μυρωδιά από τσουρέκια...
Το μεγαλύτερο από όλα , η βασιλόπιτα , σιγοψηνόταν στο φούρνο αναδύοντας τη θεσπέσια μυρωδιά της. Κάθε χρόνο με αμυγδαλάκια σημειώναμε πάνω της το νέο έτος...

Κάτω από το δέντρο ο αδελφός μου άπλωνε τέτοιες μέρες το τραινάκι του...ένα υπέροχο τραίνο που του είχε φέρει ο πατέρας μας από κάποιο από τα ταξίδια του στο εξωτερικό. Έστηνε με μαεστρία τις ράγες , έβαζε τα βαγόνια και το χάζευε να γυρνά , όμως ποτέ δεν με άφηνε να παίξω και  'γω μαζί του. Στο κάτω κάτω ήμουν μικρή , ατσούμπαλη και είχα την κούκλα μου να με περιμένει...αυτή ήταν η καλή μου κούκλα με την οποία έπαιζα μόνο στις γιορτές. Είχε ξανθά μακρυά μαλλιά , περπατούσε και τραγουδούσε και φόραγε ένα μενταγιόν που έγραφε  "El Greco".

Η μάνα μου έτρεχε όλη μέρα για προετοιμασίες , αγορές και άλλες υποχρεώσεις...φυσικά πήγαινε και στο κομμωτήριο να φτιάξει τα μαλλιά της...τα κρέπαρε και γινόταν σαν φουσκωτό πανετόνε...στο τέλος μάλωνε πάντα με την Εριέττα , την κομμώτρια , γιατί της τα είχε παρακρεπάρει.
Εγώ καθόμουν μαζί της στο κομμωτήριο και την έβλεπα με αυτή την κάσκα στο κεφάλι και αναρωτιόμουν , γιατί οι γυναίκες να τα τραβάνε όλα αυτά...ποτέ δεν αγάπησα τα κομμωτήρια...ήμουν και τυχερή σγουρομάλλα...επί της ουσίας δεν τα χρειάστηκα ποτέ.

Το βράδυ περίμενα πως και πως να κόψουμε την πίτα...ήθελα πάντα να κερδίζω το φλουρί. Κι η αλήθεια είναι ότι το κέρδιζα , τις περισσότερες φορές. Ενδεχομένως η μάνα μου να έβαζε το χέρι της σε αυτό , να "έστηνε" το κόψιμο , να έβαζε κάνα σημάδι ...ποιος ξέρει.

Τώρα φτιάχνω εγώ την πίτα...προτιμώ το κέικ με μπόλικη άχνη από πάνω και διάφορα στολίδια...η πίτα μοιάζει με παιδική χαρά και το φλουρί το κερδίζω ακόμη καμιά φορά και πάντα χαίρομαι σαν παιδί , αν και  μεγάλωσα προ πολλού και ανεπιστρεπτί...κάποια πράγματα , όμως , φαίνεται πως δεν αλλάζουν ποτέ.

Καλό και ευλογημένο το 2019

Είδος προς εξαφάνιση…

Στην Ελλάδα της γενικευμένης κρίσης  , της γρίνιας και της κακομοιριάς ενδημεί ένα είδος σπάνιου πουλιού , που ζει στους χώρους της δημόσιας εκπαίδευσης. Συχνάζει σε αίθουσες  και σε γραφεία , κάνει μάθημα , διορθώνει γραπτά , ετοιμάζει ασκήσεις , οργανώνει εκπαιδευτικά προγράμματα ή ασχολείται με υπηρεσιακές διεκπεραιώσεις.

Δεν είναι θορυβώδες , όπως τα υπόλοιπα πτηνά του σχολείου , ούτε έχει πολύχρωμα φτερά που εντυπωσιάζουν τους πολλούς. Είναι σεμνό , εργατικό και μαζεμένο , συλλέγει με κόπο την τροφή του και δεν διστάζει να τη μοιραστεί με τους υπόλοιπους του σμήνους του , που έχουν συνήθως ήθος σπουργιτιού… δηλ. τρώνε πολύ , κάνουν απίστευτη φασαρία και τεμπελιάζουν σε κάθε δυνατή ευκαιρία.

Είναι ευγενικό και διακριτικό και σχεδόν ποτέ δεν θα δείξει την ενόχλησή του με τα κακώς κείμενα , ούτε θα κατηγορήσει τους άλλους , που προσπαθούν να κάνουν τη δουλίτσα τους με πλάγιους τρόπους , μεμψιμοιρώντας ή αποφεύγοντας επί της ουσίας τις ευθύνες.

Είναι απίστευτα εργασιομανές και έχει μια υψηλή αίσθηση του καθήκοντος. Σηκώνεται αχάραγα κάθε πρωί , ευπρεπίζει τα φτερά του , παίρνει την τσάντα και τα βιβλία του και πετάει στη δουλειά του. Και με χιόνια και με κρύα , ακόμη κι όταν είναι άρρωστο και πονάει , δεν θα σκεφτεί να μείνει στη φωλιά του , για να γιάνει.

Είναι αλήθεια πως πολλές φορές πικραίνεται , γιατί στην Ελλάδα μας αρέσει το κατηγορείν και έτσι δεν ξεφεύγει και το ίδιο , παρά την φιλοτιμία του , από την ζήλεια και την κακογλωσσιά. Ωστόσο , η πίκρα του δεν κρατάει πολύ και μετά από λίγο ανασκουμπώνεται πάλι και συνεχίζει τον καθημερινό του αγώνα ∙ έναν αγώνα καθαρό , όμορφο και συγκινητικό , καθώς το είδος του μέρα με την μέρα εκλείπει από τον όμορφο τόπο μας , χωρίς ελπίδα ανάκαμψης.

Είμαστε σπουργίτια….

Αν το συναντήσετε ποτέ , μην προσπαθήσετε να το θαμπώσετε με λόγια και πράξεις θαυμασμού. Δεν τα χρειάζεται κάτι τέτοια και δεν τα επιζητά. Στην περίπτωσή του είναι ο μικρός , εσωτερικός του οδηγός που του επιβάλλει μια τέτοια συμπεριφορά κι αυτός δεν καταλαβαίνει ούτε από έπαινο , ούτε από ψόγο.

Χαμογελάστε απλώς και ευχαριστείστε την τύχη σας που βρέθηκε στον δρόμο σας…

Είναι τόσο σπάνιες πια τέτοιες συναντήσεις…

Φαράγγι Βουραϊκού

Θα σου μιλήσω για λίγο για το υπέροχο αυτό φαράγγι , το φαράγγι του Βουραϊκού ποταμού που ξεκινά από τα Καλάβρυτα και φτάνει στο Διακοφτό. Πρόκειται για ένα πραγματικό γλυπτό της Φύσης που δεν χορταίνεις να το βλέπεις. Οι ψηλές απόκρημνες πλευρές του φαραγγιού άλλοτε μοιάζουν κομμένες από ένα μαχαίρι κάθετες και απόκρημνες , άλλοτε πάλι είναι γεμάτες καμπύλες και εξογκώματα. Αν είχαμε μαζί μας ένα γεωλόγο θα μας βεβαίωνε σίγουρα ότι κάποτε το νερό ήταν πολύ ψηλότερα και αυτό είχε αναλάβει να "γλύφει" και να διαμορφώνει το ανάγλυφο των βράχων.

Η βλάστηση είναι παρούσα σχεδόν παντού και τα χρώματα του πράσινου και του κίτρινου κυριαρχούν...είναι άλλωστε τα χρώματα του φθινοπώρου. Κατεβαίνοντας το φαράγγι συναντάς πλατάνια και άλλα υδρόφιλα δέντρα , ενώ σε πιο χαμηλό υψόμετρο υπάρχουν πεύκα. Το ποτάμι κυλάει πάντα στο πλάι της διαδρομής και συντροφεύει τις σκέψεις των οδοιπόρων.

Σε αυτό το μαγικό τοπίο, το βγαλμένο από παραμύθι , αποφάσισε ο Τρικούπης να φτιάξει μια ακόμη σιδηροδρομική γραμμή. Ανέθεσε το έργο σε μια Γαλλική εταιρεία , ο δε προϋπολογισμός ήταν 5.000.000 δραχμές. Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε τον τερματισμό αυτής της γραμμής στην Τρίπολη. Δυστυχώς , η κατασκευή καθυστερούσε και ο προϋπολογισμός ανέβαινε. Έτσι το έργο έφτασε με το ζόρι μέχρι τα Καλάβρυτα. Σκέψου αν είχε φτάσει στην Τρίπολη , τι απίθανη διαδρομή θα ήταν αυτή μέσα από τα βουνά στην καρδιά της Πελοποννήσου!!!

Για τον περιπατητή που κατηφορίζει αυτό το φαράγγι ακολουθώντας τις γραμμές του τραίνου ένα είναι το συναίσθημα... ΔΕΟΣ. Όσο για μένα πολύ ώρα βάδιζα μόνη σε αυτή τη διαδρομή καθώς καθένας έχει το δικό του ρυθμό και να σου πω αυτή η μοναξιά μου ήταν απαραίτητη. Νιώθω πως δεν μπορείς αλλιώς να νιώσεις το μεγαλείο αυτού του τόπου. Κάθε φορά που πέρναγα πάνω από τις σιδερένιες γέφυρες και από κάτω έχασκε γκρεμός...ψιθύριζα προσευχές και δεν κοιτούσα χαμηλά. Όταν πάλι περνούσα μέσα από τούνελ ή όταν βάδιζα στις ατέλειωτες ράγες σιγοτραγουδούσα...και κάπως έτσι κατάλαβα τους παλιούς ανθρώπους του τόπου που το τραγούδι το είχαν μόνιμη συντροφιά στη μοναξιά της Φύσης.

Οι φωτογραφίες είναι φτωχές για να αποτυπώσουν τα χρώματα και τις αποχρώσεις...αδικούν την πραγματικότητα.

Προς το τέλος της διαδρομής που κάλυπτε συνολικά 17 χιλιόμετρα περίπου συνάντησα το βοσκό με τα κατσίκια του κι είδα μπροστά μου το θαύμα της ζωής. Έτσι απλά , εκεί δίπλα μου...

Κι ο ρυθμός της Φύσης αέναα συνεχίζεται ερήμην μας.

Όταν κανείς πεζοπορεί σε τέτοιες πορείες μόνο σοφότερος μπορεί να βγει κι ίσως ταπεινότερος. Και απέραντα ευγνώμων για το δώρο της ζωής,για τη χαρά της ανακάλυψης ,για το ότι είναι γερός και χαίρεται μια τέτοια βόλτα...

Πάστα ποντικάκι

Εκείνη ήταν μια άλλη εποχή...
Εποχή γεμάτη χαμόγελο και γλύκα , εποχή της ξενοιασιάς.

Κάθε βράδυ θα γύριζες κουρασμένος στο σπίτι μετά από πολλές ώρες που αφιέρωνες στη δουλειά. Είχες επιτέλους φτιάξει κάτι δικό σου και πάσχιζες να το κάνεις να πετύχει.
Γυρνούσες κατάκοπος αλλά ικανοποιημένος που το όνειρό σου γινόταν πραγματικότητα.

Εγώ σε περίμενα πάντα.
Ήθελα να με πάρεις αγκαλιά και να μοιραστώ μαζί σου τα νέα της ημέρας και ένα μεζέ από το φαγητό σου...ήμουν ανέκαθεν λιχούδω...
Η μαμά από την κουζίνα γρίνιαζε..."καλέ, άσε τον άνθρωπο να φάει...τώρα δε σε τάισα;"

Μετά πηγαίναμε στο κρεββάτι και μου έλεγες παραμύθια. Έπλαθες δικά σου παραμύθια με ήρωες ζώα του δάσους. Είχες απίστευτη φαντασία...νομίζω την κληρονόμησα.

Κάποιες φορές μου έφερνες γλυκά από το ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς.
Σοκολατάκια γεμιστά με καρύδι και αμύγδαλα και πάστες - ποντικάκι...
Ήταν λαχταριστές και πάντα φρέσκες...
Η γέμιση ήταν σεράνο και εξωτερικά είχαν σκούρα σοκολάτα...τα αυτάκια του ποντικού ήταν αμυγδαλάκια...

Ξέρεις...από τότε πέρασαν πολλά και περάσαμε πολλά...δεν ξέρω αν είμαστε πια οι ίδιοι.

Καμιά φορά βλέπω στα ζαχαροπλαστεία , αν και σπάνια, πάστες - ποντικάκι.
Μα ποτέ δεν αγοράζω.
Δεν θα μπορούσαν να συναγωνιστούν εκείνες της παιδικής μου ηλικίας.
Εκείνες είχαν άλλη γεύση...

Ανθρωπιστική παιδεία

Αφορμή για την σημερινή μου ανάρτηση αποτελεί η συζήτηση που άνοιξε μετά τις πρόσφατες αποφάσεις του Υπουργείου Παιδείας για μια σειρά από μαθήματα που αφορούν το Λύκειο.

Και νομίζω ότι το πρόβλημα ξεκινάει πάντα από αυτό το σημείο...ότι δηλαδή η εκάστοτε ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας έρχεται κάποια στιγμή και αποφασίζει και διατάσσει.
Στα χρόνια που υπηρετώ την δημόσια εκπαίδευση κανείς ποτέ δεν ζήτησε τη γνώμη μου για τη σχολική πραγματικότητα, κανείς δεν με έλαβε υπόψη, ούτε εμένα, ούτε τους συναδέλφους μου...τους μόνους δηλαδή που ως μάχιμοι εντός των αιθουσών έχουμε και άποψη τεκμηριωμένη!
Ανέκαθεν , τα πράγματα "μαγειρεύονται" από συμβούλους και παρατρεχάμενους και "σερβίρονται" στην άβουλη και απαθή μάζα, τόσο ημων των καθηγητών, όσο και των μαθητών και των οικογενειών τους.

Πιο συγκεκριμένα βρισκόμαστε πράγματι μπροστά σε πρωτοφανείς καταστάσεις. Και δεν μιλάω μόνο για την κατάργηση των Λατινικών, αλλά και για το γεγονός ότι μαθήματα γενικής παιδείας, όπως η Ιστορία, η Νεοελληνική Λογοτεχνία και η Βιολογία δεν θα διδάσκονται πλέον στην Γ' λυκείου. Σε τελική ανάλυση η τάξη αυτή μετατρέπεται σε φροντιστήριο και δεν προσφέρει καμιά καλλιέργεια πνευματική...αντιθέτως, γίνεται ένα στείρο εργαστήριο παραγωγής βαθμών που θα οδηγήσουν στο πολυπόθητο ΑΕΙ...

Μιλούν άνθρωποι πολλοί , καθηγητές και άλλοι , για το τέλος της ανθρωπιστικής παιδείας. Ομολογώ πως η κυβέρνηση αυτή και ο κύριος Γαβρόγλου ενδεχομένως να έχουν την "τιμή" να βάλουν την ταφόπλακα σε αυτό που ονομάζεται ανθρωπιστική παιδεία.
Δε νομίζετε, ωστόσο, όσοι ολοφύρεστε και φωνασκείτε , ότι εδώ πρόκειται για το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου;

Η ανθρωπιστική παιδεία έχει πεθάνει εδώ και χρόνια στην Ελλάδα...κι αυτό είναι φανερό από τη βοώσα γύρω μας ζώσα πραγματικότητα. Έλλειψη αισθητικής και κουλτούρας , αγένεια , ωχαδελφισμός , πνευματική οκνηρία , μαζοποίηση....

Και βέβαια δεν μπορεί αυτό να έγινε τώρα ή πολύ περισσότερο δεν μπορεί να φταίει για όλα τα παραπάνω η κατάργηση ενός σαχλού ανθολογίου Λατινικών ή ενός προχειρογραμμένου εγχειρίδιου Ιστορίας...

Η παιδεία είναι θέμα πολιτικό. Προσέξτε με, πολιτικό και όχι κομματικό. Και αφορά τους πάντες, όσους έχουν την τύχη να ζουν σε πολιτείες. Και τους πολίτες και τους πολιτικούς.
Γι αυτό, ας δούμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη, όλοι μας, ας δούμε τα δικά μας λάθη ή παραλείψεις, και μετά μπορούμε να θρηνήσουμε επί των ερειπίων μιας ακόμη εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.

Ολέ ο ταύρος!!!

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο ταύρος είναι ένα από τα πιο δυνατά και υπερήφανα ζώα του πλανήτη μας  που ο άνθρωπος κατάφερε να εξημερώσει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η ετυμολογία της λέξης είναι ασαφής , αν και κάποιοι την συσχετίζουν με τη ρίζα tur /tauro που σημαίνει βουνό/λόφος, υποθέτω εξαιτίας του εξογκώματος που υπάρχει στο σβέρκο των ταύρων και τους κάνει ακόμη πιο εντυπωσιακούς.
 Η δύναμή του και το μέγεθός του  τον κατέστησαν ζώο ιερό σε πολλές θρησκείες και η ύψιστη τιμή προς τον Θεό ήταν η θυσία  ενός ταύρου.
Εξάλλου, κατά πολλούς αποτελεί ηλιακό σύμβολο και παμπάλαια θεότητα την οποία τιμούσαν οι Μινωιτες και άλλοι μεσογειακοί λαοί.

Ποιος δεν  θυμάται τα περίφημα ταυροκαθάψια, (ταύρος + καθάπτω) την τελετή εκείνη κατά την οποία νεαροί άνδρες και γυναίκες πηδούσαν πάνω από τον ταύρο , αγγίζοντας τη ράχη του και εκτελώντας εντυπωσιακά , εναέρια ακροβατικά; Ο ταύρος παρέμενε σώος και ασφαλής και δεν έβλαπτε τους ριψοκίνδυνους αθλητές...
Πόσο διαφορετική είναι η τύχη των σημερινών ταύρων στις αιματηρές ταυρομαχίες της Ισπανίας και της Λατινικής Αμερικής , όπου το ζώο βασανίζεται αργά και μεθοδικά , για να καταλήξει σφάγιο θλιβερό στην αρένα!!

Η δύναμη και το πάθος αυτού του ζώου αποτυπώνεται και στη γλώσσα μας:

• Ταυρος εν υαλοπωλειω...για όποιον βρίσκεται εκτός ελέγχου!
• Μαινόμενος ταύρος....μια από τα ίδια, μη σας πω και χειρότερα...
• Πιάνω τον ταύρο από τα κέρατα....αντιμετωπίζω με αποφασιστικότητα μια κατάσταση.

Όσο αψύς, ορμητικός και άγριος παρουσιάζεται ο ταύρος, τόσο γλυκιά , ήρεμη και υπομονετική εμφανίζεται η συμβία του , η καλή μας αγελάδα. Οι αγελάδες πήραν το όνομά τους από την αγέλη , την ομάδα  δηλαδή , πιθανότατα γιατί τους αρέσει να συναγελάζονται..

Είναι κι αυτή μεγαλόσωμη και εντυπωσιακή και μάλιστα στην αρχαιότητα είχε κι αυτή τα σουξέ της...ας μην ξεχνάμε την Ιώ , που την μεταμόρφωσε ο Δίας σε αγελάδα , για να γλιτώσει από τη ζήλεια της Ήρας ή την άλλη περίφημη αγελάδα , τρίχρωμη παρακαλώ!!! που ακολούθησε ο Κάδμος , για να ιδρύσει , εκεί που θα σταματούσε να βοσκήσει , την Θήβα.

Αν οι ταύροι θεωρούνται ηλιακά σύμβολα , οι αγελάδες είναι σύμβολα της σελήνης.

Στην Ινδία μέχρι και σήμερα θεωρούνται ιερές και κανείς δεν τις αγγίζει...πόσο μάλλον να τις φάει!!

Μια αγελάδα ζει μια ήρεμη ζωή χωρίς πάθη και εντάσεις , όπως ο σύζυγός της , μηρυκάζοντας το χορταράκι της , γεννώντας μοσχαράκια και δίνοντας σε μας τους ανθρώπους το γάλα της.

Οι περισσότεροι ατυχώς την θεωρούν κουτή...εγώ πάλι πιστεύω ότι αυτή έχει βρει το πραγματικό νόημα της ζωής...

Κάθε ευτυχής γάμος έχει απογόνους...στην περίπτωσή μας τα μοσχαράκια...ο μόσχος ετυμολογικά έχει σχέση με τα μοσχεύματα , με τις παραφυάδες δηλαδή και τα μικρά βλαστάρια. 

Ο μόσχος ο σιτευτός, το πιο διαλεκτό ζώο , μας θυμίζει τον άσωτο υιό και την Παλαιά διαθήκη. Από την άλλη η έκφραση μοσχάρι παραπέμπει μάλλον σε αργόστροφο και άξεστο άνθρωπο.

Αν όμως θέλει κανείς να μιλήσει για καντάρια βλακείας , τότε θα πρέπει  να αναφερθεί στα βόδια.

Το βόδι είναι το ευνουχισμένο μοσχάρι...ένας αρσενικός ταύρος που όμως δεν θα χρησιμοποιηθεί ποτέ για αναπαραγωγή. Είναι επίσης δυνατό ζώο αλλά δεν έχει την αίγλη του ταύρου...παρά το γεγονός πως στην αρχαιότητα οι εκατόμβες, δηλαδή οι θυσίες 100 βοδιών ήταν ό,τι πιο τιμητικό για μια θεότητα και η πιο ξεχωριστή επίδειξη ευσέβειας και πλούτου.

Στις μέρες μας θεωρείται χαζό, μάλλον λόγω του ότι έχοντας χάσει τις ορμόνες του...γίνεται πιο ήρεμο και μαλθακό και επίσης πολύ χοντρό. Χαρακτηριστικές οι φράσεις:

• Τρώω σαν βόδι....τρώω υπερβολικά.
• Κοιμάμαι σαν το βόδι....κοιμάμαι πάρα πολύ και βαριά.
• Ένα βόδι όρθιο....δεν μου κόβει, είμαι αργόστροφος.

Aφηγήσεις

Η αφήγηση είναι η εξιστόρηση με αρχή , μέση και τέλος μιας σειράς γεγονότων και ο αφηγητής είναι αυτός που αναλαμβάνει αυτή την εξιστόρηση. Προέρχεται από το ρήμα ηγούμαι και η αρχική της σημασία ήταν καθοδήγηση από έναν αρχηγό, τον αφηγητή, αυτόν δηλ. που ηγείται.
Οι αφηγήσεις και τα αφηγήματα , άλλοτε προφορικά και άλλοτε γραπτά , αρέσουν σε όλους και πάντα γοητεύουν.

 Επιπλέον όμως καθοδηγούν και διαμορφώνουν συνειδήσεις και ταυτότητες...

Στον χώρο της Ιστορίας η αφήγηση είναι ο κύριος τρόπος έκθεσης των ιστορικών γεγονότων και κατά πολλούς ο πιο αποτελεσματικός , ειδικά όταν γίνεται με ένταση , καθαρότητα και πάθος.
Παρατηρούνται . ωστόσο , κατά το πέρασμα των χρόνων , αλλαγές στην αφήγηση της Ιστορίας , οι οποίες εν πολλοίς οφείλονται σε νέες αναγνώσεις των ιστορικών γεγονότων.

Η ανάγνωση αρχικά σήμαινε την αναγνώριση , την ενθύμηση. Αναγιγνώσκω σημαίνει κατανοώ, αποκρυπτογραφώ , ξανακαταλαβαίνω κάτι...
Τα ιστορικά αφηγήματα λοιπόν ανάλογα με την εποχή και τις ανάγκες της , ανάλογα με την σκοπιμότητα και τα συμφέροντα , διαβάζονται και ερμηνεύονται με διαφορετικούς τρόπους και αναθεωρούνται.

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης , της υπερκατανάλωσης και του κομφορμισμού είναι επόμενο ιστορικά ζητήματα , όπως το Μακεδονικό ,  να αναθεωρούνται και να επανερμηνεύονται με τρόπους που ταιριάζουν στο πνεύμα της.

Ο 19ος αιώνας υπήρξε ο αιώνας της γένεσης των εθνών και των επαναστάσεων ,  του ρομαντισμού και του πολιτικού φιλελευθερισμού ,  των πατρίδων που γεννήθηκαν μέσα από  το θάνατο των πολυεθνικών αυτοκρατοριών. Ήταν μια ηρωική εποχή όπου οι υπήκοοι , οι υποταγμένοι σε έναν βασιλιά , τσάρο ή σουλτάνο , σήκωσαν κεφάλι , διεκδίκησαν ελευθερία , πολιτική και εθνική ταυτότητα.

Ο δικός μας αιώνας , ο 21ος , είναι ο αιώνας όπου αλίμονο...μοιάζουν όλα τα παραπάνω τόσο μα τόσο μακρινά...και ίσως ξένα!!!
Κάποιος , κάπου , κάποτε ....πολέμησε για κάτι....πώς το 'λεγαν αλήθεια;

Ο 21ος αιώνας είναι ο αιώνας της επιστροφής στον υπήκοο...τον παγκοσμιοποιημένο υπήκοο...τον βολεμένο και ευνουχισμένο πνευματικά...τον χρήστη του facebook και του κινητού , τον καταναλωτή,  τον έτοιμο να καταπιεί άκριτα και ανώδυνα κάθε νέα εκδοχή και κάθε προπαγάνδα , αρκεί αυτή να είναι politically correct.

Επιστρέφουμε σε μια εποχή των αυτοκρατοριών και των υπηκόων; Των κατ' επιλογή υποταγμένων στην κυρίαρχη ιδεολογία της πολυπολιτισμικότητας , της οικονομίας της αγοράς , της αμερικανοποίησης των πάντων , της λησμονιάς;

Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα υφάνουν τις δικές τους αφηγήσεις και θα αναγνώσουν με τη δική τους οπτική την εποχή μας.

Ίδωμεν...

Απώλεια

Το ρήμα απόλλυμι σημαίνει καταστρέφω /αφανίζω και οι παράγωγες λέξεις του δε δηλώνουν τίποτε άλλο παρά αυτό.... μια καταστροφή.

Ολετήρας ή εξολοθρευτής .....αυτός  που καταστρέφει.
Εξολόθρευση....η διαδικασία κατά την οποία όλα αφανίζονται.
Όλεθρος ...το αποτέλεσμα μιας καταστροφικής επενέργειας.

Απώλεια....τι είναι αλήθεια η απώλεια;

Θα έλεγα πως μια κοινή βάση από την οποία μπορούμε να ξεκινήσουμε είναι αυτή του "χάνω".
Η απώλεια σημαίνει ότι κάτι χάνουμε.....κάτι το οποίο είναι αναντικατάστατο , άρα με αυτή την έννοια προκαλεί και μια  "καταστροφή" , μικρότερη ή μεγαλύτερη, ανάλογα με το βαθμό συσχέτισης με αυτό , η απουσία του.

Χάνω...που σημαίνει ότι για κάποιο διάστημα βρίσκομαι σε χάος...δεν ορίζω ο ίδιος κάτι , υπάρχω εν κενώ. Η απουσία πάλι με πάει στην έλλειψη ουσίας...στην έλλειψη μιας σταθερής και αμετάβλητης πραγματικότητας.
Απώλεια λοιπόν είναι η διαδικασία  κατά την οποία αυτό που χάνεται προκαλεί αποδιοργάνωση , ανατροπή και διάλυση μιας κατάστασης , μιας σχέσης , μιας παγιωμένης πραγματικότητας.

Για τον καθένα από μας η απώλεια είναι κάτι διαφορετικό...αλλά εξίσου επίπονο.
Θέλει χρόνο και τρόπο , για να πάρει το δρόμο της , να γίνει αποδεκτή ως αναπότρεπτη , να γίνει ουσία. Και με αυτή την έννοια δεν αισθάνομαι ότι είναι μια καταστροφή , καθώς μέσα από την επώδυνη πορεία για την αποκατάσταση του τραύματος , που αναπόφευκτα μας προκαλεί , μας οδηγεί σε μια νέα τάξη , μια νέα οργάνωση , μια άλλη ουσία που αναπληρώνει το χάος, το κενό της απουσίας.

Τελικά είμαστε οι απώλειές μας...
Όχι με την έννοια της στείρας προσκόλλησης σε κάτι που δεν υπάρχει πια, που είναι ολότελα και απόλυτα χαμένο
Αλλά με την έννοια της διαμόρφωσης μιας νέας κάθε φοράς πραγματικότητας , μιας κατ' ουσίαν πραγματικότητας  , που καλύπτει το έλλειμμα και προχωρά στη ζωή.

                                                                                                        Für mein Gretchen...