Επικοινωνώ , επικοινωνείς , επικοινωνεί;

Καιρό τώρα τους παρατηρώ στο μετρό , στα λεωφορεία , στα πεζοδρόμια.... άνθρωποι και κινητά , μια ιστορία αγάπης!!!

Ανήκω σε μια γενιά που έζησε και χωρίς τα κινητά-που μπορούσε να δίνει ραντεβού και να βρίσκεται χωρίς να τα έχει ανάγκη , που επικοινωνούσε άμεσα και όχι έμμεσα μέσω sms , που άκουγε μουσική δυνατά και όχι με ένα ακουστικό στ' αυτί , που δεν έβγαζε φωτογραφίες κάθε λίγο και λιγάκι και μάλιστα δημιουργώντας σκάνδαλα με αυτές...

Περισσότερο όμως , αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η έλλειψη οποιασδήποτε ιδιωτικότητας. Χωρίς να το θέλω γίνομαι μάρτυρας αυτήκοος!!!διαφόρων συζητήσεων που δεν με αφορούν , που με ενοχλούν κάποιες φορές , που προκαλούν την θυμηδία...

Τι μας συμβαίνει αλήθεια; Τι μας λείπει και προσπαθούμε να το αναπληρώσουμε μέσω μιας συσκευής; Αντιλαμβανόμαστε άραγε πόσο γελοίοι γινόμαστε με τέτοιες συμπεριφορές ή μάλλον , όχι γελοίοι , τραγελαφικοί...

Επικοινωνώ , επικοινωνείς , επικοινωνεί;;;;

Καλή χρονιά φίλοι μου και καλά μυαλά...

Καλά Χριστούγεννα

Σε όλους τους αναγνώστες του sgourologiou και τους απανταχού blogger εύχομαι ολόψυχα "χρόνια πολλά" και το 2010 να πραγματοποιηθούν ακόμη και οι πιο κρυφές τους επιθυμίες...

Για το 3ο γυμνάσιο Νέας Φιλαδέλφειας...

Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιοι μένουν στο γράμμα και όχι στην ουσία του νόμου...και , ω του θαύματος , να είναι πάντα οι ίδιοι...ΠΥΣΔΕ , ΚΥΣΔΕ , αιρετοί , προιστάμενοι και παρατρεχάμενοι..."ουαί υμιν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές!!"
Εκφράζω και γω από τη δική μου μικρή γωνιά την συμπαράσταση στον δίκαιο αγώνα των μαθητών να κρατήσουν τη σημαία του σχολείου τους ψηλά , να μην δεχτούν έτσι απλά τα κελεύσματα μιας απρόσωπης και ανήθικης γραφειοκρατίας , που βρίσκει στήριγμα στον Νόμο ερμηνεύοντάς τον κάθε φορά κατά τα καλά και συμφέροντα...
Καλή δύναμη , μην τα παρατήσετε!!!

Το πνεύμα των ημερών...

Δεν πιστεύω να υπάρχει άνθρωπος που να υποστηρίζει σοβαρά ότι οι μέρες που διανύουμε μέχρι τις διακοπές των Χριστουγέννων εμφορούνται από πνεύμα κατάνυξης και πνευματικής προετοιμασίας για τον ερχομό του "μικρού Χριστού". Αυτό που πρυτανεύει θα έλεγα ότι είναι ο "τύπος" και το "φαίνεσθαι"...Να στολίζουμε τα σπίτια μας , για να φαίνονται εντυπωσιακά και να ξεχωρίζουν από αυτά των γειτόνων μας , να αγοράζουμε με όλους τους τρόπους και με κάθε τίμημα , γιατί ο Άγιος Βασίλης πλέον θεωρείται προστάτης του υπερκαταναλωτισμού - αλήθεια , πόσα παιδιά γνωρίζουν την πραγματική του ιστορία; - και να προετοιμάζουμε λουκούλεια γεύματα , αν και δεν έχει προηγηθεί και καμιά νηστεία , ώστε να έχουν και κάποιο νόημα όλα αυτά.

Το πνεύμα των ημερών λοιπόν...ελπίζω κάποιοι να βρούν έναν "εναλλακτικό" τρόπο συμμετοχής σε όλο αυτό το "πανηγύρι" που θα δώσει πραγματικό νόημα στον εορτασμό των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς και θα κρατήσει κάτι από την μαγεία των παιδικών μας χρόνων , τότε που ο Άγιος Βασίλης δεν διαφήμιζε κομπιούτερ και κινητά , τα μελομακάρονα τύλιγαν με την μυρωδιά τους το σπίτι , γιατί δεν τα αγοράζαμε από το ζαχαροπλαστείο , αλλά τα φτιάχναμε μόνοι μας και η ψυχή μας έβρισκε θαλπωρή στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο το κατάφορτο με παιχνιδάκια από ξύλο και γυαλί και όχι τις πλαστικούρες που είναι πλέον του συρμού...

ΥΓ: απανταχού συνάδελφοι , μην ελπίζετε πως το υπουργείο μας θα κλείσει τα σχολεία μια βδομάδα νωρίτερα λόγω της γρίπης των χοίρων...o tempora , o mores...

Την γλώσσα μου έδωσαν ελληνική...

Πριν μερικές μέρες έβαλα διαγώνισμα στους μαθητές μου της γ΄γυμνασίου στο μάθημα της Νεοελληνικής γλώσσας και το θέμα έκθεσης που τους ζήτησα να αναπτύξουν ήταν σχετικό με τους κινδύνους που αντιμετωπίζει στις μέρες μας η ελληνική γλώσσα.

Σταχυολογώ εδώ κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα των εκθέσεών τους που με προβλημάτισαν ιδιαίτερα...


"Επείσης η εκπαίδευση δεν είναι σωστή διότι τα ίδια τα βιβλία είναι βαρετά και έτσι αν οι δάσκαλοι είναι έστω και λίγο βαρετοί ή παράξενοι το μάθημα πάει περίπατο..."


"Τα Μ.Μ.Ε επίσης με την κακή χρήση της γλώσσας και συγκεκριμένα στις τηλεοράσεις και στους υπολογιστές με την αντικατάσταση της γλώσσας με εικόνα , είναι ο βασικότερος κίνδυνος της γλώσσας που οφείλεται στην ανάπτυξη της τεχνολογίας..."


"Ένας όμως ακόμι πιω μεγάλος κίνδυνος παραμονεύει έξω από την χώρα μας , αυτός ο μεγάλος κινδυνος είναι τα "στρατεύματα" της αγγλικής γλώσσας που δεν σταματάει να κάνει ισβολές στην ελληνική , προκαλόντας της κατά την γνώμη μου μεγάλη ζυμιά καθώς έχει στρέψει τα πυρά της επάνο στην ελληνική νεολέα και παροτρίνοντας την να χρησιμοποιή την γνωστή σε όλους μας διάλεκτο "greeklish" στην οπία όλοι οι χαρακτήρες των γραμμάτων είναι λατινικοί και με ενσιντομία..."


"Η σύμπτυξη δυο γλωσσών ακόμα και τριών περιορίζει το λεξιλόγιο του ατόμου που στην περίπτωση αυτή είναι η ελληνική"


"Οι κίνδυνοι είναι πάρα πολύ όπως οι λέξεις που ελληνοποιούμε καθημερινός για παράδειγμα το πάρκινγκ..."


"Από ότι ξέρουμε είναι και από τους μαθητές που δεν πέρνουνε τις σωστές γνώσεις από το σχολείο διότι οι καθηγητές δεν είναι σωστώς ο τρόπος που διδάσκουνε αλλά εκτός από αυτό οι μαθητές δεν το πέρνουνε σημαντικό το μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας επειδή δεν μπαίνει στις Πανελλήνιες..."


"Και τέλος σημαντικό ρόλο παίζει και η σχέση εξ αποστάσεος γιατί σήμερα δεν συναντιώμαστε με κάποιον για να του μιλήσουμε και να του πούμε τις απόψεις μας..."


"Ένας άλλος λόγος είναι οι Έλληνες που μετανάστεπσαν στο εξωτερικό και γύρισαν πίσω επειδή συνήθεισαν κάτι ποιο εξελιγμένο και προχωριμένο θέλεισαν να το εφαρμόσουν και να το φέρουν στην Ελλάδα με αποτέλεσμα να έχουμε "ιοθετιση" τον τρόπο ζωής των αμερικάνων..."


Ίσως αποτελεί ειρωνεία το ότι το θέμα που κλήθηκαν να διαπραγματευτούν τα παιδιά μιλά για τους κινδύνους που αντιμετωπίζει η ελληνική γλώσσα. Τα γραπτά τους είναι ήδη απόδειξη του παραπάνω ισχυρισμού...Ασυνταξίες , ορθογραφικά λάθη απίστευτα!!! , λανθασμένες εκφράσεις , έλλειψη κυριολεξίας...
Που κάνουμε το λάθος συνάδελφοι και παιδιά που κατά τα άλλα είναι πανέξυπνα , ζωηρά , γεμάτα ιδέες και φαντασία δεν μπορούν να χειριστούν με επάρκεια τη μητρική τους γλώσσα;
Όταν βρισκόμουν σε σχολεία μικρών νησιών και έπαιρνα αντίστοιχα τέτοια γραπτά έλεγα πως φταίει ο τόπος , πως τα παιδιά δεν έχουν προσλαμβάνουσες και άλλα τέτοια περίφημα...

Τώρα στην Αθήνα πια , την γεμάτη ερεθίσματα , πως εξηγείται αυτή η "φτώχεια";

Οι έσχατοι έσονται πρώτοι...

Πλησιάζει το τέλος του Α' τριμήνου και όλοι εμείς που υπηρετούμε στον χώρο της μέσης εκπαίδευσης καλούμαστε να δώσουμε τις βαθμολογίες μας χωρίς φόβο και χωρίς πάθος...

Τι είναι αυτό ωστόσο που μας ζητάει το σύστημα να αξιολογήσουμε;

Την επίδοση;

Αυτή σε υψηλό ποσοστό είναι απογοητευτική. Μοιάζει σαν να μην ενδιαφέρουν ή αγγίζουν τους σημερινούς μαθητές αυτά που σερβίρει το σχολείο. Και αν εξαιρέσουμε τους φυσικώς αδυνάτους ή τους δυσλεκτικούς , όλοι οι υπόλοιποι μαθητές έχουν κάθε δυνατότητα να ανταποκριθούν , ωστόσο δεν το κάνουν ή το κάνουν στον ελάχιστο δυνατό βαθμό.

Την φιλοτιμία;

Νομίζω ότι πολλές φορές αυτό συνήθως είναι που μετράει για πολλούς από εμάς. Διότι , αν προσπαθήσουμε να είμαστε αντικειμενικοί , θα πρέπει να αφήσουμε την μισή τάξη...

Την επίτευξη των στόχων του μαθήματος όπως διαγράφονται από τα αναλυτικά προγράμματα;

Εδώ γελάει ο κάθε πικραμένος...αυτοί οι στόχοι μοιάζουν σαν αυτό που λέει και το τραγούδι "φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα"

Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν ανταποκρίνονται στη τρέχουσα , ελληνική πραγματικότητα. Μοιάζουν με ευχολόγια με εντυπωσιακό περιτύλιγμα. Αμφιβάλλω αν χρησιμοποιήθηκαν για την εκπόνησή τους μάχιμοι εκπαιδευτικοί...

Τελικά ποιος είναι ο ρόλος μας σε αυτήν την διαδικασία;

Όταν από τη μια , το γυμνάσιο ανήκει στην υποχρεωτική εκπαίδευση και όλοι πρέπει να το βγάλουν , άρα ποιο το νόημα να τους αφήνεις στη ίδια τάξη και από την άλλη στο λύκειο πρέπει κανείς να έχει "αυτοκτονικές τάσεις" , για να μείνει , διότι ο υπολογισμός του μέσου όρου ευνοεί σκανδαλωδώς τον μαθητή , ακόμη και τον πιο αδιάφορο , και ας μην μιλήσω για την περίφημη βάση του "10" και το πόσοι ανεπαρκείς και αστοιχείωτοι θα περνάνε και πάλι στα ελληνικά πανεπιστήμια...τότε καταλήγω να πω πως το κομμάτι της αξιολόγησης "το έχουμε κάψει" ως κοινωνία και ως εκπαιδευτικοί. Μοιάζει σα να μην θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα , σαν να πιστεύουμε πως η κακή επίδοση σε ένα μάθημα είναι στίγμα κοινωνικό , άρα πρέπει να αποφευχθεί παση θυσία , σαν να ελπίζουμε πως με τον χρόνο και ως εκ θαύματος οι έσχατοι έσονται πρώτοι...αμήν

17 Νοεμβρίου 2009

Το "Καφενείον η Ελλάς" ήταν η παράσταση που παρουσίασε σήμερα μια ομάδα μαθητών της Γ' γυμνασίου του σχολείου μας στα πλαίσια του επετειακού εορτασμού για το Πολυτεχνείο. Η συγκεκριμένη γιορτή , περισσότερο από τις άλλες σχολικές γιορτές , έχει μια ιδιαίτερη δυναμική - προέρχεται από και προορίζεται για την νεολαία του τόπου μας. Προσπαθήσαμε λοιπόν να αποφύγουμε κάθε τι το επετειακό και μουσειακό , θα πρόσθετα...Τα παιδιά έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό , σε αντίξοες τεχνικά και όχι μόνο...συνθήκες , και απέδειξαν γι' ακόμη μια φορά πως με πίστη και ενθουσιασμό και τα αδύνατα γίνονται δυνατά.

Εύχομαι να τους δοθεί η δυνατότητα να εκφράσουν την ζωντάνια και την δημιουργικότητά τους και στα επόμενα σχολικά τους χρόνια...αν και για να είμαι ειλικρινής , δεν το πολυπιστεύω...τα περιμένει το "αδυσώπητο" λύκειο με την ανταγωνιστικότητα , τα φροντιστήρια και το άγχος του.

Να στε καλά παιδιά , σας ευχαριστούμε...

Πάμε εκδρομή;

Οι σχολικές εκδρομές είναι κάτι που από την αρχή της σταδιοδρομίας μου με προβλημάτιζε. Κι αυτό γιατί στην περίπτωσή τους κανείς και ποτέ δεν φαίνεται να είναι ευχαριστημένος...
Στο πρώτο μου σχολείο η διεύθυνση ήταν επιφυλακτική με τις εκδρομές. Κάθε φορά που τα παιδιά ζητούσαν περίπατο άρχιζαν οι δικαιολογίες..."σήμερα έχει υγρασία....καλέ που να πάμε , αφού "εκεί" είναι ερημιά , δεν μπορούμε να πάμε , γράφετε διαγωνίσματα...μη τυχόν και πάρετε μπάλες..."
Και οι συνάδελφοι βέβαια δεν ήταν καλύτεροι...θέλανε να πάμε στην παραλία , να αμολύσουμε τα πιτσιρίκια κάπου και μετά να αράξουμε στο κοντινότερο καφενείο για καφέ και κουτσομπολιό...
Μια φορά οργανώσαμε εκδρομή στην Αγορά της Αθήνας , μέχρι και ξεναγούς είχαμε πληρώσει , για να μιλήσουν στα παιδιά για την ιστορία του χώρου. Αποτέλεσμα:κυνηγάγαμε πανικόβλητοι τα πιτσιρίκια στις παρόδους της Αδριανού , ενώ αυτά αγόραζαν ανεξέλεγκτα από τους πλανόδιους από παιχνιδάκια μέχρι τριαντάφυλλα...όσο για την ξενάγηση , είναι ζήτημα αν την άκουσαν το 1/4 από αυτά και φυσικά οι ξεναγοί με απορία μας ρώτησαν:"Τι θηρία είναι αυτά;κάθε μέρα τα ίδια κάνουν;"
Στο επόμενο σχολείο ακολουθούνταν άλλη πολιτική-"περίπατο θέλετε;περίπατο θα σας πάμε".Κατεβαίναμε λοιπόν από το σχολείο μέχρι το γιαλό , αγναντεύαμε λίγο τη θάλασσα και μετά αράζαμε για καφέ στις καφετέριες ανά ομάδες , ενώ η τοπική κοινωνία μας κουτσομπόλευε τους τεμπέληδες που τάχα μου κάναμε εκδρομή για να κατέβουμε να πιούμε καφέ στο γιαλό...
Στο τωρινό μου σχολείο δεν αλλάζουν και πολύ τα πράγματα-οδηγούμε τα πολλά παιδιά του σχολείου σαν κοπάδι ξεστρατισμένο σε κάτι γήπεδα μακρυά από το σχολείο κάνα μισάωρο περπάτημα!!!αλλά μέσα από δρόμους και κατοικημένες περιοχές (γιατί αν ήταν βόλτα στη φύση θα το καταλάβαινα...) , τα αφήνουμε εκεί να τρέξουν και να παίξουν για καμιά ώρα και μετά τα γυρνάμε πίσω. Τελικά η όλη τους χαρά περιορίζεται στο ότι απλά είναι μια μέρα χωρίς μαθήματα. Εν τω μεταξύ όσοι έχουμε συνοδέψει , γιατί πολλοί το αποφεύγουν , αν μπορούν , και δεν μπορώ να πω ότι δεν τους καταλαβαίνω , γυρίζουμε ξεγλωσσασμένοι , με κλεισμένους λαιμούς από τις φωνές και τις παρατηρήσεις και έχοντας περάσει των παθών μας τον τάραχο γενικότερα...
Εκδρομή λέγεται αυτό ή κολοκύθια με τη ρίγανη;

Ψηφιακή τάξη , μια εικονική πραγματικότητα

Τον Σεπτέμβριο , λίγο πριν τις εκλογές , εξαγγέλθηκε το μέτρο για την λεγόμενη ψηφιακή τάξη. Τα παιδιά της α΄ γυμνασίου θα έπαιρναν δωρεάν laptop μέσα στα οποία θα υπήρχε ενσωματωμένο ειδικό λογισμικό εγκεκριμένο από το υπουργείο και σχετικό με 4 μαθήματα-ιστορία , βιολογία , γεωγραφία , μαθηματικά. Το τι μπουρδολογία ακούστηκε γύρω από αυτό το τάχα μου φωτισμένο μέτρο δεν λέγεται..."νέοι ορίζοντες ανοίγουν στο χώρο της διδασκαλίας , η παραδοσιακή μέθοδος διδασκαλίας θα ξεπεραστεί , ο ηλεκτρονικός υπολογιστής θα αντικαταστήσει το βιβλίο..."

Τι έγινε τελικά; Λίγο - πολύ οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ το γνωρίζουν

Τα πιτσιρίκια πήραν με χαρά τα laptop και τα υπόλοιπα δωράκια που έδιναν οι διάφορες αλυσίδες ηλεκτρονικών συσκευών-περιττό να αναφέρω τι παιχνίδι κερδοσκοπίας παίχτηκε με αυτά τα laptop. Τα χουν ήδη γράψει άλλοι και καλύτερα από μένα...όταν ήρθε η ώρα της διδασκαλίας άρχισαν τα δύσκολα-τα μισά περίπου μηχανήματα είναι μπλοκαρισμένα , άλλα έχουν ολόκληρη διαδικασία , για να ανοίξουν τα εν λόγω προγράμματα , διαδικασία αδύνατο να πραγματωθεί από ένα πιτσιρίκι α΄ γυμνασίου , άλλα απαιτούν σύνδεση με το internet...Κι αν όμως καταφέρεις να ανοίξεις τα πολυπόθητα διδακτικά πακέτα και λογισμικά διαπιστώνεις πως "άνθρακες ο θησαυρός"...
Τουλάχιστον όσον αφορά το μάθημα της Αρχαίας ιστορίας πρόκειται για υλικό παλιό που δεν έχει σχέση με το σημερινό βιβλίο ιστορίας , τα κείμενά του και τις εικόνες του.
Δοκίμασα και εγώ να δουλέψω με τα εν λόγω laptop και έχασα τον μπούσουλα και αγανάκτησα με την ελαφρότητα και την προχειρότητα με την οποία υλοποιήθηκε ένα τόσο φιλόδοξο έργο.
Κύριοι του υπουργείου , το πρόβλημα δεν είναι αν θα βάλουμε τα laptop στα σχολεία αλλά το αν θα βάλουμε τα σχολεία στη ζωή...
Ας σταματήσουμε λοιπόν να πιθηκίζουμε ευρωπαικά μοντέλα , όταν μας λείπουν τα στοιχειώδη , για να έχουμε ένα σχολείο ανθρώπινο , ένα σχολείο που να εμπνέει τα παιδιά μας και να μην θεωρείται από τα περισσότερα καταναγκασμός

Σχολικές γιορτές...μια ακόμη διεκπεραίωση;

Σχολικές γιορτές...μια ακόμη διεκπεραίωση;

Πλησιάζουν οι μέρες για την πρώτη σχολική γιορτή της χρονιάς , αυτήν της 28ης Οκτωβρίου. Σε πολλά σχολεία , φιλόλογοι , κατά κύριο λόγο , λες και η διαχείριση της ιστορικής μνήμης είναι αποκλειστική υποχρέωση του εν λόγω κλάδου , θα αναλάβουν να οργανώσουν μια γιορτή με όλα τα τυπικά και ανούσια , κατά τη γνώμη μου , στοιχεία: πατριωτικά ποιήματα με σημαίες και στεφάνια...,τραγούδια εποχής Βέμπο - και πιστέψτε με , δεν έχω τίποτε εναντίον της εν λόγω τραγουδίστριας , απλά την θεωρώ παρωχημένη , κείμενα προς απαγγελία.
Οι μαθητές...τους φαντάζομαι από τώρα...θα μιλάνε , θα κάνουν χαβαλέ , θα γελάνε και ελάχιστα θα αντιληφθούν από το μήνυμα της ημέρας.
Πάντα με έπιανε μια ανησυχία για τις γιορτές και τα ταρατατζούμ και ως νεοδιόριστη φιλόλογος φοβόμουν το "μπαλάκι" της οργάνωσης μιας σχολικής γιορτής-το οποίο φυσικά μου ήρθε...από την πρώτη μου χρονιά.
Στην αρχή ακολούθησα την πεπατημένη , ποιήματα , χρονικά της ημέρας και κάνα τραγουδάκι από την χορωδία με τα φιλότιμα πιτσιρίκια να δίνουν τον καλύτερο ξελαρυγγιστικό εαυτό τους....Και κει που βλέπαμε στον προτζέκτορα τον γνωστό πίνακα του Βρυζάκη με την έξοδο του Μεσολλογγίου ,να σου ξαφνικά η Ευτυχία η θεολόγος του σχολείου να προβάλλει ως νύφη στην οθόνη....(όταν η οθόνη του υπολογιστή μείνει ανενεργή πολύ ώρα εμφανίζεται το screensaver....και ο υπολογιστής ήταν δανεικός από τον σύζυγο της Ευτυχίας...)Έπεσε το γέλιο της αρκούδας!!!!
Μετά το πρώτο εθνικοαπελευθερωτικό φιάσκο αποφάσισα να αλλάξω πορεία και εμπνεόμενη από προσπάθειες άλλων φιλότιμων συναδέλφων το έριξα στα θεατρικά δρώμενα σε συνδυασμό με βιντεοπροβολές. Αυτή η συνταγή λειτούργησε πολύ καλύτερα και προκάλεσε μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο φιλοθεάμον και απαιτητικό μαθητικό κοινό.
Η αλήθεια είναι πως και εγώ αισθάνθηκα καλύτερα , γιατί τα παιδιά συμμετείχαν ενεργά και με αυθορμητισμό στην γιορτή και δεν ήταν απλά μια τυπική διεκπεραίωση γι' αυτά , αλλά κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Δεν ξέρω πόσοι από τους μαθητές μου θα θυμούνται πότε έγινε η μάχη στα Δερβενάκια , όλοι όμως θα θυμούνται τον Λευτέρη να κάνει το άγαλμά του Κολοκοτρώνη από το μεγάλο μας τσίρκο του Καμπανέλλη...και ο ίδιος φυσικά θα το θυμάται και θα κρυφοκαμαρώνει ίσως γι΄αυτό
Η πρότασή μου λοιπόν: Μην φοβάστε να αναλάβετε γιορτές , αρκεί να μην τις δείτε στεγνά και τυπικά. Δώστε λίγο από τον χρόνο σας , βάλτε και τα παιδιά στο παιχνίδι , δώστε τους ένα λόγο να ενθουσιαστούν και να εμπλακούν και όλα θα κυλίσουν αρμονικά

Αποχαιρετισμός στα όπλα...

Είναι καιρός τώρα που επέστρεψα από την "περιπέτεια" των νησιών , κουβαλώ όμως ακόμη μαζί μου ένα "φιλαράκι" από τα λίγα που μου έμεινε πιστό σ' αυτήν την πορεία ζωής , τον Στρατηγό...
Ο στρατηγός είναι ένα Opel Kadett του 1983 , οικογενειακό κειμήλιο , που ενώ ζούσε την ευτυχισμένη περίοδο της συνταξιοδότησής του αραγμένος μόνιμα στην Σκοπευτηρίου , βρέθηκε ξαφνικά στα χέρια μου να αλωνίζει την Άνδρο για δυο συναπτά έτη...
Και που δεν πήγαμε με τον στρατηγούλι...από Συνετί και Κατακαλαίους μέχρι Αποθήκες και Ζόργκο. Είχαμε ιδιαίτερη αδυναμία στους χωματόδρομους...
Όταν πια την δεύτερη χρονιά του έβαλα και μοντέρνο ηχοσύστημα - σε πείσμα των κακόπιστων που μου έλεγαν ότι είναι για πέταμα τα λεφτά που δίνω - ποιος μας έπιανε!!!
Άκουγα τον Άρμστρονγκ να τραγουδά "what a wonderful world" και διέσχιζα το δρόμο Χώρα - Κόρθι βλέποντας τα πιο απίθανα χρώματα στον ουρανό...όντως ο κόσμος ήταν υπέροχος...
Υπήρξαν βέβαια και οι δύσκολες στιγμές , όταν τον έπιανε το τζαναμπέτικο και δεν έπαιρνε μπροστά που να του ' ταζες βενζίνη...Είχαμε γίνει γνωστοί σε όλα τα ηλεκτρολογεία της Άνδρου πότε γιατί αλλάζαμε μίζα και πότε καρβουνάκια...
Φεύγοντας από την Άνδρο τον φόρτωσα με τα τζουμπλέκια μου κι αυτός αδιαμαρτύρητα , ως γάιδαρος , τα κουβάλησε στην Αθήνα.
Από τότε δεν ζει πια μέρες δόξας και επέστρεψε στο πόστο του στην Σκοπευτηρίου. Καμιά φορά τον πάω βόλτα στο Κορωπί , στο νέο μου σχολείο , αλλά μάλλον θα κομπλάρει με τα τόσα αυτοκίνητα και τα φορτηγά , ως γνήσιος στρατηγός όμως δεν το δείχνει ποτέ κι ας του κορνάρουν , για να πάει πιο γρήγορα , κι ας τον κοιτούν υποτιμητικά...
Τώρα μετράει μέρες καθώς περιμένει την απόσυρση που θα τον οδηγήσει - φευ - σε κάποιο διαλυτήριο αυτοκινήτων
Υπάρχει όμως και κάτι που κανένα διαλυτήριο δεν θα εξαφανίσει-τις στιγμές ελευθερίας και ξενοιασιάς που ζήσαμε με το βαρύ και άχαρο , κατά τα άλλα , αυτοκίνητο που ήρθε και έγινε κομμάτι της ζωής μου γι' αυτά τα δυο περιπετειώδη χρόνια...
Αντίο στρατηγούλι

Το βιντεάκι αυτό είναι αφιερωμένο σε όσους θεωρούν τα ζώα...ζώα.!!!

Απολαύστε το...

Aρχίζει το ταξίδι της νέας σχολικής χρονιάς...ανοίγουμε τα πανιά και πάμε
Ελπίζω να μην συναντήσουμε μεγάλες φουρτούνες