Οι έσχατοι έσονται πρώτοι...

Πλησιάζει το τέλος του Α' τριμήνου και όλοι εμείς που υπηρετούμε στον χώρο της μέσης εκπαίδευσης καλούμαστε να δώσουμε τις βαθμολογίες μας χωρίς φόβο και χωρίς πάθος...

Τι είναι αυτό ωστόσο που μας ζητάει το σύστημα να αξιολογήσουμε;

Την επίδοση;

Αυτή σε υψηλό ποσοστό είναι απογοητευτική. Μοιάζει σαν να μην ενδιαφέρουν ή αγγίζουν τους σημερινούς μαθητές αυτά που σερβίρει το σχολείο. Και αν εξαιρέσουμε τους φυσικώς αδυνάτους ή τους δυσλεκτικούς , όλοι οι υπόλοιποι μαθητές έχουν κάθε δυνατότητα να ανταποκριθούν , ωστόσο δεν το κάνουν ή το κάνουν στον ελάχιστο δυνατό βαθμό.

Την φιλοτιμία;

Νομίζω ότι πολλές φορές αυτό συνήθως είναι που μετράει για πολλούς από εμάς. Διότι , αν προσπαθήσουμε να είμαστε αντικειμενικοί , θα πρέπει να αφήσουμε την μισή τάξη...

Την επίτευξη των στόχων του μαθήματος όπως διαγράφονται από τα αναλυτικά προγράμματα;

Εδώ γελάει ο κάθε πικραμένος...αυτοί οι στόχοι μοιάζουν σαν αυτό που λέει και το τραγούδι "φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα"

Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν ανταποκρίνονται στη τρέχουσα , ελληνική πραγματικότητα. Μοιάζουν με ευχολόγια με εντυπωσιακό περιτύλιγμα. Αμφιβάλλω αν χρησιμοποιήθηκαν για την εκπόνησή τους μάχιμοι εκπαιδευτικοί...

Τελικά ποιος είναι ο ρόλος μας σε αυτήν την διαδικασία;

Όταν από τη μια , το γυμνάσιο ανήκει στην υποχρεωτική εκπαίδευση και όλοι πρέπει να το βγάλουν , άρα ποιο το νόημα να τους αφήνεις στη ίδια τάξη και από την άλλη στο λύκειο πρέπει κανείς να έχει "αυτοκτονικές τάσεις" , για να μείνει , διότι ο υπολογισμός του μέσου όρου ευνοεί σκανδαλωδώς τον μαθητή , ακόμη και τον πιο αδιάφορο , και ας μην μιλήσω για την περίφημη βάση του "10" και το πόσοι ανεπαρκείς και αστοιχείωτοι θα περνάνε και πάλι στα ελληνικά πανεπιστήμια...τότε καταλήγω να πω πως το κομμάτι της αξιολόγησης "το έχουμε κάψει" ως κοινωνία και ως εκπαιδευτικοί. Μοιάζει σα να μην θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα , σαν να πιστεύουμε πως η κακή επίδοση σε ένα μάθημα είναι στίγμα κοινωνικό , άρα πρέπει να αποφευχθεί παση θυσία , σαν να ελπίζουμε πως με τον χρόνο και ως εκ θαύματος οι έσχατοι έσονται πρώτοι...αμήν

17 Νοεμβρίου 2009

Το "Καφενείον η Ελλάς" ήταν η παράσταση που παρουσίασε σήμερα μια ομάδα μαθητών της Γ' γυμνασίου του σχολείου μας στα πλαίσια του επετειακού εορτασμού για το Πολυτεχνείο. Η συγκεκριμένη γιορτή , περισσότερο από τις άλλες σχολικές γιορτές , έχει μια ιδιαίτερη δυναμική - προέρχεται από και προορίζεται για την νεολαία του τόπου μας. Προσπαθήσαμε λοιπόν να αποφύγουμε κάθε τι το επετειακό και μουσειακό , θα πρόσθετα...Τα παιδιά έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό , σε αντίξοες τεχνικά και όχι μόνο...συνθήκες , και απέδειξαν γι' ακόμη μια φορά πως με πίστη και ενθουσιασμό και τα αδύνατα γίνονται δυνατά.

Εύχομαι να τους δοθεί η δυνατότητα να εκφράσουν την ζωντάνια και την δημιουργικότητά τους και στα επόμενα σχολικά τους χρόνια...αν και για να είμαι ειλικρινής , δεν το πολυπιστεύω...τα περιμένει το "αδυσώπητο" λύκειο με την ανταγωνιστικότητα , τα φροντιστήρια και το άγχος του.

Να στε καλά παιδιά , σας ευχαριστούμε...

Πάμε εκδρομή;

Οι σχολικές εκδρομές είναι κάτι που από την αρχή της σταδιοδρομίας μου με προβλημάτιζε. Κι αυτό γιατί στην περίπτωσή τους κανείς και ποτέ δεν φαίνεται να είναι ευχαριστημένος...
Στο πρώτο μου σχολείο η διεύθυνση ήταν επιφυλακτική με τις εκδρομές. Κάθε φορά που τα παιδιά ζητούσαν περίπατο άρχιζαν οι δικαιολογίες..."σήμερα έχει υγρασία....καλέ που να πάμε , αφού "εκεί" είναι ερημιά , δεν μπορούμε να πάμε , γράφετε διαγωνίσματα...μη τυχόν και πάρετε μπάλες..."
Και οι συνάδελφοι βέβαια δεν ήταν καλύτεροι...θέλανε να πάμε στην παραλία , να αμολύσουμε τα πιτσιρίκια κάπου και μετά να αράξουμε στο κοντινότερο καφενείο για καφέ και κουτσομπολιό...
Μια φορά οργανώσαμε εκδρομή στην Αγορά της Αθήνας , μέχρι και ξεναγούς είχαμε πληρώσει , για να μιλήσουν στα παιδιά για την ιστορία του χώρου. Αποτέλεσμα:κυνηγάγαμε πανικόβλητοι τα πιτσιρίκια στις παρόδους της Αδριανού , ενώ αυτά αγόραζαν ανεξέλεγκτα από τους πλανόδιους από παιχνιδάκια μέχρι τριαντάφυλλα...όσο για την ξενάγηση , είναι ζήτημα αν την άκουσαν το 1/4 από αυτά και φυσικά οι ξεναγοί με απορία μας ρώτησαν:"Τι θηρία είναι αυτά;κάθε μέρα τα ίδια κάνουν;"
Στο επόμενο σχολείο ακολουθούνταν άλλη πολιτική-"περίπατο θέλετε;περίπατο θα σας πάμε".Κατεβαίναμε λοιπόν από το σχολείο μέχρι το γιαλό , αγναντεύαμε λίγο τη θάλασσα και μετά αράζαμε για καφέ στις καφετέριες ανά ομάδες , ενώ η τοπική κοινωνία μας κουτσομπόλευε τους τεμπέληδες που τάχα μου κάναμε εκδρομή για να κατέβουμε να πιούμε καφέ στο γιαλό...
Στο τωρινό μου σχολείο δεν αλλάζουν και πολύ τα πράγματα-οδηγούμε τα πολλά παιδιά του σχολείου σαν κοπάδι ξεστρατισμένο σε κάτι γήπεδα μακρυά από το σχολείο κάνα μισάωρο περπάτημα!!!αλλά μέσα από δρόμους και κατοικημένες περιοχές (γιατί αν ήταν βόλτα στη φύση θα το καταλάβαινα...) , τα αφήνουμε εκεί να τρέξουν και να παίξουν για καμιά ώρα και μετά τα γυρνάμε πίσω. Τελικά η όλη τους χαρά περιορίζεται στο ότι απλά είναι μια μέρα χωρίς μαθήματα. Εν τω μεταξύ όσοι έχουμε συνοδέψει , γιατί πολλοί το αποφεύγουν , αν μπορούν , και δεν μπορώ να πω ότι δεν τους καταλαβαίνω , γυρίζουμε ξεγλωσσασμένοι , με κλεισμένους λαιμούς από τις φωνές και τις παρατηρήσεις και έχοντας περάσει των παθών μας τον τάραχο γενικότερα...
Εκδρομή λέγεται αυτό ή κολοκύθια με τη ρίγανη;

Ψηφιακή τάξη , μια εικονική πραγματικότητα

Τον Σεπτέμβριο , λίγο πριν τις εκλογές , εξαγγέλθηκε το μέτρο για την λεγόμενη ψηφιακή τάξη. Τα παιδιά της α΄ γυμνασίου θα έπαιρναν δωρεάν laptop μέσα στα οποία θα υπήρχε ενσωματωμένο ειδικό λογισμικό εγκεκριμένο από το υπουργείο και σχετικό με 4 μαθήματα-ιστορία , βιολογία , γεωγραφία , μαθηματικά. Το τι μπουρδολογία ακούστηκε γύρω από αυτό το τάχα μου φωτισμένο μέτρο δεν λέγεται..."νέοι ορίζοντες ανοίγουν στο χώρο της διδασκαλίας , η παραδοσιακή μέθοδος διδασκαλίας θα ξεπεραστεί , ο ηλεκτρονικός υπολογιστής θα αντικαταστήσει το βιβλίο..."

Τι έγινε τελικά; Λίγο - πολύ οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ το γνωρίζουν

Τα πιτσιρίκια πήραν με χαρά τα laptop και τα υπόλοιπα δωράκια που έδιναν οι διάφορες αλυσίδες ηλεκτρονικών συσκευών-περιττό να αναφέρω τι παιχνίδι κερδοσκοπίας παίχτηκε με αυτά τα laptop. Τα χουν ήδη γράψει άλλοι και καλύτερα από μένα...όταν ήρθε η ώρα της διδασκαλίας άρχισαν τα δύσκολα-τα μισά περίπου μηχανήματα είναι μπλοκαρισμένα , άλλα έχουν ολόκληρη διαδικασία , για να ανοίξουν τα εν λόγω προγράμματα , διαδικασία αδύνατο να πραγματωθεί από ένα πιτσιρίκι α΄ γυμνασίου , άλλα απαιτούν σύνδεση με το internet...Κι αν όμως καταφέρεις να ανοίξεις τα πολυπόθητα διδακτικά πακέτα και λογισμικά διαπιστώνεις πως "άνθρακες ο θησαυρός"...
Τουλάχιστον όσον αφορά το μάθημα της Αρχαίας ιστορίας πρόκειται για υλικό παλιό που δεν έχει σχέση με το σημερινό βιβλίο ιστορίας , τα κείμενά του και τις εικόνες του.
Δοκίμασα και εγώ να δουλέψω με τα εν λόγω laptop και έχασα τον μπούσουλα και αγανάκτησα με την ελαφρότητα και την προχειρότητα με την οποία υλοποιήθηκε ένα τόσο φιλόδοξο έργο.
Κύριοι του υπουργείου , το πρόβλημα δεν είναι αν θα βάλουμε τα laptop στα σχολεία αλλά το αν θα βάλουμε τα σχολεία στη ζωή...
Ας σταματήσουμε λοιπόν να πιθηκίζουμε ευρωπαικά μοντέλα , όταν μας λείπουν τα στοιχειώδη , για να έχουμε ένα σχολείο ανθρώπινο , ένα σχολείο που να εμπνέει τα παιδιά μας και να μην θεωρείται από τα περισσότερα καταναγκασμός