Τα σχολεία παίζει

Υπηρετώ σε γυμνάσιο και θεωρώ πολύ σημαντικό να πάρει κάποιος απολυτήριο γυμνασίου.Φαίνεται ωστόσο πως οι περισσότεροι συνάδελφοι του σχολείου μου και όχι μόνο έχουν άλλη άποψη για το θέμα. Εν ολίγοις υποστηρίζουν πως το χαρτί αυτό είναι τυπικό και όχι ουσιαστικό , ένα κ........χαρτο , που εμείς απλά πρέπει να δίνουμε σε όλους τους μαθητές μας , ανεξάρτητα από το αν αυτοί το αξίζουν ή όχι και δούλεψαν για να το αποκτήσουν.
Επειδή η άποψη αυτή με ξενίζει , αν μη τι άλλο , την καταθέτω προς συζήτηση.
Προσθέτω , ωστόσο , και κάποια επιπλέον επιχειρήματα της μερίδας των συναδέλφων που πρεσβεύει τα παραπάνω:
α)Εμάς μας αξιολογεί κανείς , ώστε να δει αν είμαστε ικανοί να κρίνουμε και να αξιολογούμε μαθητές;
β)Το ίδιο το υπουργείο απαξιώνει την εκπαίδευση , εφόσον επιτρέπει την εισαγωγή σε ανώτερα ιδρύματα με βαθμούς εξευτελιστικούς π.χ. 03 ή 04
γ)Όλα τα άλλα σχολεία περνούν τους πάντες , εμείς τι το παίζουμε , έξυπνοι;
δ)Είναι εκδικητικό να αφήνεις παιδιά στην ίδια τάξη για ένα μάθημα ή για κλάδο μαθήματος
ε)Δεν βαριέσαι να βγάζεις θέματα τον Φεβρουάριο;
στ)Είναι 17 χρονών γαιδούρι , τι θα τον κάνω μέσα στην τάξη;
Σταματώ εδώ , γιατί θεωρώ ότι ήδη έγινε αντιληπτή η οπτική των εν λόγω συναδέλφων.
Η δική μου άποψη είναι διαφορετική. Ακόμη κι αν δεχτούμε πως το ίδιο το υπουργείο σπρώχνει με τον τρόπο του σε τέτοιες πρακτικές , ο δικός μας ρόλος ως μαχόμενων εκπαιδευτικών ποιος είναι; Διότι πιστεύω πως κυρίως είμαστε όχι φορείς γνώσεων , αλλά παιδαγωγοί. Τι σόι παράδειγμα ζωής δίνουμε όταν επιβραβεύουμε την τεμπελιά , την αδιαφορία , την επιπολαιότητα;
Μήπως τελικά βολεύει όλους αυτή η αντίληψη;
Και εν τέλει μήπως εδώ και πολύ καιρό δεν ισχύει το "τα παιδία παίζει" , αλλά το "τα σχολεία παίζει" ;