Ο καλός, ο κακός και ο ....δίκαιος.

Αφορμή για την σημερινή μου ανάρτηση είναι μια κουβέντα που είχα τις προάλλες με μια
αγαπημένη μου συνάδελφο στην αυλή του σχολείου μας.
Αυτό που μας απασχόλησε δι ' ολίγων ήταν η σημασία του να είσαι καλός και αν και κατά πόσο αυτό συνδέεται και με την αίσθηση του δικαίου.

Καλός στην αρχαιότητα ήταν ο ωραίος, ο εύμορφος και μάλιστα στην πόλη της  Αθήνας το ιδανικό της εκπαίδευσης ήταν να δημιουργήσει ανθρώπους "καλούς καγαθούς", δηλ. με δυνατό και ωραίο κορμί και ηθικά ανώτερους. Η λέξη σχετίζεται φυσικά και με το κάλλος, την ομορφιά, και με τα καλλιστεία, τους διαγωνισμούς ομορφιάς.

Αργότερα, η σημασία της λέξης διαφοροποιήθηκε. Καλός δεν είναι πλέον ο όμορφος, αλλά αυτός που χαρακτηρίζεται από την ευγένεια και την καλοσύνη του, την αγαθότητα του. Και φυσικά, αφού κανείς είναι καλός, άρα είναι και βολικός και ήρεμος και ευκολότερα χειραγωγήσιμος - τουλάχιστον για κάποιους ανθρώπους.

Το αντίθετο του καλού είναι ο κακός. Από ετυμολογικής απόψεως συνδέεται ακόμη και με την παιδική λέξη που δηλώνει τα δυσώδη "προϊόντα" των παιδικών εντέρων....στην πραγματικότητα, όμως, κακός είναι ο άχρηστος, ο βλαβερός και ο ανήθικος. Συνήθως, μάλιστα, τους κακούς τους φανταζόμαστε και ως άσχημους, σα να συνδέεται η κακότητά τους στην συμπεριφορά με την εξωτερική τους εμφάνιση. Ενώ οι καλοί.....λάμπουν!!!!

Τί γίνεται όμως και με τον τρίτο της παρέας, δηλ. τον δίκαιο; Ένας δίκαιος άνθρωπος, ένας άνθρωπος αντικειμενικός και αμερόληπτος, κάποιος που ακολουθεί τους νόμους και τους κανόνες, ε αυτός βέβαια δεν μπορεί να είναι κακός....είναι,όμως, και καλός;

Η καλοσύνη με την οποία μπορεί να φερόμαστε στους γύρω μας δεν ταυτίζεται με το πνεύμα ισονομίας και ισοτιμίας που χαρακτηρίζει την δικαιοσύνη. Ο δίκαιος, αν είναι πράγματι τέτοιος θα σε αντιμετωπίσει με τρόπο σωστό και ανάλογο των πράξεών σου. Ο καλός, πάλι, θα σε ευεργετήσει.
Το ερώτημα παραμένει βέβαια ποιο είναι το μέτρο και το όριο της ευεργεσίας και ποιος ωφελείται περισσότερο από αυτήν....