Κρίσεις και επικρίσεις

Κρίνω σημαίνει εκφράζω τη γνώμη μου , κάνω μια εκτίμηση για ένα πρόσωπο , ένα γεγονός ή μια κατάσταση. Οι γλωσσολόγοι μας πληροφορούν ότι η  ρίζα του ρήματος σχετίζεται με το (s)ker που σημαίνει "κόβω , χωρίζω". Μάλιστα , η αρχική σημασία του φαίνεται να ήταν "κοσκινίζω"....


Κρίσεις και επικρίσεις ,  λογικές εκτιμήσεις δηλαδή που έχουν είτε θετικό , είτε αρνητικό πρόσημο μπορεί να εκφέρει καθένας από μας , αφού είμαστε έλλογα όντα και διατυπώνουμε μέσω του λόγου τα προϊόντα της σκέψης μας.
Η κρίση είναι ένα από αυτά τα προϊόντα , ενώ ταυτόχρονα λειτουργεί και ως εργαλείο , εφόσον διακρίνει , ξεχωρίζει και ταξινομεί τα δεδομένα που μας παρέχει η γύρω μας πραγματικότητα.

Τί γίνεται όμως στις περιπτώσεις που κάποιος χάνει το μέτρο σύγκρισης και γίνεται αποκλειστικά εμπαθής και επικριτικός;
Πού σταματάει η καλόπιστη κριτική και που αρχίζει η άδικη και μεροληπτική αντιμετώπιση;
Και ακόμη , ποιος είναι αυτός που θα  κρίνει τους κρίνοντες;

Νομίζω πως η απάντηση σε αυτά τα ρητορικά ερωτήματα είναι η ανθρώπινη συνείδηση. Καθένας μας με το χέρι στην καρδιά αξίζει να δει βαθιά μέσα του , να αντιμετωπίσει πρώτα τον εαυτό του , να τον κρίνει , δηλαδή να τον αναλύσει και αξιολογήσει και στη συνέχεια να ελέγξει και να αποφανθεί και για τους άλλους.

Οτιδήποτε άλλο , κατά τη γνώμη μου , είναι καθαρή υποκρισία....και αλίμονο οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι γεμάτες από δαύτην...