Πολλές από τις Κυριακές των παιδικών μου χρόνων είχαν την μυρωδιά ενός λαχταριστού παστίτσιου το μαγείρεμα του οποίου αναλάμβανε η γιαγιά μου η Μαρίκα.
Καθώς λοιπόν η οικογένεια μαζευόταν στο μικρό προσφυγικό σπίτι των παππούδων και άρχιζαν οι προετοιμασίες για το τραπέζι , εγώ με την γιαγιά πηγαίναμε στο φούρνο , για να παραλάβουμε το φαγητό.
Ναι, ήταν η εποχή που οι νοικοκυρές έψηναν τα φαγητά τους στους συνοικιακούς φούρνους και οι δρόμοι και οι γειτονιές κάθε Κυριακή γέμιζαν από μυρωδιές αφάνταστες....γιουβέτσι , κοτόπουλο με πατάτες και φυσικά παστίτσιο που οι περήφανοι νοικοκύρηδες κουβαλούσαν επιδεικτικά στα σπίτια τους μαζί με μπόλικη ρετσίνα , για να πάνε τα φαρμάκια κάτω...
Φτάναμε στο φούρνο όπου μας καλοδεχόταν ο φούρναρης ο Ζήσης...αυτός είχε μια μανία με τα μαλλιά μου , που ήταν μακρυά πλεγμένα σε κοτσίδες και με το που με έβλεπε άρχιζε να τραγουδά περιπαθώς το άσμα: "Άστα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα....". Εγώ πάλι διόλου δεν αγαπούσα το τραγούδι αυτό κι άρχιζα να φωνάζω και να ωρύομαι...μαζί με τις κοτσίδες μου , που σηκώνονταν όρθιες , όπως της Πίπης της Φακιδομύτης!!!
Η γιαγιά μου , για να με ηρεμήσει με άφηνε να διαλέξω παγωτό της αρεσκείας μου και έπαιρνε κι αυτή ένα χωνάκι , να γλυκαθεί το μέσα της...Αυτή ήταν μια γλυκιά συνωμοσία κι ένα μυστικό μας που δεν το ομολογούσαμε ποτέ, γιατί η γιαγιά είχε ζάχαρο και έπρεπε να αποφεύγει τα γλυκά κι εγώ ήμουν ανέκαθεν στρουμπουλή , οπότε δεν μου χρειάζονταν παγωτά πριν το μεσημεριανό φαγητό...
Αφού απολαμβάναμε τη δροσερή αμαρτία μας , επιστρέφαμε θριαμβευτικά στο σπίτι με ένα ταψί που στα παιδικά μου μάτια φάνταζε με αεροπλανοφόρο....κι ένα παστίτσιο φουσκωτό κι αφράτο σαν μαρέγκα.
Καθώς ο καιρός κύλισε , όλα λίγο - πολύ άλλαξαν...οι γειτονιές , οι Κυριακές , οι άνθρωποι. Ένα μόνο έμεινε ίδιο. Το στρουμπουλό κοριτσάκι που τρώει λαίμαργα παγωτό και φτιάχνει ακόμη , τιμής ένεκεν , παστίτσιο...
Αφιερωμένο στην αγαπημένη μου γιαγιά Μαρίκα
Ναι, ήταν η εποχή που οι νοικοκυρές έψηναν τα φαγητά τους στους συνοικιακούς φούρνους και οι δρόμοι και οι γειτονιές κάθε Κυριακή γέμιζαν από μυρωδιές αφάνταστες....γιουβέτσι , κοτόπουλο με πατάτες και φυσικά παστίτσιο που οι περήφανοι νοικοκύρηδες κουβαλούσαν επιδεικτικά στα σπίτια τους μαζί με μπόλικη ρετσίνα , για να πάνε τα φαρμάκια κάτω...
Φτάναμε στο φούρνο όπου μας καλοδεχόταν ο φούρναρης ο Ζήσης...αυτός είχε μια μανία με τα μαλλιά μου , που ήταν μακρυά πλεγμένα σε κοτσίδες και με το που με έβλεπε άρχιζε να τραγουδά περιπαθώς το άσμα: "Άστα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα....". Εγώ πάλι διόλου δεν αγαπούσα το τραγούδι αυτό κι άρχιζα να φωνάζω και να ωρύομαι...μαζί με τις κοτσίδες μου , που σηκώνονταν όρθιες , όπως της Πίπης της Φακιδομύτης!!!
Η γιαγιά μου , για να με ηρεμήσει με άφηνε να διαλέξω παγωτό της αρεσκείας μου και έπαιρνε κι αυτή ένα χωνάκι , να γλυκαθεί το μέσα της...Αυτή ήταν μια γλυκιά συνωμοσία κι ένα μυστικό μας που δεν το ομολογούσαμε ποτέ, γιατί η γιαγιά είχε ζάχαρο και έπρεπε να αποφεύγει τα γλυκά κι εγώ ήμουν ανέκαθεν στρουμπουλή , οπότε δεν μου χρειάζονταν παγωτά πριν το μεσημεριανό φαγητό...
Αφού απολαμβάναμε τη δροσερή αμαρτία μας , επιστρέφαμε θριαμβευτικά στο σπίτι με ένα ταψί που στα παιδικά μου μάτια φάνταζε με αεροπλανοφόρο....κι ένα παστίτσιο φουσκωτό κι αφράτο σαν μαρέγκα.
Καθώς ο καιρός κύλισε , όλα λίγο - πολύ άλλαξαν...οι γειτονιές , οι Κυριακές , οι άνθρωποι. Ένα μόνο έμεινε ίδιο. Το στρουμπουλό κοριτσάκι που τρώει λαίμαργα παγωτό και φτιάχνει ακόμη , τιμής ένεκεν , παστίτσιο...
Αφιερωμένο στην αγαπημένη μου γιαγιά Μαρίκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου