Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Κανονικότητες...

Οι κανονικότητες δίνουν στη ζωή μας μια ψευδαίσθηση σιγουριάς. Όταν μάλιστα η καθημερινότητά μας έχει πολλές από δαύτες ένα κλίμα ασφάλειας εμπεδώνεται μέσα μας και γύρω μας. Νιώθουμε πως θα ναι πάντα έτσι, αγνοώντας πόσο εύθραστη και απατηλή είναι αυτή η σιγουριά και ισορροπία.
Αν χτίσουμε και επενδύσουμε συναισθηματικά σε αυτές, είμαστε χαμένοι από χέρι. Η ζωή με τις ανατροπές και τις απρόσμενες εναλλαγές της θα μας δώσει γερό χτύπημα.

Στις μέρες μας με την οικονομική κρίση να εξελίσσεται μέρα με τη μέρα, τα παραπάνω επιβεβαιώνονται τραγικά. Άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους, μειώνεται ο μισθός τους και δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, χάνουν τις ανέσεις τους και τις κανονικότητες τους (το αυτοκίνητο, το καλό διαμέρισμα, τις εξόδους τους, τις διακοπές τους, τις συχνές αγορές...). Πολλές οι κανονικότητες και όσο πιο πολλές, τόσο πιο σίγουρη και η κατάρρευση.

Υπάρχουν βέβαια και άλλα σενάρια. Π.χ αυτό της αρρώστιας. Η υγεία είναι μια κανονικότητα που μπορεί να ανατραπεί από στιγμή σε στιγμή. Μια ιατρική εξέταση ρουτίνας και ξαφνικά όλος ο κόσμος αναποδογυρίζει. Ο γάμος ή οι σχέσεις επίσης. Όσο πιο σίγουρος και βολεμένος είσαι σε μια σχέση, τόσο πιο σίγουρη είναι η αποτυχία της.Όλες οι βεβαιότητες και η σιγουριά τους, μια φούσκα που σκάει...

Φυσικά το γεγονός ότι οι ανατροπές συμβαίνουν κάθε ώρα και στιγμή στη ζωή μας δεν είναι λόγος για να παραιτούμαστε από τον αγώνα της ζωής. Το σημαντικό όμως είναι να πρόκειται για αγώνα και όχι για εφησυχασμό.
Αλίμονο στους "κανονικοποιημένους"
εφησυχάζοντες.... 

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

Για την Ειρήνη , την Κατερίνα , τον Αχιλλέα...

Σε μας τους εκπαιδευτικούς έπεσε πάλι ο κλήρος να βγάλουμε τα κάστανα από τη φωτιά σε μια περίοδο που τα πάντα και οι πάντες μοιάζουν κορεσμένα , παθητικά και αδιάφορα.
Οι συνάνθρωποι και συμπολίτες μας ταλαιπωρούνται , όπως και εμείς , εδώ και τρία χρόνια από μια αδιέξοδη πολιτική που μέρα με τη μέρα μας εξουθενώνει ψυχικά και μας οδηγεί στην οικονομική εξαθλίωση.

Η απόφαση της ΟΛΜΕ για πενθήμερες , επαναλαμβανόμενες απεργίες μοιάζει ουτοπική , αν αναλογιστεί κανείς τα οικονομικά βάρη που κανείς επωμίζεται καθημερινά. Πώς να ανταπεξέλθεις με ένα γλισχρό μισθό που μετά τις απεργίες δεν θα υπάρχει καν; Αφήστε που η φιλοσοφία των απεργιών είναι ξεπερασμένη , δεν αγγίζει την κοινωνία , παρά την ενοχλεί. Αν ήθελε η ΟΛΜΕ να στήσει αγώνα , θα μπορούσε να ακολουθήσει άλλες τακτικές.

  1. Να κρατήσει τα σχολεία ανοιχτά το καλοκαίρι και να καλέσει τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων για ενημέρωση.
  2. Να δημοσιοποιήσει τις θέσεις της με έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα και από πόρτα σε πόρτα ακόμη...
  3. Να κάνει συμβολικές διαμαρτυρίες , συναυλίες ή όποιο άλλο event , για να ενημερώσει και ευαισθητοποιήσει.
  4. Να οργανώσει από καιρό ταμείο αρωγής στο οποίο όλοι θα συνέδραμαν τον οβολό τους ,ώστε σε περίπτωση απεργίας να μπορεί με τη σειρά του και αυτό να στηρίξει κάπως τους απεργούς και τις οικογένειές τους.
  5. Να έρθει σε συνεννόηση με μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων , ώστε να εξασφαλίσει κάποια έκπτωση στα τρόφιμα για τα μέλη της.
  6. Να αρνηθεί να τελέσει γιορτές και παρελάσεις και τις ίδιες μέρες να κατέβει σε συμβολικές διαμαρτυρίες σε όλη την Ελλάδα.


Από την άλλη , η κοινή γνώμη , φορτωμένη η ίδια με τα δικά της βάσανα και κατάλληλα προετοιμασμένη από τα "πρόθυμα" φερέφωνα της εξουσίας διόλου δεν συμμερίζεται τον αγώνα μας.
Η ανεργία έχει εκτοξευθεί στο 30% , ο ιδιωτικός τομέας στενάζει κάτω από τις αυθαιρεσίες των επιχειρηματιών που έχουν βρει χώρο και κάνουν ό,τι γουστάρουν...οπότε η απεργία των εκπαιδευτικών που,στα μάτια των πολλών , έχουν τουλάχιστον ακόμη , μια δουλειά , μοιάζει πολυτέλεια.

Και φυσικά υπάρχει και η ρετσινιά του "ιδιαίτερου". Οι περισσότεροι σκέφτονται πως εμείς οι καθηγητές είμαστε βολεμένοι , βγάζουμε μαύρα χρήματα και κάνουμε και τον τσαμπουκά μας κατά καιρούς. Δεν είναι έτσι φυσικά , αλλά άντε πείσε εσύ τον άλλον ότι δεν είσαι ελέφαντας...

Δεν πιστεύω , δυστυχώς , πως αυτή η κινητοποίηση θα οδηγήσει κάπου. Το πολύ - πολύ να έχει και κέρδος το υπουργείο οικονομικών , αφού θα γλιτώσει κάποια ποσά που θα δίνονταν για τους μισθούς μας. Όσο για τα πολιτικά κόμματα που πάνε να καπελώσουν την απεργία μας , πριν καλά - καλά ξεκινήσει , τι να πω; Ο λαικισμός ήταν και συνεχίζει να είναι η μεγάλη πληγή της πολιτικής μας ζωής.

Πριν κλείσω το σύντομό μου κείμενο θα ήθελα να το αφιερώσω σε όλους τους συναδέλφους μου που μέσα στο καλοκαίρι βρέθηκαν είτε σε διαθεσιμότητα , είτε σε δίλημμα , για το αν θα έπρεπε να ζητήσουν μετάταξη σε δημοτικά. Σε αυτούς που έζησαν ή που συνεχίζουν να ζουν με την αγωνία της απόλυσης και του εργασιακού αδιεξόδου. Στην Ειρήνη , την Κατερίνα και τον Αχιλλέα , τρεις αξιολογότατους συναδέλφους που τους έχασε η μέση εκπαίδευση , γιατί και καλά περίσσευαν , και που αναγκάστηκαν να επιλέξουν την πρωτοβάθμια εκπαίδευση ....όχι πως έχω κάτι με τα δημοτικά. Απλά ξέρω πως τα γυμνάσια και τα λύκειά μας έχουν ανάγκη τέτοιων ανθρώπων , δυναμικών , δραστήριων , δουλευταράδων....ανθρώπων που δεν είχαν κανένα βύσμα , που υπηρέτησαν πολύ μακρυά από τα σπίτια τους για χρόνια , που δεν τεμπέλιασαν ποτέ...αλλά το υπουργείο τους ξεπέταξε πολύ εύκολα και τους βόλεψε πρόχειρα και έχει ο θεός...
Και φυσικά αφού είναι έτσι γι' αυτούς , έτσι θα ναι και για μένα.

Καλή δύναμη παιδιά , όπου και να στε.
Και καλή δύναμη σε όλους μας...


 

Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2013

Καλή χρονιά

Αναρωτιέται κανείς πότε πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος....
Πότε ήταν που ανταλλάξαμε ευχές και φιλιά για το 2012 και τώρα να το κι αυτό που έγινε σελίδα της ιστορίας....και μάλιστα από αυτές που γρήγορα θέλουμε να προσπεράσουμε.

Δύσκολη χρονιά και ένα είναι το βέβαιο. Η οικονομική κρίση δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα σύμπτωμα. Ένα ακόμη σύμπτωμα μιας κοινωνίας που έχει χάσει την συνεκτικότητά της, μιας εποχής που έχει χάσει τα ιδανικά της, ενός κόσμου που κλονίζεται.

Με προβληματισμό παρακολούθησα όλες αυτές τις μέρες τους συνανθρώπους μου να τρέχουν πάνω - κάτω μέσα σε μαγαζιά , τράπεζες και δρόμους , να γεμίζουν σακκούλες, να καταναλώνουν ξανά και ξανά μέχρι τελικής πτώσης...το πνεύμα των ημερών, λέει....
Εγώ γιατί πίστευα πάντα ότι αλλού είναι το νόημα και η ουσία του πράγματος;


Η ελπίδα, ωστόσο, κι έτσι ακόμη, δεν σβήνει.
Ο καθένας χαράζοντας τη δική του πορεία και μένοντας προσηλωμένος σε αυτήν με πείσμα και πίστη μπορεί να κάνει την διαφορά.
Και σίγουρα η πορεία αυτή είναι για τον καθένα διαφορετική. Αυτό όμως την κάνει και πιο ενδιαφέρουσα...

Καλή χρονιά σε όλους.
Καλή δύναμη και καθαρή καρδιά....