Το φλουρί

Η παραμονή της Πρωτοχρονιάς είχε χρώμα και μυρωδιά από τσουρέκια...
Το μεγαλύτερο από όλα , η βασιλόπιτα , σιγοψηνόταν στο φούρνο αναδύοντας τη θεσπέσια μυρωδιά της. Κάθε χρόνο με αμυγδαλάκια σημειώναμε πάνω της το νέο έτος...

Κάτω από το δέντρο ο αδελφός μου άπλωνε τέτοιες μέρες το τραινάκι του...ένα υπέροχο τραίνο που του είχε φέρει ο πατέρας μας από κάποιο από τα ταξίδια του στο εξωτερικό. Έστηνε με μαεστρία τις ράγες , έβαζε τα βαγόνια και το χάζευε να γυρνά , όμως ποτέ δεν με άφηνε να παίξω και  'γω μαζί του. Στο κάτω κάτω ήμουν μικρή , ατσούμπαλη και είχα την κούκλα μου να με περιμένει...αυτή ήταν η καλή μου κούκλα με την οποία έπαιζα μόνο στις γιορτές. Είχε ξανθά μακρυά μαλλιά , περπατούσε και τραγουδούσε και φόραγε ένα μενταγιόν που έγραφε  "El Greco".

Η μάνα μου έτρεχε όλη μέρα για προετοιμασίες , αγορές και άλλες υποχρεώσεις...φυσικά πήγαινε και στο κομμωτήριο να φτιάξει τα μαλλιά της...τα κρέπαρε και γινόταν σαν φουσκωτό πανετόνε...στο τέλος μάλωνε πάντα με την Εριέττα , την κομμώτρια , γιατί της τα είχε παρακρεπάρει.
Εγώ καθόμουν μαζί της στο κομμωτήριο και την έβλεπα με αυτή την κάσκα στο κεφάλι και αναρωτιόμουν , γιατί οι γυναίκες να τα τραβάνε όλα αυτά...ποτέ δεν αγάπησα τα κομμωτήρια...ήμουν και τυχερή σγουρομάλλα...επί της ουσίας δεν τα χρειάστηκα ποτέ.

Το βράδυ περίμενα πως και πως να κόψουμε την πίτα...ήθελα πάντα να κερδίζω το φλουρί. Κι η αλήθεια είναι ότι το κέρδιζα , τις περισσότερες φορές. Ενδεχομένως η μάνα μου να έβαζε το χέρι της σε αυτό , να "έστηνε" το κόψιμο , να έβαζε κάνα σημάδι ...ποιος ξέρει.

Τώρα φτιάχνω εγώ την πίτα...προτιμώ το κέικ με μπόλικη άχνη από πάνω και διάφορα στολίδια...η πίτα μοιάζει με παιδική χαρά και το φλουρί το κερδίζω ακόμη καμιά φορά και πάντα χαίρομαι σαν παιδί , αν και  μεγάλωσα προ πολλού και ανεπιστρεπτί...κάποια πράγματα , όμως , φαίνεται πως δεν αλλάζουν ποτέ.

Καλό και ευλογημένο το 2019

Είδος προς εξαφάνιση…

Στην Ελλάδα της γενικευμένης κρίσης  , της γρίνιας και της κακομοιριάς ενδημεί ένα είδος σπάνιου πουλιού , που ζει στους χώρους της δημόσιας εκπαίδευσης. Συχνάζει σε αίθουσες  και σε γραφεία , κάνει μάθημα , διορθώνει γραπτά , ετοιμάζει ασκήσεις , οργανώνει εκπαιδευτικά προγράμματα ή ασχολείται με υπηρεσιακές διεκπεραιώσεις.

Δεν είναι θορυβώδες , όπως τα υπόλοιπα πτηνά του σχολείου , ούτε έχει πολύχρωμα φτερά που εντυπωσιάζουν τους πολλούς. Είναι σεμνό , εργατικό και μαζεμένο , συλλέγει με κόπο την τροφή του και δεν διστάζει να τη μοιραστεί με τους υπόλοιπους του σμήνους του , που έχουν συνήθως ήθος σπουργιτιού… δηλ. τρώνε πολύ , κάνουν απίστευτη φασαρία και τεμπελιάζουν σε κάθε δυνατή ευκαιρία.

Είναι ευγενικό και διακριτικό και σχεδόν ποτέ δεν θα δείξει την ενόχλησή του με τα κακώς κείμενα , ούτε θα κατηγορήσει τους άλλους , που προσπαθούν να κάνουν τη δουλίτσα τους με πλάγιους τρόπους , μεμψιμοιρώντας ή αποφεύγοντας επί της ουσίας τις ευθύνες.

Είναι απίστευτα εργασιομανές και έχει μια υψηλή αίσθηση του καθήκοντος. Σηκώνεται αχάραγα κάθε πρωί , ευπρεπίζει τα φτερά του , παίρνει την τσάντα και τα βιβλία του και πετάει στη δουλειά του. Και με χιόνια και με κρύα , ακόμη κι όταν είναι άρρωστο και πονάει , δεν θα σκεφτεί να μείνει στη φωλιά του , για να γιάνει.

Είναι αλήθεια πως πολλές φορές πικραίνεται , γιατί στην Ελλάδα μας αρέσει το κατηγορείν και έτσι δεν ξεφεύγει και το ίδιο , παρά την φιλοτιμία του , από την ζήλεια και την κακογλωσσιά. Ωστόσο , η πίκρα του δεν κρατάει πολύ και μετά από λίγο ανασκουμπώνεται πάλι και συνεχίζει τον καθημερινό του αγώνα ∙ έναν αγώνα καθαρό , όμορφο και συγκινητικό , καθώς το είδος του μέρα με την μέρα εκλείπει από τον όμορφο τόπο μας , χωρίς ελπίδα ανάκαμψης.

Είμαστε σπουργίτια….

Αν το συναντήσετε ποτέ , μην προσπαθήσετε να το θαμπώσετε με λόγια και πράξεις θαυμασμού. Δεν τα χρειάζεται κάτι τέτοια και δεν τα επιζητά. Στην περίπτωσή του είναι ο μικρός , εσωτερικός του οδηγός που του επιβάλλει μια τέτοια συμπεριφορά κι αυτός δεν καταλαβαίνει ούτε από έπαινο , ούτε από ψόγο.

Χαμογελάστε απλώς και ευχαριστείστε την τύχη σας που βρέθηκε στον δρόμο σας…

Είναι τόσο σπάνιες πια τέτοιες συναντήσεις…