Φαράγγι Βουραϊκού

Θα σου μιλήσω για λίγο για το υπέροχο αυτό φαράγγι , το φαράγγι του Βουραϊκού ποταμού που ξεκινά από τα Καλάβρυτα και φτάνει στο Διακοφτό. Πρόκειται για ένα πραγματικό γλυπτό της Φύσης που δεν χορταίνεις να το βλέπεις. Οι ψηλές απόκρημνες πλευρές του φαραγγιού άλλοτε μοιάζουν κομμένες από ένα μαχαίρι κάθετες και απόκρημνες , άλλοτε πάλι είναι γεμάτες καμπύλες και εξογκώματα. Αν είχαμε μαζί μας ένα γεωλόγο θα μας βεβαίωνε σίγουρα ότι κάποτε το νερό ήταν πολύ ψηλότερα και αυτό είχε αναλάβει να "γλύφει" και να διαμορφώνει το ανάγλυφο των βράχων.

Η βλάστηση είναι παρούσα σχεδόν παντού και τα χρώματα του πράσινου και του κίτρινου κυριαρχούν...είναι άλλωστε τα χρώματα του φθινοπώρου. Κατεβαίνοντας το φαράγγι συναντάς πλατάνια και άλλα υδρόφιλα δέντρα , ενώ σε πιο χαμηλό υψόμετρο υπάρχουν πεύκα. Το ποτάμι κυλάει πάντα στο πλάι της διαδρομής και συντροφεύει τις σκέψεις των οδοιπόρων.

Σε αυτό το μαγικό τοπίο, το βγαλμένο από παραμύθι , αποφάσισε ο Τρικούπης να φτιάξει μια ακόμη σιδηροδρομική γραμμή. Ανέθεσε το έργο σε μια Γαλλική εταιρεία , ο δε προϋπολογισμός ήταν 5.000.000 δραχμές. Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε τον τερματισμό αυτής της γραμμής στην Τρίπολη. Δυστυχώς , η κατασκευή καθυστερούσε και ο προϋπολογισμός ανέβαινε. Έτσι το έργο έφτασε με το ζόρι μέχρι τα Καλάβρυτα. Σκέψου αν είχε φτάσει στην Τρίπολη , τι απίθανη διαδρομή θα ήταν αυτή μέσα από τα βουνά στην καρδιά της Πελοποννήσου!!!

Για τον περιπατητή που κατηφορίζει αυτό το φαράγγι ακολουθώντας τις γραμμές του τραίνου ένα είναι το συναίσθημα... ΔΕΟΣ. Όσο για μένα πολύ ώρα βάδιζα μόνη σε αυτή τη διαδρομή καθώς καθένας έχει το δικό του ρυθμό και να σου πω αυτή η μοναξιά μου ήταν απαραίτητη. Νιώθω πως δεν μπορείς αλλιώς να νιώσεις το μεγαλείο αυτού του τόπου. Κάθε φορά που πέρναγα πάνω από τις σιδερένιες γέφυρες και από κάτω έχασκε γκρεμός...ψιθύριζα προσευχές και δεν κοιτούσα χαμηλά. Όταν πάλι περνούσα μέσα από τούνελ ή όταν βάδιζα στις ατέλειωτες ράγες σιγοτραγουδούσα...και κάπως έτσι κατάλαβα τους παλιούς ανθρώπους του τόπου που το τραγούδι το είχαν μόνιμη συντροφιά στη μοναξιά της Φύσης.

Οι φωτογραφίες είναι φτωχές για να αποτυπώσουν τα χρώματα και τις αποχρώσεις...αδικούν την πραγματικότητα.

Προς το τέλος της διαδρομής που κάλυπτε συνολικά 17 χιλιόμετρα περίπου συνάντησα το βοσκό με τα κατσίκια του κι είδα μπροστά μου το θαύμα της ζωής. Έτσι απλά , εκεί δίπλα μου...

Κι ο ρυθμός της Φύσης αέναα συνεχίζεται ερήμην μας.

Όταν κανείς πεζοπορεί σε τέτοιες πορείες μόνο σοφότερος μπορεί να βγει κι ίσως ταπεινότερος. Και απέραντα ευγνώμων για το δώρο της ζωής,για τη χαρά της ανακάλυψης ,για το ότι είναι γερός και χαίρεται μια τέτοια βόλτα...