Σερπεντζές

Στο τελευταίο εξάμηνο της σχολής ανακαλύψαμε μέσα από το μάθημα της τοπογραφίας -

ανασκαφικής πως ό,τι πατάγαμε στην Αθήνα έκρυβε από κάτω του τόνους ιστορίας....τι ενθουσιασμός...τι έπαρση...αλλά χρειαζόταν και κάποιος να τη μοιραστείς αυτή την χαρά της ανακάλυψης...

Βρήκα το θύμα του αρχαιογνωστικού οίστρου μου εύκολα...ήταν η μητέρα μου.

Της υποσχέθηκα βόλτα και ξενάγηση στην νότια κλιτύ της Ακρόπολης κι ένα ανοιξιάτικο πρωινό βρεθήκαμε στον αρχαιολογικό χώρο του Διονυσιακού θεάτρου της Αθήνας.

Ούτε ξέρω πόσα της είπα...την γύρισα από δω , την γύρισα από κει...μέχρι το Ηρώδειο φτάσαμε και την στοά του Ευμένους.

Εκεί πλέον ξεσπάθωσα...

"Εδώ βρισκόταν ο περίφημος σερπεντζές " της είπα..."ένα αυτοσχέδιο τείχος που δημιουργήθηκε στα μεσαιωνικά χρόνια από τα ερείπια της στοάς του Ευμένους και του Ηρωδείου. Στην επανάσταση αναφέρεται από τον Μακρυγιάννη...γύρω του δόθηκαν μάχες στην διάρκεια της πολιορκίας της Ακρόπολης".

Ήμουν τόσο περήφανη για το επιμορφωτικό μου έργο...

Αργότερα , κάτσαμε σε εκείνη την ωραία καφετέρια , που πλέον δεν υπάρχει , δίπλα στο εκκλησάκι του Λουμπαρδιάρη...και άρχισε η ιερά εξέτασις....

Ρώταγα για να επιβεβαιώσω αν το δόλιο μου θύμα είχε εμπεδώσει όσα του είπα....

Η μητέρα μου κόμπιαζε..."αχ βρε παιδί μου ,ναι , κάπως μου το είπες , αλλά δεν το θυμάμαι. καλά...χορηγικό μνημείο του ....."

"Αμάν ρε μάνα , τώρα στα έλεγα!!!" είχα χάσει την υπομονή μου..."τουλάχιστον πες μου πως λεγόταν το μεσαιωνικό τείχος στην περιοχή του Ηρωδείου...."

"Αχ , ναι , βρε Καλλιόπη , να δεις ....έχει ένα περίεργο όνομα....Σερμπέτι...Σερμπαντίνα...."

"Σερπεντζές ΜΑΜΑ....ΣΕΡΠΕΝΤΖΕΣ!!!!"

Κάθε φορά που θέλω να πάρω ανάσα ανεβαίνω στου Μακρυγιάννη κι επισκέπτομαι τη νότια πλαγιά της Ακρόπολης...είναι πανέμορφη , καταπράσινη , μοναδική. 

Τα έργα αποκατάστασης συνεχίζονται και οι τουρίστες έχουν πληθύνει.

Καμιά φορά ξεχνιέμαι χαζεύοντας κι αναπολώ....σα να τις βλέπω ακόμη μπροστά μου να περιδιαβαίνουν το χώρο και να μιλούν:

"Πώς είπαμε το τείχος μαμά:"

"Κάτσε βρε παιδί μου , μη φωνάζεις , το ξέχασα..."

"Σερπεντζές μαμά...σερπεντζές..."

Confiteor - Ανατομία του Κακού

Δεν νομίζω ότι το βιβλίο Confiteor του Ζάουμε Καμπρέ χρειάζεται το δικό μου έπαινο , καθώς έχει ήδη από την στιγμή που εκδόθηκε τον Απρίλιο του 2016 συγκεντρώσει πλήθος διακρίσεων και βραβείων. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα το οποίο με αφορμή αλλά και κέντρο αναφοράς ένα περίφημο βιολί  παρουσιάζει ένα πλήθος ανθρώπινων ιστοριών που τέμνονται και δημιουργούν ένα πολύπλοκο και πολλές φορές τραγικό πλέγμα. Η Ιστορία της Ευρώπης φωτίζεται ανάγλυφα  μέσα από τις ιστορίες των κατόχων του βιολιού , ενώ ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και το ζόφο του Γ '  Ράιχ.

         Δεν είναι ένα εύκολο βιβλίο , παρά τη δημοφιλία του. Τόσο από τεχνικής απόψεως , όσο και από άποψη περιεχομένου είναι "βαρύ" και θέλει "γερά στομάχια". Ο ήρωας , ένας homo universalis , βασανίζεται από ένα καίριο ερώτημα , που όσο ο χρόνος του μυθιστορήματος κυλά , τόσο εντείνεται:

Ποια είναι η φύση του Κακού;

Και ο ίδιος , φύση αγαθή και ευαίσθητη , άνθρωπος που στερήθηκε την αγάπη και την χαρά της ζωής πέφτει θύμα της κακότητας των συνανθρώπων του.

      Διαβάζοντάς το κανείς  έχει την ευκαιρία να χαρεί την ευρύτητα των γνώσεων του συγγραφέα , την αφηγηματική του δεινότητα αλλά και να προβληματιστεί για μια σειρά από ζητήματα που αφορούν την ανθρώπινη φύση και ο Καμπρέ θέτει εύστοχα και καίρια.

Από τα πιο δυνατά κατά τη γνώμη μου σημεία του μυθιστορήματος είναι οι παράλληλοι και τελικά ταυτιζόμενοι αφηγηματικοί μονόλογοι ενός διαβόητου ιεροεξεταστή  του 16ου αι. και του Ρούντολφ Ες , του διοικητή του Άουσβιτς , που βασανιστικά αναδεικνύουν την διαχρονική διάσταση του Κακού , που ντύνεται κάθε φορά άλλη φορεσιά , για να φέρει μόνο πόνο και καταστροφή.
Εξάλλου , συγκίνηση προκαλεί η αναδρομική αφήγηση ενός επιζώντα από το κολαστήριο του Άουσβιτς , ο οποίος με λόγο λιτό και χωρίς μελοδραματικές υπερβολές παρουσιάζει σε όλο της το "μεγαλείο" τη θηριωδία  που βίωσε ο ίδιος και η οικογένειά του σε αυτό το στρατόπεδο θανάτου.

Επίκαιρο  θέμα όσο ποτέ το Κακό στοιχειώνει τις ζωές μας , καθώς σε πείσμα της τεράστιας πνευματικής και τεχνολογικής προόδου του ανθρώπου συνεχίζει να αποδεικνύει πως , όσο κι αν αυτός έχασε το τρίχωμα , τα μυτερά δόντια και τα ζωώδη του ένστικτα , βαθιά μέσα του ένα ορμέμφυτο τον σπρώχνει στις πιο σκοτεινές και αβυσσαλέες πράξεις.
Κι ίσως το πιο δυσάρεστο  είναι πως ούτε η πνευματική καλλιέργεια ,  η  περίφημη Παιδεία, κατάφεραν να το δαμάσουν.

Ας μην ξεχνάμε πως τα κτήνη που διέπραξαν τις φρικαλεότητες στο Άουσβιτς και στα άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν πολλές φορές επιστήμονες και άνθρωποι υψηλής κουλτούρας και πως οι τρόφιμοι οδηγούνταν στο θάνατο υπό τον ήχο κλασικής μουσικής...

Για την Χρύσα και την Μαργαρίτα

Ημέρες βινυλίου...

Το πικάπ στο σαλόνι μας προκαλούσε σοκ και δέος...

Ήταν πάντα βαλμένο σε περίοπτη θέση , καλογυαλισμένο και ντυμένο με την τελευταία λέξη της μόδας....τα σεμεδάκια της μαμάς!
Ήταν ένα λατρευτικό αντικείμενο αφιερωμένο στο θεό της μουσικής...τον Απόλλωνα...ο οποίος βεβαίως είχε  εκμοντερνιστεί στον 20ο αιώνα , είχε αφήσει τη λύρα από καβούκι χελώνας και είχε πιάσει τους δίσκους...τα βινύλια...

Ως παιδί μου έκαναν μεγάλη εντύπωση αυτά τα αγνώστου ταυτότητος δισκοειδή αντικείμενα. Θυμάμαι με πόση προσοχή και με τι λεπτές , χειρουργικές κινήσεις η μητέρα μου έβγαζε το δίσκο από τη θήκη του , τον τοποθετούσε στο πικάπ και ακουμπούσε πάνω του τη βελόνα...ένα ανεπαίσθητο "χρρρρ" και η μουσική πλημμύριζε το σπίτι...

Η μαμά μου ήταν μερακλού και αγόραζε συχνά δίσκους...στη δισκοθήκη μας διαθέτουμε σχεδόν τα πάντα...από Χάρυ Κλυνν μέχρι Ζανέτ Καπούγια και από Ρίτα Σακελλαρίου μέχρι Νάνα Μούσχουρη. Τα απογεύματα συχνά καθόμασταν γύρω από το μαγικό , λατρευτικό αντικείμενο και διασκεδάζαμε με τους δίσκους μας...κλαίγαμε από τα γέλια με τον Χάρυ Κλυνν και συγκινούμασταν μέχρι δακρύων με τη μελοποιημένη ποίηση του Θεοδωράκη.

Ο αδελφός μου είχε μεγάλο σεβντά με τον Γιώργο Νταλάρα...δεν υπήρχε δίσκος του που να μην τον αγόραζε...θέλοντας και μη είχα μάθει απέξω όλα του τα τραγούδια...στο τέλος τον αντιπάθησα...ζούσα υπό καθεστώς Νταλαρικής δικτατορίας...όμως δεν ήμουν η μόνη!

Η μαμά δεν ήθελε κανείς να αγγίζει το πικάπ και έβαζε μυστικά σημάδια που μόνο αυτή αναγνώριζε...όταν καμιά φορά ...σπάνια ...έλειπε από το σπίτι , ο αδελφός μου έτρεχε στα γρήγορα και έβαζε κρυφά δίσκους του Νταλάρα και μεράκλωνε...όταν εκείνη επέστρεφε , είχε βάλει τα πάντα στη θέση τους...ή έτσι τουλάχιστον νόμιζε...
Μα εκείνη που είχε υπολογίσει μέχρι και την τελευταία μοίρα από τη γωνία του σεμεδακίου της  , ήξερε πως αυτό είχε λάθρα μετακινηθεί...τότε ξεκίναγε στο σπίτι πανηγύρι , όχι μουσικό βέβαια , και μας άκουγε όλη η πολυκατοικία!!!

Από τα βινύλια περάσαμε στα CD και από τα CD στο youtube....τίποτε όμως δεν συγκρίνεται με την εποχή εκείνη...που ήμασταν αθώοι και ανοιχτοί σε κάθε τι μαγικό και όμορφο. Κι η μουσική τότε ήταν μαγεία και μυσταγωγία...

Κλείνω τα μάτια και ακούω ακόμη το πικάπ να παίζει στο σαλόνι....

                                                                            Αφιερωμένο στη γενιά του βινυλίου

Φθινόπωρο

Το φθινόπωρο είναι μια εποχή μετάβασης...μια διαδρομή από το άνοιγμα και την ξενοιασιά του καλοκαιριού στο κλείσιμο και στην περισυλλογή του χειμώνα.
Τα πρώτα σύννεφα που σκοτεινιάζουν τον ουρανό , οι πρώτες στάλες της βροχής καθώς και η απαραίτητη ζακετούλα στις βραδινές μας βόλτες μας δείχνουν καθαρά πως ο κύκλος της θερινής ραστώνης ολοκληρώνεται...

Φθίνουν οι οπώρες...μαραίνονται δηλαδή οι καρποί σύμφωνα με την ετυμολογία της λέξης. Τα τελευταία σύκα και σταφύλια μαζεύονται μέσα στο Σεπτέμβρη ή και αρχές Οκτώβρη. Μετά και το περίφημο καλοκαιράκι του Αγίου Δημητρίου η γη παύει να προσφέρει τους καρπούς της...όχι για πολύ όμως...γιατί μέσα στο χειμώνα θα έρθουν άλλες εικόνες και στιγμές να μας παρηγορήσουν για την ομορφιά που χάθηκε.

Είπαμε , όμως...το φθινόπωρο είναι μια μετάβαση...μια εφηβεία...κι όπως δυσκολεύονται οι έφηβοι να κατανοήσουν τι είναι τελικά...να αποχωριστούν την παιδική τους ηλικία και να εισαχθούν στον κόσμο των ενηλίκων , έτσι και το φθινόπωρο φλερτάρει με την παιδικότητα του καλοκαιριού που χάνεται και την αυστηρότητα ενός ενήλικου χειμώνα...

Για μένα η μετάβαση αυτή έχει μια ταυτότητα οσφρητική , μια αίσθηση που πάντα με ακολουθεί και με γοητεύει...είναι η μυρωδιά των νυχτολούλουδων. Ακόμη και στους σκονισμένους και μουντούς δρόμους της Αθήνας , όλο και κάπου θα τη συναντήσεις ...το σούρουπο. Κρύβει μέσα της όλη την αλαφράδα του καλοκαιριού αλλά και την μελαγχολία ενός ηλιοβασιλέματος. Και στις λίγες στιγμές που περνούν , καθώς διασχίζω το πεδίο της , έχω ήδη ταξιδέψει και είμαι μακρυά , πολύ μακρυά ...σε ένα καινούργιο , φωτεινό καλοκαίρι , σε μια επόμενη έκρηξη αισθημάτων και ζωής.


                                                                                                               Καλό Φθινόπωρο 

Όφις...χωρίς κρίνο

Το φίδι είναι ένα ερπετό που σέρνεται πάνω στη γη για χιλιάδες χρόνια.

Καλέ τι λέω; από κτίσεως κόσμου....

Ήταν αραχτό στον Παράδεισο κι έπεισε την χαζοβιόλα την Εύα να φάει το μήλο. Το φίδι την πλήρωσε για τα καλά , αφού ο θεός το καταράστηκε να σέρνεται με την κοιλιά κι όλοι να το κυνηγάνε. Φαίνεται όμως πως το φιδίσιο του κορμί το βοήθησε να τη βγάλει καθαρή , όταν αργότερα έγινε ο κατακλυσμός. Τρούπωσε κι αυτό μέσα στην κιβωτό και την έπεσε για ύπνο....(τα φίδια πέφτουν σε χειμερία νάρκη). Όταν προσάραξε η κιβωτός , σύρθηκε πάλι στη γη και συνέχισε το  έργο του , δαγκώνοντας και χύνοντας το δηλητήριό του, καταπίνοντας αμάσητα ζώα πολύ μεγαλύτερά του, σφίγγοντας μέχρι θανάτου ακόμη και ανθρώπους!!!

Το φίδι ανάλογα με την κουλτούρα και το λαό κουβαλά διαφορετικούς συμβολισμούς. Οι Εβραίοι ας πούμε δεν το έχουν σε καμιά εκτίμηση. Είναι διαβολέας , διαφθείρει ύπουλα και χαίρεται βλέποντας τους άλλους να υποφέρουν. Είναι σημάδι του κακού και συνοδός μάγων και βελζεβούληδων....είναι "φτου κακά" , που λένε.

Στους αρχαίους Έλληνες , όμως , τα πράγματα δεν ήταν διόλου έτσι. Το φίδι είναι ο προστάτης του σπιτιού , ο περίφημος οικουρός όφις , κουρνιάζει στην ασπίδα της Αθηνάς και είναι σύμβολο αυτοχθονίας. Να σας θυμίσω τον περίφημο βασιλιά της Αθήνας Κέκροπα , που ήταν μισός άνθρωπος και μισός φίδι!!

Το φίδι είναι πανάρχαιος φύλακας ιερών και σύντροφος του Ασκληπιού που χρησιμοποιεί το δηλητήριό του για θεραπευτικούς και μόνο σκοπούς.

Ποιος ξέρει; ίσως οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν μήλα , για να τους βάλει σε πειρασμό...

Στην Ινδία οι φακίρηδες το βάζουν να χορεύει...στην Κίνα έχουν ξεπεράσει κάθε φόβο και το μαγειρεύουν με χίλιους τρόπους...(λένε πως το κρέας του μοιάζει με κοτόπουλο...εγώ πάντως δεν θα το έτρωγα...) , οι Ινδιάνοι της Αμερικής το είχαν κάνει τοτέμ. Οι Δυτικοί αρέσκονται να φτιάχνουν από το δέρμα του παπούτσια, ζώνες ή τσάντες...

Τελευταίως , όμως , έχουν ξεσηκωθεί οι οικολόγοι και δικαίως και πουλιούνται κυρίως απομιμήσεις.

Όλο ξεγλιστράει το άτιμο...

Μπαρμπουνάκια τηγανητά

Η Μαραθώνος ασκούσε πάντα στην φαντασία μου μια έντονη επίδραση. Θέλετε το δοξασμένο της παρελθόν που την ταύτιζε με το δρόμο του Φειδιππίδη  , η γειτνίασή της με την πανέμορφη Πεντέλη , η απόσταση που τη χώριζε από το κλεινόν άστυ....όλα αυτά μαζί δημιουργούσαν στο μυαλό μου την εικόνα ενός γοητευτικού και απόμακρου προορισμού.

Μα πιο πολύ αυτό που είχα να θυμάμαι από τις ελάχιστες οικογενειακές μας εξορμήσεις προς τα εκεί ήταν ένα ταβερνάκι στη Ραφήνα και η γεύση από τα τηγανισμένα μπαρμπούνια που μας πρόσφερε ο φιλόξενος εστιάτορας μια Πρωτομαγιά....ήταν από κείνες τις "ηρωικές εξορμήσεις" όπου μαζί με μας εξέδραμαν όλοι οι Αθηναίοι προς την Μαραθώνος με αποτέλεσμα να μη βρίσκουμε ούτε σκιά να σταθούμε και να φάμε απόγευμα πια ό,τι είχε απομείνει από την επέλαση των υπολοίπων...βέβαια κι αυτό το λίγο , τα μπαρμπουνάκια με τα βραστά χόρτα δηλαδή , ήταν πραγματικά υπεραρκετό....

Μπαρμπούνια τηγανητά...γεύση από ιώδιο και θάλασσα...ήταν τόσο νόστιμα που τρώγονταν μέχρι κι οι ουρές τους και τα μουστάκια τους...που λέει ο λόγος!!!
Σε αυτά άλλωστε χρωστούν και το πληθωρικό τους όνομα ...barba είναι η γενειάδα στα λατινικά...
Τα ψάρια αυτά ζούνε σε βυθούς με άμμο και τα μουστάκια τους λειτουργούν ως ανιχνευτές φαγητού. Συγγενείς τους είναι και οι κουτσομούρες...έχουν κι αυτές μουστάκια , αλλά πιο κοφτή μύτη...αρχαιοελληνική....εξ ου και το προσωνύμιό τους.
Οι ψαράδες ισχυρίζονται ότι έχουν την ίδια γεύση , εγώ όμως υπερθεματίζω υπέρ των μπαρμπουνιών!!!

Χθες βρέθηκα πάλι στη Μαραθώνος...δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση και με σχετική ευκολία έφτασα μέχρι τον Σκοινιά. Το τοπίο αλλαγμένο προς το χειρότερο...παντού τα γραφικά χωριουδάκια και λιμανάκια της Ανατολικής Αττικής μετατράπηκαν σε καλοκαιρινά θέρετρα ή και μόνιμους τόπους κατοικίας.
Η Πεντέλη , η άπειρες φορές καμμένη έχει χτιστεί και ακόμη χτίζεται...
Ο Μαραθώνας εξακολουθεί να είναι ένας απλωμένος κάμπος αλλά άσχημα χτισμένος και βρώμικος.
Στις παραλίες τα beach bar...το must της εποχής ...με δυνατή μουσική και αισθητική για κλάματα.
Όλα τα παραπάνω απότοκα της κακώς νοούμενης ανάπτυξης και της αρχοντοβλαχιάς του Νεοέλληνα...

Μετά το μπάνιο πήγαμε σε μια ταβέρνα στην παραλία του Μαραθώνα. Ο κατά τα άλλα ευγενέστατος εστιάτορας παραπονιόταν γιατί φέτος δεν του επιτράπηκε να απλώσει τα τραπεζάκια του μέχρι τη θάλασσα...σε άλλους δόθηκε η δυνατότητα, γιατί όχι και σε μένα;

Στο τραπέζι μας έφτασαν μπαρμπουνάκια τηγανητά...και με την πρώτη μπουκιά γύρισα πίσω...πίσω πολύ...σε εκείνη την μακρινή , παιδική μου Πρωτομαγιά...

Φεύγοντας με το αμάξι μου πέρασα έξω από τον τύμβο του Μαραθώνα...η καρδιά μου ανάσανε ανακουφισμένη...όσο υπάρχεις εσύ και τα τηγανητά μπαρμπουνάκια , υπάρχει ελπίδα , σκέφτηκα και συνέχισα το δρόμο μου για την Αθήνα.

Φωλιάζοντας...

Έχετε δει τα πουλιά πόσο όμορφα και τεχνικά φτιάχνουν τις φωλιές τους;

Με πόση αφοσίωση και σπουδή μαζεύουν κλαράκια , ίνες και λάσπη και χτίζουν το καλυβάκι τους;
Εκεί θα προστατέψουν ό,τι πιο πολύτιμο έχουν...τα αυγά τους. Κι όταν  γεννηθούν οι νεοσσοί τους , εκεί θα βρουν ζεστασιά και φροντίδα.

Να λοιπόν οι πρώτες λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό , όταν ακούω για φωλιές.
Ασφάλεια , αγάπη , φροντίδα...

Από την άλλη μια φωλιά δεν είναι κάτι εύκολο να γίνει. Θέλει κόπο , φαντασία και μαεστρία. Θέλει να επενδύσει κανείς χρόνο και προσπάθεια. Δεν χαρίζονται οι φωλιές , ούτε πουλιούνται σε τιμές ευκαιρίας...χτίζονται με μεράκι και αγάπη. Κι όταν είναι πετυχημένες προσελκύουν κι άλλα πουλάκια. Και γίνεται η φωλιά ένας τόπος συνάντησης , ένα σημείο αναφοράς. Και γεμίζει κελαηδίσματα , σούσουρα και παιχνίδια.

Αλίμονο στο πουλί που δεν μπορεί να χτίσει μια φωλιά...

Άνθρωποι και σκουπίδια

Για όσους από εμάς έχουμε το θλιβερό προνόμιο να επισκεπτόμαστε κατά καιρούς το κοιμητήριο της περιοχής μας , για να απαλύνουμε κάπως τον πόνο της απουσίας ενός αγαπημένου μας προσώπου ή για να τιμήσουμε την μνήμη του , η εικόνα είναι απογοητευτική.

Και η απογοήτευση αυτή έχει να κάνει με την εγκατάλειψη τέτοιων χώρων ,την έλλειψη ουσιαστικής καθαριότητας και  σεβασμού προς τους νεκρούς και τους συγγενείς τους.

Για να γίνω πιο συγκεκριμένη , θα μιλήσω για τα κοιμητήρια των περιοχών Καλλιθέας - Νέας Σμύρνης και Παλαιού Φαλήρου που βρίσκονται σε όμορα οικόπεδα κάπου στην Άνω Νέα Σμύρνη.
Αυτό που με λύπη μου παρατήρησα τον τελευταίο χρόνο τουλάχιστον είναι ότι στους χώρους αυτούς προσπαθούν οι υπεύθυνοι των δήμων να χωρέσουν δυο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη...

Από τη μια είναι χώροι ταφής και από την άλλη χώροι στάθμευσης των οχημάτων καθαριότητος των δήμων αλλά και χώροι απόθεσης απορριμάτων μέσα σε πολύ μεγάλα , μεταλλικά container.
Η όψη σε όλο το δρόμο μπροστά από το νεκροταφείο Καλλιθέας είναι θλιβερή...τουλάχιστον....
η μυρωδιά αποπνικτική και η θλίψη απέραντη...

Πώς πρέπει να αισθάνεται κάποιος που επισκέπτεται ένα τέτοιο χώρο , φορτισμένος ήδη από δικές του σκέψεις και συναισθήματα; Πώς πρέπει να νιώθει , όταν βλέπει , πως η θέση που επιφύλασσε η κοινωνία μας σε όλους εκείνους που δεν υπάρχουν πια , είναι αυτή μιας χωματερής;

Ποια είναι η άποψη των δημόσιων αρχόντων που εδώ και καιρό ζητάνε την ψήφο μας επιδεικνύοντας προφανώς έργα βιτρίνας και όχι έργα ουσίας;

Ποια είναι η θέση της Εκκλησίας που ενώ απειλεί και ωρύεται για όσους τυχόν τολμήσουν να προτιμήσουν την καύση αντί της ταφής , δεν έχει να πει μια κουβέντα για αυτό το όνειδος , που είμαι βέβαιη πως επαναλαμβάνεται και σε άλλες περιοχές του λεκανοπεδίου και όχι μόνο;

Αιδώς Αργείοι....

Δήμητρα θεά!!!!

Μια από τις πιο σεβάσμιες και σεμνές θεές του δωδεκαθέου είναι η θεά Δήμητρα. Η Δήμητρα, όπως και το όνομά της φανερώνει , είναι η μητέρα - Γη , (Γη - μήτηρ). Είναι η θεά που έμαθε στους ανθρώπους την καλλιέργεια των δημητριακών. Είναι αυτή που συνετέλεσε δηλαδή στην μεγαλύτερη , κατά τη γνώμη μου , επανάσταση του ανθρώπινου πολιτισμού , την γεωργική. Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος με τη γεωργική επανάσταση ημερεύει και δημιουργεί σταθερές εγκαταστάσεις - πόλεις - άρα δημιουργεί πολιτισμό. Για όλους αυτούς τους λόγους η Δήμητρα είναι μια σπουδαία θεά.

Η δική μου Δήμητρα - θεά δεν ασχολείται , όπως η προκάτοχός της με τα δημητριακά , παρά μόνο , όταν πρόκειται να τα φάει...
Είναι όμως ξανθιά...κι αυτό δημιουργεί μια συνάφεια με την αρχαία προκάτοχό της.
Έχει επίσης τσαμπουκά και δύναμη , έχει ανεξάντλητη ενέργεια και αντοχές και γελάει με την ψυχή της...γελάει θεϊκά!!

Μπήκε στη ζωή μου απλά και συμβατικά , όπως όλοι οι άνθρωποι που κάποια στιγμή συναντάμε στο δρόμο μας. Και πέρασαν πολλά χρόνια , για να γίνουμε αυτό που είμαστε σήμερα...φίλες. Διότι ως γνήσια απόγονος θεών η Δήμητρα δοκιμάζει τους ανθρώπους πριν τους χαρίσει την καρδιά της. Αξίζει , ωστόσο , σας βεβαιώ η αναμονή...

Η Δήμητρα είναι ένας άνθρωπος που διψάει για ζωή και νέες εμπειρίες. Δεν παραπονιέται ποτέ και δεν αφήνει τον εαυτό της να κατσουφιάσει...ακόμη κι όταν πληγώνεται , βρίσκει τη δύναμη να σηκωθεί ξανά και να προχωρήσει. Είναι ακομπλεξάριστη και αντέχει όλα μου τα πειράγματα...
Είναι πληθωρική σε όλες της τις αντιδράσεις...
Είναι αισιόδοξη και φωτεινή...

Εύχομαι η φιλία μας να μετρήσει πολλά ακόμη χιλιόμετρα.
Χρόνια πολλά και ταξιδιάρικα Δήμητρα - θεά.....

Σγουρή Λαμπρή...

Το Πάσχα ως λέξη προέρχεται από την εβραϊκή pesah που δηλώνει το πέρασμα και υπενθυμίζει τη διάβαση των Εβραίων από την Αίγυπτο στην γη της επαγγελίας. Ελληνικότερη και σαφώς πιο εορταστική είναι η λέξη Λαμπρή , ενδεχομένως λόγω της λαμπρότητας του φωτός των λαμπάδων μας ή της φωτεινής νίκης του Χριστού πάνω στον θάνατο.

Σε κάθε περίπτωση θα έλεγα πως σε μας τους Έλληνες η συγκεκριμένη γιορτή βιώνεται πολύ πιο έντονα από ό,τι τα καταναλωτικά Χριστούγεννα. Θεωρώ πως αυτό οφείλεται σε μια παμπάλαια σύνδεσή μας με τον τόπο μας και τις παραδόσεις μας που φτάνουν μέχρι τις μινωικές και μυκηναϊκές λατρείες της Μητέρας - θεάς , της Φύσης , που την Άνοιξη αναγεννιέται - ανασταίνεται  και γεμίζει φως και νέα ζωή τη γη μας...

Μου φαίνεται , όμως , πως σας πήρα από τα μούτρα με τα φιλοσοφικά μου , ενώ άλλο είχα στο νου , να σας μιλήσω δι 'ολίγων για τις παιδικές μου Λαμπρές. Για μένα δικαιολογούσαν πλήρως τον τίτλο τους για πολλούς λόγους. Πρώτα από όλα είχα διακοπές...δεύτερον περίμενα τα δώρα μου και τη λαμπάδα μου...τρίτον θα έτρωγα λιχουδιές.

Το πρόβλημα για μένα ήταν η νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας και η αναγκαστική παρακολούθηση της εκκλησίας...
Ενώ πλέον επιδιώκω την Μεγάλη Πέμπτη να ακούσω τα δώδεκα ευαγγέλια , ως παιδί βαριόμουνα αφάνταστα την εκκλησία , δεν καταλάβαινα τίποτε και με ζάλιζε το λιβάνι!
Η μάνα μου είχε απηυδήσει με την περίπτωσή μου και με παρέδιδε στις Μεγάλες Δυνάμεις , δηλαδή στην γιαγιά μου από την Μεγάλη Τετάρτη το βράδυ για κατήχηση και νηστεία.

Με την γιαγιά και τον παππού πέρναγα καλά και δεν μαλώναμε ποτέ. Η γιαγιά άρχιζε την διδασκαλία: Αύριο που θα μεταλάβεις , θα μπει μέσα σου ο Χριστούλης...δεν πρέπει να βρίζεις , να χτυπήσεις και να ματώσεις ή να φτύσεις...τότε θα φύγει. Πειθόμουν εύκολα....
Επέστρεφα την Μεγάλη Πέμπτη το μεσημέρι στη μαμά σε ήρεμη κατάσταση , αλλά μέχρι το βράδυ , λες και με δοκίμαζε ο σατανάς , είχα φτύσει , είχα βρίσει και είχα ματώσει....
Κλάμματα και τύψεις μετά για τον Χριστούλη που με εγκατέλειψε!!!

Την Μεγάλη Παρασκευή ήταν τα μεγάλα ζόρια...δεν έπρεπε να φάω σχεδόν τίποτε. Έλα όμως , που πάλι ο σατανάς ερχόταν στο δρόμο μου...πότε με καλούσαν σε γειτονικά σπίτια να παίξω με παιδάκια κι εκεί με κέρναγαν παγωτό....πότε τσίμπαγα κάνα σαντουιτσάκι αρτύσιμο....νέα κρίση από τη μάνα μου...

Το μεγάλο Σάββατο το βράδυ ερχόταν η λύτρωση....
Και την Κυριακή πια, ποιος με έπιανε...αυγά , τσουρέκια , κουλουράκια , σοκολατένιοι λαγοί...αυτή μάλιστα...ήταν Λαμπρή με  τα όλα της.

Νοσταλγώ πάντα αυτά τα χρόνια και περισσότερο αυτούς με τους οποίους τα μοιράστηκα και τώρα πια δεν υπάρχουν στη ζωή μου. Και πιστεύω πως οι παιδικές Πασχαλιές έχουν το πιο όμορφο και δυνατό άρωμα , ένα άρωμα που δεν χάνεται ποτέ.

                                                                                                       Καλή Ανάσταση σε όλους μας


Υ.Γ: Το κείμενο είναι αφιερωμένο στην ομάδα sgouro and friends που έχει αναλάβει την τόνωση και στήριξη μου....με εξαιρετική επιτυχία!!

Στο βουνό των Κενταύρων

Το Πήλιο είναι ένα βουνό για όλες τις εποχές και για όλα τα γούστα. Χρωστάει το όνομά του στον περίφημο βασιλιά της Ιωλκού , τον Πηλέα , που ερωτεύτηκε μια θεά , την Θέτιδα , και έκανε μαζί της ένα σπουδαίο γιο , τον Αχιλλέα. Βρίσκεται πάνω από την πόλη του Βόλου και είναι γεμάτο από πανέμορφα , γραφικά χωριουδάκια , σκαλωμένα στις καταπράσινες πλαγιές του. Το ύψος του είναι γύρω στα 1600 μ. αλλά δεν είναι ένα βουνό δύσκολο ή κλειστό. Αντίθετα , η θέα προς τη θάλασσα δημιουργεί μια αίσθηση ανοίγματος και ελευθερίας.





Γεμάτο από κάθε λογής οπωροφόρα δέντρα , οξιές και πλατάνια , με γάργαρα νερά , πηγές και μονοπάτια είναι ένα επίγειος παράδεισος για τους κατοίκους και τους επισκέπτες του.

Στην αρχαιότητα αυτή η ομορφιά ήταν αποκλειστικό προνόμιο των Κενταύρων και των ηρώων. Στο Πήλιο βρισκόταν το σχολείο του Κενταύρου Χείρωνα , ο οποίος υπήρξε δάσκαλος όλων των σπουδαίων ηρώων της αρχαιότητας , του Ηρακλή , του Αχιλλέα , του Ιάσονα...

Ένας καλός και σοφός αλογάνθρωπος , σε αντίθεση με τους υπόλοιπους κενταύρους που ήταν ρέμπελοι και ερωτιάρηδες...για αυτό και όλο σε φασαρίες έμπλεκαν και στις περίφημες κενταυρομαχίες που στολίζουν σχεδόν όλους τους αρχαίους ναούς της Ελλάδας.

Από τον μεσαίωνα άρχισε να κατοικείται οργανωμένα καθώς οι Τούρκοι έδιωχναν τους Έλληνες από τα πεδινά και τους ωθούσαν προς τα ορεινά. Φυσικά αυτό οδήγησε στην ευημερία των χωριών που εκμεταλλεύτηκαν τον πλούτο του βουνού και το εμπόριο και υπήρξαν χώροι ανάπτυξης , πολιτισμού και παιδείας.

Ζαγορά , Μηλιές , Μακρυνίτσα , Πορταριά και πόσα άλλα μικρά και μεγάλα χωριά με σχολεία και σπουδαίους δασκάλους που μόρφωσαν και προετοίμασαν τους Έλληνες για τον μεγάλο ξεσηκωμό του 1821.

Μια ιδιαίτερη όμορφη περιοχή του Πηλίου είναι και τα Χάνια , που όπως μαρτυρεί το όνομά τους υπήρξαν πέρασμα για τους ταξιδιώτες και τους εμπόρους , που πεζοί ή με τα μουλάρια τους έκαναν τη διαδρομή από και προς το Βόλο , το μεγάλο λιμάνι του Παγασητικού κόλπου.

Από το Πήλιο όμως στα νεότερα χρόνια πέρασε κι ένας άλλος σπουδαίος άνθρωπος , ένας ταπεινός και άσημος λαϊκός ζωγράφος , που ζωγράφισε πλήθος μαγαζιών και αρχοντικών για ένα πιάτο φαΐ...ο Θεόφιλος. Αν βρεθείτε ποτέ στα μέρη αυτά , αναζητήστε τα έργα του στο μουσείο Θεόφιλου , στην Ανακασιά ή σε άλλα χωριά , όπου έχει αφήσει το μαγικό του σημάδι.

Στην εποχή μας το Πήλιο αποτελεί ζηλευτό , τουριστικό προορισμό όλους τους μήνες του χρόνου. Εύχομαι τόσο οι ξένοι , όσο και οι μόνιμοι κάτοικοι να αντιληφθούν τη σημασία που έχει η διατήρηση αυτού του τόπου στην παραδοσιακή του μορφή , τόσο ως προς την αρχιτεκτονική , όσο και ως προς το ήθος. Γιατί , αν υπάρχει κάτι που μας διδάσκει το Πήλιο , είναι πως η ομορφιά βρίσκεται στα μικρά και απλά πράγματα και στη μετρημένη διαχείριση του τόπου και των δώρων του , που τόσο απλόχερα ακόμη μοιράζει σε κάθε καλόπιστο επισκέπτη.

Πιπέρι στο στόμα...

Η βωμολοχία είναι μια παράξενη λέξη με αρχαίες καταβολές και αρνητικό περιεχόμενο. Πιο συγκεκριμένα τα λεξικά μας πληροφορούν ότι ο βωμολόχος ήταν κάποιος που ενέδρευε (= λόχος) στους βωμούς , για να κλέψει το κρέας της θυσίας. Επειδή ήταν απίστευτα ασεβές ακόμη και να μιλάει κανείς γι' αυτό , η βωμολοχία κατέληξε στις μέρες μας να σημαίνει βρισιά.


Κι ο υβριστής όμως , αυτός δηλαδή που υβρίζει - βρίζει , έχει αρχαία καταγωγή , καθώς αρχικά δήλωνε αυτόν που ξεπερνούσε τα ανθρώπινα μέτρα και διέπραττε ύβρι (=υπέρ) και φυσικά οι θεοί τον τιμωρούσαν. Στις μέρες μας δεν νομίζω ότι πολυασχολούνται οι θεοί με όσους βρίζουν ή κατά το κοινώς λεγόμενον κατεβάζουν και κάνα καντήλι...και μη με ρωτήσετε τι δουλειά έχουν τα καντήλια με τις βρισιές...άβυσσος η ψυχή της γλώσσας!

Σκέφτομαι βέβαια πως το να τα σούρνεις καμιά φορά στον άλλο δεν είναι και απαραίτητα κακό. Ίσως μάλιστα να είναι και απελευθερωτικό και ψυχαγωγό και υπονοώ εδώ την αρχική σημασία της λέξης ψυχαγωγία. Διότι και σε αυτήν την περίπτωση πάλι τους αρχαίους μας προγόνους θα συναντήσουμε που , όπως φαίνεται , το είχαν συνήθειο να ρίχνουν κάνα μπινελίκι που και που και μάλιστα με την έγκριση του ιερατείου...

Λέγεται ότι στο τέλος των Ελευσίνιων μυστηρίων , όταν επέστρεφαν οι μύστες από την Ελευσίνα , είχαν το ελεύθερο , πάνω από ένα γεφυράκι που υπήρχε στο δρόμο τους , να τα σούρνουν κανονικά σε όποιον ήθελαν , να τον κοροϊδεύουν , να βωμολοχούν και να ασχημονούν κατά το δοκούν.
O tempora , o mores!!!!

Για το τέλος κράτησα τα μπινελίκια. Τα μπινελίκια είναι τούρκικα και δηλώνουν δυο πράγματα. Τις βρισιές που χρησιμοποιούν οι μπινέδες , δηλαδή οι ομοφυλόφιλοι άνδρες ,  και τους μεζέδες. Τώρα πως συνδυάζεται το σεξ με τις βρισιές και τα γλυκά....απορία ψάλτου βηξ!

Πάντως εμένα μου αρέσουν και οι βρισιές και τα γλυκά....
Εξ ου και το πάθημά μου , όταν ήμουν πιτσιρίκι.
Μια μέρα λοιπόν είχαμε πάει επίσκεψη σε μια θεία πολύ comme il faut η οποία αποφάσισε να με τιμωρήσει ρίχνοντάς μου πιπέρι στο στόμα , επειδή αντιμίλησα στη μητέρα μου...Θυμάμαι ακόμη την πιπεριέρα...ήταν ένα κόκκινο , πορσελάνινο πιπέρι νομίζω και κατακάηκα...
Να συμπληρώσω εδώ ότι τα αποτελέσματα της μεθόδου ήταν απογοητευτικά , καθώς θίχτηκε μεν ο εγωισμός μου , αλλά χειροτέρεψα. Αν με άκουγε σήμερα αυτή η θεία να εξοργίζομαι και να μιλάω άσχημα θα γινόταν πιο κόκκινη από την πιπεριέρα της...

Θεός σχωρέστην...

                                                                                              Αφιερωμένο στην ψηλή ξανθιά Ιουδαία
                                                                                                                     

Οδοιπορώντας στην Πεντέλη

Ένα από τα μεγαλύτερα βουνά του λεκανοπεδίου της Αττικής είναι η Πεντέλη. Έχει πυραμιδοειδές σχήμα και η ψηλότερη κορυφή της είναι γύρω στα 1100 μέτρα. Εκεί βρισκόταν στην αρχαιότητα ένα άγαλμα της θεάς Αθηνάς.

Η Πεντέλη είχε πυκνά δάση , πλούσια νερά και δυστυχώς γι' αυτήν μάρμαρο...έτσι από την αρχαιότητα ήδη άρχισε η εξόρυξή του , ειδικά μάλιστα , για τις ανάγκες του οικοδομικού προγράμματος του Περικλή , τον 5ο αιώνα π.Χ.

Το μάρμαρο της Πεντέλης "αφέθηκε στην ησυχία του". ...την βυζαντινή και μεσαιωνική περίοδο. Τότε το βουνό και οι πολλοί του οικισμοί και αρχαίοι δήμοι μαράζωσε και πολλοί ασκητές βρήκαν καταφύγιο σε αυτό και έφτιαξαν τις σκήτες τους σε διάφορα σημεία του.

Αργότερα , δυστυχώς , κατά την διάρκεια του 19ου αι., όταν η Αθήνα ως νέα πρωτεύουσα ξαναχτιζόταν , τα λατομεία άρχισαν να δουλεύουν πάλι πυρετωδώς...τα σπουδαία νεοκλασικά της Αθήνας , η Ακαδημία , η Εθνική βιβλιοθήκη και το Καλλιμάρμαρο είναι όλα χτισμένα με Πεντελικό μάρμαρο.

Η Πεντέλη είναι ένα ιδιαίτερο μέρος και κάθε φορά που τυχαίνει να την επισκεφτώ νιώθω να με γοητεύει , παρά το ότι δυστυχώς είναι γεμάτη πληγές από τα λατομεία και τις πυρκαγιές και κατοικημένη σαν να πρόκειται για προάστιο της Αθήνας.

Σε κάθε περίπτωση , αν έχεις τη διάθεση , μπορείς να ανακαλύψεις και στους σύγχρονους χαλεπούς καιρούς οάσεις ομορφιάς σε αυτήν.

Μια τέτοια περιοχή ιδιαίτερης αρχαιολογικής αξίας και φυσικής ομορφιάς είναι ο Διόνυσος. Στην αρχαιότητα η περιοχή ονομαζόταν Ικαρία και είχε πάρει το όνομά της από τον βασιλιά Ικάριο. Αυτός καλοδέχτηκε τον θεό Διόνυσο , υιοθέτησε την καλλιέργεια του αμπελιού και μέσα στον ενθουσιασμό του έδωσε σε βοσκούς της περιοχής να πιουν ανέρωτο κρασί... Αυτοί μέθυσαν και τον σκότωσαν , όταν όμως κατάλαβαν το σφάλμα τους , τον έθαψαν κρυφά. Οι συγγενείς του τον ανακάλυψαν με την βοήθεια του σκύλου του και ο Διόνυσος οργισμένος έστειλε αρρώστια στις κοπέλες της Αθήνας ....για να εξευμενιστεί φτιάχτηκε το ιερό του στην περιοχή του σημερινού Διονύσου και  καθιερώθηκε η λατρεία του.

















Στα χρόνια του Πεισίστρατου ένας ποιητής από την ίδια περιοχή , ο Θέσπης , τελειοποιεί τον διθύραμβο και γίνεται ο πρώτος τραγικός ποιητής. Στην περιοχή του Διονύσου βρίσκουμε ερείπια του αρχαίου θεάτρου και ενός χορηγικού μνημείου , το οποίο στα βυζαντινά χρόνια μετατράπηκε σε εκκλησία.

Στα νεότερα χρόνια η περιοχή ονομάστηκε από τους επήλυδες Αρβανίτες Ραπεντώσα. Κατ' άλλους σημαίνει τόπος γεμάτος γουρούνια , ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι σημαίνει τόπος γεμάτος πλατάνια. Να σας πω την αλήθεια μου , γουρούνια δεν είδα , το ρέμα όμως που ακόμη και σήμερα κυλά με παραπέμπει σε πλατανόδασος.
 


Το ρέμα αυτό καταλήγει στην περιοχή Βρανά του Μαραθώνα και σε κάποια σημεία του είναι πραγματικά εντυπωσιακό και δημιουργεί καταρράκτη.

Δεν ξέρω στ' αλήθεια αν πρέπει να λυπάμαι που όλα αυτά στην Ελλάδα του 2019 παραμένουν περίπου άγνωστα στο ευρύ κοινό και αναξιοποίητα. Ο αρχαιολογικός χώρος ελλείψει φυλάκων παραμένει κλειστός για το κοινό , παρά το γεγονός ότι αποτελεί εν ολίγοις την κοιτίδα του Αθηναϊκού δράματος.

Όσο για το μονοπάτι που οδηγεί στον απίθανο καταρράκτη δεν είναι σηματοδοτημένο και φροντισμένο...

Να πω για άλλη μια φορά το γνωστό και κουραστικό ίσως....πως δηλαδή αν μια άλλη χώρα διέθετε αυτό τον πολιτιστικό και φυσικό πλούτο δε θα τον άφηνε στην τύχη του;
Από την άλλη , μπορεί και να είναι καλύτερα έτσι. Μέσα στην αφάνειά του το μέρος αυτό κρατά ακόμη αρκετή από την μυστική του και αγέραστη γοητεία...

Ευρυτανία

Ταξιδεύοντας κανείς στην περιοχή της Ευρυτανίας δεν μπορεί παρά να μείνει άφωνος μπροστά στο μεγαλείο της φυσικής της ομορφιάς αλλά και να θαυμάσει το κουράγιο και τη δύναμη των ανθρώπων που με πείσμα και επιμονή μόχθησαν και έζησαν σε αυτό τον κακοτράχαλο και άγριο τόπο.

Ο νομός Ευρυτανίας είναι ο πιο ορεινός από τους νομούς της Στερεάς Ελλάδας και δεν βρέχεται πουθενά από θάλασσα. Θυμίζει το στίχο του Ελύτη:



"Θεέ μου πρωτομάστορα μ' έχτισες μέσα στα βουνά..."

Μερικά από τα πιο γνωστά είναι  ο Τυμφρηστός ή Βελούχι , η Καλιακούδα ,  η Χελιδώνα.... Σε αυτά τα απόκρημνα και περήφανα βουνά έζησαν από την αρχαιότητα ήδη άνθρωποι σκληροτράχηλοι που έδεσαν τη μοίρα τους με τα πυκνά δάση , τα ποτάμια και τις βουνοκορφές της περιοχής.





Την περίοδο της Τουρκοκρατίας ο τόπος έγινε καταφύγιο για τους κλέφτες , ενώ τα Άγραφα , παρέμειναν έξω από τους φορολογικούς καταλόγους της αυτοκρατορίας - α(στερ.) + γράφω - και πρόσφεραν προστασία  στους κυνηγημένους κι ανυπότακτους χριστιανούς.

Στην Επανάσταση ο Καραϊσκάκης και ο Μπότσαρης πολέμησαν  στα απρόσιτα βουνά της περιοχής , ο τελευταίος μάλιστα έχασε τη ζωή του στη μάχη του Κεφαλόβρυσου στερώντας τον Αγώνα από ένα σπουδαίο και τίμιο μαχητή.

Τόπος δύσκολος και φτωχός , ξεχασμένος για πολλά χρόνια από Θεό και ανθρώπους η Ευρυτανία πρωταγωνίστησε την περίοδο του Β' Παγκόσμιου πολέμου , καθώς από αυτήν ξεκινά το αντάρτικο των βουνών το 1942. Ένας Λαμιώτης γεωπόνος ο Θανάσης Κλάρας με λίγους ακόλουθους φτάνει στο χωριό Δομνίστα και καλεί από εκεί τους κατοίκους σε ξεσηκωμό. Ο αργότερα επονομαζόμενος Άρης Βελουχιώτης - από το τοπωνύμιο  Βελούχι  - δεν ήξερε ίσως τότε πως με την πράξη του αυτή θα έγραφε Ιστορία.


Και ποιος θα μπορούσε να αδικήσει όσους τον ακολούθησαν πιστεύοντας στο όραμα μιας καλύτερης και πιο δίκαιης ζωής...

Αργότερα στους Κορυσχάδες  -1944 -  συνεδρίασε το εθνικό συμβούλιο της Ελεύθερης Ελλάδας. Στην Ευρυτανία και σε όσες άλλες περιοχές είχαν απελευθερωθεί ήδη από τους Γερμανούς διεξήχθησαν οι πρώτες ελεύθερες εκλογές και ο φτωχός και βασανισμένος λαός των ορεινών χωριών της Ελλάδας μυήθηκε  για πρώτη φορά στην δημοκρατία.






Η ουτοπία της λαοκρατίας έσβησε γρήγορα κι ο εμφύλιος ήρθε να σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του. Η περιοχή της Ευρυτανίας , όπως και άλλες ορεινές περιοχές , ερημώθηκε. Οι άνθρωποι κυνηγημένοι από το παρελθόν , την ανέχεια , την πίκρα αναζήτησαν αλλού τις τύχες τους.






Στις μέρες μας ο όμορφος αυτός τόπος αρχίζει να αξιοποιείται τουριστικά. Κρατάει όμως ακόμη κάτι από την αρχέγονη γοητεία του , που άλλες περιοχές το έχουν χάσει ανεπιστρεπτί υποτασσόμενες στις Σειρήνες του εύκολου κέρδους και του life style.

Πόσο ακόμη θα αντέξει;

Μαργαρίτα

Ας υποθέσουμε ότι σε συμβολικό επίπεδο εμείς μοιάζουμε με  ένα σπίτι. Τότε οι φίλοι και ο
κοινωνικός μας περίγυρος θα μπορούσαν άνετα να είναι τα λουλούδια που μας περιβάλλουν.
Ανάλογα με το είδος σπιτιού που είμαστε  θα είναι και τα λουλούδια γύρω μας...

Αν π.χ είμαστε ένα σπίτι με μπαλκόνι , τότε οι ζαρντινιέρες και τα αναρριχώμενα είναι τα λουλούδια που μας ταιριάζουν. Αν πάλι είμαστε μια μεζονέτα , τότε διαθέτουμε πλούσιο κήπο που περιλαμβάνει γκαζόν , δέντρα και πολλά λουλούδια , ανάλογα με το πόσο μερακλήδες είμαστε.
Αν το σπίτι μας είναι μικρό και φτωχικό , τότε δυο τρεις γλαστρούλες στο παράθυρό μας δίνουν χρώμα με τα λουλούδια τους στο ταπεινό μας καλυβάκι.

Πάντως , σπίτι χωρίς λουλούδι δεν μπορεί να υπάρξει , όπως και άνθρωπος χωρίς φίλο. Και σπίτι χωρίς λουλούδι είναι σπίτι άχαρο , άχρωμο και θλιβερό.
Φυσικά είμαστε εμείς που θα επιλέξουμε σε τι σπίτι θα ζήσουμε και τι λουλούδια θα μας περιτριγυρίζουν. Εκτός κι αν είμαστε τυχεροί και εκτός από τις επιλογές που μόνοι μας κάνουμε έρθει να μας βρει και κάποιο ουρανοκατέβατο λουλούδι , εκεί που δεν το περιμένουμε.

Να...ας πούμε , μια μαργαρίτα.
Η μαργαρίτα είναι λουλούδι ελευθέρας βοσκής. Στην φυσική της κατάσταση δεν της αρέσει η γλάστρα. Είναι ανεξάρτητη και  φυτρώνει μόνη της στους αγρούς ή όπου τέλος πάντων βρει πρόσφορο έδαφος. Δεν είναι από τα λουλούδια που κραυγάζει την ομορφιά της , ούτε γυρεύει να σαγηνέψει με το άρωμά της.

 Είναι όμορφη , έτσι απλά. Κίτρινη , λευκή , πορτοκαλένια με πράσινους μίσχους και πολλά παρακλάδια μπορεί να γεμίσει το  σπίτι σου με ομορφιά και φως.
Έτσι απρόσκλητη εμφανίστηκε κάποια στιγμή και στο δικό μου σπίτι η κυρία Μαργαρίτα. Πλουμιστή και λυγιστή κιτρίνισε το σύμπαν και φώτισε το μπαλκόνι μου.

Μαζί της έμαθα να εκτιμώ τα απλά και μικρά πράγματα που ομορφαίνουν τόσο τη ζωή μας.
Και κάθε πρωί την χαιρετώ και την ευγνωμονώ που με επέλεξε , για να κάνει το σπίτι μου πιο φωτεινό και χαρούμενο.

                                                                                        Χρόνια πολλά Μαργαρίτα
                                                                                        Σε αγαπώ πολύ

Στο σπήλαιο του Αρχέδημου

 

Η Αττική είναι ένας τόπος εξαιρετικής ομορφιάς , παρά τις «φιλότιμες» προσπάθειες των κατοίκων της να την μετατρέψουν σε μια ψυχρή , τσιμεντένια κατασκευή χωρίς αισθητική και χωρίς μέτρο.

Έχει τοπία συγκινητικά , ποιος δεν έχει δακρύσει ένα δειλινό στο Σούνιο… , μνημεία μεγάλης αισθητικής και ιστορικής αξίας με κορυφαίο τον Παρθενώνα και απίστευτες πεζοπορικές διαδρομές στα βουνά της που κυκλώνουν μοναδικά το λεκανοπέδιό της.

Σε κάποιες από αυτές τις διαδρομές συναντά κανείς σημεία που τον αφήνουν με το στόμα ανοιχτό.

 Ποιος θα πίστευε αλήθεια πως μια ώρα μακρυά από το Πανόραμα της Βούλας βρίσκεται η περίφημη σπηλιά του Αρχέδημου;

Στον αρχαίο δήμο του Αναγυρούντα , σημερινή Βάρη , ένας γλύπτης από την Θήρα (Σαντορίνη) αποφάσισε να απομονωθεί σε ένα μικρό σπήλαιο στις υπώρειες του Υμηττού , κάπου τον 6^ο ή 5ο αιώνα π.Χ. Το όνομά του Αρχέδημος.

 Οι περισσότεροι άνθρωποι τον θεώρησαν νεραϊδοπαρμένο – νυμφόληπτο , γιατί στ’ αλήθεια , ποιος άνθρωπος έχων σώας τας φρένας θα άφηνε τον ήλιο και το φως, για να βρεθεί στο σκοτάδι μιας σπηλιάς;

Ο Αρχέδημος , όμως , με μεράκι και πίστη , δημιούργησε σε αυτό το μικρό σπήλαιο ένα όμορφο ιερό γεμάτο από τεχνουργήματα ιδιαίτερου ενδιαφέροντος  αφιερωμένα στους θεούς και τις νύμφες. Ανάμεσα στα άλλα σκάλισε και τον εαυτό του με καλέμι και σμίλη να σμιλεύει προς τιμή των θεών τα όμορφα έργα του. Ταυτόχρονα , για να διευκολύνει την κατάβαση στο μικρό του σπήλαιο σκάλισε στο βράχο σκαλοπάτια.

Αργότερα η σπηλιά εγκαταλείφθηκε  στα βυζαντινά όμως χρόνια έγινε και πάλι τόπος λατρείας. Οι αρχαιολόγοι την ανακάλυψαν  στις αρχές του 20^ου αιώνα και μελέτησαν το χώρο της. Δεν είναι σύμφωνοι σε ποιον ή ποιους θεούς ήταν αφιερωμένη. Άλλοι μιλάνε για τον Απόλλωνα και άλλοι για τον Πάνα ή ίσως και για την Κυβέλη , τη μεγάλη μητέρα – θεά της Φύσης.

Στις μέρες μας ο χώρος έχει περιφραχτεί από την αρχαιολογική υπηρεσία καθώς τέτοια σημεία βανδαλίζονται από ανεγκέφαλα άτομα και χρήζουν προστασίας. Δυστυχώς , η εύκολη γενικά πρόσβαση στο χώρο τον καθιστά ιδιαίτερα ευάλωτο.

 Αν κάποιος θέλει να τον επισκεφτεί μπορεί να συνεννοηθεί με την αρχαιολογική υπηρεσία ή την σπηλαιολογική εταιρεία. Χρειάζεται κάποιος ειδικός μαζί σας , όπως επίσης σκοινί και φακός. Και φυσικά μπόλικο θάρρος, γιατί ου παντός πλειν ες Κόρινθον.

Ρωτήστε και μένα που έφτασα πάνω από τα σκαλιά και γύρισα πίσω..τελικά όμως σκέφτηκα τι θα έχαναν τα μάτια μου , αν δεν κατέβαινα και «κατρακύλισα» στο βάθος της… Κι ευτυχώς για μένα οι νύμφες και ο Πάνας με προστάτεψαν και να ΄μαι τώρα εδώ να γράφω γι΄ αυτή την τόσο κοντινή και τόσο άγνωστη συνάμα ομορφιά της Αττικής.

Κυριακάτικο παστίτσιο

Πολλές από τις Κυριακές των παιδικών μου χρόνων είχαν  την μυρωδιά ενός λαχταριστού παστίτσιου το μαγείρεμα του οποίου αναλάμβανε η γιαγιά μου η Μαρίκα.

Καθώς λοιπόν η οικογένεια μαζευόταν στο μικρό  προσφυγικό σπίτι των παππούδων και άρχιζαν οι προετοιμασίες για το τραπέζι , εγώ με την γιαγιά πηγαίναμε στο φούρνο , για να παραλάβουμε το φαγητό.

Ναι, ήταν η εποχή που οι νοικοκυρές έψηναν τα φαγητά τους στους συνοικιακούς φούρνους και οι δρόμοι και οι γειτονιές κάθε Κυριακή γέμιζαν από μυρωδιές αφάνταστες....γιουβέτσι , κοτόπουλο με πατάτες και φυσικά παστίτσιο που οι περήφανοι νοικοκύρηδες κουβαλούσαν επιδεικτικά στα σπίτια τους μαζί με μπόλικη ρετσίνα , για να πάνε τα φαρμάκια κάτω...

Φτάναμε στο φούρνο όπου μας καλοδεχόταν ο φούρναρης ο Ζήσης...αυτός είχε μια μανία με τα μαλλιά μου , που ήταν μακρυά πλεγμένα σε κοτσίδες και με το που με έβλεπε άρχιζε να τραγουδά περιπαθώς το άσμα: "Άστα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα....". Εγώ πάλι διόλου δεν αγαπούσα το τραγούδι αυτό κι άρχιζα να φωνάζω και να ωρύομαι...μαζί με τις κοτσίδες μου , που σηκώνονταν όρθιες , όπως της Πίπης της Φακιδομύτης!!!

Η γιαγιά μου , για να με ηρεμήσει με άφηνε να διαλέξω παγωτό της αρεσκείας μου και έπαιρνε κι αυτή ένα χωνάκι , να γλυκαθεί το μέσα της...Αυτή ήταν μια γλυκιά συνωμοσία κι ένα μυστικό μας που δεν το ομολογούσαμε ποτέ, γιατί η γιαγιά είχε ζάχαρο και έπρεπε να αποφεύγει τα γλυκά κι εγώ ήμουν ανέκαθεν στρουμπουλή , οπότε δεν μου χρειάζονταν παγωτά πριν το μεσημεριανό φαγητό...

Αφού απολαμβάναμε τη δροσερή αμαρτία μας , επιστρέφαμε θριαμβευτικά στο σπίτι με ένα ταψί που στα παιδικά μου μάτια φάνταζε με αεροπλανοφόρο....κι ένα παστίτσιο  φουσκωτό κι αφράτο σαν μαρέγκα.

Καθώς ο καιρός κύλισε , όλα λίγο - πολύ άλλαξαν...οι γειτονιές , οι Κυριακές , οι άνθρωποι. Ένα μόνο έμεινε ίδιο. Το στρουμπουλό κοριτσάκι που τρώει λαίμαργα παγωτό και φτιάχνει ακόμη , τιμής ένεκεν , παστίτσιο...

                                                                                                  Αφιερωμένο στην αγαπημένη μου                                                                                                                         γιαγιά Μαρίκα