Μπαρμπουνάκια τηγανητά

Η Μαραθώνος ασκούσε πάντα στην φαντασία μου μια έντονη επίδραση. Θέλετε το δοξασμένο της παρελθόν που την ταύτιζε με το δρόμο του Φειδιππίδη  , η γειτνίασή της με την πανέμορφη Πεντέλη , η απόσταση που τη χώριζε από το κλεινόν άστυ....όλα αυτά μαζί δημιουργούσαν στο μυαλό μου την εικόνα ενός γοητευτικού και απόμακρου προορισμού.

Μα πιο πολύ αυτό που είχα να θυμάμαι από τις ελάχιστες οικογενειακές μας εξορμήσεις προς τα εκεί ήταν ένα ταβερνάκι στη Ραφήνα και η γεύση από τα τηγανισμένα μπαρμπούνια που μας πρόσφερε ο φιλόξενος εστιάτορας μια Πρωτομαγιά....ήταν από κείνες τις "ηρωικές εξορμήσεις" όπου μαζί με μας εξέδραμαν όλοι οι Αθηναίοι προς την Μαραθώνος με αποτέλεσμα να μη βρίσκουμε ούτε σκιά να σταθούμε και να φάμε απόγευμα πια ό,τι είχε απομείνει από την επέλαση των υπολοίπων...βέβαια κι αυτό το λίγο , τα μπαρμπουνάκια με τα βραστά χόρτα δηλαδή , ήταν πραγματικά υπεραρκετό....

Μπαρμπούνια τηγανητά...γεύση από ιώδιο και θάλασσα...ήταν τόσο νόστιμα που τρώγονταν μέχρι κι οι ουρές τους και τα μουστάκια τους...που λέει ο λόγος!!!
Σε αυτά άλλωστε χρωστούν και το πληθωρικό τους όνομα ...barba είναι η γενειάδα στα λατινικά...
Τα ψάρια αυτά ζούνε σε βυθούς με άμμο και τα μουστάκια τους λειτουργούν ως ανιχνευτές φαγητού. Συγγενείς τους είναι και οι κουτσομούρες...έχουν κι αυτές μουστάκια , αλλά πιο κοφτή μύτη...αρχαιοελληνική....εξ ου και το προσωνύμιό τους.
Οι ψαράδες ισχυρίζονται ότι έχουν την ίδια γεύση , εγώ όμως υπερθεματίζω υπέρ των μπαρμπουνιών!!!

Χθες βρέθηκα πάλι στη Μαραθώνος...δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση και με σχετική ευκολία έφτασα μέχρι τον Σκοινιά. Το τοπίο αλλαγμένο προς το χειρότερο...παντού τα γραφικά χωριουδάκια και λιμανάκια της Ανατολικής Αττικής μετατράπηκαν σε καλοκαιρινά θέρετρα ή και μόνιμους τόπους κατοικίας.
Η Πεντέλη , η άπειρες φορές καμμένη έχει χτιστεί και ακόμη χτίζεται...
Ο Μαραθώνας εξακολουθεί να είναι ένας απλωμένος κάμπος αλλά άσχημα χτισμένος και βρώμικος.
Στις παραλίες τα beach bar...το must της εποχής ...με δυνατή μουσική και αισθητική για κλάματα.
Όλα τα παραπάνω απότοκα της κακώς νοούμενης ανάπτυξης και της αρχοντοβλαχιάς του Νεοέλληνα...

Μετά το μπάνιο πήγαμε σε μια ταβέρνα στην παραλία του Μαραθώνα. Ο κατά τα άλλα ευγενέστατος εστιάτορας παραπονιόταν γιατί φέτος δεν του επιτράπηκε να απλώσει τα τραπεζάκια του μέχρι τη θάλασσα...σε άλλους δόθηκε η δυνατότητα, γιατί όχι και σε μένα;

Στο τραπέζι μας έφτασαν μπαρμπουνάκια τηγανητά...και με την πρώτη μπουκιά γύρισα πίσω...πίσω πολύ...σε εκείνη την μακρινή , παιδική μου Πρωτομαγιά...

Φεύγοντας με το αμάξι μου πέρασα έξω από τον τύμβο του Μαραθώνα...η καρδιά μου ανάσανε ανακουφισμένη...όσο υπάρχεις εσύ και τα τηγανητά μπαρμπουνάκια , υπάρχει ελπίδα , σκέφτηκα και συνέχισα το δρόμο μου για την Αθήνα.