Σγουρή Λαμπρή...

Το Πάσχα ως λέξη προέρχεται από την εβραϊκή pesah που δηλώνει το πέρασμα και υπενθυμίζει τη διάβαση των Εβραίων από την Αίγυπτο στην γη της επαγγελίας. Ελληνικότερη και σαφώς πιο εορταστική είναι η λέξη Λαμπρή , ενδεχομένως λόγω της λαμπρότητας του φωτός των λαμπάδων μας ή της φωτεινής νίκης του Χριστού πάνω στον θάνατο.

Σε κάθε περίπτωση θα έλεγα πως σε μας τους Έλληνες η συγκεκριμένη γιορτή βιώνεται πολύ πιο έντονα από ό,τι τα καταναλωτικά Χριστούγεννα. Θεωρώ πως αυτό οφείλεται σε μια παμπάλαια σύνδεσή μας με τον τόπο μας και τις παραδόσεις μας που φτάνουν μέχρι τις μινωικές και μυκηναϊκές λατρείες της Μητέρας - θεάς , της Φύσης , που την Άνοιξη αναγεννιέται - ανασταίνεται  και γεμίζει φως και νέα ζωή τη γη μας...

Μου φαίνεται , όμως , πως σας πήρα από τα μούτρα με τα φιλοσοφικά μου , ενώ άλλο είχα στο νου , να σας μιλήσω δι 'ολίγων για τις παιδικές μου Λαμπρές. Για μένα δικαιολογούσαν πλήρως τον τίτλο τους για πολλούς λόγους. Πρώτα από όλα είχα διακοπές...δεύτερον περίμενα τα δώρα μου και τη λαμπάδα μου...τρίτον θα έτρωγα λιχουδιές.

Το πρόβλημα για μένα ήταν η νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας και η αναγκαστική παρακολούθηση της εκκλησίας...
Ενώ πλέον επιδιώκω την Μεγάλη Πέμπτη να ακούσω τα δώδεκα ευαγγέλια , ως παιδί βαριόμουνα αφάνταστα την εκκλησία , δεν καταλάβαινα τίποτε και με ζάλιζε το λιβάνι!
Η μάνα μου είχε απηυδήσει με την περίπτωσή μου και με παρέδιδε στις Μεγάλες Δυνάμεις , δηλαδή στην γιαγιά μου από την Μεγάλη Τετάρτη το βράδυ για κατήχηση και νηστεία.

Με την γιαγιά και τον παππού πέρναγα καλά και δεν μαλώναμε ποτέ. Η γιαγιά άρχιζε την διδασκαλία: Αύριο που θα μεταλάβεις , θα μπει μέσα σου ο Χριστούλης...δεν πρέπει να βρίζεις , να χτυπήσεις και να ματώσεις ή να φτύσεις...τότε θα φύγει. Πειθόμουν εύκολα....
Επέστρεφα την Μεγάλη Πέμπτη το μεσημέρι στη μαμά σε ήρεμη κατάσταση , αλλά μέχρι το βράδυ , λες και με δοκίμαζε ο σατανάς , είχα φτύσει , είχα βρίσει και είχα ματώσει....
Κλάμματα και τύψεις μετά για τον Χριστούλη που με εγκατέλειψε!!!

Την Μεγάλη Παρασκευή ήταν τα μεγάλα ζόρια...δεν έπρεπε να φάω σχεδόν τίποτε. Έλα όμως , που πάλι ο σατανάς ερχόταν στο δρόμο μου...πότε με καλούσαν σε γειτονικά σπίτια να παίξω με παιδάκια κι εκεί με κέρναγαν παγωτό....πότε τσίμπαγα κάνα σαντουιτσάκι αρτύσιμο....νέα κρίση από τη μάνα μου...

Το μεγάλο Σάββατο το βράδυ ερχόταν η λύτρωση....
Και την Κυριακή πια, ποιος με έπιανε...αυγά , τσουρέκια , κουλουράκια , σοκολατένιοι λαγοί...αυτή μάλιστα...ήταν Λαμπρή με  τα όλα της.

Νοσταλγώ πάντα αυτά τα χρόνια και περισσότερο αυτούς με τους οποίους τα μοιράστηκα και τώρα πια δεν υπάρχουν στη ζωή μου. Και πιστεύω πως οι παιδικές Πασχαλιές έχουν το πιο όμορφο και δυνατό άρωμα , ένα άρωμα που δεν χάνεται ποτέ.

                                                                                                       Καλή Ανάσταση σε όλους μας


Υ.Γ: Το κείμενο είναι αφιερωμένο στην ομάδα sgouro and friends που έχει αναλάβει την τόνωση και στήριξη μου....με εξαιρετική επιτυχία!!

Στο βουνό των Κενταύρων

Το Πήλιο είναι ένα βουνό για όλες τις εποχές και για όλα τα γούστα. Χρωστάει το όνομά του στον περίφημο βασιλιά της Ιωλκού , τον Πηλέα , που ερωτεύτηκε μια θεά , την Θέτιδα , και έκανε μαζί της ένα σπουδαίο γιο , τον Αχιλλέα. Βρίσκεται πάνω από την πόλη του Βόλου και είναι γεμάτο από πανέμορφα , γραφικά χωριουδάκια , σκαλωμένα στις καταπράσινες πλαγιές του. Το ύψος του είναι γύρω στα 1600 μ. αλλά δεν είναι ένα βουνό δύσκολο ή κλειστό. Αντίθετα , η θέα προς τη θάλασσα δημιουργεί μια αίσθηση ανοίγματος και ελευθερίας.





Γεμάτο από κάθε λογής οπωροφόρα δέντρα , οξιές και πλατάνια , με γάργαρα νερά , πηγές και μονοπάτια είναι ένα επίγειος παράδεισος για τους κατοίκους και τους επισκέπτες του.

Στην αρχαιότητα αυτή η ομορφιά ήταν αποκλειστικό προνόμιο των Κενταύρων και των ηρώων. Στο Πήλιο βρισκόταν το σχολείο του Κενταύρου Χείρωνα , ο οποίος υπήρξε δάσκαλος όλων των σπουδαίων ηρώων της αρχαιότητας , του Ηρακλή , του Αχιλλέα , του Ιάσονα...

Ένας καλός και σοφός αλογάνθρωπος , σε αντίθεση με τους υπόλοιπους κενταύρους που ήταν ρέμπελοι και ερωτιάρηδες...για αυτό και όλο σε φασαρίες έμπλεκαν και στις περίφημες κενταυρομαχίες που στολίζουν σχεδόν όλους τους αρχαίους ναούς της Ελλάδας.

Από τον μεσαίωνα άρχισε να κατοικείται οργανωμένα καθώς οι Τούρκοι έδιωχναν τους Έλληνες από τα πεδινά και τους ωθούσαν προς τα ορεινά. Φυσικά αυτό οδήγησε στην ευημερία των χωριών που εκμεταλλεύτηκαν τον πλούτο του βουνού και το εμπόριο και υπήρξαν χώροι ανάπτυξης , πολιτισμού και παιδείας.

Ζαγορά , Μηλιές , Μακρυνίτσα , Πορταριά και πόσα άλλα μικρά και μεγάλα χωριά με σχολεία και σπουδαίους δασκάλους που μόρφωσαν και προετοίμασαν τους Έλληνες για τον μεγάλο ξεσηκωμό του 1821.

Μια ιδιαίτερη όμορφη περιοχή του Πηλίου είναι και τα Χάνια , που όπως μαρτυρεί το όνομά τους υπήρξαν πέρασμα για τους ταξιδιώτες και τους εμπόρους , που πεζοί ή με τα μουλάρια τους έκαναν τη διαδρομή από και προς το Βόλο , το μεγάλο λιμάνι του Παγασητικού κόλπου.

Από το Πήλιο όμως στα νεότερα χρόνια πέρασε κι ένας άλλος σπουδαίος άνθρωπος , ένας ταπεινός και άσημος λαϊκός ζωγράφος , που ζωγράφισε πλήθος μαγαζιών και αρχοντικών για ένα πιάτο φαΐ...ο Θεόφιλος. Αν βρεθείτε ποτέ στα μέρη αυτά , αναζητήστε τα έργα του στο μουσείο Θεόφιλου , στην Ανακασιά ή σε άλλα χωριά , όπου έχει αφήσει το μαγικό του σημάδι.

Στην εποχή μας το Πήλιο αποτελεί ζηλευτό , τουριστικό προορισμό όλους τους μήνες του χρόνου. Εύχομαι τόσο οι ξένοι , όσο και οι μόνιμοι κάτοικοι να αντιληφθούν τη σημασία που έχει η διατήρηση αυτού του τόπου στην παραδοσιακή του μορφή , τόσο ως προς την αρχιτεκτονική , όσο και ως προς το ήθος. Γιατί , αν υπάρχει κάτι που μας διδάσκει το Πήλιο , είναι πως η ομορφιά βρίσκεται στα μικρά και απλά πράγματα και στη μετρημένη διαχείριση του τόπου και των δώρων του , που τόσο απλόχερα ακόμη μοιράζει σε κάθε καλόπιστο επισκέπτη.

Πιπέρι στο στόμα...

Η βωμολοχία είναι μια παράξενη λέξη με αρχαίες καταβολές και αρνητικό περιεχόμενο. Πιο συγκεκριμένα τα λεξικά μας πληροφορούν ότι ο βωμολόχος ήταν κάποιος που ενέδρευε (= λόχος) στους βωμούς , για να κλέψει το κρέας της θυσίας. Επειδή ήταν απίστευτα ασεβές ακόμη και να μιλάει κανείς γι' αυτό , η βωμολοχία κατέληξε στις μέρες μας να σημαίνει βρισιά.


Κι ο υβριστής όμως , αυτός δηλαδή που υβρίζει - βρίζει , έχει αρχαία καταγωγή , καθώς αρχικά δήλωνε αυτόν που ξεπερνούσε τα ανθρώπινα μέτρα και διέπραττε ύβρι (=υπέρ) και φυσικά οι θεοί τον τιμωρούσαν. Στις μέρες μας δεν νομίζω ότι πολυασχολούνται οι θεοί με όσους βρίζουν ή κατά το κοινώς λεγόμενον κατεβάζουν και κάνα καντήλι...και μη με ρωτήσετε τι δουλειά έχουν τα καντήλια με τις βρισιές...άβυσσος η ψυχή της γλώσσας!

Σκέφτομαι βέβαια πως το να τα σούρνεις καμιά φορά στον άλλο δεν είναι και απαραίτητα κακό. Ίσως μάλιστα να είναι και απελευθερωτικό και ψυχαγωγό και υπονοώ εδώ την αρχική σημασία της λέξης ψυχαγωγία. Διότι και σε αυτήν την περίπτωση πάλι τους αρχαίους μας προγόνους θα συναντήσουμε που , όπως φαίνεται , το είχαν συνήθειο να ρίχνουν κάνα μπινελίκι που και που και μάλιστα με την έγκριση του ιερατείου...

Λέγεται ότι στο τέλος των Ελευσίνιων μυστηρίων , όταν επέστρεφαν οι μύστες από την Ελευσίνα , είχαν το ελεύθερο , πάνω από ένα γεφυράκι που υπήρχε στο δρόμο τους , να τα σούρνουν κανονικά σε όποιον ήθελαν , να τον κοροϊδεύουν , να βωμολοχούν και να ασχημονούν κατά το δοκούν.
O tempora , o mores!!!!

Για το τέλος κράτησα τα μπινελίκια. Τα μπινελίκια είναι τούρκικα και δηλώνουν δυο πράγματα. Τις βρισιές που χρησιμοποιούν οι μπινέδες , δηλαδή οι ομοφυλόφιλοι άνδρες ,  και τους μεζέδες. Τώρα πως συνδυάζεται το σεξ με τις βρισιές και τα γλυκά....απορία ψάλτου βηξ!

Πάντως εμένα μου αρέσουν και οι βρισιές και τα γλυκά....
Εξ ου και το πάθημά μου , όταν ήμουν πιτσιρίκι.
Μια μέρα λοιπόν είχαμε πάει επίσκεψη σε μια θεία πολύ comme il faut η οποία αποφάσισε να με τιμωρήσει ρίχνοντάς μου πιπέρι στο στόμα , επειδή αντιμίλησα στη μητέρα μου...Θυμάμαι ακόμη την πιπεριέρα...ήταν ένα κόκκινο , πορσελάνινο πιπέρι νομίζω και κατακάηκα...
Να συμπληρώσω εδώ ότι τα αποτελέσματα της μεθόδου ήταν απογοητευτικά , καθώς θίχτηκε μεν ο εγωισμός μου , αλλά χειροτέρεψα. Αν με άκουγε σήμερα αυτή η θεία να εξοργίζομαι και να μιλάω άσχημα θα γινόταν πιο κόκκινη από την πιπεριέρα της...

Θεός σχωρέστην...

                                                                                              Αφιερωμένο στην ψηλή ξανθιά Ιουδαία