Μαργαρίτα

Ας υποθέσουμε ότι σε συμβολικό επίπεδο εμείς μοιάζουμε με  ένα σπίτι. Τότε οι φίλοι και ο
κοινωνικός μας περίγυρος θα μπορούσαν άνετα να είναι τα λουλούδια που μας περιβάλλουν.
Ανάλογα με το είδος σπιτιού που είμαστε  θα είναι και τα λουλούδια γύρω μας...

Αν π.χ είμαστε ένα σπίτι με μπαλκόνι , τότε οι ζαρντινιέρες και τα αναρριχώμενα είναι τα λουλούδια που μας ταιριάζουν. Αν πάλι είμαστε μια μεζονέτα , τότε διαθέτουμε πλούσιο κήπο που περιλαμβάνει γκαζόν , δέντρα και πολλά λουλούδια , ανάλογα με το πόσο μερακλήδες είμαστε.
Αν το σπίτι μας είναι μικρό και φτωχικό , τότε δυο τρεις γλαστρούλες στο παράθυρό μας δίνουν χρώμα με τα λουλούδια τους στο ταπεινό μας καλυβάκι.

Πάντως , σπίτι χωρίς λουλούδι δεν μπορεί να υπάρξει , όπως και άνθρωπος χωρίς φίλο. Και σπίτι χωρίς λουλούδι είναι σπίτι άχαρο , άχρωμο και θλιβερό.
Φυσικά είμαστε εμείς που θα επιλέξουμε σε τι σπίτι θα ζήσουμε και τι λουλούδια θα μας περιτριγυρίζουν. Εκτός κι αν είμαστε τυχεροί και εκτός από τις επιλογές που μόνοι μας κάνουμε έρθει να μας βρει και κάποιο ουρανοκατέβατο λουλούδι , εκεί που δεν το περιμένουμε.

Να...ας πούμε , μια μαργαρίτα.
Η μαργαρίτα είναι λουλούδι ελευθέρας βοσκής. Στην φυσική της κατάσταση δεν της αρέσει η γλάστρα. Είναι ανεξάρτητη και  φυτρώνει μόνη της στους αγρούς ή όπου τέλος πάντων βρει πρόσφορο έδαφος. Δεν είναι από τα λουλούδια που κραυγάζει την ομορφιά της , ούτε γυρεύει να σαγηνέψει με το άρωμά της.

 Είναι όμορφη , έτσι απλά. Κίτρινη , λευκή , πορτοκαλένια με πράσινους μίσχους και πολλά παρακλάδια μπορεί να γεμίσει το  σπίτι σου με ομορφιά και φως.
Έτσι απρόσκλητη εμφανίστηκε κάποια στιγμή και στο δικό μου σπίτι η κυρία Μαργαρίτα. Πλουμιστή και λυγιστή κιτρίνισε το σύμπαν και φώτισε το μπαλκόνι μου.

Μαζί της έμαθα να εκτιμώ τα απλά και μικρά πράγματα που ομορφαίνουν τόσο τη ζωή μας.
Και κάθε πρωί την χαιρετώ και την ευγνωμονώ που με επέλεξε , για να κάνει το σπίτι μου πιο φωτεινό και χαρούμενο.

                                                                                        Χρόνια πολλά Μαργαρίτα
                                                                                        Σε αγαπώ πολύ

Στο σπήλαιο του Αρχέδημου

 

Η Αττική είναι ένας τόπος εξαιρετικής ομορφιάς , παρά τις «φιλότιμες» προσπάθειες των κατοίκων της να την μετατρέψουν σε μια ψυχρή , τσιμεντένια κατασκευή χωρίς αισθητική και χωρίς μέτρο.

Έχει τοπία συγκινητικά , ποιος δεν έχει δακρύσει ένα δειλινό στο Σούνιο… , μνημεία μεγάλης αισθητικής και ιστορικής αξίας με κορυφαίο τον Παρθενώνα και απίστευτες πεζοπορικές διαδρομές στα βουνά της που κυκλώνουν μοναδικά το λεκανοπέδιό της.

Σε κάποιες από αυτές τις διαδρομές συναντά κανείς σημεία που τον αφήνουν με το στόμα ανοιχτό.

 Ποιος θα πίστευε αλήθεια πως μια ώρα μακρυά από το Πανόραμα της Βούλας βρίσκεται η περίφημη σπηλιά του Αρχέδημου;

Στον αρχαίο δήμο του Αναγυρούντα , σημερινή Βάρη , ένας γλύπτης από την Θήρα (Σαντορίνη) αποφάσισε να απομονωθεί σε ένα μικρό σπήλαιο στις υπώρειες του Υμηττού , κάπου τον 6^ο ή 5ο αιώνα π.Χ. Το όνομά του Αρχέδημος.

 Οι περισσότεροι άνθρωποι τον θεώρησαν νεραϊδοπαρμένο – νυμφόληπτο , γιατί στ’ αλήθεια , ποιος άνθρωπος έχων σώας τας φρένας θα άφηνε τον ήλιο και το φως, για να βρεθεί στο σκοτάδι μιας σπηλιάς;

Ο Αρχέδημος , όμως , με μεράκι και πίστη , δημιούργησε σε αυτό το μικρό σπήλαιο ένα όμορφο ιερό γεμάτο από τεχνουργήματα ιδιαίτερου ενδιαφέροντος  αφιερωμένα στους θεούς και τις νύμφες. Ανάμεσα στα άλλα σκάλισε και τον εαυτό του με καλέμι και σμίλη να σμιλεύει προς τιμή των θεών τα όμορφα έργα του. Ταυτόχρονα , για να διευκολύνει την κατάβαση στο μικρό του σπήλαιο σκάλισε στο βράχο σκαλοπάτια.

Αργότερα η σπηλιά εγκαταλείφθηκε  στα βυζαντινά όμως χρόνια έγινε και πάλι τόπος λατρείας. Οι αρχαιολόγοι την ανακάλυψαν  στις αρχές του 20^ου αιώνα και μελέτησαν το χώρο της. Δεν είναι σύμφωνοι σε ποιον ή ποιους θεούς ήταν αφιερωμένη. Άλλοι μιλάνε για τον Απόλλωνα και άλλοι για τον Πάνα ή ίσως και για την Κυβέλη , τη μεγάλη μητέρα – θεά της Φύσης.

Στις μέρες μας ο χώρος έχει περιφραχτεί από την αρχαιολογική υπηρεσία καθώς τέτοια σημεία βανδαλίζονται από ανεγκέφαλα άτομα και χρήζουν προστασίας. Δυστυχώς , η εύκολη γενικά πρόσβαση στο χώρο τον καθιστά ιδιαίτερα ευάλωτο.

 Αν κάποιος θέλει να τον επισκεφτεί μπορεί να συνεννοηθεί με την αρχαιολογική υπηρεσία ή την σπηλαιολογική εταιρεία. Χρειάζεται κάποιος ειδικός μαζί σας , όπως επίσης σκοινί και φακός. Και φυσικά μπόλικο θάρρος, γιατί ου παντός πλειν ες Κόρινθον.

Ρωτήστε και μένα που έφτασα πάνω από τα σκαλιά και γύρισα πίσω..τελικά όμως σκέφτηκα τι θα έχαναν τα μάτια μου , αν δεν κατέβαινα και «κατρακύλισα» στο βάθος της… Κι ευτυχώς για μένα οι νύμφες και ο Πάνας με προστάτεψαν και να ΄μαι τώρα εδώ να γράφω γι΄ αυτή την τόσο κοντινή και τόσο άγνωστη συνάμα ομορφιά της Αττικής.

Κυριακάτικο παστίτσιο

Πολλές από τις Κυριακές των παιδικών μου χρόνων είχαν  την μυρωδιά ενός λαχταριστού παστίτσιου το μαγείρεμα του οποίου αναλάμβανε η γιαγιά μου η Μαρίκα.

Καθώς λοιπόν η οικογένεια μαζευόταν στο μικρό  προσφυγικό σπίτι των παππούδων και άρχιζαν οι προετοιμασίες για το τραπέζι , εγώ με την γιαγιά πηγαίναμε στο φούρνο , για να παραλάβουμε το φαγητό.

Ναι, ήταν η εποχή που οι νοικοκυρές έψηναν τα φαγητά τους στους συνοικιακούς φούρνους και οι δρόμοι και οι γειτονιές κάθε Κυριακή γέμιζαν από μυρωδιές αφάνταστες....γιουβέτσι , κοτόπουλο με πατάτες και φυσικά παστίτσιο που οι περήφανοι νοικοκύρηδες κουβαλούσαν επιδεικτικά στα σπίτια τους μαζί με μπόλικη ρετσίνα , για να πάνε τα φαρμάκια κάτω...

Φτάναμε στο φούρνο όπου μας καλοδεχόταν ο φούρναρης ο Ζήσης...αυτός είχε μια μανία με τα μαλλιά μου , που ήταν μακρυά πλεγμένα σε κοτσίδες και με το που με έβλεπε άρχιζε να τραγουδά περιπαθώς το άσμα: "Άστα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα....". Εγώ πάλι διόλου δεν αγαπούσα το τραγούδι αυτό κι άρχιζα να φωνάζω και να ωρύομαι...μαζί με τις κοτσίδες μου , που σηκώνονταν όρθιες , όπως της Πίπης της Φακιδομύτης!!!

Η γιαγιά μου , για να με ηρεμήσει με άφηνε να διαλέξω παγωτό της αρεσκείας μου και έπαιρνε κι αυτή ένα χωνάκι , να γλυκαθεί το μέσα της...Αυτή ήταν μια γλυκιά συνωμοσία κι ένα μυστικό μας που δεν το ομολογούσαμε ποτέ, γιατί η γιαγιά είχε ζάχαρο και έπρεπε να αποφεύγει τα γλυκά κι εγώ ήμουν ανέκαθεν στρουμπουλή , οπότε δεν μου χρειάζονταν παγωτά πριν το μεσημεριανό φαγητό...

Αφού απολαμβάναμε τη δροσερή αμαρτία μας , επιστρέφαμε θριαμβευτικά στο σπίτι με ένα ταψί που στα παιδικά μου μάτια φάνταζε με αεροπλανοφόρο....κι ένα παστίτσιο  φουσκωτό κι αφράτο σαν μαρέγκα.

Καθώς ο καιρός κύλισε , όλα λίγο - πολύ άλλαξαν...οι γειτονιές , οι Κυριακές , οι άνθρωποι. Ένα μόνο έμεινε ίδιο. Το στρουμπουλό κοριτσάκι που τρώει λαίμαργα παγωτό και φτιάχνει ακόμη , τιμής ένεκεν , παστίτσιο...

                                                                                                  Αφιερωμένο στην αγαπημένη μου                                                                                                                         γιαγιά Μαρίκα