Όλο αυτόν τον καιρό που ζούμε την Άνοιξη της καραντίνας σκέφτηκα πολλές φορές να γράψω κάτι, αλλά δίστασα. Κι αυτό γιατί κάθε μέρα βομβαρδιζόμαστε κυριολεκτικά από αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα, ειδήσεις, που μετά από λίγο ανατρέπονται από άλλες κοκ.Ως φιλόλογος δίδασκα πάντα στους μαθητές και τις μαθήτριές μου ότι ζούμε την εποχή της υπερπληροφόρησης που τελικά καταντά παραπληροφόρηση, είναι τώρα όμως που κατάλαβα για ποιο πράγμα τους μιλούσα.
Είναι αλήθεια πως ανήκω στους τυχερούς και γι' αυτό δεν θέλω να λέω πολλά. Βρίσκομαι στο σπίτι μου, στην ηρεμία μου, δεν έχω χάσει τη δουλειά μου, όπως άλλοι συνάνθρωποί μου, ούτε πολύ περισσότερο την υγεία και την ζωή μου.
Ο άνθρωπος προσαρμόζεται και στις χειρότερες καταστάσεις, στις πιο ανοίκειες ακόμη και απάνθρωπες. Συνηθίζει και επιβιώνει...μια από τις αρετές του.
Κάθε φορά, ωστόσο, που βγαίνω για να κάνω μια σύντομη βόλτα νιώθω τόση νοσταλγία για όλα όσα αυτή η καραντίνα μου έχει στερήσει.
Τη θάλασσα που λατρεύω, τα ψηλά βουνά που αξιώθηκα να περπατήσω, τους ΦΙΛΟΥΣ μου και τους συναδέλφους μου, τους μαθητές μου...
Παρατηρώ, επίσης, συμπεριφορές και στάσεις. Είναι αλήθεια πως στα δύσκολα φαίνεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου. Ποιος ξέρει; Ίσως από αυτή την ιστορία να βγούμε λίγο πιο σοφοί...αν έχουμε ανοιχτή καρδιά και μυαλό στο κεφάλι μας.
Θέλω να ευχηθώ σε όλους τους διαδικτυακούς αλλά και πραγματικούς μου φίλους
Καλή ανάσταση και καλή λευτεριά.
Άλλες γενιές περάσαν πολύ χειρότερα από τη δική μας...εμείς θα μείνουμε στην ιστορία ως η γενιά της καραντίνας....
