Εκείνη ήταν μια άλλη εποχή...Εποχή γεμάτη χαμόγελο και γλύκα , εποχή της ξενοιασιάς.
Κάθε βράδυ θα γύριζες κουρασμένος στο σπίτι μετά από πολλές ώρες που αφιέρωνες στη δουλειά. Είχες επιτέλους φτιάξει κάτι δικό σου και πάσχιζες να το κάνεις να πετύχει.
Γυρνούσες κατάκοπος αλλά ικανοποιημένος που το όνειρό σου γινόταν πραγματικότητα.
Εγώ σε περίμενα πάντα.
Ήθελα να με πάρεις αγκαλιά και να μοιραστώ μαζί σου τα νέα της ημέρας και ένα μεζέ από το φαγητό σου...ήμουν ανέκαθεν λιχούδω...
Η μαμά από την κουζίνα γρίνιαζε..."καλέ, άσε τον άνθρωπο να φάει...τώρα δε σε τάισα;"
Μετά πηγαίναμε στο κρεββάτι και μου έλεγες παραμύθια. Έπλαθες δικά σου παραμύθια με ήρωες ζώα του δάσους. Είχες απίστευτη φαντασία...νομίζω την κληρονόμησα.
Κάποιες φορές μου έφερνες γλυκά από το ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς.
Σοκολατάκια γεμιστά με καρύδι και αμύγδαλα και πάστες - ποντικάκι...
Ήταν λαχταριστές και πάντα φρέσκες...
Η γέμιση ήταν σεράνο και εξωτερικά είχαν σκούρα σοκολάτα...τα αυτάκια του ποντικού ήταν αμυγδαλάκια...
Ξέρεις...από τότε πέρασαν πολλά και περάσαμε πολλά...δεν ξέρω αν είμαστε πια οι ίδιοι.
Καμιά φορά βλέπω στα ζαχαροπλαστεία , αν και σπάνια, πάστες - ποντικάκι.
Μα ποτέ δεν αγοράζω.
Δεν θα μπορούσαν να συναγωνιστούν εκείνες της παιδικής μου ηλικίας.
Εκείνες είχαν άλλη γεύση...
