Ήταν στις αρχές της δεκαετίας του '90 που οι πρώτες καταλήψεις στα σχολεία έκαναν την εμφάνισή τους. Ήταν μια καινούργια για την εποχή πρακτική που επικροτήθηκε από την κεντροαριστερά και έγινε ανεκτή από την δεξιά , η οποία ανέκαθεν φοβόταν την ρετσινιά της καταστολής και της αστυνομοκρατίας.
Η Ελλάδα ξαναζούσε ένδοξες ημέρες, οι γονείς δεν φαίνονταν να αντιδρούν ιδιαίτερα , πολλοί μάλιστα πήγαιναν φαγητό και ρούχα στα παιδιά τους που ξημεροβραδιάζονταν στα σχολεία , "περιφρουρώντας" την κατάληψη... Οι συνέπειες της κουλτούρας των καταλήψεων ήταν τραγικές. Όσοι είχαν την οικονομική δυνατότητα , έκαναν φροντιστήριο και προχωρούσαν την ύλη τους , εν όψει και των Πανελληνίων εξετάσεων, ενώ οι υπόλοιποι έχαναν έδαφος, καθώς το σχολείο δεν μπορούσε να καλύψει τα κενά που δημιουργούνταν.
Ταυτόχρονα η κατάληψη έγινε κάτι σαν θεσμός...σαν έθιμο μαθητικό πατροπαράδοτο. Κάθε μαθητής που σέβεται τον εαυτό του , πρέπει να έχει στο ενεργητικό του ώρες παρουσίας σε περιφρουρήσεις και καταλήψεις.Εξάλλου, θεωρήθηκε αποδεκτό και ηθικά επαινετέο να καταπατάς την νομιμότητα καταλαμβάνοντας δημόσιους χώρους και μετατρέποντάς τους σε αχούρια σε χρόνο dt!!!
Αυτές τις μέρες βλέπουμε πάλι το φαινόμενο να αναζωπυρώνεται...σχολεία κλείνουν με αίτημα την κατάργηση της μάσκας, την πραγματοποίηση εκδρομών και περιπάτων αλλά και την μείωση του αριθμού των μαθητών στα τμήματα.
Το υπουργείο προς το παρόν κρατά σιγήν ιχθύος...η κυβέρνηση κρύβει τις τραγικές ελλείψεις της πίσω από τον λόγο της Επιστήμης, η αντιπολίτευση μάλλον υποστηρίζει τα όσα συμβαίνουν και εκμεταλλεύεται την εφηβική ανωριμότητα και τον νεανικό παρορμητισμό. Οι γονείς διχασμένοι κι αυτοί φαίνεται να μην έχουν αντιληφθεί την σοβαρότητα της κατάστασης και αφήνουν τα παιδιά τους να εκτονωθούν.
Ενδεχομένως αυτή η εκτόνωση να βλάψει την υγεία τους και την υγεία των συμπολιτών τους, αλλά αυτό έρχεται τελευταίο...δυστυχώς. Η ελληνική κοινωνία φαίνεται να μην έχει πειστεί για την ορθότητα των μέτρων και αφήνει τα παιδιά να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Τι να πει κανείς γι' αυτή την ανεύθυνη και επικίνδυνη στάση;
Τι θα ήθελαν να δουν, για να πειστούν οι αρνητές των μέτρων που ξεσηκώνουν τα παιδιά και τα αφήνουν μετά στην μοίρα τους; Τις εκατόμβες της Ιταλίας;
Και μέσα σε όλο αυτό το σκοτεινό σκηνικό οι καθηγητές για ακόμη μια φορά καλούνται να παίξουν το ρόλο τους...ποιο ρόλο αλήθεια; Να φυλάνε καραούλι τα ξημερώματα για να μην κλειδωθούν τα σχολεία με αλυσίδες; Να κόβουν με κόφτες τις αλυσίδες και να τους υβρίζουν πανηγυρικά οι μαθητές τους , που την επόμενη μέρα θα τους ξανασυναντήσουν στην τάξη; Να δέχονται την υψηλή κριτική των γονέων και των κηδεμόνων; Να τρώνε ξύλο; Να μηνύονται; Να συμμορφώνονται στις παραινέσεις του υπουργείου που παίζει το παιχνίδι του μαστίγιου και του καρότου, όταν δεν στρουθοκαμηλίζει μοιράζοντας παγουρίνα;
Για μένα όλα αυτά ένα δείχνουν και ένα σηματοδοτούν...την απαξίωση του δημόσιου σχολείου ως χώρου μόρφωσης, κοινωνικοποίησης και αλληλεγγύης. Κι είναι πολλοί αυτοί που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα γι'αυτή την κατάντια, όμως από τις θέσεις τους δεν έκαναν τίποτε , για να βάλουν ένα φρένο στον κατήφορο που έχουμε πάρει.
