Για μια Ελένη

Είχα κάποτε και 'γω μια Ελένη.
Ήταν όμορφη...πως θα μπορούσε να μην είναι; Το λέει το όνομά της πως είναι λαμπερή...λαμπερή σαν την σελήνη με την οποία μάλλον μοιράζονται ετυμολογικά κοινή ρίζα.
Μη σας πω και με τους Έλληνες...
Δεν θέλω να περιαυτολογήσω αλλά το πιο Ελληνικό γυναικείο όνομα είναι το Ελένη.

Ύστερα ήταν και η σπουδαία της πρόγονος, η ωραία Ελένη, αυτή για της οποίας την ομορφιά πλήθος χάθηκαν οι άνδρες στην Τροία.
Εκείνη βέβαια την φαντάζονταν οι περισσότεροι ξανθιά και γαλανομάτα...η δικιά μου ήταν μελαχρινή. Και σίγουρα δεν ήταν γόησσα, όπως η Ελένη του Μενέλαου. Ήταν η  Ελένη της διπλανής πόρτας, η καλή σύζυγος, η τρυφερή μητέρα, η κυρά του σπιτιού.

Είχα κάποτε και 'γω μια Ελένη.
Αλλά δεν της έμοιασα, ούτε στην εμφάνιση, ούτε στον χαρακτήρα.
Την αγαπούσα όμως. Την αγαπούσα πολύ.

Κι ο Μάιος ήταν ο μήνας της. Έπαιρνε τα λουλούδια της πρώτα στην γιορτή της μητέρας και μετά ξανά στα γενέθλια της και τέλος στην γιορτή της. Ο Μάιος ανέδιδε από παντού το άρωμά της.

Όπως όλα τα όμορφα πλάσματα δεν γέρασε ποτέ.

Στο μυαλό μου είναι πάντα νέα, ζωντανή και δραστήρια, τρυφερή και πεισματάρα. Έτοιμη να μου φτιάξει καφέ και να με ρωτήσει για το σχολείο.
"Μαμά, μεγάλωσα κι ακόμη για το σχολείο σου μιλώ...παρέμεινα αιωνίως μαθήτρια αεί διδασκόμενη".

Καμιά φορά την βλέπω στον ύπνο μου και ξυπνάω με αυτή την χαρμολύπη που συνοδεύει πάντα τα όνειρα που βλέπουμε με κείνους από τους αγαπημένους μας που δεν βρίσκονται πια κοντά μας.

Είχα κάποτε και 'γω μια Ελένη...

Άκανθος

Αυτές τις μέρες της καραντίνας βγαίνω συχνά να περπατήσω στην πόλη μου και καθώς είναι άνοιξη δεν μπορώ παρά να θαυμάσω τα χρώματα και τα αρώματα που πλημμυρίζουν τον τόπο. Κι αυτό ακόμη και σε ένα κατεξοχήν κομμάτι του αστικού ιστού, τέτοιο που είναι και η Καλλιθέα.

Η Καλλιθέα είναι μια περιοχή μεταξύ Φαλήρου και Ιλισού, στην πραγματικότητα χωρίστηκε και ορίζεται με βάση δυο κεντρικούς οδικούς άξονες, την Συγγρού και την Θησέως. Στην αρχαιότητα δεν υπήρχε εδώ κάποιος αθηναϊκός δήμος, καθώς η περιοχή ήταν μάλλον χέρσα και βαλτώδης λόγω του Φαληρικού αλίπεδου...

Οι καιροί όμως αλλάζουν και στα νεότερα χρόνια, τον 19ο αι, στην Καλλιθέα δημιουργήθηκε ένας πρότυπος οικισμός. Τα όμορφα σπίτια της είχαν αυλές και κήπους και ήταν κατοικίες πλούσιων αστών και λογοτεχνών που την προτίμησαν για την ωραία θέα της, αλλά και την κομβική της θέση μεταξύ Αθήνας και Πειραιά.

Από όλα αυτά ελάχιστα πράγματα έχουν μείνει όρθια στην σύγχρονη Καλλιθέα. Η αντιπαροχή της έδωσε το τελικό χτύπημα, όπως και σε όλη την υπόλοιπη Αθήνα.


Όμως, εγώ είμαι από τους ρομαντικούς εκείνους που πιστεύουν ότι ο τόπος διατηρεί τη μνήμη του ζωντανή και θα σας το αποδείξω!
Θα σας μιλήσω για τις άκανθες της Καλλιθέας οι οποίες συγγενεύουν πολύ και δεν βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση από τις "ξαδέλφες" τους στον αρχαιολογικό χώρο της Αγοράς.
Είμαι σίγουρη πως κάποτε όλη η περιοχή που ορίζεται μεταξύ Θησείου και Καλλιθέας θα είχε μπόλικες από δαύτες...

Η άκανθα λοιπόν είναι ένα φυτό που το συναντάμε και με τις ονομασίες "μελάμφυλλον" και "αρκουδόβατος". Για το "μελάμφυλλον" έχω εξήγηση προφανή...έχει μεγάλα, πλατιά και σκούρα πράσινα φύλλα...για τον "αρκουδόβατο" δε θέλω να εκφέρω άποψη...λέτε να προτιμούσαν αυτόν τον βάτο και οι αρκούδες;

Οι αρκούδες δεν ξέρω, σίγουρα όμως ο Καλλίμαχος τον προτίμησε, όταν τον είδε σε όλη του την ομορφιά να έχει φυτρώσει και να πλαισιώνει υπέροχα ένα καλάθι με παιχνίδια που είχαν αφήσει στον τάφο ενός μικρού κοριτσιού οι γονείς του. Ο γλύπτης αυτός εμπνεύστηκε βλέποντας την άκανθα το κορινθιακό κιονόκρανο, το πιο περίτεχνο και εντυπωσιακό από τα τρία είδη κιονοκράνων.


Κάθε φορά που συναντάω άκανθες στους περιπάτους μου νιώθω μια κρυφή χαρά και συγκίνηση, γιατί μέσα στην ταπεινότητα τους κρύβεται ομορφιά και ιστορία αιώνων.