Άκανθος

Αυτές τις μέρες της καραντίνας βγαίνω συχνά να περπατήσω στην πόλη μου και καθώς είναι άνοιξη δεν μπορώ παρά να θαυμάσω τα χρώματα και τα αρώματα που πλημμυρίζουν τον τόπο. Κι αυτό ακόμη και σε ένα κατεξοχήν κομμάτι του αστικού ιστού, τέτοιο που είναι και η Καλλιθέα.

Η Καλλιθέα είναι μια περιοχή μεταξύ Φαλήρου και Ιλισού, στην πραγματικότητα χωρίστηκε και ορίζεται με βάση δυο κεντρικούς οδικούς άξονες, την Συγγρού και την Θησέως. Στην αρχαιότητα δεν υπήρχε εδώ κάποιος αθηναϊκός δήμος, καθώς η περιοχή ήταν μάλλον χέρσα και βαλτώδης λόγω του Φαληρικού αλίπεδου...

Οι καιροί όμως αλλάζουν και στα νεότερα χρόνια, τον 19ο αι, στην Καλλιθέα δημιουργήθηκε ένας πρότυπος οικισμός. Τα όμορφα σπίτια της είχαν αυλές και κήπους και ήταν κατοικίες πλούσιων αστών και λογοτεχνών που την προτίμησαν για την ωραία θέα της, αλλά και την κομβική της θέση μεταξύ Αθήνας και Πειραιά.

Από όλα αυτά ελάχιστα πράγματα έχουν μείνει όρθια στην σύγχρονη Καλλιθέα. Η αντιπαροχή της έδωσε το τελικό χτύπημα, όπως και σε όλη την υπόλοιπη Αθήνα.


Όμως, εγώ είμαι από τους ρομαντικούς εκείνους που πιστεύουν ότι ο τόπος διατηρεί τη μνήμη του ζωντανή και θα σας το αποδείξω!
Θα σας μιλήσω για τις άκανθες της Καλλιθέας οι οποίες συγγενεύουν πολύ και δεν βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση από τις "ξαδέλφες" τους στον αρχαιολογικό χώρο της Αγοράς.
Είμαι σίγουρη πως κάποτε όλη η περιοχή που ορίζεται μεταξύ Θησείου και Καλλιθέας θα είχε μπόλικες από δαύτες...

Η άκανθα λοιπόν είναι ένα φυτό που το συναντάμε και με τις ονομασίες "μελάμφυλλον" και "αρκουδόβατος". Για το "μελάμφυλλον" έχω εξήγηση προφανή...έχει μεγάλα, πλατιά και σκούρα πράσινα φύλλα...για τον "αρκουδόβατο" δε θέλω να εκφέρω άποψη...λέτε να προτιμούσαν αυτόν τον βάτο και οι αρκούδες;

Οι αρκούδες δεν ξέρω, σίγουρα όμως ο Καλλίμαχος τον προτίμησε, όταν τον είδε σε όλη του την ομορφιά να έχει φυτρώσει και να πλαισιώνει υπέροχα ένα καλάθι με παιχνίδια που είχαν αφήσει στον τάφο ενός μικρού κοριτσιού οι γονείς του. Ο γλύπτης αυτός εμπνεύστηκε βλέποντας την άκανθα το κορινθιακό κιονόκρανο, το πιο περίτεχνο και εντυπωσιακό από τα τρία είδη κιονοκράνων.


Κάθε φορά που συναντάω άκανθες στους περιπάτους μου νιώθω μια κρυφή χαρά και συγκίνηση, γιατί μέσα στην ταπεινότητα τους κρύβεται ομορφιά και ιστορία αιώνων.