Δεν πρέπει να θρηνούμε σήμερα για τον θάνατο του Μανώλη Γλέζου. Πλήρης ημερών και εμπειριών, με μια ζωή γεμάτη ιδεαλισμό και αγώνα ο Μανώλης Γλέζος δεν έχει ανάγκη επικήδειων και θρήνων.Είμαι σίγουρη πως αν μπορούσε να μας πει κάτι από κει που βρίσκεται, θα ήταν στο ξόδι του να γελάμε, να τραγουδάμε και να χορεύουμε.
Δυστυχώς βέβαια στις δύσκολες στιγμές που περνάμε ως χώρα και ως άνθρωποι δεν θα μπορέσουμε να τον συνοδέψουμε όπως του πρέπει στην τελευταία του κατοικία. Αλλά πάλι μπορεί έτσι να είναι και καλύτερα...χόρτασε η ψυχή μας από παράτες και μεγάλα λόγια κάθε φορά που αποχαιρετάμε τέτοιους Ανθρώπους. Ας τους αφήσουμε στην σεμνότητα και στην ησυχία τους...
Ο Μανώλης Γλέζος έγινε πολύ νωρίς σύμβολο κατεβάζοντας τη ναζιστική σημαία από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Όμως δεν νομίζω ότι ποτέ αναπαύτηκε στις δάφνες του, ούτε και υπήρξε άνθρωπος δογματικός και δύστροπος, περιχαρακωμένος σε λόγια "κομμένων κεφαλών" και εντολές που δεν συμφωνούσαν με τα πιστεύω του.
Για μένα πέρα και πάνω από όλα υπήρξε ένας όμορφος Άνθρωπος, ένας φωτεινός Κυκλαδίτης που τίμησε με κάθε τρόπο την Νάξο, την ιδιαίτερη πατρίδα του αλλά και την Ελλάδα ολόκληρη.Θα δανειστώ εδώ κάποια λόγια του ίδιου από το βιβλίο του "Η συνείδηση της πετραίας γης - Κυκλαδογραφές"
"Κυκλάδα
σπείρα,σύμπλεγμα,πατρίδα μήτρα.
Στις παρυφές του φωτός σου,
σ' όλες τις ακτογραμμές της ύπαρξης,
εκεί που μάχονται και φιλιώνουν
τα κύματα των ονείρων και των αισθήσεων,
άγγιξα την ύπαρξη της συνείδησης,
πήρα το νιώσμα του είναι μου,
αισθάνθηκα να υπάρχω"
Καλό σου ταξίδι
