Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

Χρόνος

Ο χρόνος είναι μια λέξη που κουβαλά μεγάλο βάρος, καθώς συνδέεται με τις κορυφαίες στιγμές στη
ζωή ενός ανθρώπου , τη γέννηση δηλαδή και το  θάνατο, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί το μέτρο πάνω στο οποίο "μετράμε" την καθημερινότητά μας δίνοντάς της με τον τρόπο αυτό νόημα και υπόσταση.

Σχετίζεται με την σειρά, την αλληλουχία στιγμών, συμβάντων και γεγονότων με βάση την οποία ο ανθρώπινος εγκέφαλος οργανώνει το χάος εντυπώσεων , εικόνων και εμπειριών που τον περιβάλλει. Αποτελούν δε μαζί με τον χώρο τις  βασικές συντεταγμένες βάσει των οποίων ορίζεται κάθε τι που αφορά τον άνθρωπο και τις δραστηριότητές του.

Η ετυμολογία της λέξης είναι σκοτεινή και αμφίβολη. Πάντως,  δεν είναι τυχαίο ότι ο χρόνος θυμίζει τόσο πολύ τον Κρόνο, τον πατέρα του Δία και των υπόλοιπων θεών του Ολύμπου που είχε την κακή συνήθεια να καταπίνει/τρώει τα παιδιά του, επειδή φοβόταν ότι θα του πάρουν την εξουσία, όταν μεγαλώσουν...

Ο χρόνος, ενώ  παραμένει σταθερός και αιώνιος ρυθμιστής των ανθρώπινων, βλέπει τα πάντα γύρω του να κυλούν και να αλλάζουν, χωρίς τις περισσότερες φορές να αφήνουν πίσω τους κανένα ίχνος.Ίσως αυτή η διαπίστωση να έκανε τους ανθρώπους να θελήσουν με κάθε τρόπο να τον οργανώσουν, να τον ελέγξουν και να τον φέρουν στα δικά τους θνητά και εφήμερα μέτρα.

Και φυσικά να τον γιορτάσουν και ίσως με αυτό τον τρόπο να τον εξευμενίσουν και να τον κάνουν πιο προσιτό και ανθρώπινο.
Σε κάθε πολιτισμό, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου υπάρχουν τελετές και γιορτές αφιερωμένες στο χρόνο που έρχεται. Η Πρωτοχρονιά είναι μια μέρα όπου η ανθρώπινη θνητότητα παίρνει κάτι από το Αιώνιο και το Συμπαντικό και γιορτάζει τη νέα δυνατότητα που της δίνεται μέσα από την ανανέωση του παλιού να ζήσει και να δημιουργήσει....

Εύχομαι ο νέος χρόνος να δουλέψει υπέρ μας, να μην τον φάμε αστόχαστα, αντιθέτως να τον αξιοποιήσουμε δημιουργικά , ώστε να πραγματοποιηθεί κατά τη διάρκειά του κάθε σχέδιο και προσδοκία μας.





Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2015

Και το master θέλει το μάστορά του...

Το να βρεις στην εποχή μας ένα καλό μάστορα , για να κάνεις τη δουλειά σου είναι τύχη σπάνια, καθώς όσοι γνωρίζουν και εξασκούν με επάρκεια μια πρακτική τέχνη, οι
μάστορες δηλαδή είναι είδος προς εξαφάνιση...

Τί σχέση μπορεί να έχουν ωστόσο οι συμπαθείς , λαϊκοί συνήθως , αυτοί τύποι, τα κοινώς αποκαλούμενα μαστόρια ή μαστοράντζες , με τη φόρμα εργασίας και το κατσαβίδι στην οπίσθια θέση του παντελονιού τους....με τους πτυχιούχους κατόχους master;

Και όμως έχουν και μάλιστα μεγάλη, καθώς η λέξη μάστορας προέρχεται από την λατινική λέξη magister που δηλώνει τον επιστάτη ή τον άρχοντα. Από κει και δια μέσω του Βυζαντίου η λέξη συναντάται ως μαϊστορας και σχετίζεται με τον δάσκαλο της εκκλησιαστικής χορωδίας. Σημερινή εξέλιξη αυτής της "μουσικής" απόχρωσης  της λέξης είναι ο μαέστρος.
Εφόσον όμως μιλάμε για δάσκαλο και άρα γνώστη και καθοδηγητή σε ζητήματα επιστημονικά έρχεται και το master να χαρακτηρίσει αυτόν που ξέρει και μάλιστα πολύ καλά το γνωστικό του αντικείμενο.

Να λοιπόν το σημείο που ο ταπεινός υδραυλικός της γειτονιάς συναντιέται με τον επιστήμονα. Η κατοχή της γνώσης και η μετάδοσή της στους άλλους....γιατί βέβαια ο καλός μάστορας έχει και μαθητευόμενους κοντά του, τα μαστορόπουλα ή τσιράκια,  που κάποια στιγμή θα τον αντικαταστήσουν.

Ο καλός μάστορας, ακόμη και αν δεν έχει master, φτιάχνει με μαστοριά τα έργα του, με επιτηδειότητα , πάει να πει, και μαεστρία. Γι' αυτό και ό,τι φτιάχνεται μαστορικά αντέχει στο χρόνο και ο δημιουργός του κερδίζει τον σεβασμό και την αναγνώριση των γύρω του.

Υ.Γ: Το κείμενο αυτό αφιερώνεται σε μια ψυχή που συχνά χαρακτηρίζει τους γύρω της με τη συγκεκριμένη προσφώνηση...



Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2015

Έντομα...

Απόψε θα αφιερώσω την ανάρτησή μου σε μερικά έντομα και  ζουζούνια που μοιράζονται με τους ανθρώπους τον πλανήτη Γη και άλλοτε προκαλούν αηδία, άλλοτε απέχθεια, ενίοτε δε και αγανάκτηση...

Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι το τσιμπούρι. Τα τσιμπούρια ζουν παρασιτικά στο δέρμα των ζώων, συνήθως των σκύλων, και τρέφονται πίνοντας το αίμα τους. Όλη η μαστοριά τους είναι στο να κολλήσουν πάνω σε ένα ζώο. Άπαξ και το καταφέρουν αυτό, το απομυζούν και περνούν ζωή και κότα!!!!
Άντε να τα ξεκολλήσεις μετά...βγαίνουν πολύ δύσκολα, καθώς όσο παχαίνουν, τόσο πιο βαθιά χώνονται - σφηνώνουν στην πραγματικότητα - και δεν είναι εύκολο να απαλλαγείς από δαύτα.
Εξ ου και ο σοφός λαός μας χαρακτηρίζει ως τσιμπούρι κάθε ενοχλητικό και επίμονο άνθρωπο που γίνεται φόρτωμα στους άλλους , χωρίς να τους προσφέρει τίποτε το ουσιαστικό και χρήσιμο.

Παρόμοιας λειτουργίας με το τσιμπούρι είναι και η βδέλλα. Η βδέλλα είναι ένα σκουλήκι που ζει στο νερό και τρέφεται κολλώντας πάνω σε ζώα ή ανθρώπους από το αίμα τους. Χαρακτηρίζουμε ως βδέλλα κάθε άνθρωπο που ζει παρασιτικά εις βάρος των άλλων εκμεταλλευόμενός τους.

Ένα άλλο "συμπαθές" ζωύφιο είναι ο κοριός, παρόμοιου ήθους και ύφους με τα προαναφερθέντα. Οι κοριοί κυκλοφορούν τις νύχτες τσιμπώντας τα ανύποπτα θύματά τους και ρουφώντας το αίμα τους. Ο λαός μας τους έχει αφιερώσει δυο παροιμίες.
 Η πρώτη είναι η περίφημη "ξεκόλλα...θα βγάλουμε κοριούς" που εκφράζει δυσφορία την οποία προκαλεί η γειτνίαση με πολλούς ανθρώπους....μάλλον αντιπαθείς προς εμάς - καθόσον αν μας ήταν συμπαθείς, ουδόλως θα μας ενοχλούσε η γειτνίαση....
Η δεύτερη είναι "κάνει τον ψόφιο κοριό" και αναφέρεται σε όσους κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν και προσπαθούν να την βγάλουν καθαρή από καταστάσεις στις οποίες είναι βαθιά μπλεγμένοι.

Τώρα θα μου πείτε και σεις δικαίως...."τι ψάχνεις να βρεις, ψύλλους στ' άχυρα;" Αξίζει για "ψύλλου πήδημα" να χαλάσουμε τις καρδιές μας και τη γιορτινή μας διάθεση;
Σε ένα κόσμο που περισσεύουν τέτοιου τύπου ζωύφια και έντομα έρχονται φορές που σου 'ρχεται να πάρεις σβάρνα με το εντομοκτόνο κι όποιον πάρει ο χάρος!!!!

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2015

Ο καλός, ο κακός και ο ....δίκαιος.

Αφορμή για την σημερινή μου ανάρτηση είναι μια κουβέντα που είχα τις προάλλες με μια
αγαπημένη μου συνάδελφο στην αυλή του σχολείου μας.
Αυτό που μας απασχόλησε δι ' ολίγων ήταν η σημασία του να είσαι καλός και αν και κατά πόσο αυτό συνδέεται και με την αίσθηση του δικαίου.

Καλός στην αρχαιότητα ήταν ο ωραίος, ο εύμορφος και μάλιστα στην πόλη της  Αθήνας το ιδανικό της εκπαίδευσης ήταν να δημιουργήσει ανθρώπους "καλούς καγαθούς", δηλ. με δυνατό και ωραίο κορμί και ηθικά ανώτερους. Η λέξη σχετίζεται φυσικά και με το κάλλος, την ομορφιά, και με τα καλλιστεία, τους διαγωνισμούς ομορφιάς.

Αργότερα, η σημασία της λέξης διαφοροποιήθηκε. Καλός δεν είναι πλέον ο όμορφος, αλλά αυτός που χαρακτηρίζεται από την ευγένεια και την καλοσύνη του, την αγαθότητα του. Και φυσικά, αφού κανείς είναι καλός, άρα είναι και βολικός και ήρεμος και ευκολότερα χειραγωγήσιμος - τουλάχιστον για κάποιους ανθρώπους.

Το αντίθετο του καλού είναι ο κακός. Από ετυμολογικής απόψεως συνδέεται ακόμη και με την παιδική λέξη που δηλώνει τα δυσώδη "προϊόντα" των παιδικών εντέρων....στην πραγματικότητα, όμως, κακός είναι ο άχρηστος, ο βλαβερός και ο ανήθικος. Συνήθως, μάλιστα, τους κακούς τους φανταζόμαστε και ως άσχημους, σα να συνδέεται η κακότητά τους στην συμπεριφορά με την εξωτερική τους εμφάνιση. Ενώ οι καλοί.....λάμπουν!!!!

Τί γίνεται όμως και με τον τρίτο της παρέας, δηλ. τον δίκαιο; Ένας δίκαιος άνθρωπος, ένας άνθρωπος αντικειμενικός και αμερόληπτος, κάποιος που ακολουθεί τους νόμους και τους κανόνες, ε αυτός βέβαια δεν μπορεί να είναι κακός....είναι,όμως, και καλός;

Η καλοσύνη με την οποία μπορεί να φερόμαστε στους γύρω μας δεν ταυτίζεται με το πνεύμα ισονομίας και ισοτιμίας που χαρακτηρίζει την δικαιοσύνη. Ο δίκαιος, αν είναι πράγματι τέτοιος θα σε αντιμετωπίσει με τρόπο σωστό και ανάλογο των πράξεών σου. Ο καλός, πάλι, θα σε ευεργετήσει.
Το ερώτημα παραμένει βέβαια ποιο είναι το μέτρο και το όριο της ευεργεσίας και ποιος ωφελείται περισσότερο από αυτήν....

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2015

Κύμβαλο αλαλάζον

Αγάπη.

Πρόκειται για μια από αυτές τις λέξεις που οι γλωσσολόγοι δεν έχουν καταφέρει να "αποκρυπτογραφήσουν". Και σε αυτές τις περιπτώσεις οι γλωσσολόγοι σχολιάζουν  "αγνώστου" ή "αβεβαίου" ετύμου και ξεμπερδεύουν.

Για  μας, όμως, τους κοινούς θνητούς που δεν είμαστε επιστήμονες, οπότε δεν τα περνάμε όλα από το ψιλό κόσκινο της λογικής και της ετυμολογίας , το ερώτημα παραμένει.
Τί είναι η αγάπη;

Αγάπη είναι....η φιλία, η ανιδιοτελής προσφορά, η ενέργεια που πυροδοτεί και ομορφαίνει τη ζωή, το ουσιαστικό νόημα της ύπαρξης, μια στάση ζωής.

Άραγε είναι κάτι που σπουδάζεται η αγάπη ή έστω καλλιεργείται ή μήπως είναι ένστικτο, φυσική ροπή και χαρακτηριστικό των ανώτερων θηλαστικών; Είναι μια τέχνη της ζωής που άπαξ και την κατακτήσεις, δεν σε εγκαταλείπει ποτέ ή ένα σύνολο συναισθημάτων που κάνουν τον κύκλο τους, σβήνουν και επανέρχονται σύμφωνα με τις περιστάσεις;
Είναι βούληση ή συναίσθημα;
Πράξη ελευθερίας ή ηθική επιταγή;

Και πού κατοικεί η αγάπη;
Οι περισσότεροι λένε πως της αρέσει η καρδιά. Φαίνεται θα χει αρκετή ζεστασιά εκεί, καθώς η καρδιά αποτελεί το κέντρο της ύπαρξής μας. Προσοχή , όμως, μην παγώσει η καρδιά μας, γιατί τότε η αγάπη φεύγει. Ίσως συμβαίνει και το αντίστροφο, πρώτα δηλαδή φεύγει η αγάπη και μετά παγώνει η καρδιά....

Μήπως, όμως, πρόκειται για μια εγκεφαλική διαδικασία; Μήπως επιλέγω ποιον ή τι θα αγαπήσω; Οπότε πριν από την καρδιά, ίσως η αγάπη να περνάει λίγο και από το μυαλό. Μια ακόμη επιλογή που συμβαίνει με συνειδητά ή και ασυνείδητα κριτήρια...

Και τί συμβαίνει, όταν χάνεις αυτό που αγαπάς; Όταν ο θάνατος, ο χωρισμός ή όποια άλλη δυσάρεστη συνθήκη σου το στερήσουν, που πάει τότε η αγάπη;

Χάνεται και αυτή; Σβήνεται , ξεχνιέται;
Για τους πιο αισιόδοξους η αγάπη μένει πάντα εκεί, έτοιμη να προσφερθεί ξανά και πάλι, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν. Τί άλλο  μπορεί, άλλωστε, να δικαιώσει την ανθρώπινη ύπαρξη περισσότερο από αυτήν;

Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. 
                       Πράξεις Αποστόλων, Προς Κορινθίους  Α΄ επιστολή