Και το master θέλει το μάστορά του...

Το να βρεις στην εποχή μας ένα καλό μάστορα , για να κάνεις τη δουλειά σου είναι τύχη σπάνια, καθώς όσοι γνωρίζουν και εξασκούν με επάρκεια μια πρακτική τέχνη, οι
μάστορες δηλαδή είναι είδος προς εξαφάνιση...

Τί σχέση μπορεί να έχουν ωστόσο οι συμπαθείς , λαϊκοί συνήθως , αυτοί τύποι, τα κοινώς αποκαλούμενα μαστόρια ή μαστοράντζες , με τη φόρμα εργασίας και το κατσαβίδι στην οπίσθια θέση του παντελονιού τους....με τους πτυχιούχους κατόχους master;

Και όμως έχουν και μάλιστα μεγάλη, καθώς η λέξη μάστορας προέρχεται από την λατινική λέξη magister που δηλώνει τον επιστάτη ή τον άρχοντα. Από κει και δια μέσω του Βυζαντίου η λέξη συναντάται ως μαϊστορας και σχετίζεται με τον δάσκαλο της εκκλησιαστικής χορωδίας. Σημερινή εξέλιξη αυτής της "μουσικής" απόχρωσης  της λέξης είναι ο μαέστρος.
Εφόσον όμως μιλάμε για δάσκαλο και άρα γνώστη και καθοδηγητή σε ζητήματα επιστημονικά έρχεται και το master να χαρακτηρίσει αυτόν που ξέρει και μάλιστα πολύ καλά το γνωστικό του αντικείμενο.

Να λοιπόν το σημείο που ο ταπεινός υδραυλικός της γειτονιάς συναντιέται με τον επιστήμονα. Η κατοχή της γνώσης και η μετάδοσή της στους άλλους....γιατί βέβαια ο καλός μάστορας έχει και μαθητευόμενους κοντά του, τα μαστορόπουλα ή τσιράκια,  που κάποια στιγμή θα τον αντικαταστήσουν.

Ο καλός μάστορας, ακόμη και αν δεν έχει master, φτιάχνει με μαστοριά τα έργα του, με επιτηδειότητα , πάει να πει, και μαεστρία. Γι' αυτό και ό,τι φτιάχνεται μαστορικά αντέχει στο χρόνο και ο δημιουργός του κερδίζει τον σεβασμό και την αναγνώριση των γύρω του.

Υ.Γ: Το κείμενο αυτό αφιερώνεται σε μια ψυχή που συχνά χαρακτηρίζει τους γύρω της με τη συγκεκριμένη προσφώνηση...