Τσιχλόφουσκες...

Λένε πως η τσίχλα ως λέξη έχει μεξικάνικη προέλευση και μάλιστα προέρχεται από τους ίδιους τους Αζτέκους. Η τσίχλα , όπως μας πληροφορεί το λεξικό , είναι ένα μικρό κομμάτι μαστίχας που περιέχει γαλακτώδη χυμό και ζάχαρη και μπορεί κανείς να την μασά για αρκετή ώρα.
Η τσιχλόφουσκα είναι μια τσίχλα που κάνει φούσκες...

Οι τσίχλες έχουν κάτι το εφήμερο πάνω τους. Είναι ευχάριστες αρχικά , μαλακές και γευστικές , όσο τις μασάς όμως γίνονται σκληρές και άνοστες. Στο τέλος τις φτύνεις με ευχαρίστηση και πας για τα επόμενα. Τα ίδια , ίσως  με μεγαλύτερη υπερβολή , ισχύουν και για τις τσιχλόφουσκες. Μιλάω για υπερβολή , γιατί οι τσιχλόφουσκες είναι από τη φύση τους....υπερβολικές!!!!

Καταρχήν είναι μεγαλύτερες , διπλάσιες σχεδόν , από μια μέση τσίχλα. Έχουν έντονα χρώματα και αρώματα και είναι ιδιαίτερα ελκυστικές και ζουμερές. Ξέρουν να κερδίζουν το θαυμασμό λόγω της ελαστικότητάς τους...κάνουν υπέροχες φούσκες. Μόλις τις πρωτοβάλει κανείς στο στόμα του νιώθει μια έκρηξη γεύσεων από φρούτα να τον πλημμυρίζει.

Η ευτυχία , αλίμονο , διαρκεί λίγο. Το μάσημα τις κάνει σκληρές και τελικά ανυπόφορες...ο δυστυχής που τις έβαλε στο στόμα του , τις πετά με την πρώτη ευκαιρία...

Η ελληνική λέξη για την τσίχλα είναι η μαστίχα. Προέρχεται από το ρήμα μαστιχώ που σημαίνει τρίζω τα δόντια , μασώ.
 Η μαστίχα είναι μια ρητίνη που βγαίνει από ένα ταπεινό δεντράκι που φύεται στην Χίο , το μαστιχόδεντρο. Ως ουσία έχει πολλές χρήσεις μια από τις οποίες είναι και αυτή της τσίχλας.

Η μαστίχα δεν έχει τίποτε το εντυπωσιακό επάνω της. Μάλιστα δεν διαθέτει ούτε φανταχτερά χρώματα , ούτε εντυπωσιακά αρώματα. Μοιάζει με ακανόνιστη , μικρή , κίτρινη πέτρα. Η μαστίχα δεν σε παραμυθιάζει , όπως η τσιχλόφουσκα. Δεν είναι μαλακιά και γλυκιά στην αρχή , για να σε τουμπάρει. Είναι εξαρχής σκληρή και το άρωμα και η γεύση της κερδίζονται μάσημα με το μάσημα.

Θέλει το χρόνο της...

Το πιο ενδιαφέρον είναι πως  , αν την βγάλεις και την ξαναμασήσεις αργότερα , δεν έχει χάσει κάτι από το άρωμα και τη γεύση της. Παραμένει μέχρι τέλους μια σταθερή αξία.

Νομίζω πως και οι σχέσεις μας , οι οποιεσδήποτε σχέσεις μας , φιλικές , ερωτικές , οικογενειακές ή επαγγελματικές κουβαλούν κάτι από τσίχλα επάνω τους....
Δυστυχώς, οι περισσότερες ξεκινούν με πολλές προσδοκίες , ίσως και εύκολα και αβασάνιστα , και καταλήγουν τσιχλόφουσκες...αέρας κοπανιστός.
Για όσους όμως έχουν την διάκριση και την υπομονή υπάρχουν και οι μαστίχες , οι σταθερές και γευστικές σχέσεις , που ξέρεις ότι με το χρόνο θα γίνονται όλο και καλύτερες και δε θα σε κουράσουν ποτέ....

                                         Το κείμενο αφιερώνεται στις "μαστίχες" της                                                                                                                         ζωής μας

Ξεκατινιάσματα...

Η Αγία Αικατερίνη υπήρξε μια μορφωμένη και όμορφη νέα γυναίκα που έζησε στην Αλεξάνδρεια στα χρόνια του αυτοκράτορα Μαξιμίνου (τέλη 3ου - αρχές 4ου αι. μ.Χ). Δυστυχώς , λόγω των θρησκευτικών της πεποιθήσεων , διώχτηκε και καταδικάστηκε σε μαρτυρικό θάνατο.
Η εκκλησία μας τιμώντας την μνήμη της την εορτάζει στις 25 Νοεμβρίου.



Μαζί της γιορτάζουν και οι Κατίνες.....και τα Κατιναριά....
Πού να το φανταζόταν η Αγία ότι το υποκοριστικό και χαϊδευτικό του ονόματός της θα γινόταν συνώνυμο της μικροπρέπειας και του κουτσομπολιού;
Γιατί αυτό ακριβώς είναι μια Κατίνα , ένας χαμηλού επιπέδου , κακοήθης και μικρόψυχος άνθρωπος, που δεν χάνει καιρό να σχολιάζει με κακεντρέχεια τους γύρω του και ειδικά όσους φθονεί. Και φυσικά τους φθονεί , γιατί αντιλαμβάνεται την δική του ανεπάρκεια και αμύνεται επιτιθέμενος....

Οι χειρότερες Κατίνες δεν είναι αναγκαστικά γένους θηλυκού. Υπάρχουν και αρσενικές Κατίνες που επιδίδονται στο σπορ του ξεκατινιάσματος με "αξιοθαύμαστα" αποτελέσματα.

Και μιας και μιλάμε για κατινιές , ας πούμε κάτι και για τα συμπαθή και ομοιοπαθή τσόκαρα...
Δεν μιλάω φυσικά για τα ξύλινα πέδιλα με τον χαρακτηριστικό ήχο στο περπάτημα , αλλά για τους ανθρώπους με ευτελή συμπεριφορά και εμφάνιση.
Έναν άντρα τον λες "Κατίνα" , αλλά "τσόκαρο" όχι. Ομολογώ ότι αυτός ο "τίτλος τιμής" βαρύνει δυστυχώς και κατ' αποκλειστικότητα το γυναικείο φύλο....

Το τσόκαρο είναι πιο θορυβώδες από μια Κατίνα , όπως το αντίστοιχο υπόδημα είναι δύσκολο να κρύψει την παρουσία του....και τη δυσάρεστη αίσθηση που αφήνει σε όσους το ακούσουν!!!!

Και για να φτάσουμε στον απόλυτο βούρκο και την έσχατη κατάντια, ας πούμε κάτι και για τα τσόλια. Τα τσόλια κυριολεκτικά είναι οι κουρελούδες. Πιθανότατα λόγω του φτηνού υλικού από το οποίο είναι φτιαγμένες και της λαϊκής τους καταγωγής ταυτίστηκαν με ανθρώπους χαμηλής "υποστάθμης".

Υποθέτω πως το χειρότερο από τα τρία είναι ένα τσόλι....
Καταλήγοντας λοιπόν ας αναφέρουμε τα παραθετικά της ασχήμιας και της κακοήθειας:
Θετικός: Κατίνα
Συγκριτικός: Τσόκαρο
Υπερθετικός: Τσόλι

Αποκάλυψη τώρα!!!!

Για να μιλήσει κανείς για την αποκάλυψη , θα πρέπει πρώτα να έχει αναφερθεί στην κάλυψη ,

εφόσον η πρώτη αποτελεί το αντίθετο της δεύτερης.
Αυτός που καλύπτει , κυριολεκτικά σκεπάζει κάτι , ενώ μεταφορικά δεν το αφήνει να βγει στο φως , το κρατά κρυφό για τους δικούς του λόγους.
Επιπλέον , η κάλυψη ενέχει και το στοιχείο της προστασίας , ενώ κάτι που αποκαλύπτεται δεν είναι πλέον προστατευμένο , είναι έκθετο.

Η αποκάλυψη είναι η φανέρωση ενός πράγματος που πριν δεν ήταν ορατό. Από την αρχαιότητα ακόμη υπάρχει το έθιμο της αποκάλυψης της νύφης , της άρσης δηλαδή του πέπλου που την προστατεύει από τα βάσκανα βλέμματα καλύπτοντας το πρόσωπό της.
Υπάρχουν , επίσης , τα περίφημα αποκαλυπτήρια , δηλαδή η τελετή κατά την οποία εμφανίζεται δημόσια ένα τιμητικό μνημείο , το οποίο μέχρι τη στιγμή εκείνη βρίσκεται κρυμμένο πίσω από ένα υφασμάτινο κάλυμμα.
Εξάλλου , αναφερόμαστε σε αποκαλυπτικά ρεπορτάζ ή έρευνες , διαδικασίες δηλαδή που φέρνουν στο φως άγνωστες και πολλές φορές παράνομες πτυχές μιας υπόθεσης.

Υπάρχει, όμως, και μια άλλη , μεταφυσική διάσταση , που κουβαλά η συγκεκριμένη λέξη  και η οποία σχετίζεται με την φανέρωση στους ανθρώπους μυστικών θεϊκών αληθειών.  Περίφημη είναι η Αποκάλυψη του ευαγγελιστή Ιωάννη , το τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης που με τη μορφή προφητικού οράματος μιλά για τη συντέλεια του κόσμου.

Με την τελευταία αυτή σημασία η αποκάλυψη  αποκτά έναν εσχατολογικό χαρακτήρα ταυτιζόμενη  με το τέλος ή την καταστροφή.

Αποκαλύψεις γίνονται κάθε μέρα , σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο ,  καθώς φαίνεται πως ως άλλες γάτες , όλοι συνηθίζουμε να  καλύπτουμε τις "βρωμιές" μας  που κάποια στιγμή  - αναπόδραστα - έρχονται στο φως.
 Όσο για τις  άλλες αποκαλύψεις , τις εσχατολογικές , είναι αποδείξεις της προαιώνιας αγωνίας του ανθρώπου να εξηγήσει το θαύμα του σύμπαντος  που τον περιβάλλει και να βρει δικαιοσύνη , έστω και στο απώτατο και ου - τοπικό μέλλον.

Φτερά και πούπουλα

Ο έρωτας ήταν ανέκαθεν ένα συναίσθημα δημοφιλές  που ξεχώριζε για το πάθος και την έντασή του.

Ο ερωτευμένος , αυτός που καταλαμβάνεται από έρωτα ,  είναι ένας άνθρωπος που πάσχει , που έχει εξ ολοκλήρου παραδοθεί στο αντικείμενο που έχει ερωτευθεί και του αφοσιώνεται πιστά. Ο ερωτευμένος δεν έχει δύναμη αντίστασης , χάνει την λογική του κρίση , ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό μέσα στο συναίσθημα που τον κατακλύζει. Για όσο διάστημα διαρκέσει ο έρωτάς του ζει και αναπνέει γι' αυτόν. Είναι ευάλωτος και ευτυχής....

Οι αρχαίοι που αρέσκονταν στον ανθρωπομορφισμό  έδωσαν στον έρωτα την μορφή ενός μικρού , παιχνιδιάρικου αγοριού με φτερά στους ώμους , το οποίο χτυπά με τα βέλη του τους θνητούς και τους κάνει να υποφέρουν. Αυτή θα έλεγα πως είναι η πιο εύπεπτη και λαϊκή εκδοχή του έρωτα , κάτι ανάλογο με αυτό που γιορτάζουμε κάθε 14η Φεβρουαρίου , κάνοντας ευτυχείς τους ζαχαροπλάστες και τους ανθοπώλες της υφηλίου....

Πριν , ωστόσο , ο έρωτας γίνει trade mark , ήταν μια θεότητα σεβαστή με συμπαντική διάσταση. Πρόκειται για την δύναμη εκείνη της Φύσης που συνδέει τα στοιχεία του κόσμου , που από το χάος οδηγεί στην αρμονία μέσα από την έλξη των αντιθέτων. Αυτά τουλάχιστον αναφέρουν οι προσωκρατικοί.

Αλλά και ο Πλάτωνας επισημαίνει ότι ο έρωτας ήταν γιος της Πενίας και του Πόρου , της απόλυτης στέρησης - ένδειας δηλαδή και της πληρότητας. Αταίριαστο ζευγάρι στ' αλήθεια , αλλά η σημερινή ψυχολογία θα είχε να πει πολλά επί αυτού του ενδιαφέροντος διπόλου.

Ο έρωτας πολλές φορές ταυτίζεται με τη σεξουαλική ορμή και το ακόρεστο πάθος και ως τέτοιος θεωρείται κατώτερος άλλων συναφών συναισθημάτων, όπως η αγάπη ή η φιλία. Αυτή η άποψη φαίνεται να παραγνωρίζει την ευρύτητα αυτού του συναισθήματος που αγκαλιάζει όλο τον κόσμο και ξεπερνά τις διαπροσωπικές σχέσεις , η οποία  το καθιστά ανώτερο και σημαντικότερο των άλλων.

Εύχομαι σε όλους να είναι ερωτευμένοι με κάθε τι γύρω τους που τους αφορά και τους αγγίζει. Τους συντρόφους τους , την δουλειά τους , τα ενδιαφέροντά τους , τον κόσμο όλο!!!
Και φυσικά να μην θυμούνται αυτόν τους τον έρωτα μόνο στις 14 Φεβρουαρίου....

Θύτες και θύματα

Το ρήμα θύω, που στα αρχαία ελληνικά σημαίνει θυσιάζω,  προέρχεται από μια ινδοευρωπαϊκή ρίζα που σχετίζεται με την έννοια του "στροβιλίζω, βγάζω καπνούς".  Αν και σε πρώτη ανάγνωση η θυσία και ο καπνός δεν φαίνεται να έχουν μεγάλη σχέση, αν το καλοσκεφτεί κανείς , θα διαπιστώσει ότι συνδέονται ουσιαστικά, καθώς κατά την διάρκειά της  έκαιγαν θυμιάματα και καπνός ανέβαινε προς τα πάνω,αφού μετά την θυσία οι θύτες έκαιγαν τα εξιλαστήρια θύματα, τα θυσιασμένα ζώα, δηλαδή, στους βωμούς των θεών.

Στην εποχή μας θυσίες δεν γίνονται...ευτυχώς, αλλά θύτες και θύματα συνεχίζουν να υπάρχουν.
Ο θύτης είναι αυτός που θυσιάζει, ο "θυσιαστής", αν θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε μια τέτοια λέξη. Είναι όμως, μεταφορικά, και αυτός που προκαλεί κακό σε κάποιον και ως εκ τούτου δεν είναι διόλου συμπαθής, αλλά συνδέεται με τις έννοιες της σκληρότητας και της απανθρωπιάς. Ο θύτης έχει μέσα του κάτι το ενεργητικά κακό, σε αντιδιαστολή με το θύμα που είναι παθητικά καλό.

Θύματα, λοιπόν, είναι αρχικά τα θυσιαζόμενα ζώα. Η λέξη, όμως, δηλώνει επίσης και κυρίως στις μέρες μας, τα πρόσωπα που πάσχουν , που αδικούνται , που τους συμβαίνει κάτι κακό, χωρίς να έχουν την δυνατότητα να αντιδράσουν. Ως εκ τούτου, τα θύματα γίνονται εξ ορισμού συμπαθή, καθώς προκαλούν αισθήματα συμπόνιας και λύπης λόγω της άδικης μεταχείρισής τους.

Στις διαπροσωπικές σχέσεις είτε αυτές είναι κοινωνικές, είτε φιλικές/ερωτικές ή ακόμη επαγγελματικές διαπιστώνουμε ότι πολλές φορές οι άνθρωποι μπαίνουν στο ρόλο του θύτη ή του θύματος. Αν αυτό προκύψει τυχαία και άπαξ, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, καθώς κατά τη διάρκεια της ζωής μας θα κληθούμε να μπούμε σε πολλούς ρόλους με τις αντίστοιχες συνέπειες φυσικά.
Αν, όμως, καθ' έξιν και επανάληψη γινόμαστε θύτες ή θύματα, τότε αξίζει να δώσουμε μεγαλύτερη προσοχή και να δούμε βαθύτερα μέσα μας τι μας συμβαίνει πραγματικά.

Διότι, ως θύτες μεν, θα καλούμαστε πάντα να απολογηθούμε για την αδικαιολόγητη σκληρότητά μας σε μια κοινή γνώμη που αρέσκεται να τα βάζει πάντα με τον φταίχτη.
Ως θύματα, όμως, θα απολαμβάνουμε  τη συμπάθεια ή ίσως και τον οίκτο των γύρω μας λόγω του "κακού" που μας βρήκε και θα παίρνουμε πάντα άφεση αμαρτιών για τα όποια δικά μας λάθη ή παραλείψεις, αδυναμίες ή δειλίες, μας έφεραν στη θέση του θύματος.