Ήταν όμορφη...πως θα μπορούσε να μην είναι; Το λέει το όνομά της πως είναι λαμπερή...λαμπερή σαν την σελήνη με την οποία μάλλον μοιράζονται ετυμολογικά κοινή ρίζα.
Μη σας πω και με τους Έλληνες...
Δεν θέλω να περιαυτολογήσω αλλά το πιο Ελληνικό γυναικείο όνομα είναι το Ελένη.
Ύστερα ήταν και η σπουδαία της πρόγονος, η ωραία Ελένη, αυτή για της οποίας την ομορφιά πλήθος χάθηκαν οι άνδρες στην Τροία.
Εκείνη βέβαια την φαντάζονταν οι περισσότεροι ξανθιά και γαλανομάτα...η δικιά μου ήταν μελαχρινή. Και σίγουρα δεν ήταν γόησσα, όπως η Ελένη του Μενέλαου. Ήταν η Ελένη της διπλανής πόρτας, η καλή σύζυγος, η τρυφερή μητέρα, η κυρά του σπιτιού.
Είχα κάποτε και 'γω μια Ελένη.
Αλλά δεν της έμοιασα, ούτε στην εμφάνιση, ούτε στον χαρακτήρα.
Την αγαπούσα όμως. Την αγαπούσα πολύ.
Κι ο Μάιος ήταν ο μήνας της. Έπαιρνε τα λουλούδια της πρώτα στην γιορτή της μητέρας και μετά ξανά στα γενέθλια της και τέλος στην γιορτή της. Ο Μάιος ανέδιδε από παντού το άρωμά της.
Όπως όλα τα όμορφα πλάσματα δεν γέρασε ποτέ.
Στο μυαλό μου είναι πάντα νέα, ζωντανή και δραστήρια, τρυφερή και πεισματάρα. Έτοιμη να μου φτιάξει καφέ και να με ρωτήσει για το σχολείο.
"Μαμά, μεγάλωσα κι ακόμη για το σχολείο σου μιλώ...παρέμεινα αιωνίως μαθήτρια αεί διδασκόμενη".
Καμιά φορά την βλέπω στον ύπνο μου και ξυπνάω με αυτή την χαρμολύπη που συνοδεύει πάντα τα όνειρα που βλέπουμε με κείνους από τους αγαπημένους μας που δεν βρίσκονται πια κοντά μας.
Είχα κάποτε και 'γω μια Ελένη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου