Σγουρή Λαμπρή...

Το Πάσχα ως λέξη προέρχεται από την εβραϊκή pesah που δηλώνει το πέρασμα και υπενθυμίζει τη διάβαση των Εβραίων από την Αίγυπτο στην γη της επαγγελίας. Ελληνικότερη και σαφώς πιο εορταστική είναι η λέξη Λαμπρή , ενδεχομένως λόγω της λαμπρότητας του φωτός των λαμπάδων μας ή της φωτεινής νίκης του Χριστού πάνω στον θάνατο.

Σε κάθε περίπτωση θα έλεγα πως σε μας τους Έλληνες η συγκεκριμένη γιορτή βιώνεται πολύ πιο έντονα από ό,τι τα καταναλωτικά Χριστούγεννα. Θεωρώ πως αυτό οφείλεται σε μια παμπάλαια σύνδεσή μας με τον τόπο μας και τις παραδόσεις μας που φτάνουν μέχρι τις μινωικές και μυκηναϊκές λατρείες της Μητέρας - θεάς , της Φύσης , που την Άνοιξη αναγεννιέται - ανασταίνεται  και γεμίζει φως και νέα ζωή τη γη μας...

Μου φαίνεται , όμως , πως σας πήρα από τα μούτρα με τα φιλοσοφικά μου , ενώ άλλο είχα στο νου , να σας μιλήσω δι 'ολίγων για τις παιδικές μου Λαμπρές. Για μένα δικαιολογούσαν πλήρως τον τίτλο τους για πολλούς λόγους. Πρώτα από όλα είχα διακοπές...δεύτερον περίμενα τα δώρα μου και τη λαμπάδα μου...τρίτον θα έτρωγα λιχουδιές.

Το πρόβλημα για μένα ήταν η νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας και η αναγκαστική παρακολούθηση της εκκλησίας...
Ενώ πλέον επιδιώκω την Μεγάλη Πέμπτη να ακούσω τα δώδεκα ευαγγέλια , ως παιδί βαριόμουνα αφάνταστα την εκκλησία , δεν καταλάβαινα τίποτε και με ζάλιζε το λιβάνι!
Η μάνα μου είχε απηυδήσει με την περίπτωσή μου και με παρέδιδε στις Μεγάλες Δυνάμεις , δηλαδή στην γιαγιά μου από την Μεγάλη Τετάρτη το βράδυ για κατήχηση και νηστεία.

Με την γιαγιά και τον παππού πέρναγα καλά και δεν μαλώναμε ποτέ. Η γιαγιά άρχιζε την διδασκαλία: Αύριο που θα μεταλάβεις , θα μπει μέσα σου ο Χριστούλης...δεν πρέπει να βρίζεις , να χτυπήσεις και να ματώσεις ή να φτύσεις...τότε θα φύγει. Πειθόμουν εύκολα....
Επέστρεφα την Μεγάλη Πέμπτη το μεσημέρι στη μαμά σε ήρεμη κατάσταση , αλλά μέχρι το βράδυ , λες και με δοκίμαζε ο σατανάς , είχα φτύσει , είχα βρίσει και είχα ματώσει....
Κλάμματα και τύψεις μετά για τον Χριστούλη που με εγκατέλειψε!!!

Την Μεγάλη Παρασκευή ήταν τα μεγάλα ζόρια...δεν έπρεπε να φάω σχεδόν τίποτε. Έλα όμως , που πάλι ο σατανάς ερχόταν στο δρόμο μου...πότε με καλούσαν σε γειτονικά σπίτια να παίξω με παιδάκια κι εκεί με κέρναγαν παγωτό....πότε τσίμπαγα κάνα σαντουιτσάκι αρτύσιμο....νέα κρίση από τη μάνα μου...

Το μεγάλο Σάββατο το βράδυ ερχόταν η λύτρωση....
Και την Κυριακή πια, ποιος με έπιανε...αυγά , τσουρέκια , κουλουράκια , σοκολατένιοι λαγοί...αυτή μάλιστα...ήταν Λαμπρή με  τα όλα της.

Νοσταλγώ πάντα αυτά τα χρόνια και περισσότερο αυτούς με τους οποίους τα μοιράστηκα και τώρα πια δεν υπάρχουν στη ζωή μου. Και πιστεύω πως οι παιδικές Πασχαλιές έχουν το πιο όμορφο και δυνατό άρωμα , ένα άρωμα που δεν χάνεται ποτέ.

                                                                                                       Καλή Ανάσταση σε όλους μας


Υ.Γ: Το κείμενο είναι αφιερωμένο στην ομάδα sgouro and friends που έχει αναλάβει την τόνωση και στήριξη μου....με εξαιρετική επιτυχία!!