Το πικάπ στο σαλόνι μας προκαλούσε σοκ και δέος...
Ήταν πάντα βαλμένο σε περίοπτη θέση , καλογυαλισμένο και ντυμένο με την τελευταία λέξη της μόδας....τα σεμεδάκια της μαμάς!
Ήταν ένα λατρευτικό αντικείμενο αφιερωμένο στο θεό της μουσικής...τον Απόλλωνα...ο οποίος βεβαίως είχε εκμοντερνιστεί στον 20ο αιώνα , είχε αφήσει τη λύρα από καβούκι χελώνας και είχε πιάσει τους δίσκους...τα βινύλια...
Ως παιδί μου έκαναν μεγάλη εντύπωση αυτά τα αγνώστου ταυτότητος δισκοειδή αντικείμενα. Θυμάμαι με πόση προσοχή και με τι λεπτές , χειρουργικές κινήσεις η μητέρα μου έβγαζε το δίσκο από τη θήκη του , τον τοποθετούσε στο πικάπ και ακουμπούσε πάνω του τη βελόνα...ένα ανεπαίσθητο "χρρρρ" και η μουσική πλημμύριζε το σπίτι...
Η μαμά μου ήταν μερακλού και αγόραζε συχνά δίσκους...στη δισκοθήκη μας διαθέτουμε σχεδόν τα πάντα...από Χάρυ Κλυνν μέχρι Ζανέτ Καπούγια και από Ρίτα Σακελλαρίου μέχρι Νάνα Μούσχουρη. Τα απογεύματα συχνά καθόμασταν γύρω από το μαγικό , λατρευτικό αντικείμενο και διασκεδάζαμε με τους δίσκους μας...κλαίγαμε από τα γέλια με τον Χάρυ Κλυνν και συγκινούμασταν μέχρι δακρύων με τη μελοποιημένη ποίηση του Θεοδωράκη.
Ο αδελφός μου είχε μεγάλο σεβντά με τον Γιώργο Νταλάρα...δεν υπήρχε δίσκος του που να μην τον αγόραζε...θέλοντας και μη είχα μάθει απέξω όλα του τα τραγούδια...στο τέλος τον αντιπάθησα...ζούσα υπό καθεστώς Νταλαρικής δικτατορίας...όμως δεν ήμουν η μόνη!
Η μαμά δεν ήθελε κανείς να αγγίζει το πικάπ και έβαζε μυστικά σημάδια που μόνο αυτή αναγνώριζε...όταν καμιά φορά ...σπάνια ...έλειπε από το σπίτι , ο αδελφός μου έτρεχε στα γρήγορα και έβαζε κρυφά δίσκους του Νταλάρα και μεράκλωνε...όταν εκείνη επέστρεφε , είχε βάλει τα πάντα στη θέση τους...ή έτσι τουλάχιστον νόμιζε...
Μα εκείνη που είχε υπολογίσει μέχρι και την τελευταία μοίρα από τη γωνία του σεμεδακίου της , ήξερε πως αυτό είχε λάθρα μετακινηθεί...τότε ξεκίναγε στο σπίτι πανηγύρι , όχι μουσικό βέβαια , και μας άκουγε όλη η πολυκατοικία!!!
Από τα βινύλια περάσαμε στα CD και από τα CD στο youtube....τίποτε όμως δεν συγκρίνεται με την εποχή εκείνη...που ήμασταν αθώοι και ανοιχτοί σε κάθε τι μαγικό και όμορφο. Κι η μουσική τότε ήταν μαγεία και μυσταγωγία...
Κλείνω τα μάτια και ακούω ακόμη το πικάπ να παίζει στο σαλόνι....
Αφιερωμένο στη γενιά του βινυλίου
Ήταν πάντα βαλμένο σε περίοπτη θέση , καλογυαλισμένο και ντυμένο με την τελευταία λέξη της μόδας....τα σεμεδάκια της μαμάς!
Ήταν ένα λατρευτικό αντικείμενο αφιερωμένο στο θεό της μουσικής...τον Απόλλωνα...ο οποίος βεβαίως είχε εκμοντερνιστεί στον 20ο αιώνα , είχε αφήσει τη λύρα από καβούκι χελώνας και είχε πιάσει τους δίσκους...τα βινύλια...
Ως παιδί μου έκαναν μεγάλη εντύπωση αυτά τα αγνώστου ταυτότητος δισκοειδή αντικείμενα. Θυμάμαι με πόση προσοχή και με τι λεπτές , χειρουργικές κινήσεις η μητέρα μου έβγαζε το δίσκο από τη θήκη του , τον τοποθετούσε στο πικάπ και ακουμπούσε πάνω του τη βελόνα...ένα ανεπαίσθητο "χρρρρ" και η μουσική πλημμύριζε το σπίτι...
Η μαμά μου ήταν μερακλού και αγόραζε συχνά δίσκους...στη δισκοθήκη μας διαθέτουμε σχεδόν τα πάντα...από Χάρυ Κλυνν μέχρι Ζανέτ Καπούγια και από Ρίτα Σακελλαρίου μέχρι Νάνα Μούσχουρη. Τα απογεύματα συχνά καθόμασταν γύρω από το μαγικό , λατρευτικό αντικείμενο και διασκεδάζαμε με τους δίσκους μας...κλαίγαμε από τα γέλια με τον Χάρυ Κλυνν και συγκινούμασταν μέχρι δακρύων με τη μελοποιημένη ποίηση του Θεοδωράκη.
Ο αδελφός μου είχε μεγάλο σεβντά με τον Γιώργο Νταλάρα...δεν υπήρχε δίσκος του που να μην τον αγόραζε...θέλοντας και μη είχα μάθει απέξω όλα του τα τραγούδια...στο τέλος τον αντιπάθησα...ζούσα υπό καθεστώς Νταλαρικής δικτατορίας...όμως δεν ήμουν η μόνη!
Η μαμά δεν ήθελε κανείς να αγγίζει το πικάπ και έβαζε μυστικά σημάδια που μόνο αυτή αναγνώριζε...όταν καμιά φορά ...σπάνια ...έλειπε από το σπίτι , ο αδελφός μου έτρεχε στα γρήγορα και έβαζε κρυφά δίσκους του Νταλάρα και μεράκλωνε...όταν εκείνη επέστρεφε , είχε βάλει τα πάντα στη θέση τους...ή έτσι τουλάχιστον νόμιζε...
Μα εκείνη που είχε υπολογίσει μέχρι και την τελευταία μοίρα από τη γωνία του σεμεδακίου της , ήξερε πως αυτό είχε λάθρα μετακινηθεί...τότε ξεκίναγε στο σπίτι πανηγύρι , όχι μουσικό βέβαια , και μας άκουγε όλη η πολυκατοικία!!!
Από τα βινύλια περάσαμε στα CD και από τα CD στο youtube....τίποτε όμως δεν συγκρίνεται με την εποχή εκείνη...που ήμασταν αθώοι και ανοιχτοί σε κάθε τι μαγικό και όμορφο. Κι η μουσική τότε ήταν μαγεία και μυσταγωγία...
Κλείνω τα μάτια και ακούω ακόμη το πικάπ να παίζει στο σαλόνι....
Αφιερωμένο στη γενιά του βινυλίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου