Είδος προς εξαφάνιση…

Στην Ελλάδα της γενικευμένης κρίσης  , της γρίνιας και της κακομοιριάς ενδημεί ένα είδος σπάνιου πουλιού , που ζει στους χώρους της δημόσιας εκπαίδευσης. Συχνάζει σε αίθουσες  και σε γραφεία , κάνει μάθημα , διορθώνει γραπτά , ετοιμάζει ασκήσεις , οργανώνει εκπαιδευτικά προγράμματα ή ασχολείται με υπηρεσιακές διεκπεραιώσεις.

Δεν είναι θορυβώδες , όπως τα υπόλοιπα πτηνά του σχολείου , ούτε έχει πολύχρωμα φτερά που εντυπωσιάζουν τους πολλούς. Είναι σεμνό , εργατικό και μαζεμένο , συλλέγει με κόπο την τροφή του και δεν διστάζει να τη μοιραστεί με τους υπόλοιπους του σμήνους του , που έχουν συνήθως ήθος σπουργιτιού… δηλ. τρώνε πολύ , κάνουν απίστευτη φασαρία και τεμπελιάζουν σε κάθε δυνατή ευκαιρία.

Είναι ευγενικό και διακριτικό και σχεδόν ποτέ δεν θα δείξει την ενόχλησή του με τα κακώς κείμενα , ούτε θα κατηγορήσει τους άλλους , που προσπαθούν να κάνουν τη δουλίτσα τους με πλάγιους τρόπους , μεμψιμοιρώντας ή αποφεύγοντας επί της ουσίας τις ευθύνες.

Είναι απίστευτα εργασιομανές και έχει μια υψηλή αίσθηση του καθήκοντος. Σηκώνεται αχάραγα κάθε πρωί , ευπρεπίζει τα φτερά του , παίρνει την τσάντα και τα βιβλία του και πετάει στη δουλειά του. Και με χιόνια και με κρύα , ακόμη κι όταν είναι άρρωστο και πονάει , δεν θα σκεφτεί να μείνει στη φωλιά του , για να γιάνει.

Είναι αλήθεια πως πολλές φορές πικραίνεται , γιατί στην Ελλάδα μας αρέσει το κατηγορείν και έτσι δεν ξεφεύγει και το ίδιο , παρά την φιλοτιμία του , από την ζήλεια και την κακογλωσσιά. Ωστόσο , η πίκρα του δεν κρατάει πολύ και μετά από λίγο ανασκουμπώνεται πάλι και συνεχίζει τον καθημερινό του αγώνα ∙ έναν αγώνα καθαρό , όμορφο και συγκινητικό , καθώς το είδος του μέρα με την μέρα εκλείπει από τον όμορφο τόπο μας , χωρίς ελπίδα ανάκαμψης.

Είμαστε σπουργίτια….

Αν το συναντήσετε ποτέ , μην προσπαθήσετε να το θαμπώσετε με λόγια και πράξεις θαυμασμού. Δεν τα χρειάζεται κάτι τέτοια και δεν τα επιζητά. Στην περίπτωσή του είναι ο μικρός , εσωτερικός του οδηγός που του επιβάλλει μια τέτοια συμπεριφορά κι αυτός δεν καταλαβαίνει ούτε από έπαινο , ούτε από ψόγο.

Χαμογελάστε απλώς και ευχαριστείστε την τύχη σας που βρέθηκε στον δρόμο σας…

Είναι τόσο σπάνιες πια τέτοιες συναντήσεις…