Το φλουρί

Η παραμονή της Πρωτοχρονιάς είχε χρώμα και μυρωδιά από τσουρέκια...
Το μεγαλύτερο από όλα , η βασιλόπιτα , σιγοψηνόταν στο φούρνο αναδύοντας τη θεσπέσια μυρωδιά της. Κάθε χρόνο με αμυγδαλάκια σημειώναμε πάνω της το νέο έτος...

Κάτω από το δέντρο ο αδελφός μου άπλωνε τέτοιες μέρες το τραινάκι του...ένα υπέροχο τραίνο που του είχε φέρει ο πατέρας μας από κάποιο από τα ταξίδια του στο εξωτερικό. Έστηνε με μαεστρία τις ράγες , έβαζε τα βαγόνια και το χάζευε να γυρνά , όμως ποτέ δεν με άφηνε να παίξω και  'γω μαζί του. Στο κάτω κάτω ήμουν μικρή , ατσούμπαλη και είχα την κούκλα μου να με περιμένει...αυτή ήταν η καλή μου κούκλα με την οποία έπαιζα μόνο στις γιορτές. Είχε ξανθά μακρυά μαλλιά , περπατούσε και τραγουδούσε και φόραγε ένα μενταγιόν που έγραφε  "El Greco".

Η μάνα μου έτρεχε όλη μέρα για προετοιμασίες , αγορές και άλλες υποχρεώσεις...φυσικά πήγαινε και στο κομμωτήριο να φτιάξει τα μαλλιά της...τα κρέπαρε και γινόταν σαν φουσκωτό πανετόνε...στο τέλος μάλωνε πάντα με την Εριέττα , την κομμώτρια , γιατί της τα είχε παρακρεπάρει.
Εγώ καθόμουν μαζί της στο κομμωτήριο και την έβλεπα με αυτή την κάσκα στο κεφάλι και αναρωτιόμουν , γιατί οι γυναίκες να τα τραβάνε όλα αυτά...ποτέ δεν αγάπησα τα κομμωτήρια...ήμουν και τυχερή σγουρομάλλα...επί της ουσίας δεν τα χρειάστηκα ποτέ.

Το βράδυ περίμενα πως και πως να κόψουμε την πίτα...ήθελα πάντα να κερδίζω το φλουρί. Κι η αλήθεια είναι ότι το κέρδιζα , τις περισσότερες φορές. Ενδεχομένως η μάνα μου να έβαζε το χέρι της σε αυτό , να "έστηνε" το κόψιμο , να έβαζε κάνα σημάδι ...ποιος ξέρει.

Τώρα φτιάχνω εγώ την πίτα...προτιμώ το κέικ με μπόλικη άχνη από πάνω και διάφορα στολίδια...η πίτα μοιάζει με παιδική χαρά και το φλουρί το κερδίζω ακόμη καμιά φορά και πάντα χαίρομαι σαν παιδί , αν και  μεγάλωσα προ πολλού και ανεπιστρεπτί...κάποια πράγματα , όμως , φαίνεται πως δεν αλλάζουν ποτέ.

Καλό και ευλογημένο το 2019