Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι οι μούσες ήταν θεότητες που προστάτευαν τις τέχνες , τις επιστήμες και τα γράμματα. Ήταν κόρες του Δία και της Μνημοσύνης και κατοικούσαν στον Ελικώνα ένα από τα ομορφότερα βουνά της Ελλάδας. Η παράδοση τις θέλει εννέα:
Καλλιόπη , Κλειώ , Ουρανία , Μελπομένη, Τερψιχόρη , Ευτέρπη , Ερατώ , Θάλεια , Πολύμνια.
Οι σεβάσμιες αυτές πνευματικές δυνάμεις , συντρόφισσες του Απόλλωνα , του θεού του φωτός , προστάτευαν κάθε καλό έργο και ιδιαίτερα τους ποιητές.
Κάθε ποιητής που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να έχει και την μούσα του...αυτή είναι που θα τον συντροφεύει τις δύσκολες ώρες του πνευματικού του μόχθου και θα του δίνει έμπνευση και καθοδήγηση.
Ο Όμηρος ήδη , στα προοίμια της Ιλιάδας και της Οδύσσειας , καλεί την μούσα (την Καλλιόπη, προστάτιδα της επικής ποίησης) να τον εμπνεύσει , για να αφηγηθεί τα πάθη των Ελλήνων ποιητικά.
Αλλά και ο πολύ νεώτερος του Διονύσιος Σολωμός στους "Ελεύθερους Πολιορκημένους" την μούσα και πάλι καλεί να τον συνδράμει στο δύσκολο έργο του.
Η λέξη μούσα προέρχεται είτε από το ρήμα "μανθάνω" , πράγμα που τη συνδέει με το πνεύμα και την γνώση , είτε με τη λέξη mons που στα λατινικά σημαίνει το βουνό - και μην ξεχνάτε , οι Μούσες κατοικούσαν στον Ελικώνα...
Οι μούσες δεν είναι μουσίτσες....και δεν επιτρέπεται να πέσουν στο επίπεδο μιας μουσίτσας κι αυτό διότι οι τελευταίες είναι μικρά έντομα που ζουν σε βαρέλια με μούστο ή σε σάπια κρέατα και σκουπίδια. Οι μουσίτσες λοιπόν δεν είναι νεαρές μούσες αλλά μικρές μύγες που ζουν ως παράσιτα και μάλλον δεν διαθέτουν πνευματικά και καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα.
Η γνώση και το πνεύμα στις μέρες μας έχουν μετοικήσει από τον Ελικώνα και έχουν κατέβει στα μουσεία. Τα μουσεία είναι χώροι αφιερωμένοι στις μούσες και γι' αυτό είναι χώροι μάθησης και ψυχαγωγίας - με την αρχαία έννοια του όρου.
Μουσείο λέμε κοροϊδευτικά και κάποιον προχωρημένο σε ηλικία άνθρωπο που δυσκολεύεται να ακολουθήσει τις εξελίξεις γύρω του.
Το σγουρολόγιο διαθέτει κι αυτό τη δική του μούσα από την οποία εμπνέεται και στην οποία αφιερώνει και το παρόν κείμενο.
Καλλιόπη , Κλειώ , Ουρανία , Μελπομένη, Τερψιχόρη , Ευτέρπη , Ερατώ , Θάλεια , Πολύμνια.
Οι σεβάσμιες αυτές πνευματικές δυνάμεις , συντρόφισσες του Απόλλωνα , του θεού του φωτός , προστάτευαν κάθε καλό έργο και ιδιαίτερα τους ποιητές.
Κάθε ποιητής που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να έχει και την μούσα του...αυτή είναι που θα τον συντροφεύει τις δύσκολες ώρες του πνευματικού του μόχθου και θα του δίνει έμπνευση και καθοδήγηση.
Ο Όμηρος ήδη , στα προοίμια της Ιλιάδας και της Οδύσσειας , καλεί την μούσα (την Καλλιόπη, προστάτιδα της επικής ποίησης) να τον εμπνεύσει , για να αφηγηθεί τα πάθη των Ελλήνων ποιητικά.
Αλλά και ο πολύ νεώτερος του Διονύσιος Σολωμός στους "Ελεύθερους Πολιορκημένους" την μούσα και πάλι καλεί να τον συνδράμει στο δύσκολο έργο του.
Η λέξη μούσα προέρχεται είτε από το ρήμα "μανθάνω" , πράγμα που τη συνδέει με το πνεύμα και την γνώση , είτε με τη λέξη mons που στα λατινικά σημαίνει το βουνό - και μην ξεχνάτε , οι Μούσες κατοικούσαν στον Ελικώνα...
Οι μούσες δεν είναι μουσίτσες....και δεν επιτρέπεται να πέσουν στο επίπεδο μιας μουσίτσας κι αυτό διότι οι τελευταίες είναι μικρά έντομα που ζουν σε βαρέλια με μούστο ή σε σάπια κρέατα και σκουπίδια. Οι μουσίτσες λοιπόν δεν είναι νεαρές μούσες αλλά μικρές μύγες που ζουν ως παράσιτα και μάλλον δεν διαθέτουν πνευματικά και καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα.
Η γνώση και το πνεύμα στις μέρες μας έχουν μετοικήσει από τον Ελικώνα και έχουν κατέβει στα μουσεία. Τα μουσεία είναι χώροι αφιερωμένοι στις μούσες και γι' αυτό είναι χώροι μάθησης και ψυχαγωγίας - με την αρχαία έννοια του όρου.
Μουσείο λέμε κοροϊδευτικά και κάποιον προχωρημένο σε ηλικία άνθρωπο που δυσκολεύεται να ακολουθήσει τις εξελίξεις γύρω του.
Το σγουρολόγιο διαθέτει κι αυτό τη δική του μούσα από την οποία εμπνέεται και στην οποία αφιερώνει και το παρόν κείμενο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου