Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2017

Εφταμηνίτης

Ο άνθρωπος από τα πρώτα βήματα της ιστορίας του βρέθηκε κοντά στα ζώα. Μαζί τους άλλωστε μοιραζόταν και μοιράζεται τον γαλάζιο πλανήτη , τη Γη.
Θαυμασμό και κατάπληξη προκαλούν οι βραχογραφίες των σπηλαίων στα οποία έζησε ο προϊστορικός άνθρωπος και εκεί απεικόνισε όλων των ειδών τα θηρία...
Στη μοναξιά των σκοτεινών σπηλαίων αυτά τον συντρόφευαν.

Ο άνθρωπος εξημέρωσε τα ζώα , τα έβαλε στη δούλεψή του , πήρε το μαλλί , το γάλα και το κρέας τους...τα έκανε όμως και φίλους.
Υπάρχουν ζώα , σύντροφοι πιστοί , με νοημοσύνη και αισθήματα , που όπως λένε οι επιστήμονες , αντιστοιχούν με αυτά ενός μικρού παιδιού.

Στις άχαρες μεγαλουπόλεις τα πιο συχνά κατοικίδια είναι οι σκύλοι και οι γάτες.
Για μια γάτα θα σας μιλήσω και γω απόψε. για τον Εφταμηνίτη.

Όταν γεννήθηκε ήταν τόσο μικρός κι άσχημος που η μάνα του τον έβαλε στην άκρη και θήλαζε τα άλλα της παιδιά, τα πιο όμορφα και δυνατά. Η φύση είναι σκληρή κι αφήνει να επιβιώσει μόνο ο καλύτερος...φαίνεται , όμως , πως ο γατούλης της ιστορίας μας ήταν τυχερός.
Τυχερός , γιατί ο αφέντης της άσπλαχνης γάτας τον λυπήθηκε και τον τάιζε με το μπιμπερό , για να μην πεθάνει. Και κάπως έτσι ο Εφταμηνίτης μεγάλωσε κι έγινε ένας όμορφος , αρχοντικός γάτος που έζησε χρόνια και χρόνια με τους ανθρώπους που τον μεγάλωσαν...την οικογένειά του.

Έζησε μαζί τους χαρές και λύπες , τους είδε να μεγαλώνουν , να φεύγουν από το σπίτι αλλά αυτός κάθε φορά που επέστρεφαν ήταν εκεί, για να νιαουρίσει και να ζητήσει χάδια.
Σταθερή αξία, το καλόβολο και παιχνιδιάρικο στοιχειό του σπιτιού...

Έζησε για χρόνια πολλά , τόσα που ξεπερνούν το μέσο όρο της γατίσιας ύπαρξης , κι υποθέτω πως αυτό οφείλεται στην αγάπη που έδωσε και πήρε από τους ανθρώπους του.
Κι έτσι ήσυχα , όπως ήρθε στη ζωή , έφυγε πλήρης ημερών...

Θέλω να πιστεύω στον γατίσιο παράδεισο...
τον φαντάζομαι γεμάτο μαξιλάρες ,τροφαντά ποντικάκια και ατέλειωτα χουρχουρίσματα...και ξέρω ότι ο Εφταμηνίτης έχει σίγουρα κερδίσει τη θέση του εκεί...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου