Πόντιοι Πιλάτοι...

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί για το ρόλο του καθηγητή σε ένα γυμνάσιο ή ένα λύκειο. Είμαστε απλά "αναμεταδότες γνώσεων" και μάλιστα κακής ποιότητος , καθότι υπάρχουν και τα φροντιστήρια που μαθητές και γονείς τα προτιμούν και διόλου δεν τα απαξιώνουν...ή είμαστε εκείνοι που πρέπει να "περάσουν" με τον λόγο και το παράδειγμα μια αξιοπρεπή στάση ζωής βασισμένη σε αρχές και αξίες;

Υπάρχει όμως και ένα άλλο πιο βασανιστικό ερώτημα. Εμείς τις έχουμε αυτές τις αρχές και αξίες , για να τις διδάξουμε κιόλας; Ποιο είναι το πανεπιστήμιο εκείνο που σε διδάσκει την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια;

Νομίζω πως τα πτυχία και τα χρόνια υπηρεσίας δεν αποτελούν εγγυήσεις ανθρωπιάς...

Τις πιο πολλές φορές οι σύλλογοι καθηγητών λειτουργούν ως μικρογραφίες της κοινωνίας μας . Αδιάφορη και ανάλγητη η κοινωνία , αδιάφοροι και ανάλγητοι και οι σύλλογοι. Πρυτανεύει πάντα η λογική του δημόσιου υπαλλήλου , που κλείνει το ωράριό του και πηγαίνει στο σπιτάκι του , εφησυχασμένος και απόλυτα βέβαιος πως έχει πράξει τα δέοντα , εφόσον δίδαξε επί 4 ώρες το "τίθημι" και την απρόσωπη σύνταξη...

Όταν όμως έχει κανείς να κάνει με ζωντανό υλικό , όπως τα παιδιά , και όχι με ντουβάρια , τα πράγματα δεν είναι έτσι. Δεν έχει λοιπόν , για μένα τουλάχιστον , τόση σημασία , αν ο μαθητής μου κλείνει τέλεια την υποτακτική παρακειμένου μέσης φωνής του πράττομαι , όσο το να ξέρει να συμπεριφέρεται , να έχει ευγένεια και ανθρωπιά , καλοσύνη και αίσθημα δικαίου , παρρησία και ελεύθερη ψυχή.

Θα μου πείτε πως αυτά τα διδάσκει η οικογένεια. Τα διδάσκει , κατά τη γνώμη μου , και ο δάσκαλος. Και πρέπει να τα διδάσκει.

Διότι , όταν έρθει η ώρα η κακή , και στους καιρούς μας τους χαλεπούς πάντα έρχεται ...ο δάσκαλος δεν πρέπει να παίξει τον ρόλο του Πόντιου Πιλάτου που νίπτει τας χείρας του και αποχωρεί από την σκηνή του δράματος...

Γρηγορείτε.....