Φθινοπωρινά Χριστούγεννα

Φέτος , ίσως περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά , τα Χριστούγεννα βιάστηκαν να χτυπήσουν την

πόρτα μας....
Από τα μέσα Νοεμβρίου ξεκίνησαν οι στολισμοί , δημόσιοι και ιδιωτικοί , οι αγορές διακοσμητικών παιχνιδιών και η καταναλωτική μανία των εορτών.
Η συχνότερη δικαιολογία σε όσους  ρώτησα για την σπουδή του πράγματος ήταν ...
"για τα παιδιά....μου το ζητούσαν..."

Επειδή όμως τυχαίνει να είμαι άπιστος Θωμάς....
λέω πως όλα αυτά λίγη σχέση έχουν με τα πιτσιρίκια...πολύ λιγότερη δε με την πίστη και το θρησκευτικό μας αίσθημα.
Κι επειδή και εγώ ολίσθησα στο αμάρτημα του φθινοπωρινού στολισμού , ενώ δεν έχω πιτσιρίκια να με πολιορκούν , κατέληξα στα εξής συμπεράσματα:

Πρώτον , ότι όλοι λίγο πολύ είμαστε  θύματα του καταναλωτισμού και της ελεύθερης αγοράς , που θα πουλούσε και τη μάνα της ....αν η τιμή ήταν συμφέρουσα!!!
Σκεφτείτε , ότι ενώ παλαιότερα η εορταστική σαιζόν ξεκινούσε από τις 10 Δεκεμβρίου και μετά , τώρα ήρθε ένα μήνα πίσω!!!!

Δεύτερον και σημαντικότερο , είμαστε όλοι θύματα της νοσταλγίας εκείνης της θαλπωρής που δοκιμάζαμε ως παιδιά , όταν βλέπαμε το δέντρο στολισμένο , τα Αγιοβασιλάκια να τραγουδούν και τα δώρα να μας περιμένουν δίπλα στη φάτνη...σε μια εποχή σκληρή , ποιος δε θα θελε να πασπαλίσει την πίκρα του με λίγη εορταστική χρυσόσκονη;

Κάπως έτσι λοιπόν, ο άπιστος Θωμάς υπέκυψε σήμερα το πρωί και στόλισε. Άνοιξε κούτες , βρήκε παιχνίδια και φωτάκια....άπειρα μικροπράγματα γεμάτα αναμνήσεις και στόλισε για το καλό το σπιτικό του. 

Δυστυχώς , όσο κι αν έψαξε , μέχρι τον πάτο των κουτιών, δεν βρήκε την παιδική του αθωότητα , την μαγεία και το θάμβος μιας άλλης , πιο στερημένης , αλλά και πιο ανθρώπινης εποχής , την κρυφή προσμονή των μικρών θαυμάτων των Χριστουγέννων , που αλίμονο , έγιναν trendy και must...