Κυριακή 3 Απριλίου 2016

Παλλόμενα πέη...


Θα ξεκινήσω το κείμενό μου κάνοντας μια μικρή αλλά απαραίτητη φιλολογική ανασκόπηση...
Εκεί γύρω στα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ. παίχτηκε για πρώτη φορά τραγωδία στην Αθήνα. Δημιουργός του νέου ποιητικού είδους υπήρξε ο Θέσπης.
Η τραγωδία , η ωδή των τράγων - σατύρων , ακόλουθων του θεού Διονύσου , είχε αρχικά αποκλειστικά διονυσιακό περιεχόμενο....και ξέρουμε βέβαια ότι ο Διόνυσος δεν ήταν και ο πιο σεμνός από τους Ολύμπιους.
Όπως , επίσης , γνωρίζουμε ότι οι σάτυροι ήταν δαίμονες της Φύσης με ακόρεστη σεξουαλική διάθεση....

Φυσικά , το πράγμα δεν έμεινε εκεί...τον 5ο αι. π.Χ. οι μεγάλοι μας τραγικοί ανέβασαν την τραγωδία σε επίπεδα βαθιάς διανόησης και φιλοσοφίας. Κι ο Προμηθέας , ο Οιδίπους και η Αντιγόνη απέκτησαν διάσταση πανανθρώπινη και παγκόσμια ως σύμβολα της αείποτε δοκιμαζόμενης ανθρώπινης συνείδησης....
Αλλά και η άλλη πλευρά της ζωής , αυτή που είναι συνδεδεμένη με το ένστικτο και την αναπαραγωγή ,  ικανοποιούνταν μια χαρά από το σατυρικό δράμα. Και εκεί οι ξαναμμένοι σάτυροι συνέχιζαν πάντα να κάνουν τα "δικά" τους χωρίς λογοκρισία και πουριτανισμούς....

Όλα τα παραπάνω στην Αθήνα του 5ου αι. ήταν μια ζώσα πραγματικότητα και όχι ένα επετειακό και φεστιβαλικό γεγονός. Το θέατρο ήταν για όλους , φτωχούς και πλούσιους , μορφωμένους και αμόρφωτους και αποτελούσε φυσικό κομμάτι της ζωής του αθηναϊκού λαού. Τίποτε δεν λειτουργούσε "δήθεν" και υστερόβουλα , η Αθήνα όλη ήταν το θέατρο του Διονύσου...
                                                            ...................................................

Δε θα σας κουράσω με άλλα φιλολογικά και ιστορικά...θα το ξέρετε , όμως , πως η πατρίδα μας πέρασε από τα σαράντα κύματα , μέχρι να ξαναβρεί την άκρη και να συνεχίσει το νήμα της ιστορικής της πορείας...και πέρασαν τόσα κύματα "άλλων" από πάνω της ....

Εκεί κάπου στα μέσα του 20ου αι. συστάθηκε το Φεστιβάλ Αθηνών. Δεν ξέρω αν είχε εξ υπαρχής αυτή την ονομασία , πάντως σκοπός του ήταν η αναβίωση του αρχαίου δράματος με παραστάσεις στην Επίδαυρο και το Ηρώδειο.
Οι Νεοέλληνες βρήκαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν ξανά με την αρχαιότητα , να την ξαναδιαβάσουν και να την επανερμηνεύσουν δημιουργικά...το είχαν προφανώς ανάγκη....

Τα χρόνια κύλισαν , το φεστιβάλ έχασε την πρώτη εκείνη λάμψη , δεν έπαψε ποτέ ωστόσο να αποτελεί μια αφορμή για επιστροφή στις ρίζες , για συνομιλία με τους αρχαίους , για προβληματισμό. 

Και να ξαφνικά που εμφανίστηκαν τα παλλόμενα πέη ....κι ο αλαζόνας δημιουργός τους που ήθελε να μας τα φορέσει καπέλο στη ντάλα του καλοκαιριού στην Επίδαυρο....
Δόλια Επίδαυρος...πόσες και πόσες κοτσάνες δεν έχεις αντικρίσει τα τελευταία χρόνια να παίζονται στην ορχήστρα του θεάτρου σου....μία ακόμη ήταν έτοιμη να σου επιβληθεί στο όνομα της ελευθερίας της Τέχνης και της avant garde....

Αυτό που είναι εξοργιστικό στην όλη ιστορία κατ΄εμέ δεν είναι ο Βέλγος δημιουργός. Αυτός τόσα ξέρει , τόσα λέει. Για μένα το πρόβλημα είναι η πολιτική ηγεσία του τόπου , οι ιθύνοντες που τοποθέτησαν τον εν λόγω κύριο με τα εν λόγω πέη στη συγκεκριμένη θέση.

Κύριοι και κυρίες της κυβέρνησης
είστε βαθιά αδαείς...
είστε βάρβαρα κακόγουστοι...
είστε επικίνδυνα ανόητοι..

Κι αν νομίζετε πως οι επιλογές σας συνιστούν πρωτοπορία και ελευθερία έκφρασης
είστε και κάτι ακόμη....ηλίθιοι.

Η εποχή που οι σάτυροι και ο Διόνυσος διαλέγονταν με ένα σεξουαλικό πρωτογονισμό με τη Φύση και την κοινωνία έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Θα θέλαμε πολύ να βρισκόμασταν στην Αθήνα του 5ου αι. τότε που τα παλλόμενα πέη είχαν μια άλλη , συμβολική διάσταση.

Στην Ελλάδα του σήμερα , όμως, μια κοινωνία τόσο μα τόσο διαφορετική , όπου ο Διόνυσος και οι σάτυροί του συνιστούν ένα φεστιβαλικό φολκλόρ....
πού πάτε με τα  παλλόμενα πέη σας και τι νομίζετε ότι παριστάνετε;

Αυτό που σε άλλες εποχές θα είχε νόημα , σήμερα είναι σωστός εκχυδαϊσμός και απίστευτη κακογουστιά.

Σας την επιστρέφω απλόχερα..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου